Nou ja, slaat nergens op vind ik niet helemaal terecht. Je zegt zelf dat je op het punt staat de deur te sluiten en dat je man dan zijn ouders kan opzoeken maar je zoontje niet. Als zij dit aanvoelen vind ik dit toch wel redelijk weghouden. Maar goed, ik zeg totaal niet dat jij ongelijk hebt! Ik denk alleen dat jullie op gelijk niveau zitten. Jullie nodigen elkaar niet meer uit dus laten beide de relatie bekoelen. Je zoontje kan hier niets aan doen maar zal toch altijd een onderdeel zijn van de beslissing van jullie beide. En hè, ik oordeel alleen over hetgeen nu geschreven! In zijn algemeenheid zou ik je adviseren je niet zo druk te maken over deze mensen en hun acties. Het leven is veel te leuk voor zulke zware balast.
Vieren je schoonouders samen met hun andere kleinkind sinterklaas? Dan zou ik het op zich niet raar vinden als ze niet nog een cadeautje bij hun andere kleinkind komen brengen. Ik zou het wat anders vinden als beide kleinkinderen aanwezig zijn en de ene krijgt wel wat (of meer) en de andere niet. Ik snap dat met de acties uit de OP je weinig contact met je schoonouders wil, maar ik denk ook niet dat het dan realistisch is om te verwachten dat ze dezelfde band met jouw zoon hebben/krijgen als met zijn neefje.
Ik denk dat het ts vooral ook gaat om gelijke behandeling van alle kleinkinderen. Dus ook haar kind. Ook al heb je een mindere band. Kan me voorstellen dat je het dan wel leuk zou vinden als je kindje dan een sinterklaaskadootje krijgt als de anderen dat ook krijgen. Ik herken het gevoel wel een beetje. Als ik het idee heb dat ik wordt achtergesteld niet leuk maar je kindje dan wordt je gewoon een leeuwin
dus ook al zouden je schoonouders het alleen met je schoonzus etc vieren , vind jij dat ze ook wat voor jullie kindje moeten koen ookal vieren jullie niet samen. ik vind dat niet logisch ze vieren het toch niet met jullie.. Waarom dan cadeau verwachten. Dan moet je het samen gaan vieren. en natuurlijk weten ze dat jullie afstand houden en dus gaan ze echt niet spontaan komen.
'Nja dit eigenlijk. Je hebt er zelf ook aandeel in, zorg ervoor dat die band versterkt.. juist omdat jullie kindje er niets aan kan doen! Het is erg jammer dat zo een kleintje hier de dupe van zou moeten zijn, en een cadeau meer of minder zal hem echt geen trauma geven maar ik snap dat het als ouder vervelend is. Maar dan nog denk ik dat je echt vooral bij jezelf moet gaan beginnen en kijken wat kan IK doen om de situatie te verbeteren.
Ik vind dat je, je teveel richt op wat je schoonouders niet doen maar kijk eens naar wat jullie kunnen bijdragen. Jullie kunnen ze ook uitnodigen, op visite gaan of iets dergelijks. Ik had met mijn oma een betere band dan mijn andere nichtjes/neefjes en ik woonde ruim 70km verder! Ik ging vrijwel elke week zelf met de trein naar haar toe en we schreven vaak brieven naar elkaar. Dit kwam dus ook veel van mij af, ik ging naar haar toe! Ik denk dat een hoop familie problemen opgelost kunnen worden door eens open en eerlijk met elkaar te praten zonder verwijten te maken naar elkaar. En een cadeautje terwijl jullie het niet vieren? Die snap ik niet helemaal.
