Hoi mensen, Ik ben net een paar dagen geleden bevallen van een wolk van een baby, bevalling ging perfect, alles gaat fantastisch en ik voel me helemaal top. Maar... nu hoor ik net van mijn moeder (kwieke vrouw, werkt niet, heeft alle tijd van de wereld), die met haar vriend in Zwitserland woont en begin december voor kraamvisite zou komen, dat ze pas begin januari komt. Ik ben ZO teleurgesteld dat ze mijn dochter dan pas ziet als ze al 6 weken is! Dat hele kleine, dat kwetsbare, dat mist ze dan helemaal! Eigenlijk ben ik gewoon ontzettend boos dat ze niet de tijd neemt om ons te zien. Ben ik nou onredelijk? Zijn dit hormonen? Even wat achtergrond. Ze woonde tot voor kort in een ander huisje in Zwitserland. Daar had ze geen verplichtingen en kon ze weg wanneer ze wilde. Af en toe pasten ze dan tussendoor een maand of paar maanden op een ander huis met poezen of paarden, als ze even zin hadden in iets anders. En dan keerden ze later weer naar dit huis terug. Ik sprak met mijn moeder af dat ze (in haar eentje) eind november, begin december naar Nederland zou komen en een paar dagen zou blijven. Out of the blue bleek toen opeens een week later dat haar vriend ook mee zou komen naar Nederland terwijl daar eerder nog geen sprake van was. Op zich prima, al leek me dat wel een stuk lastiger met verblijf omdat wij geen plek voor hen allebei hebben. De week van mijn uitgerekende datum hebben ze opeens een ander huisje geaccepteerd, waar ze op een zooi beesten moeten passen. Hartstikke leuk natuurlijk, maar super slechte timing, want die kun je niet zomaar alleen laten. Ik was dus toen al vrij verbaasd dat ze dit besloten hadden zo vlak voordat ze naar Nederland zouden moeten komen. Ja dat vond mijn moeder zelf ook wel wat onhandige timing, dat gaf ze toe, maar na mijn aandringen zou ze "wel wat regelen" met de eigenaars. Ja hoor, smste ze later, de eigenaars komen een weekendje terug, ik kom begin december naar je toe! Maar vandaag smste ze doodleuk: Nou, we hebben een datum hoor, het wordt 7 januari, zijn jullie er dan, dan gaan we een vlucht boeken! Mijn vraag "maar je zou toch eerder komen?" werd afgewimpeld, het kon onverwachts toch niet. Ik heb maar niet gevraagd "Maar dan kom je toch alleen (en blijft haar vriend op de schapen passen)?" want ik weet zeker dat er dan weer een wervelstorm van verwijt komt. Ik heb toen duidelijk gemaakt dat ik dat echt heel erg jammer vond, en erg teleurgesteld was omdat ze dan zoveel mist van die eerste weken, maar dat het haar eigen keuze is om haar kleinkind pas later te komen bezoeken. Ik merkte dat ze daar erg van schrok want ze werd er helemaal stil van. Haar vriend is een enorme manipulator, stookt constant tussen mij en haar (hoor ik van mijn zus) of tussen mijn zus en haar (merk ik zelf als mijn zus er niet is). Ik verdenk hem ervan dat hij dit flink heeft zitten bekokstoven zodat zij ons niet kan bezoeken. Als ik een tijdje alleen met mijn moeder ben dan kan er allemaal heel veel, en zegt ze bijvoorbeeld alleen te zullen komen, maar dan bespreekt ze dingen met haar vriend en gaat het allemaal niet door. Ik krijg het gewoon warm van woede. Dit is mijn moeder, die moet toch gewoon alles op alles zetten om bij mij te kunnen zijn in deze tijd?? Zij kiest nu voor haar vriend, in plaats van voor mij, want ze kan hem ook thuislaten. Net zoals al die keren hiervoor dat ze afspraken met mij of mijn zus maakte en die niet door liet gaan omdat er iets tussen kwam. (Nu volgt een stukje extra info over eerder voorval, maar is voor deze vraag op zich niet nodig) Een keer moesten ik en mijn