hallo mama's ik loop al een tijdje met een vraag in mijn hoofd. sinds ik me dochtertje heb. kan ik niet meer tegen droevig nieuws. en ik vraag me af of jullie dat ook hebben of hebben gehad. een paar voorbeelden, wiegendood, kapotte speentje baby stikt. peuter word mishandeld door nanny facebook baby word in container gegooid, dicht bij mijn huis. vader steekt kindje dood, ook bij mij in de buurt. mishandelingen. verkrachters. moordenaars. dat ik net bevallen was werd mijn verteld, dat hebben alle moeders. na een tijdje werd ik zo bezitterig dat niemand me dochtertje mocht vast houden, en hadden ze der wel vast moest ik het wel allen maal kunnen zien. ik bleek een postnatrale depressie te hebben. ik was het daar niet mee eens. maar ben wel naar een paar afspraken geweest van de psyg. in mijn ogen telkens wanneer ik weer die vreselijke nieuws hoor of zie. word ik nog voorzichtiger. en het nieuws valt bijna niet te ontwijken, maar ik heb t er telkens weer zo moeilijk mee. om beelden en verhalen uit me hoofd te zetten. ik heb een pracht van een kleine, en het is een schatje. maar ik durf haar nog steeds niet naar een oppas te brengen, of een betaalde nanny-kinderdagverblijf of iets anders. zelf me schoon ouders heb ik nog moeite mee. maar mijn moeder dan weer niet. om een lang verhaal kort te maken, zijn er meer mensen die zo als mij zijn. of ben ik aan het door draaien. groetjes j
Ik heb het ook. Wordt soms onpasselijk van sommige berichten. Heb ook wel dat de tranen me in mijn ogen springen.
Ik kan ook niet tegen dat soort berichten en kies er dan ook voor om ze niet te lezen. In het begin vond ik het ook niet fijn om de kleine uit handen te geven. Inmiddels gaat het makkelijker, vind het soms zelfs fijn om weg te zijn. En het thuis komen is dan extra leuk en ik merk dat ik echt weer even oplaad als ik even ik-tijd heb. De eerste keer om hem bij anderen achter te laten was verschrikkelijk maar ik denk dat het wel gezond is om af en toe te doen. Maar hee, alles op je eigen tijd!! Geen dingen doen waar jij niet achter staat.
bedankt voor de reacties. doet me goed dat ik niet de enige ben. dacht echt dat ik een beetje aan het door draaien ben. thanx groetjes
Ik kijk bijna geen tv meer en ik bepaal zelf welke artikelen ik wil lezen, scheelt een hoop stress. Op tv wordt het allemaal voor je bepaald en daar hou ik niet van.
Als je die angst niet los kan laten zou ik wel kijken of je door praten met bekenden of psycholoog kan kijken hoe je die negatieve gedachten los kan laten. Bij het leven horen risico's. De risico's liggen in de wereld. Maar je afsluiten van de wereld, van alle mensen, in een bunker, ingepakt in schuimrubber, stil zitten, zonder nabijheid van andere mensen. Wordt je kind daar gelukkiger van? Als iemand anders je baby vasthoud is er een kans van 1 op 10 miljoen dat hij het kindje laat vallen. Mag daarom iemand anders jouw kindje niet vasthouden? Gun je je kindje die 9.999.999 positieve ervaringen niet, omdat je angst hebt voor een kans van 1 op 10 miljoen? Serieus, ik hoop dat mijn dochter als ze 18 is kan vertellen dat ze 50 keer haar hoofd heeft gestoten, 1 keer iets gekneusd heeft, 1 keer hechtingen heeft gehad, 1000 blauwe plekken heeft gehad, 300 schrammen, 10 keer haar vingers heeft gebrand, of iets wat daarmee overeenkomt. Dan heeft ze namelijk lekker in bomen geklommen, hutten gebouwd, leren fietsen, geschommeld, leren koken, van een klimrek gevallen, gesport, geleefd! Ik hoop ook dat ze 1000 fouten heeft gemaakt. Een mens die geen fouten maakt leert niks. Ik hoop ook dat ze vervelende personen is tegengekomen, zodat ze weerbaar wordt tegen mensen die bijv iets negatiefs over haar zeggen. En dat ze een heeeeeeeleboel positieve ervaringen en herinneringen heeft aan alle mensen die ze heeft ontmoet, alle activiteiten die ze heeft gedaan, alles wat ze geleerd heeft. Mijn advies is: verklein het risico tot wat redelijk is, maar accepteer het risico wat overblijft. - Als je je kind leert fietsen kan hij hard vallen. Mag je kind daarom niet leren fietsen? Maak keuzes, koop een helmpje bijvoorbeeld en accepteer de overige risico's. - Vertel je kind niet met vreemde mannen mee te gaan. Accepteer het risico wat bij contact hoort met mensen op straat en laat je kind wel naar buiten gaan. Je kan immers ook nog onder een bus komen. - Pas de leefregels voor wiegendood toe. Accepteer dat er minder dan 1 op 10.000 kans overblijft dat het toch gebeurd als je (vaak) meerdere dingen verkeerd doet (én roken én slechte ventilatie én verkeerd in bed, bijvoorbeeld) Je draait niet door, maar als dit soort dingen in je hoofd blijven spoken en spoken en je het zelf niet los kunt laten (en gaan leven!) kun je er misschien wel professionele hulp bij gebruiken
Ik heb wel dat ik minder snel tegen "droevig" nieuws kan en daar verdrietig van wordt. Maar ik heb geen probleem om zoonlief bij een ander op schoot te zetten of iemand op te laten passen. Tuurlijk vind ik het wel spannend dat hij straks ook naar de kinderopvang gaat en ja het liefst wil ik ook dat ik of mijn man altijd bij hem zijn maar er zal gewerkt moeten worden en buiten dat zit zo het leven niet in elkaar. We kunnen moeilijk alleen in ons huis gaan leven met zijn drietjes omdat er overal altijd de rest van zijn of ons leven "gevaar" of verdriet zal kunnen ontstaan. Dus ik relativeer de boel wel! Als je dat niet(meer) goed kunt zou ik er wel met iemand over gaan praten.
