Ik heb het 1 keer gezien en vond het best mooi. Was met da stel wat 2 meisjes van een jaar of 6 adopteerden. Maar toen het voorbij was ging ik nadenken. Het leek door het programma alsof adoptie echt heel makkelijk is. Er wordt totaal geen aandacht geschonken aan het psychologische aspect. Die kindjes worden in de armen van 2 vreemden gedrukt, dit zijn je nieuwe pappa en mamma. Uhhhh okee... En ze leefden nog lang en gelukkig. Zo kwam het op mij over, terwijl dat in de praktijk gewoon meestal niet zo werkt (hier ook van dichtbij gezien). Ik zeg niet dat ik adoptie afkeur, want de kindjes komen vaak in hele warme gezinnen terecht en zijn enorm gewenst, maar het is niet alleen rozegeur en maneschijn. Vind het jammer dat hier geen aandacht aan geschonken wordt. En überhaupt kinderen op tv is natuurlijk een discussie op zich. Ik geloof niet dat mijn dochter het me zou vergeven als ze in het opvoedingsklasje van Supernanny heeft gezeten voor 1 miljoen tvkijkers... Het zou mijn keuze niet zijn
Mee eens. Ik zou het ook wel echt jammer vinden.. vind eindelijk wat herkenbaarheid in de verhalen van sommige stellen.
Ik vind het inderdaad wel erg ver gaan. Dan kunnen programma's als de bevalling, kleine baby's, grote zorgen, maar zelfs ook zon, zee, zuipen.... Of hoe het ook mag heten, allemaal van de buis. Ouders maken toch van tevoren zelf een overweging en ik mag er vanuit gaan dat ze ook nadenken over de eventuele gevolgen hier van.
eens met de meerderheid, dan moet het voor alle programma's gelden waarin kids onder de 16/18 aan meedoen.... die vragen er allemaal niet om...
Ja bijv dat programma "extreem" over die jonge peagent Queens ala honey boo boo in NL die in de nagelsalon zaten, spray tan kregen, en "omgekocht" werden om mee te doen aan een verkiezing, dat vond ik pas erg om te zien.. Veel erger als dat ik later terug zou zien dat ik liefdevol ben geadopteerd..
Ik sluit me helemaal aan bij de mening van Tupp; In het programma wordt adoptie van één kant belicht, waardoor het één groot feest lijkt met de ouders als weldoeners. Film die kinderen over 20 jaar nog eens en kijk wat er dan voor verhalen loskomen. Ook ik ken van dichtbij verschillende volwasse die geadopteerd zijn en de meeste ondervinden daar behoorlijke psychische problemen door. Ik vind dit niet op tv thuis horen. Medische programma's met kinderen vind ik toch anders. Gevoelsmatig misschien, maar ik denk dat het voor mensen toch anders is om met een bepaalde ziekte in beeld te komen, dat is iets wat je overkomt. Adoptie raakt je hele "zijn", je identiteit.
Ik kreeg bij Kleine babys grote zorgen echt het idee dat het bij iedereen snel (binnen een aantal weken) weer goedkwam, de echte zorgen hoe wij deze beleefd hebben, heb ik niet voorbij zien komen. de stress in het gezin met meer kinderen, de werksituatie van de partner, ik miste de belichting van vele andere zijden. Tenminste na 3 afleveringen kon ik het niet meer aanzien. Misschien heb ik het mis, maar zo kwam het op mij over. Daarintegen vond de prijswinnende documentaire `Als we het zouden weten`erg mooi om te zien, de artsen vertelden hier hun verhaal, welk kind laat je leven en welk kind niet.
voor mijn gevoel maar vind het moeilijk om uit te leggen een verschil in programma´s over adoptie en anderzijds programma´s over prematuren, onhandelbare kinderen e.d. Hoe heftig sommige dingen ook zijn voor de ouders, bv bij prematuriteit, in dit soort programma´s is dat vooral voor de ouders. En later natuurlijk ook, een prematuur weet zelf niks meer van de heftige tijd, zo ook een kind dat heel lastig was vroeger. Dat zijn dingen die vooral de ouders geraakt hebben. Maar bij adoptie gaat het vooral om het kind en die zijn `ik`...zijn of haar identiteit. Dat half nl heeft kunnen zien dat je geadopteerd wordt terwijl je daar zelf nog helemaal niet van bewust bent....dat is uiteraard met alle kinderen zo...dat zij zich niet bewust zijn van dat moment, maar met adoptie voelt dat voor mij toch echt anders.
Klopt...en dat zit dieper dan de meeste mensen weten.. Ik ken ook adoptieouders die helemaal geen contact meer hebben met hun adoptiekind door heel veel problemen. Echt schrijnend.
Ikzelf zag er niet veel verkeerds in, totdat iemand van mijn kennissen (zelf geadopteerd) een totaal ander beeld schetste. Je haalt zo'n kind wel uit een land, het kind verliest vaak zijn eigen identiteit (krijgt een geheel andere naam en in ons land heb je hele andere gebruiken/gewoontes); hechtingsproblematiek etc.
Omdat jij je duidelijk niet hebt verdiept in de gevoelens van veel geadopteerde kinderen. De buitenkant lijkt mooi en soms is dat het ook. Ik ken ook een vrouw die als baby geadopteerd is en heel gelukkig is en niks meer heeft met haar roots, maar heel vaak is het ook anders. Met de uitspraak: onzin, het is toch juist mooi om terug te zien, ga je dus compleet voorbij aan het gevoel van veel geadopteerde kinderen/ volwassenen die in een complete identiteitscrisis terecht zijn gekomen.
om hoe je pure onzin stelt in een nogal emotioneel onderwerp. Zo´n adoptieproces is later niet altijd ´mooi om terug te zien´. Het is soms heel ingrijpend en verdrietig. Natuurlijk kan het heel mooi zijn als een kindje een plekje vindt bij liefdevolle ouders, maar dat is natuurlijk niet alles.
Wellicht moet ik mijn mening wat meer verduidelijken. Ik ben zelf geadopteerd, Nederlands geadopteerd maar toch. En als geadopteerde heb je vaak niet veel informatie, zeker niet buitenlands geadopteerde kinderen. Naar mijn mening is dan zon programma fijne documentatie voor later. Daar komt bij, programma's al deze kunnen wel degelijk een positieve werking hebben, al zullen er maar een paar zijn die door dit programma gaan adopteren. Tuurlijk zitten er twee kanten aan het verhaal en niet alle verhalen zijn het zelfde maar over het algemeen denk ik dat het programma meer goed doet dan kwaad.
Juist als je zelf geadopteerd bent, snap ik je uitspraak niet! Het feit dat jij zo'n programma blijkbaar als een mooi document voor later ziet, wil no niet zeggen dat iedereen die geadopteerd is dat zo ziet. Adoptie ouders kunnen ook zelf veel foto's maken en spulletjes bewaren. Dat hoeft niet op televisie te worden uitgezonden. Zeker als je ouder wordt en problemen krijgt met het feit dat je afgestaan bent ed, lijkt het me bijzonder onprettig als half Nederland juist helemaal vertederd was door de eerste beelden bij je adoptie ouders! Ik vind dat iets dat gewoon privé moet blijven. Maarja, het is emo tv en goed voor de kijkcijfers......