Hoe ist met jullie daar? Vandaag n iets betere dag, wel super moe dus ga zo maar weer liggen. Justin is op t kdv nl.. Owh ja, update.. er is nóg niet gebeld :x
Hier gaat het vandaag stukken minder. Voel me erg onrustig en ben zó moe! Vanacht veel te slecht geslapen... Hopelijk valt Vigo zo in slaap (is behoorlijk aan het huilen terwijl hij erg moe is) en dan ga ik ook even op de bank liggen. Voel me weer heel erg gehaast en wordt helemaal zenuwachtig van het gehuil van Vigo Wat balen dat ze nog steeds niet gebeld hebben Patroes :x Je zou ze toch haast wat... :thumbdown:
Meiden, Ik wil jullie heel veel sterkte wensen. Zelf geen ervaring met pnd, wel een gewone depressie dus ik weet hoe het is om in een neerwaartse spiraal te zitten. Ik hoop dat jullie veel steun hebben aan je partner en familie. Door mensen die nog nooit psychische klachten hebben gehad word het vaak niet begrepen. Daarbij heb je ook nog de schaamte. Ik durde het aan niemand te vertellen, voor de buitenwereld was ik destijds een vrolijke meid (als ik op feestjes was). En dan dronk ik gewoon veel om me beter te voelen. Dit is allemaal al zo'n twee jaar geleden en ik voel me beter dan ooit. Ik ben er ook met hulp van gesprekken bovenop gekomen. Ik wilde ook geen medicijnen maar heb Sint Janskruid geslikt (ook van dr.Vogel te krijgen) Bij mij speelde dus mijn eigen familie een rol (slechte band met moeder). Ik slik al wel sinds negen maanden hypo tarwekiemolie capsules die ik bij een magnetiseur/paragnost heb besteld. Deze helpen ook voor het hormoonstelsel. Kan wel zeggen dat ze mij wel geholpen hebben. Ook tijdens de zwangerschap dus. Wie daar meer over wil weten kan me eventueel pb-en. Behalve de normale hormoonschommelingen heb ik nooit meer last gehad van een depressie gelukkig. Ik weet hoe ellendig en alleen je je kan voelen. En door je eigen negatieve gedachten over jezelf (je bent waardeloos, wat doe je hier eigenlijk nog etc) kom je nog dieper in de put te zitten. Wil jullie veel sterkte wensen! liefs Nikkie
Hier sinds 5 dagen ook een enorme dip. Vreselijk. Ook heel erg moe, niet kunnen slapen, veel piekeren en stress. mijn lijf doet er gewoon pijn van. Heb de hele dag op bed gelegen. Dat maakt me nog onrustiger, want het huis is een zooi. Getver. Mijn zoontje en ik hebben ook buikgriep, dat helpt ook al niet...... Morgen weer naar de psych. Ik hoop dat het dan wat beter gaat pfffffff... Groetjes, Emma
Hier idem dito, komt niks meer uit mn handen. Ook buikgriep en koorts en wederom nóg niks gehoord.. Nou dan krijg je wel vertrouwen zeg maar.. iets zeggen en vervolgens niet doen.
Meiden, Mag ik jullie wat vragen? Ik heb de laatste tijd last van een aantal zaken, ik vroeg me af hoe een PND zich manifisteerd, komt dat direct na de geboorte van je kindje of sluimert dat je leven in? Maar ik moet zeggen dat ik de eerste weken na de bevalling intens gelukkig was. nu ben ik de laatste maanden best heel erg neerslachtig. hebben al heel lang niet meer gevreeen, daar heb ik gewoon geen zin in. Ik barts om niks in tranen uit, van de week zelfs op het werk. ALs ik minimaal 8 uur geslapen heb wordt ik wakker alsof ik niet geslapen heb. vind niks meer echt leuk. Onze relatie staat nu enorm onder druk. En voor het eerst in mijn leven heb ik geen zin in de kerst bijvoorbeeld. ik verwaarloos al mijn vrienden en familieleden, omdat ik gewoon geen zin in ze heb...... wat moet ik hiermee?
Angel Eyes als ik jou was ff n bezoekje aan de HA plegen. Ik denk zelf dat t er ook 'in kan sluipen' en dat je er niet per definitie last van hoeft te hebben meteen na de geboorte. De kenmerken die jij opschrijft komen overeen met die van mij en ikzelf denk aan overspannenheid of zelfs burn out. Lees maar s op internet. Maja wij zijn geen artsen hè. Dus gewoon ff langs gaan, wie weet kan die jouw bloed/schildklier controleren.