Ik merk dat ik zeker gevoeliger ben geworden op bepaalde punten, zodra ik iets negatiefs over kinderen/baby's hoor of lees. Dat had ik vooraf helemaal niet verwacht. Maar ik laat dit niet mijn dagelijks leven beïnvloeden, door situaties te vermijden. Mijn baby gaat gewoon naar de opvang, stopt vanalles in zn mond (omdat dit bij de leeftijd hoort), en zit gewoon op schoot bij anderen. Natuurlijk zoek ik gevaarlijke situaties niet op, maar ik vermijd dagelijkse situaties niet. Op het moment dat angsten je leven negatief gaan bepalen, is het verstandig psychologische hulp te zoeken. Het lastige van angsten is dat ze kunnen generaliseren, zodat je steeds meer dingen vermijdt. Zo wordt je vrije ruimte steeds minder, en dat heeft ook direct invloed op de ontwikkeling van je kindje.
Ik herken het wel. Op mijn werk kom ik ook met schrijnende situaties in aanraking, helaas kan ik me daar niet van afwenden, dan zou ik ontslag moeten nemen en me omscholen. Ik vind het ook wel moeilijk als ik iets ergs heb gehoord. Thuis geef ik mijn zoontje nog maar eens een extra dikke knuffel dan. Ik breng hem nog wel gewoon naar de gastouder, ik denk ook wel eens, zal het wel goed gaan? Mijn zoontje is een pittig mannetje die mn in de middag echt beziggehouden moet worden, maar ik kan weinig meer doen dan erop vertrouwen dat de gastouder aan de bel trekt als het niet goed gaat.
Herkenbaar! Ik kan niet meer tegen horror films of verschrikkelijk nieuws van mensen en vooral kinderen op tv/fb. Ik zet soms zelf csi af
Helemaal eens met kiwi en vrolijkheid Dat dit soort nieuws je raakt: logisch en het raakt mij idd ook meer sinds ik zelf moeder ben. Maar dat je dan je eigen kind aan niemand anders toe kunt vertrouwen dan je eigen moeder, dan is de balans wel zoek. Dus daar moet je wel wat mee, ook voor het welzijn van je kindje, dat ruimte nodig heeft om zich te ontwikkelen en contact met anderen nodig heeft om zich goed te kunnen hechten. Bepaalde dingen op TV kijk ik gewoon niet (meer). Hoef ik er ook niet door uit m'n doen van te zijn Een hoop programma's op TV is toch zooi....
Dl is hier inmiddels een jaar... Maar ik ben sinds ze er is echt een enorm watje(zoals we t hier thuis zeggen) De tranen schieten al in mn ogen als er iemand in gtst gedag zegt... Ik keek hiervoor ook graag naar horrorfilms, maar ik kan t gewoon niet meer aanzien!
he dames dank jullie wel voor de reacties. mijn dochtertje valt wel, en komt ook met veel mensen in contact. (de kruip clup, zwemles, baby gym, verjaadagen, ezv) maar tot nu toe ben ik altijd er bij geweest. mijn dochtertje is net 8 maanden, en tot morgen was ik lekker vrij om voor me dochtertje te zorgen. ik ben blij dat er meerdere mensen zijn die het moeilijker hebben met zielig nieuws. en leven doen we zeker, alleen ben ik altijs ff weer uit me doen na een drama op tv of ergens anders. nogmaals dank jullie wel voor de reacties.
Herkenbaar... Vroeger las ik gewoon al het nieuws van de dag... Nu mijdt ik moordpartijen, pedofielen, mishandelde dieren, en andere afgrijselijke dingen... Ik kan er niet meer tegen.. Als ik het toch lees of op tv zie krijg ik een stomp in mijn maag... Gewoon mijden dus!