man allebei naar een buitenlands congres. Hadden we geregeld dat mijn vader zou oppassen, was zij woest omdat zij toevallig ook in Nederland was die week en ik haar niet had gevraagd. Na lang doorzeuren voornamelijk van mijn moeder's vriend ("Jullie vertrouwen ons niet" / "jullie zijn van die extreem voorzichtige ouders!" (dat zijn we verre van) hebben we mijn vader afgebeld en moeder gezegd dat ze mocht oppassen als ze dat zo graag wilde. Wat denk je.. twee dagen voordat we weggingen (man naar de VS, ik naar Noorwegen) belde ze dat het niet doorging, want er was iets tussengekomen en ze kon dat weekend niet in ons huis verblijven. En of WIJ maar even een andere oppas voor onze dochter konden regelen, twee dagen voor ons vertrek. Wat was ik woest! Op de vraag of zij dan niet bij ons thuis kon komen en haar vriend naar die andere afspraak, kwam dus een zee van verwijten. Vandaar dat ik die vraag niet meer stel. (einde stukje extra info) Lang verhaal, maar: WAT NU? Wat doe je met een moeder die constant voor haar vriend kiest, die heel veel invloed op haar heeft, en nooit voor haar dochters?? Ik voer soms hele gesprekken in mijn hoofd met haar, waarin ik haar de waarheid vertel wat ik voel, maar ik uit het nooit omdat ik toch bang ben mijn moeder te verliezen (die ik eigenlijk al verloren heb..) Misschien moest ik maar een psycholoog in de arm nemen voor mijn moedercomplex )
Een woord: Bizar! Werkelijk.. ik snap je helemaal.. Ik denk dat je het niet alleen bij de vriend van je moeder moet zoeken. Je moeder doet dit zelf.. je bent haar kind. Wat denkt zij aan zichzelf zeg bah.
Jeetje meis, wat naar! Je bent helemaal gelukkig met je kleine meisje en wilt dat gevoel natuurljk graag delen met je moeder. Nu ik zelf moeder ben merk ik dat dit ook een extra dimensie geeft aan de band met mijn moeder. Deze was niet echt heel goed maar ik merk nu hoe fijn ik het vind dat ze er is en om dit met haar te delen. Ik snap dan ook helemaal je gevoel hierbij! Ik denk alleen dat je niet veel meer kunt doen dan wat je al gedaan hebt. Het is heel goed dat je aan hebt gegeven wat het met je doet. Zoals ik het lees heeft haar dat ook geraakt. Bij jezelf blijven en zeggen dat het je erg verdrietig maakt. Misschien zou je kunnen benoemen dat je je afvraagt of het haar eigen keuze is om later te komen. Maar misschien dat je hiermee juist een discussie begint wat je niet wilt. Je kunt je moeder niet dwingen maar haar wel duidelijk maken wat haar keuze met jou doet. Sterkte!!!!
Meid, jij hebt geen moedercomplex hoor!! Het is echt niet teveel wat je van haar vraagt. Het is heel logisch dat je ernaar verlangt om jullie wondertje aan je moeder te laten zien!! Eerder vind ik het raar van je moeder dat ze zo doet, elke keer voor haar vriend kiezen ipv voor jou en je zus. Aan de andere kant kan ik me ook weer voorstellen dat ze haar vriend niet kwijt wil raken door ruzie te maken over haar kinderen, tenslotte zijn jullie volwassen, hebben een eigen leven... Misschien heeft zij het idee dat ze haar "grote rol" in jullie leven heeft gespeeld toen jullie nog jong waren en wil ze nu liever voor zichzelf kiezen dan voor haar kinderen. Heel triest, maar soms is het beter om dat te proberen voor jezelf te accepteren en niet te hoge verwachtingen te hebben van iemand. (Mijn schoonmoeder kwam ook pas na een week, want ze had het heel druk met werken. Toen belde ik woensdag en bleek dat ze op een uitstapje was met het werk van haar man. Ik was echt pissed, dat ze zoiets laat voorgaan op een bezoek aan haar kleinkind. Dus kan me voorstellen dat jij het helemaal verschrikkelijk vind, want 1. je eigen moeder en 2. 6 weken )