Ik snap je gevoelens wel heel erg goed en zou ook vreselijk gekwetst zijn als mijn zoon dan overgeslagen zou worden Zoals eerder beschreven staat denk ik dat je je verwachtingen moet laten varen en je gevoel moet volgen. Sowieso eerst vandaag eens afwachten, kijken of ze nog komen met een kleinigheidje of in elk geval laten merken dat je zoontje niet vergeten wordt. Ik snap dat je niet het contact wilt verbreken vanwege je man maar praat eens met je man en kijk hoe hij tegenover de situatie staat? Mochten ze vandaag werkelijk niks laten horen en je zoontje dus eigenlijk gewoon overslaan, probeer dat dan (hoe lastig ook) los te laten en bekijk goed wat je graag wilt. Wil je Kerst niet met ze vieren en staat je man erachter, dan heeft dat niks met kinderachtig gedrag te maken maar met wat jullie willen met jullie gezin, dat is het belangrijkste!! Mochten je schoonouders dan beledigd zijn dan kun je toch gewoon aangeven dat jullie teleurgesteld zijn dat er niet aan jullie zoontje gedacht is tijdens Sinterklaas, het gaat niet om een cadeau, al hadden ze maar eventjes gebeld of waren ze langs gekomen om te vragen of jullie zoontje iets van de Sint had gekregen. Dat was al genoeg geweest! Als ze dat niet snappen dan vind ik dat erg egoïstisch!
Ik snap Ts wel, ik vind het niet meer dan logisch als opa en oma Sinterklaas willen vieren of iets voor Sinterklaas willen geven dat het van de opa en oma af komt! Dus dat opa en oma het aan de ouders aangeven en niet andersom dat de ouders aan opa en oma vragen. Ik snap Ts en haar gevoel wel als opa en oma dit dus wel naar hun andere kleinkind doen en niet naar het kind van Ts. Daarbij met de voor geschiedenis die Ts omschrijft hadden in mijn ogen de opa en oma wel iets meer moeite mogen doen om überhaupt een band met het kind van Ts te krijgen. Dan had vermoed ik Ts ook meer moeite gedaan om bijvoorbeeld 'onverwachts' op bezoek te komen. Het is immers niet Ts die in het verleden haar schoonouders de schuld gaf van wat er met haar kindje was terwijl het wel de schoonouders waren die Ts daar de schuld van gaven en haar daarmee als moeder diskwalificeerde!
Maev en Drieka, jullie begrijpen het. Maar allemaal, oprecht bedankt voor de reactie. Het draait er inderdaad om dat wij geen van beiden het initiatief willen nemen om bij elkaar spontaan op bezoek te gaan. Ik geef dit eerlijk toe. Ik vind dit na alles wat er gebeurd is niet meer aan mij. Krijg het niet over mijn hart om daarheen te gaan. Heb dan zeker het gevoel dat ik over mijn eigen gevoelens heen laat lopen. Mijn man daarentegen laat ik wel vrij, ook om met ons zoontje te gaan. Maar hij gaat zelf niet, is er (nog) niet aan toe. Wat mijn s.ouders vinden, weten we niet. Ze komen in elk geval dus niet op bezoek, ook niet toen wij naar een nieuw huis vertrokken. We zijn dus al drie jaar zeker niet meer spontaan bij elkaar op bezoek geweest. Maar: we zien elkaar dus wel op verjaardag van ons of van hen of van mij s.zus/zwanger/neefje. Ook zitten we daar dus weleens alleen met hen, bijv. op een verjaardag van een van hen. Maar dat is dan dus opnieuw een soort 'afgesproken' visite, omdat er iemand jarig is. Daarbuiten zien we ze nooit. Het alleen op 'verplichte' data ze zien, betekent ook dat de band verwatert, je hebt elkaar niet veel meer te zeggen. Ik weet me ook niet echt meer een houding te geven. De moeder van mijn man bekommert zich alleen om het kleine neef, daar ze daar heel vaak op oppast ed. Dat jongetje heeft trouwens nog een grotere 'handleiding' dan mijn zoontje toen en nu ineens is er alle begrip voor en gaat ze zelfs andere mensen uitleggen hoe het voor haar kleinzoon werkt en hoe het niet moet bijv. ivm teveel prikkels ed. Heel zot om dit te aanschouwen hoor. Helaas hebben we vandaag niets gehoord. Mijn s.zus viert vanavond Sinterklaas, ik neem aan dat ons neef daar al zijn schoentje heeft mogen zetten en dat ze het vanavond meevieren. En waarom wij ook iets verwachten voor ons zoontje: eigenlijk om van hun kant de wil te zien dat ze de relatie die we nu hebben, in elk geval in stand willen houden. Mijn gevoel wordt hierdoor enorm gekwetst, of het nu verstandelijk te rechtvaardigen is of niet. Vorig jaar werd hij wel middels een berichtje gevraagd om te komen, omdat Sinterklaas ook voor hem langs was geweest bij hen. En zijn we er dus op een zondagmiddag geweest. En nu, dit jaar: dus niets meer. Ik weet niet of het terecht is, maar ik ben boos. En verdrietig. Om en om. Dit doet de verstandhouding geen goed.
