Dag dames Mijn klokje tikt... We zijn erg aan het twijfelen voor een 2de, alhoewel, of het financieel haalbaar is, daar heb ik schrik voor. Ik ben thuis blijf moeder en wil dit ook echt blijven, voor zowel mijn gevoel als mijn echtgenoot is van mijn kant gaan werken geen optie. (Echtgenoot werkt onregelmatig, verderaf, komt graag thuis en gekuist huis, willen ze beide niet wegbrengen naar de chrece, familie is geen optie die werken ook, plus ik heb geen rijbwijs en geen werkgelegenheid binnen fietsstraal) Zodoende doen we het van zijn niet zo royale salaris, en de toeslagen. In totaal een inkomen van: 2100 euro exclusief kinderbijslag (wel inclusief kindergebondentoeslag en zorgtoeslag, heffingskorting maandelijks en hypotheekrenteaftrek) Onze vaste lasten zijn: 1550 excl boodschappen Boodschappen doe ik voor ongeveer 300 euro in de maand. Dat betekend dus dat ik 250 euro in de maand overhou, voor kleding, een uitje en sparen. Nu heb ik ook geen rijbewijs en geen auto(en mocht ik mijn rijbewijs halen, dan heb ik alsnog geen auto want mijn echtgenoot heeft die 6 dagen in de week, 2de auto word te duur;aanschaf,wegenbelasting,verzekering), wonen wij aan de grens erg afgelegen, closeste familie op 3 kwartier rijden en het volgende dorp op minimaal 30 minuten fietsen en ook daar is eigenlijk niks. Voor nu denk ik wel dat het kan, maar straks.. Er is hier weinig tot geen werkgelegenheid in de buurt, geen fatsoenlijke busbaan, dus een bijverdienste zit er hier niet in, alles wat hier zit is familiebedrijf en niet tussen te komen voor tieners, hoe gaan ze in de winter naar school, 1,5 uur fietsen langs een gevaarlijke weg( tractors, slootjes, heuvels en word al jaren niet gestrooid) omdat ik voor 2 geen busabonnementen kan veroorloven, ze zullen dan ook niet kunnen werken voor wat extras, telefoon abonnement, cadeautjes voor vrienden etc. Ik zie dus eigenlijk heel veel beren, maar ook terecht toch? Ook ben ik erg gelukkig dat ik een dochter heb mogen krijgen, na 3 jaar ellende van proberen en ziekenhuis in en uit, waarom tel ik mijn zegeningen dan niet . Wat zouden jullie doen in mijn situatie?
persoonlijk laat ik omstandigheden niet bepalen of er nog een kindje komt. Misschien niet het meest verstandige, maar een kind is iets wat zo diep van binnen gewenst wordt. Hier hebben we 1 slaapkamer waar we nu met 3 in liggen, maar we zijn al wel ruim een half jaar bezig voor de 2e. De wens was te sterk. Nu hebben we geluk en is ons appartement verkocht en hebben we zelf wat anders kunnen kopen waardoor we in maart een huis hebben. Maar toen we er voor gingen leek het hier nog niet op (hebben 3 jaar te koop gestaan). Ik bedoel niet dat je het moet doen, maar dat je naar je gevoel moet luisteren. Niemand weet hoe de wereld er over 10 jaar uit ziet, dus waarom zou een praktisch bezwaar wat ook nog in de toekomst ligt bepalend moeten zijn? Dus wat zegt je gevoel. Omstandigheden kan je veranderen het over 10 jaar wel of niet hebben van een kindje niet.
Ik weet dat veel mensen hier heel anders over denken, maar ik heb wel het gevoel dat alles uiteindelijk op zijn pootjes terecht komt. Ik snap jouw zorgen helemaal en ik denk dat ik mezelf precies dezelfde vraag zou stellen, maar er komt vast wel iets op jouw/jullie pad waardoor jullie het wel zullen redden. Ik vind het wel goed dat je er zo ver nadenkt en afwegingen maakt. Is verhuizen misschien een idee? Of is dat niet mogelijk? Dat je misschien in ieder geval wat meer mogelijkheden hebt en misschien toch kan werken 1 dag voor net wat extra inkomen? Of vanuit huis iets? Bepaalde handige hobby's? Succes!!
Complimenten dat je erover nadenkt. Wij hebben precies hetzelfde gedaan. Uiteindelijk is het gevoel te sterk, dan maar een beetje minder....natuurlijk moet het verstand meespelen, maar je kunt niet alles met zekerheid zeggen....als je mij een jaar geleden had gezegd dat we nu voor een tweede gingen, had ik je ook niet gelooft....succes!
