O wat afschuwelijk wreed! Ik wil je een hele dikke knuffel geven, heb met tranen in mn ogen je verhaal gelezen. Heel veel sterkte!!!
Verschrikkelijk! Dat verwacht je toch ook niet meer na een voldragen zwangerschap. Heel veel sterkte bij dit verlies! !
Ik blijf het zo onwerkelijk en verdrietig vinden.. Zo oneerlijk! Had zo graag nu mooie foto's gezien van je meiden samen zo vrolijk enz.. Ik hoop dat je hier van je af kunt schrijven er zijn hier helaas wel meer mama's van doodgeboren voldragen kindjes Ik heb afgelopen week nog over jullie gedroomd, het is gewoon niet hoe het moest zijn, niet te bevatten.. Een dikke knuffel.. Lisanne ( myoho )
Wat een vreselijk drama is dit voor jullie. Ik weet dat sommige ouders het prettig vinden om toch gefeliciteerd te worden, al vind ik dat zelf wel altijd moeilijk. In ieder geval ook gecondoleerd omdat jullie Delilah moeten missen. Veel sterkte.
Wat vreselijk dat dit jullie is overkomen. Ik wens jullie heel veel sterkte bij het verwerken van dit immense verlies.
Vanmiddag een telefonisch gesprek gehad met de zuster die bij de bevalling was. Ze vroeg hoe het nu met ons ging en hoe we de bevalling enz. ervaren hadden. Ook vroeg ze of zij of de arts iets anders of beter had kunnen doen. Maar daar zijn we eigenlijk helemaal tevreden over. Het zou ergens lekker zijn om boos op iemand te kunnen worden, maar ze hebben ons gewoon echt goed geholpen in het ziekenhuis. Over twee weken hebben we een gesprek met de gyn. Ik kijk daar eigenlijk wel heel erg naar uit, gewoon alles weer bespreken...ook een evt volgende zwangerschap. Verder lijken de hele scherpe randjes nu plaats te maken voor iets anders. Ik begin Delilah met de dag meer te missen, hoe langer het geleden is hoe meer ik haar mis. Ik ben zo bang om te vergeten hoe ze voelde En ik voel me steeds meer moe worden. Ik zie eruit alsof ik heel erg ziek ben; bleek, randen onder mn ogen. Ik probeer de deur uit te gaan, maar het vreet zoveel energie. Volgende week ga ik een midweekje met mijn ouders mee naar Centerparcs. Hopelijk rust ik daar een beetje van uit...
Het lijkt alleen maar erger te worden. Of het dringt misschien pas écht tot me door, ik weet het niet. Maar hoe langer het geleden is, hoe erger ik haar mis. De afgelopen twee nachten heb ik alleen maar kunnen huilen. Dan sta ik in haar kamertje en kijk ik naar alle kleertjes die klaar lagen en dan komt het zo hard binnen! En dat lege bedje doet zo ontzettend veel pijn! Ik heb momenteel nergens zin in, kan geen beslissingen maken, kan nergens van genieten, zelfs niet van mijn andere dochtertje. Ik lach wel naar haar maar van binnen voelt het zo anders. Het verdriet om Delilah overschaduwt alles lijkt wel. En als ik dan bedenk dat dit verdriet voor de rest van mijn leven zal blijven.... Zal dit echt ooit minder worden?
Lieve Daisykesie, wat afschuwelijk dat je je zo voelt de afgelopen nachten en dagen. Het wordt nu denk ik erger omdat het besef van het onomkeerbare steeds pijnlijker wordt. Ik wist ook niet dat ik zoveel pijn in m'n hart kon hebben en dat ik iemand zo ontzettend kon missen. Ook al kun je het je nu nog niet voorstellen, het wordt ooit echt minder. Het verdriet blijft wel, en mensen die het tegen mij over verwerken hebben of het een plekje geven kan ik wel wat aandoen, maar ooit over een tijdje zul je merken dat de scherpe randjes er vanaf gaan en dat je er mee leert leven. En ook weer van andere dingen leert genieten. En ook zeker weer van je andere dochtertje. Gooi alles er nu uit, schreeuw, huil zoveel je wil, ook al doet het enorm veel pijn, je kunt je er beter even aan overgeven en dan hoop ik dat dat oplucht en het gauw weer wat beter gaat. Ik had zelf soms dat ik 2 dagen helemaal van de kaart was, en dan was het de dag erna opeens weer redelijk te doen. Die 2 dagen waren dan gewoon even nodig. Veel sterkte meid!
Die eerste weken gaan zo in een roes voorbij, je wordt geleefd... zo voelde ik het tenminste. Daarna inderdaad het besef, je kunt de tijd niet terug draaien. Ik zou zeggen,toegeven aan dat gevoel, tegen vechten lukt toch niet, helaas. Ik probeerde zo min mogelijk mijn verdriet te laten zien aan mijn zoontje, maar ook dat lukte soms niet. Eigenlijk niet erg, want dan legde hij zijn hoofd lief tegen mij aan en probeerde te troosten. Daarna speelde hij weer vrolijk verder... De scherpe randjes gaan er af, er is alleen niemand die kan vertellen hoe lang dat duurt. Het is helaas een proces waar je doorheen moet. Ik dacht wel eens, kon iknu maar slapen en over een maand of 4 pas wakker worden, dan is het allemaal vast minder... Ook ik heb de eerste weken heel slecht geslapen. Heb uiteindelijk om slaapmedicatie gevraagd bij de huisarts, het slaaptekort zorgde ervoor dat ik me nog ellendiger voelde. Een paar uurtjes slapen, deed toch wel 'goed'. Heel veel sterkte! X
Geef je pijn en verdriet de ruimte. Dat mag er zijn en is zo volkomen logisch na je verlies. Goed dat je er even tussenuit gaat. De scherpe kantjes zullen er op den duur af gaan, dat kan niet anders. Anders zou geen enkele vrouw die dit overkomt na een tijdje weer kunnen functioneren. Alles wat je nu voelt is onderdeel van je verwerking. Google maar eens op fases in rouwverwerking.