Gisterenavond had ik er weer last van hoor Ging even naar de supermarkt, kwam mijn nieuwe overburen tegen. Een gelukkig uitziend gezinnetje met een wolk van een baby'tje, in de supermarkt met een vol winkelwagentje en het beebje (het mooiste jongetje dat ik ooit gezien heb) in het kinderzitje. Gezellig samen winkelend, elkaar kusjes gevend in de rij voor de kassa. En daar sta ik dan achter te wachten met mijn typische vrijgezellen-aankopen; reep chocola, de nieuwe Flair, rol chocoladebiscuits, literbak aardbeienijs...werd er even heel verdrietig van, en ja, ook jaloers. Echt, het zijn zulke aardige mensen en ik gun ze het geluk voor de volle 100%, ik weet ook dat zij veel moeite heeft gedaan om zwanger te raken. Maar als ik hem 's ochtends zie wegrijden naar zijn werk, zij hem uitzwaaiend met beebje op haar arm, vraag ik me wel eens af: "waarom ik niet?!" Ik ben nu 27 weken zwanger en hoewel dit ongepland was ga ik er voor de volle 100% voor, al ben ik een alleenstaande ouder die ook nog wil studeren, werken etc. Ik heb geen spijt van mijn beslissing; integendeel, dit beebje is een absoluut geschenk uit de hemel, al had ik het persoonlijk een jaartje of 8 willen uitstellen, tot ik afgestudeerd was, leuke baan, leuke lieve man die ook werkt, leuke eengezinswoning, autootje voor de deur...echt, zulke huiselijkheid vind ik het ultieme geluk (zal ook deels door de hormonen komen want hiervoor heb ik nooit een huiselijk bestaan gewild ) Zulke gezinnetjes zie ik vaak, vooral in supermarkten en de stad, en ik voel telkens weer die pijnlijke steek van jaloezie, terwijl ik het die mensen gewoon oprecht gun. (Maar mezelf ook...) ik moest dit even kwijt (alleenstaande (aanstaande) moeders die dit ook wel eens hebben, reageer gerust) en ik kan niets doen dan werken aan mijn toekomst, hopen dat ik op een dag de ware tegenkom waarmee ik tegen die tijd nog een mooi beebje mag krijgen en samen ga wonen...en die de beeb die nu onderweg is (dat zal tegen die tijd al wel een flinke jongen zijn ) ook accepteerd als zijn eigen zoon!
Hoi Thunderangel, Laat je niet blind staren, het gras is altijd groener bij de buren. Ja er zijn idd voordelen aan het (zogenaamde) gezinnetje, maar jij hebt straks niet de opvoedingsstrijd, of de andere irritaties, niet iemand die je constant op je lip zit. Er zijn nadelen als je alleenstaande ouder ben maar ook voordelen. en andersom ook hoor samen zijn kan voordelen hebben maar heeft ook zeker nadelen, Wij hebben gekozen voor de midden weg, wij wonen niet bij elkaar en mijn kinderen zijn niet anders gewend maar we zijn wel een item, en het werkt prima. Kijk naar de dingen die jij wel hebt en hun niet dat is alles wat ik wil zeggen en uit eindelijk vind jij ook wel iemand die perfect in het gezinnetje past. In mijn ogen ben je een heel dappere vrouw!
ik heb het ook hoor maja helaas kunnen wij er niks aan doen is vervelend maar ook wy kunnen een gelukig gezinetje vormen
Ik weet wel wat je bedoeld. Tuurlijk is het handig om geen ruzies over ditjes en datjes omtrent de kinderen, het huishouden, geld, voetbal op tv etc. etc. te hebben, maar je zit wel alleen 's avonds en een arm om je heen is niet mis hoor, cker niet nu ik zwanger ben... Ik gun ook echt iedereen zijn geluk maar kan wel een brok in mijn keel krijgen als andere zwangere vrouwen lekr verwend worden met van alles en nog wat door hun man, ze leven samen naar de bevalling toe en zo hoort het ook! Ik zou dat persoonlijk liever hebben als de situatie waarin ik nu zit, ook al is mijn baby meer dan welkom. Ik mis het iedere dag, het delen van ervaringen, het s lekr verwend worden, een arm om je heen als je weer een emobui hebt, niet elke avond alleen in mijn koude bedje stappen en samen over de baby kunnen praten, haha een hele waslijst, maar op dit moment voel ik me gewoon kut! Hij loopt weg en ik zit hier, hij heeft al zijn credits verspeeld en dat is ook moeilijk te aanvaarden dat ik weet dat het na dik 3 jaar helemaal voorbij is tussen ons en, ondanks dat ik nog van m hou, er geen weg meer terug is omdat hij mijn grenzen van aanvaardbaarheid is overschreden....
