Nee ik heb dat totaal niet! Zou echt nooit vrijwillig uit nederland vertrekken. We klagen veel, maar ben heel blij dat hier ben geboren.
Nee... wij zijn geëmigreerd geweest naar Noorwegen.. wat sprong ik een gat in de lucht dat we weer terug gingen Moet ook zeggen dat de planning van mijn ouders ook echt het meeste belabberd was.. ik zat op het VMBO in het 3e jaar, moest dus nog maar 1 jaar voordat ik klaar was. Ze hadden het moeten doen toen ik en mijn zusje nog jong waren dan was er geen probleem geweest ( ik was 15 en mn zusje was 13). Mijn man zou graag naar Duitsland gaan of naar Canada. In Canada heeft hij gegarandeerd een baan bij familie en Duitsland voelt hij zich thuis. Van mij hoeft het niet zo.
Ik heb dat gevoel al heel lang. Het land waar ik dan wél 'thuis' hoorde veranderde ook steeds, maar ik wilde in elk geval weg uit Nederland. Uiteindelijk kortstondig in Duitsland en Italië gewerkt, daarna 14 jaar in Londen, en nu sinds bijna 4 jaar in Frankrijk. Hoewel ik geen idee heb of ik ooit weer in NL wil wonen (waarschijnlijk niet), waardeer ik het nu wel meer dan vóórdat ik vertrok.
Ander land misschien? Wat mij heel erg beangstigde op die leefdtijd was dat ik giga beperkt was van alles.. de eerste tankstation/supermarkt etc lagen op 10 min rijden met de auto.. dat is dood normaal in zulke landen.. maar stel je voor dat je naar een vriendin wil, of wilt stappen.... je kunt NERGENS op de fiets naar toe.. moet er niet aan denken, nu nog niet Ben erg gehecht aan dat alles bij ons op loopafstand is (supermarkt/stad/park/grote speeltuin). Heerlijk!
Grappig.. in welk opzicht waardeer je Nederland meer? Nederlanders zijn het beste in klagen over hun eigen land
Mijn man is hoogopgeleid (heeft twee masters en een doctorstitel) en wordt nog steeds behandeld als een stuk vuil. Hij wordt in winkels altijd gevolgd, op het vliegveld wordt hij altijd uit de rij geplukt, mensen houden snel hun hand op hun tas als hij langsloopt... en dat is nog maar het minst erge. Ik schaam me voor hoe hij behandeld wordt hier. Ik hoop snel weg te kunnen naar een plek waar hij voor vol wordt aangezien!
Gewoon het gevoel wat ik heb als ik er weer eens ben. Iedereen op de fiets, de sfeer etc. Een bittergarnituurtje in de kroeg, de oerhollandse producten in de supermarkt. Vroeger zag ik alleen het negatieve, nu zie ik ook de goede kanten.
Ik heb precies hetzelfde. Ook waardeer ik heel erg hoe Nederland geregeld is. Nauwelijks bureaucratie. Dat is hier wel anders
Wat vervelend zeg.. En wat een slimme man ik denk dat het wel anders zou zijn als je in het westen zou wonen.
Zweden is echt mijn land... Ben nu al 5 jaar op rij naa Zweden geweest en ik voel me zo goed daar... Amerika is ook een land waar ik een zwak voor heb,en dan vooral de streek van Alabama,Memphis en Atlanta....
Wat ik me dan afvraag hè? Ben je niet eenzaam waar jij woont? Ik ken de streek en de mensen daar wonen best ver uit elkaar en zijn erg op zichzelf en de familie. Fransen zijn ook zo gelaten, niet uitbundig, je ziet ze ook nooit lachen. Als je iets vraagt in de supermarkt, krijg je prima antwoord, maar pff, ze lijken me gewoon niet gelukkig! Frankrijk is prachtig hoor; vorige vakantie Parijs, Dordogne, Arcèche en Vogezen en man, de natuur, de rust, de stilte; ik houd ervan! Maar om er naartoe te emigreren nee. Ik verlang dan ook weer naar 'gezelligheid' dat wat jij en Maxima ook omschrijven. Ik baal soms best van het kneuterige, ons-kent-ons, wereldproblemen in een kikkerland, ontevredenheid, bemoeizucht, etc. Je bent hier nooit anoniem, als ik naar A'dam ga, zie ik 3 bekenden, als ik om 7 uur 's ochtends naar het bos ga, kom ik altijd mensen tegen. Keuzes!
In Nederland voel ik me niet thuis, waar wel? Geen idee. Ik maak me soms best wel zorgen om de toekomst van mijn zoontje met zijn buitenlandse naam. Met mijn Hollandse uiterlijk en naam weet ik niet hoe het is, maar helaas zie ik te vaak hoe mensen met een ander uiterlijk of naam behandeld worden in Nederland.
Nee, eenzaam zijn we allerminst. We zijn op een plek beland waar zelfs Fransozen zelf opmerken wat een vriendelijk dorp het is, en dat is ook hoe wij het zelf ervaren. Onze directe buren zijn als grootouders voor ons zoontje, en ook met andere buren kunnen we het goed vinden. Daarnaast wonen er ook nog wat Engelsen en Nederlanders hier, dus wat dat betreft mogen we niet klagen. Wanneer je een beetje op dezelfde golflengte zit blijkt overigens dat zélfs Fransen ook een gevoel voor humor hebben Wij wonen overigens niet ín de Morvan, maar meer richting de Loire en dus ietwat meer de 'bewoonde' wereld. Dat scheelt wellicht ook wel... Ik heb dan persoonlijk nog de mazzel qua werk dagelijks met zowel Engelsen, Australiers als Nederlanders te communiceren, dus eenzaam: nee...
Heb een half jaar in Belfast, Noord Ierland gewoont en ik voelde me meteen ontzettend verbonden met het land en de mensen. Ik wist ook heel snel de weg en ik heb me nog nooit zo rustig gevoeld als daar.. Wij willen als de kinderen wat groter zijn weer eens terug, ik denk dat ik echt ga janken als ik het vliegtuig uit stap, iets in mij hoort daar.
Ik heb dat met Groot-Brittannië. Zodra ik daar ben kom ik echt thuis. Ik heb zo'n verbinding met dat land en de mensen. Ik ben echt in het verkeerde land geboren. De Engelse taal voelt ook heel natuurlijk op de 1 of andere manier omdat te spreken en te schrijven. Maar Nederland voelt dan ook weer als thuis.