Ik vind het heel goed dat je er over nadenkt. Uiteindelijk komt het vast "goed" maar dat ligt ook aan wat je voor je kinderen en jezelf wilt. Is al eerder gezegd maar is verhuizen een optie? En waar zouden ze naar school gaan en hun vriendjes ed hebben? Ik zou het belangrijk vinden dat dagelijkse dingen beetje praktisch blijven. Hoe belangrijk de extra's zoals kleding, uitjes en hobbies voor de kinderen zijn is uiteindelijk een eigen afweging. Aan de andere kant, als je zo afgelegen woont is broertje of zusje ook extra waardevol
Verhuizen is nog geen optie, huren kan hier in de regio niet als je niet werk gerelateerd bent aan het dorp of niet eerder hebt gewoond.. in de particuliere sector word de huur al snel (voor soortgelijk huis, en we wonen nu niet groot) hoger als onze hypotheek nu. Kopen is voor ons erg lastig op het moment, wij hebben het huis te duur aangekocht en om ons heen staat veel van de woningbouw leeg en die stunten behoorlijk met hun prijzen, waardoor wij dus nog jaren zullen moeten wachten zodat we zonder restschuld maar wel met verlies ons huis kunnen verkopen, en dan nog zoeken naar vervanging. Lastig dus helaas. Basisschool zit in hier op het dorp, middelbare scholen of 26km fietsen, ongeveer gelijk aan 1,5 uur met gunstig weer. En wat wil ik dan? Wil ik dan 1 kindje meer financieel kunnen bieden, waarbij ze in de winter een stuk veiliger naar school kan, ik kan helpen in de 'puber-kosten' en een wat ruimer leven geven, maar geen broer/zus. Of wil ik haar een broer/zus bieden, onszelf een 2de kindje, maar dan wel met het gegeven dat ik van te voren wist dat het krapper zou worden, ze veel moeten inleveren in de pubertijd op wat 'normaal' is, en naar school in de winter erg zwaar word, sporten zal echt budget moeten en noem het maar op. Mijn echtgenoot heeft ook niet veel doorgroei mogelijkheden helaas, gelukkig is het werk dat hij doet wel het werk waar hij van houd!
Mag ik vragen wat voor jullie uiteindelijk de doorslag heeft gegeven? Bij ons is het nu al niet echt geweldig financieel en moeten we al opletten, en er komt natuurlijk Kinderbuget bij en bijslag, maar opletten zal des te meer moeten. Mijn hart zegt volmondig ja, maar ik zie en hoor zoveel mensen die echt op dingen als eten moeten gaan aansnoeren dat ik huiverig word, en ook mijn kind(eren) niet tekort wil doen wat betreft meegaan met vrienden, dat er geen geld is voor een verjaarspartijtje.. dingen die eigenlijk vanuit ouder ogen wellicht niet belangrijker zijn dan een broer/zus maar voor een kind o zo belangrijk.. Merken en ladingen speelgoed krijgt ze toch al niet, vanuit principe al niet, dus het is niet een levensstijl die ik zal moeten omgooien, dat zou ik met liefde doen!
Ik vind het ook zo vreselijk dubbel. Aan 1 kant ben ik zo onwijs gezegend met een gezond lief meiske, en dan zie ik video's van kinderen die te vroeg ter wereld zijn, zie ik verhalen van moeder die hun kind verloren zijn en dan denk ik, ik moet blij zijn met wat ik gekregen heb, dankbaar zijn dat wij gezond zijn en elkaar kunnen onderhouden. Maar dan kijk ik een televisie programma van mensen die kinderen willen adopteren, ontzettend graag willen en elke angst maar overbruggen en aan de kant zetten om een kindje te krijgen via adoptie, ouders die IVF en andere behandelingen langsgaan en zo graag willen.. Dan denk ik, ik wil, en ik kan (ga ik elk geval nog vanuit) .. maar ik doe het niet uit angst?? Pff vind het lastig, loop hier al een fikse tijd mee, en elke keer veranderd het, nee niet .wees dankbaar, ja wel ik wil het zo graag, en toch houd het mij tegen nogsteeds. Mijn echtgenoot legt deinst mee met mijn twijfel en zorg. Ik zoek nog steeds iets doorslaggevends , positief of wel negatief, maar als dat niet komt dan is er op en gegeven moment vanzelf een einde aan, krijg ik dan geen spijt?
