Hallo Vorig week zijn we erachter gekomen dat we zwanger waren van ons eerste wondertje. wat waren we in en in blij. Gefantaseerd, gedroomd, gelachen. Tegen elkaar zeggen dat het echt nog mis kan gaan. En toen ging het vanmorgen mis. Ik wist het al toen ik op stond, toen ik nog niet eens bloedverlies had. Ik was alleen thuis en ben naar m'n moeder gereden. In haar armen gehuild en daar de miskraam gekregen, wat een verlies. Tuurlijk wist ik dat het een enorm verdrietig iets is en heel erg. Maar nooit beseft dat het zo diep pijn doet in je hart. wat een zwart en donker gevoel. Even geen woorden, geen hoop, geen doel meer, maar leegte. Geen idee hebben hoe je hier doorheen moet gaan. Ik weet niet waarom ik dit schrijf, misschien omdat ik mensen die het nog gaan meemaken wil laten weten dat ze het met me mogen delen. misschien omdat ik de mensen die het hebben meegemaakt wil laten weten dat ik nu pas besef wat het echt is. (ondanks dat ik op de ok werk en heel veel verdrietige vrouwen heb gezien voor en na een curretage). Sterkte, wie dit ook leest.
Sterkte. Ik onderschatte de pijn van een miskraam ook ontzettend. Doe het lekker rustig aan en geef je verdriet de ruimte, mijn klap kwam steeds een paar weken later. Sterkte.
Je wordt even heel hard met je neus op de feiten gedrukt. Het is allemaal niet zo vanzelf sprekend dat het maar goed gaat. Het blijft een wonder. Geef je verdriet de ruimte. Het is idd waar als je het hebt meegemaakt dat je dan pas echt weet hoe het voelt. Heel veel sterkte!
Sterkte! Het krijgt er wel een klap van en dat gevoel komt ook nog later wel eens boven. Ik wist ook pas hoe het was toen ik het meemaakte. En wat hier boven wordt gezegd... bereid je voor op dooddoeners en lompe opmerkingen
Sterkte.... Je weet idd nooit wat het is tot je het hebt meegemaakt... Hoe het voelt.... Hier duurde het wel even omdat ik in een vreemde rollercoaster belande voordat het echt mis ging...dus bij mij kwam de echte klap pas later. En nu nog wel eens denk ik eraan.... Zou het een meisje of jongen zijn geweest.... Hoe oud ons kindje nu zou zijn geweest. Ook al was het nog heel pril...het was ons kindje. En oh ja die opmerkingen.... hier kwam de... "Nou ja een kindje verloren, je was nog maar zo kort zwanger" Hoe je dat kan zeggen snap ik nog steeds niet.
Meid je beseft het idd pas nadat je het zelf meemaakt.ik kreeg ook de meest vreselijke dingen te horen na mijn miskramen.voelde me niet begrepen en kon nergens heen met mijn pijn en verdriet.na 3 miskramen ( en curretages)heb ik psychologische hulp moeten inschakelen.ikweet nu hoe ik moet handelenals ik iemand in mijn naaste omgeving moet troosten.niet teveel opbeurende woorden maar gewoon vasthouden en laten huilen
Heel veel sterkte! Weet hoe je je voelt.. wij hebben 2 weken geleden te horen gekregen dat het hartje niet meer klopte met 8 weken en wacht nog steeds op een miskraam Sta woensdag op voor curettage... vreselijk.. heb me nog nooit zo verdrietig, ellendig en leeg gevoeld. Zal ook nog wel even blijven zeker na woensdag Zal blij zijn als het allemaal achter de rug is en dat we verder kunnen. Gelukkig zijn de mensen om ons heen wel begripvol maar weet dat het ook anders kan zijn.. Je weet pas echt hoe het voelt als je het hebt meegemaakt helaas.. In mijn ogen zijn wij gewoon papa en mama hoor maakt me echt niet uit wat andere daarvan zeggen!