Ook ik herken dat. Ook bij de supermarkt en dergelijke maar vooral bij winkels als Prenatal en zo. Dan loop je daar helemaal in je uppie terwijl daar allemaal stellen rondlopen. Had ik toen ik de Blije doos ging halen werd er helemaal niet blij van
Het is natuurlijk altijd leuker om je leven te delen met iemand anders.. Ook je kinderwens samen te verwezelijken Maar dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijker is.. Ik heb 2 vriendinnen die staren zich blind op het hebben van een relatie.. Ik denk dat je eerst gelukkig moet worden met jezelf voordat je klaar bent voor een relatie.. Ik heb soms echt wel dagen dat ik denk van: was ik maar alleen geweest.. Of als je ruzie hebt, of weet ik veel wat.. Alles heeft zn voor en nadelen.
Ik ben dolgelukkig met mezelf, zit prima in mn vel en zit op dit moment dan ook niet bepaald op een relatie te wachten. Maar waar het om gaat (voor mij persoonlijk) is dat je diegene mist waar je een nieuw leven mee gemaakt hebt of gewoon iemand die heel dicht bij je staat. Je zegt dat alles zn voor en zn nadelen heeft, ben ik met je eens. Alleen zie ik zelf meer voordelen in het sámen krijgen van een kind. Niet alleen financieel is het makkelijker, maar je kan ff altijd terugvallen op de andere als het ff tegenzit, een arm om je schouder krijgen, een knuffel, samen dingen plannen, lekker kibbelen want soms is dat ook ff lekker hoor en noem maar op. Ja, die dingen kan ik ook wel van een goede vriend of vriendin krijgen maar dat is totaal iets anders. Met diegene deel je geen speciale intieme momenten, of de trotste veelzeggende blikken naar elkaar toe als je kindje weer iets gepresteerd heeft enz enz. Je zit later, als het goed is, niet met de vragen van je kindje, waarom papa en mama niet samen zijn, of waarom hij/zij geen papa heeft (voor diegene die helemaal geen contact meer hebben met diegene) en of papa hem eigenlijk wel lief vind..en of me dat moeilijker lijkt dan wanneer het kindje gewoon uit school komt en 2 ouders thuis heeft die op hem zitten te wachten. Dus als een relatie goed werkt dan is dat in mijn ogen toch makkelijker dan wanneer je er alleen voor staat..maar werkt een relatie niet dan heb je er idd meer aan als je gewoon lekker alleen bent. Iedereen heeft volgens mij weleens van die momenten dat ze denkt "was ik maar alleen" en iedereen heeft weleens ruzie met elkaar, niet meer dan normaal denk ik, maar nadat de lucht weer is geklaard ben je wel weer lekker samen, kan je fantaseren over kindje, hoe die eruit zal komen te zien, welke eigenschappen hij/zij van jou zal overnemen en welke van hem. Dingen waar ik alleen mag achter komen...ook leuk hoor, maar anders. Dus als ik het voor het zeggen had dan had ik liever af en toe de gedachte willen hebben "was ik maar alleen" en af en toe ruzies en irritaties (leuk om het ook weer goed te maken). Maar de situatie is er jammer genoeg niet naar, dus ik maak er maar het beste van en ga gezellig door, voor mezelf en mn kleintje ..Maar dat wil niet zeggen dat ik niet af en toe ook die arm mis. Liefs Jessy
Ja ik begrijp wel wat Kalush bedoeld hoor... Ze heeft ook wel gelijk, je moet helemaal happy zijn met jezelf voor je aan een relatie beginnen. Vind ik ook, want dat geeft je relatie de beste slagingskansen (helaas ook niet altijd, maar meestal wel). Ik ben happy met mezelf, maar vind wel dat ik aan mezelf moet werken voor ik me onverhoopt in een relatie stort. Dus aan de ene kant ben ik bewust alleen, ik heb heel bewust mijn ex verlaten en had niet anders gewild, want als ik bij hem gebleven was, god weet hoe ik er dan nu aan toe was (en dan ook nog met beebje in mijn buik ) Ik weet dus zeker dat ik er goed aan gedaan heb om mijn relatie te beëindigen, en zoek op het moment ook niets nieuws, maar voel me gewoon zo vreselijk alleen af en toe Mijn moeder zei laatst iets heel moois (en dat uit haar mond, die niet graag over zwangerschap etc. praat) "vanaf nu bén je niet meer alleen, maar met z'n tweetjes. Geniet dáár nou eens van ipv je te focussen op het negatieve". Dat deed me wel goed!