Angel Eyes: ik kan voor mezelf toch wel zeggen dat het er bij mij langzaam ingesluierd is. Eerste 3 maand weinig tot niks aan de hand. Daarna begon het eigenlijk een beetje. Ik denk niet dat je er per defenitie gelijk na de geboorte last van hoeft te krijgen. Denk dat er wel meerdere factoren meespelen. Ook hier staat de relatie onder grote druk en herken veel van wat je beschrijft. Ik zou gewoon even je HA bellen. Net zoals Patroes zegt kan hij/zij dan het één en ander controleren. Succes meid!
@ patroeschka, ik heb al een verwijsbrief liggen van de HA om bloed te prikken. alleen ik heb aangegeven dat ik zo moe ben dus ze gaat mijn HB nakijken. maar om eerlijk te zijn ben ik sochtends te moe om voor 9:00uur naar de huisarts te gaan.... ik moet mezelf ertoe zetten ik weet het maarja. Ik ben gewoon mezelf niet meer. voel me enorm schuldig naar iedereen in mijn omgeving en in het bijzonder naar mijn partner. de zorg voor onze zoon gaat voor alles, daar zit het hemn niet in bij mij. ik verwaarloos mezelf, en ben super onzeker geworden ineens. ik heb altijd maatje meer gehad, nooit problemen mee gehad en nu walg ik echt van mezelf als ik in de spiegel kijk. Ik kan er niet echt met iemand over praten. met mijn vriend wel dat ik me niet lekker voel en niet goed in mijn vel zit. maar niet het specifieke gevoel
Ik lees mijn eigen antwoorden en heb eigenlijk direct de de huisarts gebeld, kan vanmiddag terecht. ga het indd gewoon even bespreken. natuurlijk is mijn eigen dokter er weer eens niet, maar ik had zoiets van nu een afspraak maken. Je schildklier laten nakijken is toch niet hetzelfde als HB of wel?
Nee, dat is niet hetzelfde. HB is ijzer volgens mij? Veel succes bij de huisarts Angel Eyes. Laat je weten hoe het is gegaan?
Succes iig! Misschien wel n persoonlijke vraag, maar geniet je nog wel van Dano of niet? (je hoeft geen antwoord te geven hoor).
Hier een stukje van mijn bevallingsverhaal van Ruben: Woensdag 14 september was ik precies 37 weken zwanger. Erg spannend om weer naar de gynaecoloog te moeten. We hadden een afspraak om 10.30 uur en moesten eerst bloed laten prikken/urine inleveren en een hartfilmpje laten maken. Ik werd helemaal achter in een kamertje op de afdeling functieonderzoek gelegd aan het ctg (het apparaat wat het hartfilmpje maakt). Het filmpje zou ongeveer 20 minuten duren en dan zou ik weer van het apparaat af mogen. Na 30 minuten aan het apparaat te hebben gelegen, begonnen we ons toch wel zorgen te maken. Ook verscheen er ineens een melding op het scherm dat het filmpje van een gynaecoloog (niet mijn eigen gyn) door moest blijven lopen tot nader bericht. 45 a 50 Minuten na het begin van het filmpje kwam er eindelijk iemand om mij van het apparaat te halen. Toen we vroegen waarom het zo lang had geduurd, zei deze meneer alleen dat de baby nogal rustig was voor de duur van de zwangerschap en dat ze wilden kijken of de baby misschien sliep. Zelf had ik ook al gemerkt dat er niet veel beweging op het hartfilmpje te zien was, dus ik begon me wel wat zorgen te maken. Bij de afspraak bij de gyn moesten we meteen mee naar de echokamer met de mededeling dat het hartfilmpje te rustig was en dat ik opgenomen zou worden. De gynaecoloog wilde met de echo bekijken hoe het er voor stond met de baby en de placenta. Die echo was een nog grotere schok dan het bericht van het hartfilmpje. De gyn zag meteen dat de baby naar stuit was gedraaid in het weekend en dat er zo goed als geen vruchtwater meer aanwezig was rondom de baby. Ook deed hij een meting voor het gewicht van de baby en kwam op amper 2500 gram uit. We moesten meekomen naar de spreekkamer en de gyn vroeg of ik de baby nog wel voelde bewegen. Pas op dat moment drong het tot me door dat ik voor het laatst in het weekend beweging had gevoeld. Na allerlei onderzoeken op de verloskamers ging kwam de gyn binnen en zei dat hij met zijn collega's meteen ging overleggen of ik die middag een keizersnede zou krijgen. Hij had het idee dat de baby het niet meer naar de zin had in mijn buik. Een tijdje erna (mijn besef van tijd was verdwenen) kwam hij met een verpleegster en een groot ziekenhuisbed