Hoi ik ben helemaal doorgedraaid op dit moment. Onze dochter(bijna 15 maand) heeft blijkbaar weer een nieuwe fase; alsmaar bij me komen met boekjes. Ze wil dan op schoot om boekje te "lezen". Dit doe ik natuurlijk ook wel, ook zit ze vaak naast me op de bank een boekje te kijken. Op zich is boekje lezen niet het probleem, vind het ook wel gezellig, maar mevrouw is nogal een temperamentje en kan geen seconde stil zitten. Zit ze op schoot met boekje, wil ze er weer af, dus zet ik haar neer, met boekje, begint ze te jammeren dat ze weer op schoot wil, en dan er weer af, en er weer op. Als ze naast me op de bank zit, zit ze 5 sec. boekje te kijken en ragt daarna de hele bank over, slaat mij soms met boekje in gezicht, klimt bovenop me en krabt me soms zelfs of trekt de bril van mijn gezicht. Eerder, voor deze "fase" gaf ik haar de aandacht die ze nodig had, dus, even boekje kijken, even stoeien, gek doen of samen met ander speelgoed spelen. Daarna ging ze zelfstandig verder. Maar nu....ik word echt helemaal gek van haar aandachttrekkerij. Ik ben zo blij als ze op bed ligt. Ze zuigt mijn batterij helemaal leeg. Ik heb ook de kans niet om in het weekend alles uit handen te geven aan mijn man, we hebben een boerderij en ook in weekend werkt hij. Allen zondagmiddag is hij "vrij". Dan is het moment dat ik haar ook aan hem over laat. Vanmorgen draaide ik echt weer even door, mijn man heeft haar godzijndank mee genomen naar buiten, de koeien voeren. Kan ik even op adem komen. Ik voel me schuldig tegen over haar, dat ik haar soms achter het behang kan plakken, terwijl ze gewoon aandacht wil. Ik weet ook niet hoe ik het aan moet pakken, wil haar ook niet alsmaar aandacht geven als ze loopt te zeuren, want dan word het alleen maar erger. Oja, moet er ook nog even bij zeggen dat ik thuisblijfmama ben, en dus 24/7 met haar samen ben, en dan breken me dit soort fases dus echt op. Ik wou op dit soort momenten dat ik een man had die in het weekend gewoon in huis was....
Het eerste wat ik denk is: "kent ze NEE wel?" en het tweede: "waarom heb je daar je man voor nodig?". Sorry als ik hard klink, maar ze moet toch ook zélf kunnen spelen? En als ze dat niet kan, dan moet ze het leren.
Dat niet stil kunnen zitten herken ik wel en lijkt me normaal dreumesgedrag. Verder denk ik dat ze in de 14 maandensprong zit. Die was hier heel erg heftig en duurde toch wel een week of 3 Het enige wat hier werkte was niet thuis zijn! uit huis was hij het liefste jochie van de hele aarde, in huis een klein spookje
Hihi vind het best grappig eigenlijk Maar kan me voorstellen dat het niet makkelijk is! Ik heb ook wel het idee dat jullie misschien wat te vaak samen zijn... Zou het eventueel een idee zijn om haar meer te prikkelen? Bvb vaker samen spelen met andere kindjes? Vaker naar buiten gaan wandelen of naar de speeltuin? Ik vind het bestaan van een kinderdagverblijf een echte zegening (ook al kan je er ook wat op aanmerken) Mss toch wat vinden waar je meid zich meer kan in uitleven? Zo wordt boekje lezen een rustig en ontspannen tegengewicht...
Ik ga elke dag met haar naar buiten, sowieso om samen onze dieren te voeren, dan kan zij lekker rondkruipen(zelf lopen kan ze nog niet). Aan de hand kan ze wel mee lopen, dat stimuleer ik dan ook zoveel mogelijk. Ook gaat ze vaak met haar vader mee op de trekker of de shovel. Overall aan en ze kan lekker ronddollen en vies worden. In de stal of buiten, ze kan wat dat betreft overal bij ons haar energie kwijt. Ik roep eigenlijk vanaf haar geboorte al bij elke fase; blij voor haar als ze kan rollen, blij voor haar als ze kan zitten, blij voor haar als ze kan kruipen, en nu blij voor haar als ze kan lopen. Want dan kan ze weer op een andere manier de wereld ontdekken en kan ze haar energie kwijt. Nu hangt ze dus tegen de fase van zelfstandig leren lopen aan. Ik kan haar dus nog niet mee nemen naar een speeltuin of indoorspeelparadijs, ze moet eerst kunnen lopen. Maar als het zo ver is, dan word zowel voor haar als voor mij de wereld weer groter
Ze kent wel degelijk "nee". Maar dat moet ze ook leren, ze is nog maar net een jaar geweest. Ik laat haar soms ook gewoon gaan, dan is het maar even janken. Maar dat neemt niet weg dat het heel irritant kan zijn als iemand steeds alle aandacht van je wil.