Sommige mensen zijn nou eenmaal zo. Helaas je moeder ook. Lastig te accepteren maar misschien wel het beste.... hier ook een vader die zijn kleinkinderen al meer dan een half jaar niet heeft gezien. De jongste is acht maanden. ... ik laat het los
meid.. ik ken het ... ik ben verhuist van nl naar belgie.. 180 km ver van mijn ouders goed was onze eigen keuze mijn moeder maakt ook geen tijd . onze zoon is geboren .. wanneer ze een keer tijd hebben weet ik niet mijn dochter is 20 dec jarig.. komen ze een week later want mijn vader kan geen vrij krijgen . sinterklaas... /? doen ze tegelijkertijd met het kraambezoek.. ik weet geen raad.. want zit er zelf ook mee als ik er wat van zeg dan is het antwoord ja maar jij ben zo ver gaan wonen ... zucht
O wat rot voor je zeg! Ik snap dat je het de vriend van je moeder verwijt. Maar daar zij ook volwassen is kun je er niet omheen dat het dus ook haar keus is en dat is hartstikke pijnlijk! Voelt mss ook een beetje als afwijzing van je kindje? Snap wel dat je er boos en verdrietig om bent en terecht ook! Ik denk dat je haar gerust in een goed en volwassen gesprek de waarheid kunt zeggen en je pijn, verdriet en boosheid mag laten zien. Ze is je moeder! Daar moet ze tegen kunnen. En je kunt haar niet daardoor kwijtraken. Zou jij je dochter de deur wijzen als ze je vertelde dat jouw keuzes haar pijn doen?
Dank dames.. Ik heb haar vanmiddag gesproken en eindelijk gezegd wat ik voel, maar ze wimpelt alles af. "Ja, of ik nou met twee weken kom of met zes weken, dat maakt toch niet zoveel uit!" zegt ze dan. Nou, voor mij wel... En geen enkel moment zal ze mijn gevoel erkennen ("Ik snap dat je je zo voelt.." "Wat vervelend dat je je hier zo naar over voelt") maar ze gaat er constant tegenin: "Ja maar dat was om deze-en-deze reden" "Nee hoor, dat is niet zo" "Nee, dat kan nou eenmaal niet." Dat het onhandig was dat ze die woning opeens hebben aangenomen kon ze ook niet be-amen. "Daar hebben we onze redenen voor gehad." Meer zei ze er niet over. Onze redenen? Zo formeel en afstandelijk praat je toch niet tegen je dochter? Bolkje zei: Misschien heeft zij het idee dat ze haar "grote rol" in jullie leven heeft gespeeld toen jullie nog jong waren en wil ze nu liever voor zichzelf kiezen dan voor haar kinderen Zo is het ook, ze heeft er vroeger voor gekozen om thuis te blijven met haar kinderen en niet te gaan werken, en nu heeft ze daar spijt van en kiest ze voor zichzelf. En dat snap ik vanuit haar standpunt heus heel goed (nou ja, niet de spijt). En ik vraag haar niet snel om aandacht, maar ik vind wel dat als je kinderen hebt, er bepaalde momenten zijn waarop je er hoe dan ook voor hen moet zijn. Geboorte van een kleinkind vind ik daar zeker bijhoren. Maar ik neem jullie adviezen ter harte: 1. het bij mijn moeder te leggen en niet bij haar vriend; en 2. proberen los te laten / te accepteren dat zij bepaalde keuzes heeft gemaakt.
Ik vind helemaal niet dat je je aanstelt, snap niet dat je moeder niet alles op alles zet om dr kleinkind zo snel mogenlijk te zien. Je gevoel is terecht hoor,,
Ik wil je even een dikke virtuele knuffel geven, whitequeen Lijkt me echt heel pijnlijk als je moeder zo doet. Ik hoop dat je snel een stukje vrede erin kunt vinden.... Wat bij mij heel erg hielp was om juist te kijken naar de mensen die wél interesse toonden en daar extra van te genieten. Ik hoop dat dit bij jou ook lukt
Wat sneu voor je meid! Ontzettend jammer van je moeder. Probeer te genieten van je kleintje en lieve mensen om je heen. Knuffel!