de verloskamers binnen. Ze hadden besloten om niet meteen een keizersnede te doen, maar om de baby de kans te geven om nog wat verder aan te komen. Ik werd dus opgenomen en moest in ieder geval tot de bevalling in het ziekenhuis blijven. De volgende morgen kwam mijn gyneacoloog langs voor een gesprek. Mijn man was gelukkig op dat moment bij mij, dus we konden beide vragen aan hem stellen. Hij kwam ons vertellen dat we de keuze kregen tussen een normale stuitbevalling en een keizersnede. Voor mijn gevoel probeerde hij mij tot een normale stuitbevalling te bewegen. We kregen een folder over stuitligging en we konden een fotoboek over keizersnedes lenen van de verpleegsters. We moesten zo snel mogelijk de keuze maken. Wat was dat een moeilijke keuze om te maken! Het liefst wilde ik een gewone bevalling, maar het leek mij zo eng als je kindje er als laatste met het hoofd uit komt. Voor de baby leek ons een keizersnede de beste manier, maar ik was helemaal in de war en overstuur. 's Avonds hebben mijn man en ik lang zitten praten over wel of niet een keizersnede. We namen alle voors en tegens van beide soorten geboorte door en bekeken het fotoboek over keizersnedes door. We zouden er beide een nachtje over slapen en elkaar de volgende ochtend vertellen wat ons beide het beste leek. De volgende ochtend bleken we beide tot dezelfde conclussie gekomen te zijn: een keizersnede. Dit gaven we meteen door aan de verpleging. Vlak daarna kwam mijn gyneacoloog langs voor een gesprek. Hij had gedacht dat ik voor een normale stuitbevalling ging en wilde weten of ik goed had nagedacht over mijn keuze. De keizersnede zou worden gepland voor 39 weken zwangerschap. Dat betekende voor mij nog bijna 2 weken wachten. Reden voor het wachten was dat de gyneacoloog de baby de kans wilde geven om nog wat aan te komen. Wel melde hij dat er eerder tot een spoedkeizersnede zou worden overgegaan als de hartfilmpjes (ik kreeg er elke dag minimaal 2) verslechterden, als mijn gezondheid te ver achteruit ging of als de bevalling vanzelf begon. De dagen erna zijn allemaal een beetje in elkaar overgegaan. Ik kreeg een keer of 3 's ochtends te horen dat ik niet mocht eten omdat ik die middag misschien al een spoedkeizersnede zou krijgen. En elke keer kreeg ik later weer te horen dat het niet door ging. Elk hartfilmpje voelde als een examen en ik zag er erg tegen op. Ik kon zelf aan de filmpjes zien dat het niet goed ging. Op de 8e dag zat ik er echt helemaal doorheen. Ik kon het echt niet meer aan om steeds maar bang te zijn dat het mis ging met de baby. Ook de spanning van het wachten op een keizersnede was op dat moment emotioneel gezien teveel geworden. Dit gaf ik aan bij de gyneacoloog in opleiding. Zij zou het met de gyn van dienst bespreken. Om 10 uur die ochtend kwam de gyneacoloog van dienst langs bij mijn bed. Ze vertelde me dat ze in hun overleg besloten hadden om zo snel mogelijk de baby met een spoedkeizersnede te gaan halen. Van de spoedkeizersnede herinner ik me alleen nog maar in vlagen dingen. Voor ik het wist waren ze al met de keizersnede begonnen. Ik voelde alleen een heleboel getrek en geduw. Daar raakte ik helemaal van in paniek. Om 13.37 uur werd Ruben geboren. Gelukkig huilde hij meteen en mocht ik hem heel kort even zien voordat hij met spoed naar de couveuze-afdeling ging. Hij woog namelijk maar 2390 gram en was 45 cm lang. Toen mijn man mee was met Ruben naar de couveuze-afdeling, werd ik gehecht en naar de uitslaapkamer gebracht. Na een uur werd ik met bed en al naar Ruben gebracht. Toen kon ik eindelijk mijn kleine mannetje voor de eerste keer eens goed bekijken. Ik mocht hem niet eens in mijn armen houden . Ik vond het erg moelijk dat Ruben op een hele andere afdeling lag dan mij. Om naar Ruben te mogen moest ik met de kinderafdeling een afspraak maken en deze doorgeven aan de verpleging van de kraamafdeling zodat zij mij met bed en al naar de kinderafdeling konden brengen. Ik mocht alleen rond de voedingstijden naar Ruben toe. Wat heb ik gehuild omdat ik mijn kleine mannetje mistte. Ik heb heel wat huilbuien gehad omdat ik hem zo graag bij me wilde