ik snap niet echt waarom ze niet mee kan naar de speeltuin, Lekker laten kruipen in het zand, haar van de glijbaan af laten gaan, op de wip wap, ik was met die leeftijd regelmatig in de speeltuin hoor. ik denk overigens dat het de welbekende sprong is, dat is een flink pittige sprong, Af en toe even wat tijd voor jezelf maken dan komt het vast goed
Heeeeeeeeeeeeeeeel herkenbaar. Mijn dochter is ook niet goed in zelfstandig spelen. En inderdaad de fases waarin ze continue aan mij hangt waren loodzwaar. Is de fase (of als ze ziek/niet fit is) over en gaat ze zelf weer een beetje op ontdekking is het ineens weer appeltje-eitje! Laatst zei mijn vriendin dat haar kindje eigenlijk nooit/amper op haar schoot wil zitten, alleen soms ernaast op de bank. Ik was echt verbaasd, huh, kan dat? Als het aan mijn dochter ligt zit ze de hele dag op schoot (en dan inderdaad niet stilzitten maar op/af, klimmen, vingers in mijn mond, aan m'n gezicht zitten enz), en als ze niet op schoot zit dan op zijn minst dat ik met haar meespeel. Wat ik doe op de momenten dat ik er knettergek van word: in de box zetten. Dan ga ik er naast op de bank liggen, zodat ik wel in de buurt ben, en dan heeft ze echt gewoon 30 minuten pech ook al huilt/moppert ze en gaat/leert ze maar zelf spelen. Of in de kinderstoel 15 minuten met wat te eten. En als je echt even bij wilt tanken, dochter weekendje uit logeren bij opa/oma, is dat een optie?
Grenzen gaan stellen. Ze komt met een boekje? Prima we gaan boekje lezen. Wil ze er af, leg dan uit dat als ze eraf gaat het boekje lezen klaar is. Gaat ze er af? Prima, boekje lezen is klaar. En dan volhouden. Ze gaat namelijk nu grenzen opzoeken en bijvoorkeur verleggen. En zonder lopend kind kan je prima naar een indoor speeltuin, juist wel! Onze jongste loopt ook nog niet, maar vind het heerlijk! Slaan, krabben en bril pakken is duidelijk 'nee' zeggen, met desnoods handje vastpakken en erna snel afleiden of een andere actie aanbieden. Bijvoorbeeld aaien.
Oohh herkenbaar hoor. Toen ik vanochtend nog een bed lag kreeg ik een iPad op mijn hoofd Wat hier werkt is erop uit gaan! Mijn dochter is even oud. Een indoor speeltuin kan makkelijk hoor! Dat is voor kindjes vanaf dat ze kunnen kruipen. Ga je weleens met haar zwemmen? Hier vindt ze dat ook erg leuk.
je zegt dat je je schuldig voelt.... heel eerlijk en terecht! Ze is zoals ik het lees een heerlijke dreumes zoals een dreumes hoort te zijn in een misschien niet altijd zo'n handige fase, maar jongens zo negatief als jij erin staat...... Je komt nog wel voor hetere vuren te staan hoor in de opvoeding van je kind. Zo moeilijk is het toch ook echt niet, je geeft haar de nodige aandacht, de ene dag meer dan de andere dag vervolgens laat je haar zelf iets doen (vaak is zelf spelen op die leeftijd nog lastig hoor) en gaat je ding doen. Vervolgens corrigeer je eventueel ongewenst gedrag. Op die leeftijd ging ons zoontje altijd even in de box om tot rust te komen bijvoorbeeld. Je hoeft haar ook echt niet continu in alles haar zin te geven, maar hoe jij het oppakt, tjonge jonge hoop echt niet dat er ooit iets moeilijks op je pad komt. Overigens zeg ik dit niet met twee "makkelijke" kinderen, onze oudste heeft autisme dus ik weet hoe claimgedrag werkt en kan zijn en ook wij hebben een bedrijf aan huis en is mijn man een groot deel van de week er niet. Maar als ik er zo in zou staan als jij zouden mijn kinderen een zwaar leven hebben (of ik natuurlijk, het is maar net hoe je het bekijkt). Besef dat het net zo zwaar, irritant wat dan ook is als dat je het zelf maakt.
Het is een fase, het is een fase....en er komen nog véél meer fases Tijdens deze fase ging ik ook ff wat vaker de deur uit en dat kon ook naar een (indoor)speeltuin zijn en zoontje liep 'pas' met 18 maanden. Bij dingen als slaan/krabben/bril pakken zei ik twee keer "nee, dat mag niet/doet au/is niet lief of iets in die trant" en bij een derde keer zette ik 'm weg en ging ik even wat anders doen...alleen!