Je moet doen wat je zelf denkt dat het beste is en dit niet laten afhangen van een ander. Je kunt alleen spijt krijgen van je beslissing als je niet naar je eigen mening hebt geluisterd. Wanneer je een weloverwogen beslissing neemt die je ten opzicht van jezelf, partner en kind(eren) kan verantwoorden, dan zal daar altijd respect voor zijn. Om toch ook mijn licht te laten zien, hoewel ik echt vind dat je naar je eigen hart moet luisteren.. Ik kom uit een gezin als derde.. over mij hebben ze ook getwijfeld, mijn ouders hadden het ook niet heel ruim met een vader die veel weg was voor het werk en een moeder die thuis was voor de kinderen. Desalniettemin heb ik een geweldige jeugd gehad, heb ik alle liefde gekregen die je als kind kan wensen.. Naarmate ik ouder werd veranderde de tijd... de liefde bleef, net zo sterk als altijd.. Mijn vader kreeg promotie, mijn moeder ging eerst op buurtkindjes passen waar ze wat mee verdiende, en toen wij ouder waren en naar school gingen vond ze een passende baan op fietsafstand (die mogelijkheid was er eerst echt niet).. Wat ik bedoel te zeggen... liefde is wat mij is bij gebleven, niet hoeveel cadeautjes ik kreeg met Sinterklaas. De liefde krijg ik nog steeds en ik weet zeker dat mijn ouders geen moment spijt hebben gehad dat ze mij hebben gekregen, hoewel ik ook zeker weet dat het financieel niet elke dag even gemakkelijk is geweest als nu.. Hoe jullie situatie is over een paar jaar, leefomgeving, werk en financiën dat kun je nu nog niet weten. Laat je hart spreken, overleg het met je man, en neem een beslissing waar je achter staat. Dan is het altijd goed
Bij ons komt er een 2e. Financieel zitten wij goed alleen vriend kijkt erg.ver vooruit. (Vind.Ik) wat als.ze.gaan studeren etc. Tja misschien een slechte instelling maar dat zien we dan wel.. De liefde en de wens is veel sterker.
Wat goed dat je er zo overna denkt! Je schrijft dat je bij de eerste veel ziekenhuisbezoeken nodig had. Je kunt de natuur ook op zijn beloop laten. Persoonlijk zie ik eerder financiele belemmeringen pas wanneer ze gaan studeren. Is dat nog op te brengen?
Op dit moment ziet dat er niet zo rooskleurig uit. We sparen nu maandelijks 50 euro, en dat zal voor een 2de ook gebeuren, misschien dat het dan voor beide 40 word ipv 50, dit staat dan tot 18e vast.. Ik maak mij niet zo zeer zorgen om de eerste 10 jaar. Maar daarna, ben ook bang ze dingen te moeten ontzeggen waardoor ze minder weg kunnen met vrienden, gezellige dingen kunnen doen.. dingen die niet noodzakelijk zijn, maar wel belangrijk als kind.
ik weet niet hoe ik moet reageren, maar zonder kwetsend over te komen vind ik het normaal dat je het niet haalt als je man een gewoon loon heeft (dus geen dikke bank directeur ect) en jij niet werkt. het is "in deze tijd" NIET mogelijk om een fatsoenlijk huis te onderhouden met twee kinderen ect zonder dat beide ouders werken.. ik zou het niet voor elkaar krijgen en héél eerlijk? ik wil LEVEN ik wil niet tegen alles nee moeten zeggen. Mijn ouders werkte ook alle twee en ik heb nooit "geleden" onder het feit dat we na de opvang moesten zowel voor als naschoolse opvang, want mijn ouders konden ons zo nu en dan ook eens verwennen met iets. Wat ik in jou situatie ook moeilijk zou vinden (waarvoor respect dat je het zo toch kan doen!) dit gezegd hebbende wil ik NIET jou afbreken ofzo, integendeel heb respect dat jij het nu zo geregeld krijgt. Maar ik zou toch wat gaan werken, dat zou voor later (pensioen ect) ook de moeite zijn ! sterkte
We hebben besloten het te houden zoals het nu is. Twijfel is te groot om een leven op de wereld te zetten. Ik hoop met alles in mijn hart dat dit de juiste keus is, dat onze dochter niet eenzaam zal zijn en dat ik door deze beslissing in de toekomst ook mijzelf terugvind en een toekomst buiten moeder zijn creeer.