hebben. Na 5 dagen mocht Ruben mee naar huis. Na mijn zwangerschap/keizersnede van Ruben heb ik het echt heel moeilijk gehad. Ik voelde me schuldig dat ik niet kon genieten van Ruben en dat ik in het begin helemaal niet aan hem gehecht was. Ook heb ik nog steeds erge moeite met de periode in het ziekenhuis. Na heel lang twijfelen hebben we toch besloten om voor een 2e kindje te gaan. Die zwangerschap was ook verre van makkelijk en ontspannen. Ik was erg bang voor een herhaling van wat er tijdens de vorige zwangerschap was gebeurd en ik had veel meer lichamelijke problemen. Uiteindelijk is Quinten met 40 weken en 6 dagen geboren via een normale bevalling. Mijn geluk kon niet op en ik was knettergek met het kleine mannetje. Het ging allemaal zoveel beter dan bij Ruben. Hij was groter en zwaarder en had geen startproblemen. Ongeveer een maand na de bevalling begon ik me steeds minder te voelen. Ik bleef huilbuien houden, was regelmatig erg somber en soms ook erg in de was. Dit werd de laatste tijd alleen maar erger waardoor ik nu niet eens meer goed kan functioneren. Vorige week maandag heb ik besloten om naar de huisarts te gaan met dit verhaal. Die wilde eerst bloedonderzoeken naar bloedarmoede, schildklierproblemen en suikerziekte. Die uitslagen waren allemaal goed en sinds donderdag heeft de huisarts me nu antidepresiva voorgeschreven. Zal vanaf nu proberen het hier een beetje bij te houden.
Ja ik geniet wel van hem!! maar ik moet er wel echt moeite voo r doen. Dat doe ik graag hoor. Ik neem ook bewust de tijd voor hem. Met als gevolg dat ik mezelf en mijn relatie compleet uitvlak.
@Secretje: wat een verhaal zeg! Dat is zeker niet niks... Hopelijk werken de medicijnen snel. Heb je die i.c.m. gesprekken? Ik moet morgen de HA bellen om een afspraak te maken voor a.s. vrijdag. Zie er een beetje tegenop eerlijk gezegt. Ben erg benieuwd hoe het verder gaat vanaf dat punt.
Nou maar weer zelf gebeld naar de psycholoog en zij beweren dat ík terug had moeten bellen, ze kwam er op terug toen ik zei dat ik zelf al 2x had gebeld en t écht is gezegd dat ík terug gebeld zou worden vorige week. Nou dat was dus n miscommunicatie.. Ze vertelde dat ík terug gebeld zou worden over een 2 a 3 weken om dán s n afspraak te maken, t is toch van de zotten? Morgen moet ik naar de dokter terug dus zal ik wel ff duidelijk maken dat ik t hier écht niet mee eens ben met de gang van zaken daar. Ik kreeg zo'n foldertje mee van ze en daar stond/staat op dat je meteen wordt geholpen en nog beter... geen wachtlijst. Mooi wel dus, want ik stond niet bovenaan dus.. En hoe moet dit nu al die weken? Ik weet t allemaal niet meer hè. Ik maak me weer giga druk hierover en over mn werk natuurlijk. Zucht. Ik wacht eerst morgen nog af bij de dokter en vraag of hij/zij me anders kan helpen met dees of geen. Dit is toch geen stijl? Ik heb er helemaal geen goed gevoel meer bij..
He jakkes Patroes... Misschien morgen even vragen of je een doorverwijzing kan krijgen voor een andere psycholoog? Eentje waar je wel deze week nog terecht kan? Dit is inderdaad geen stijl... :x
Hey meiden, ben net terug van de HA. had nog niet eens een woord gezegd en begon al te janken. jeej hey. maargoed, hele verhaal gedaan, ze vroeg of ik zelfdodings gedachtes had, dat heb ik niet, en ze vroeg ook hoe het met Dano ging m.b.t. mijn gevoel. nou dat zit wel goed, hij komt qua zorg en liefde niks tekort. gelukkig ze wilde weten wat ik zelf wilde, of praten met een psycholoog, of medicijnen. nu ben ik altijd anti medicijnen geweest. maar ik heb gekozen voor medicijnen. Zij gaf aan dat hormonen nog steeds een hele grote rol kunnen spelen in mijn gemoedstoestand, en dat ik daar zeker 10 maanden voor moet rekenen.(nog 4 te gaan dus) Ik heb een verwijsbrief voor bloed prikken gehad, ze gaat mijn schildklier en HB laten nakijken. over twee weken moet ik terug komen dan is de uitslag van het bloed er ook en dan kunnen we vanaf daar verder bekijken. Maar voor nu heeft ze me Paroxetine gegeven.. Iemand bekend mee? @patroeschka, nou lekkere gang van zaken weer dus @secretje, wat een verhaal hey. Ik hoop dat het snel beter gaat met je.