Het klinkt of je veel in en om het huis bent. Heeft ze wel contact met andere kindertjes? Ik doe mijn dochter geen groter plezier dan even op de koffie gaan waar ze met andere kindjes kan spelen. Is ze doodmoe (maar vrolijk!) als we weer weggaan De korte concentratie, niet weten wat ze wil en het liefste met mama spelen, ken ik trouwens heel erg goed van dl! Zal wel met de leeftijd te maken hebben... Heb je de box nog staan? Dl weet inmiddels dat ze na het ontbijt even in de box 'moet'. Dan kan ik even de keuken opruimen enzo. Ze staat eerst te jengelen, maar als er geen reactie van mij komt, gaat ze toch spelen. Scheelt toch weer een half uurtje
Nou zeg, wat een heftige reactie! Ik herken deze fase ook. Mijn dochter doet momenteel precies hetzelfde. En als je dan alleen thuis bent, de dag om 6:00 begint met een dochter jengelend aan je been, ben je daar aan het einde van de dag niet zo blij meer mee hoor.. Hoe geweldig en fantastisch ik haar ook vind. Ik vind het een zwaaaaare periode. Alleen spelen lukt gewoon echt niet. Ik lees net dat het een sprong is. Gelukkig maar!
Ja het is vermoeiend, maar er een drama van maken, maakt het niet beter. Er komen nog wel meer van dit soort fases. Doe even wat samen, lees een paar boekjes en zeg dan 'dit is de laatste die we lezen en dan gaat mama wat anders doen'. Ga daarna ook daadwerkelijk afwassen of de was opvouwen of wat dan ook, laat zien dat je bezig bent en besteed even geen aandacht aan je dochtertje. Ze krijgt snel genoeg door dat ze op dat soort momenten even zichzelf moet vermaken.
Ik vind de reactie van Senna ook wat overtrokken. Fijn dat TS even wat stoom af kan blazen hier en wat herkenning kan krijgen. Het is prettig dat anderen spiegelen dat het een fase is. Heeft ze misschien wat nieuwe uitdaging in speelgoed nodig? Ik merk dat ze hier behoorlijk uitgekeken raakte op het babyspeelgoed. Nu vermaakt ze zich erg goed met de zoef zoef dieren, vormenstoof en stapelbekers. Ik heb op verschillende plekjes in de kamer wat speelgoedjes staan. Zo kan ze op ontdekkingsreis en heeft ze steeds wat te doen. En daarnaast voorbereiden op wat er gaat komen zoals in bovenstaande reactie is ook heel zinvol. Ze gaan steeds meer begrijpen.
Goede tip van het speelgoed! Ik merkte ook echt dat ze verveeld was! Ik heb ook niet alle speelgoedjes binnen handbereik. Bij een 'lastige bui' haal ik dat dan weer te voorschijn. Heb boven ook nog wat staan, kan ze daar mooi mee spelen als ik daar opruim!
hier een zoontje van 16 maanden die nu ook niet zonder mama kan. en dan heb ik nog een 3,5 jarige met wat sociaal emotionele problemen dus hier is het soms ook een arrghhhh moment. heb me er bij neer gelegd dat ik 2 claimende kinderen heb. so what.... over een paar jaar zitten ze allebei op school en heb ik weer tijd voor mezelf. probeer het een beetje los te laten. ik ga op de dagen dat ik alleen ben met de kinderen altijd ergens naartoe, speeltuin, kinderboerderij, stukje fietsen,,ergens op de koffie. het is maar dat je er even uit bent. en soms als mn man om 19.00 thuis komt dan ben ik de deur uit en ga ik ff met de muziek heeeel hard aan autorijden. kinderen zijn niet altijd makkelijk, dat is gewoon zo.
Dit forum is toch juist bedoeld om even je hart te luchten? Dat doet ze dus ook! En ja als je er middenin zit en het dan van je af gaat schrijven komt het extra 'dramatisch' over zoals jij dat noemt. Ik zit ook in deze fase en het is gewoon af en toe vermoeiend. Dan ga ik er vaak op uit zodat hij zijn energie kwijt kan en afgeleid is.
Ja inderdaad! Ook lekker afwisselen met het speelgoed. Een tijdje uit het zicht kan ook weer voor veel speelplezier zorgen. Daarnaast zoals sommigen al zeggen accepteren dat het nu even zo is. Dat geeft misschien ook wat ademruimte. Hier zit ze ook net in de fase van bijna zelf kunnen lopen. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn als ze het eenmaal kan.... dat wordt vast veel achter haar aan rennen 😂