Moeders kunnen je soms idd heel erg opbeuren he Zoiets zei mijn moeder ook tegen me toen ik net zwanger was en het nog moeilijk had dat ik bij mn ex was weggegaan, ze zei.."Laat die jongen toch, over 8 mannden heb je eindelijk de liefde van je leven"..sindien heb ik dat ene zinnetje zoooo vaak gebruikt
Ze zeggen altijd: het gras aan de overkant is altijd groener! Jij en je baby zijn straks net zo gelukkig als een 'hecht' gezinnetje.
hey. ik zeg altijd. je bent beter alleen en gelukkig met je kinderen. dan ongelukkig in een relatie met de vader. want uiteindelijk is dat ook niet goed voor het kindje. ik ben nu voor de tweede keer alleen en voor de tweede keer zwanger. (mijn verhaal staat hier ook op) maar nu ben ik tenminste gelukkig. dat was niet het geval toen ik nog met de vader van mijn kindje was. hij dronk heel veel zat aan de drugs. stak zijn geld in geldkassen die je vind in de cafe's en bedroog mij nog eens op de kop toe. ik was het beu. nu ben ik van die last vanaf
Ik herken dat wel...hoewel ik nog niet zwanger ben. Toen ik jonger was had ik zoiets van huisje boompje beestje....ht blijkt voor mij niet weggelegd, om wat voor reden dan ook, het zoeken naar het waarom heb ik inmiddels opgegeven. Mijn huisarts staat volledig achter mijn beslissing om bewust alleenstaande moeder te worden. Want zo zei hij: Liever een kindje bij een gelukkige alleenstaande mama dan een kindje in een gezin waar alleen maar ruzie is.
Wat bijzonder om dit allemaal van jullie te lezen. Ik heb een kindje van een jaar. De papa en ik wonen niet samen, maar we hebben wel een relatie. Ik zie het zelf als het beste van alles hebben. Ik beschouw mijzelf in praktijk als alleenstaande moeder, maar feitelijk heb ik wel die arm om me heen die een ieder soms zo nodig heeft. Natuurlijk red je je wel wanneer je geen relatie hebt, maar je soms zo eenzaam voelen met je buikje vol geluk, dat kan ook bijna niet anders. Ik ben zo blij dat er meer mogelijkheden zijn voor allenstaande (bijna)mama's om met elkaar in kontakt te komen. En ik hoop voor alle meiden die zich soms zo eenzaam voelen, dat zij wel een bijzonder iemand in hun leven hebben die ze alle schopjes, hikjes en bultenmakerij kunnen vertellen tijdens hun zwangerschap. En ook daarna, eerste hapjes, eerste stapjes... Gewoon geen relatie hebben is soms eenzaam. Maar zo verschrikkelijk veel van je kindje houden, zo vertederd worden door de hummel en niemand die precies hetzelfde voelt als jij (zo vol van geluk en liefde), dat is echt soms heel verdrietig... Liefs, Lara
Ik ken al zo'n gevoel, Myrna was 1,5 jaar toen haar ouders uit elkaar gingen, dus keek ik ook veel naar anderen mooie gezinnetje en vol met geluk enzovoort, jaloerzie, maar ik moest gewoon positief blijven, vader van Myrna ging trouwen en kregen nog een kindje bij afgelopen juli 07. Ik blij voor hun natuurlijk joh ! Vorige jaar heb ik relatie gekregen met mijn vriendje, wij blij! Nu ben ik dus zwanger en in 2008 als goed gaat gaan wij samenwonen!