Ik vind het echt heel rot voor je, maar ik (als buitenstaander) blijf van mening dat het raar is een cadeau te verwachten terwijl jullie het niet samen vieren en de relatie niet goed is. Ik hoop dat alles goed komt!
Ik begrijp dat ook Manoya, maar door i.t.t vorig jaar, toen de relatie hetzelfde was, dit jaar ons zoontje over te slaan, geven mijn s.ouders voor mijn gevoel geen positieve boost om de relatie te verbeteren. Helaas, voor mij het tegendeel.
Zoals je misschien nog wel weet, hadden wij ook zoiets met mijn pleegouders. Mijn zus haar kinderen kregen alle aandacht, en de mijne worden alleen opgezocht met hun verjaardag. En dat is nog steeds zo. Mijn zus kan er niets aan doen, en ik heb het geaccepteerd. Dat kostte tijd, maar sinds ik het kan accepteren, is de situatie voor mezelf verbeterd. Mijn kinderen genieten van de minimale momentjes van aandacht. Zij snappen het gelukkig nog niet. Maar het is zeker pijnlijk. Want je ziet het waarschijnlijk graag anders.
Ik vind het niet raar dat ts een cadeau verwacht voor hun zoon, van opa en oma met Sinterklaas, als neefje wel iets krijgt. Het draait hier niet om ts maar om Sinterklaas en een kind. Stel dat ts haar kind weg zou houden van opa en oma (wat ik niet geloof), dan zou ik als oma zijnde er alles aan doen om mijn kleinkind wel te kunnen zien, daar hoort ook een sinterklaascadeautje bij. Ik vind het altijd zo triest om te horen dat kinderen de dupe worden van ruzies en dat door deze ruzies sommige kinderen worden achtergesteld. Het zoontje van ts kan er toch niets aan doen dat de band tussen zijn ouders en grootouders niet lekker loopt. En zo te horen geeft ts haar schoonouders ook gewoon de kans om Sinterklaas met hun kleinkind te vieren, jammer dat zij dit niet aanpakken als grootouders zijnde...
Niekepiek, dank je wel. Ja, zo is het inderdaad voor ons. Vanzelfsprekend mogen zij een band opbouwen met hun kleinzoon. Maar zij stellen, als ik even direct en eerlijk ben in wat ik denk, hun eigen trots en dergelijke boven die band opbouwen. Het enige, zo denkt mijn man, wat zij aangeven, is dat wij ook niet bij hen komen. Alles en voor die eerste stap moet vanuit ons komen. En dan het liefst de eerste tien stappen. En dat gaat hem niet worden. IK heb die brieven niet geschreven en IK heb die spiegel met die barst erin niet gestuurd. En daarnaast begrijp ik heel goed dat zo'n verhaal altijd twee kanten heeft. Maar dat staat los van hun relatie met ons. Ik vind het heel kwetsend te ervaren dat ze hun eigen trots stellen boven de mogelijkheid om toch een spontaan bezoek te brengen om een band met hun kleinzoon op te kunnen bouwen
Mijn broer en sz hebben helaas ook geen goeie band met mijn ouders. Maar mijn nichtje en neefjes worden echt niet anders behandeld als mijn kinderen. Wij hebben sint gevierd samen met mijn ouders, maar de kinderen van mijn broer krijgen ook een kado van dezelfde waarde. Ik vind dat niet meer dan normaal, de kinderen kunnen er tenslotte niets aan doen. Dus ik snap heel goed dat dit je enorm in je hart raakt. Het gevoel dat jouw kind minder voor hen betekend als je neefje.
Even heel zwart wit he, jullie doen er toch ook niets aan om te zorgen dat de band beter zal worden? Ik lees alleen maar wat je verwacht van je schoonouders maar ik lees nergens wat je van jezelf verwacht. Als je het zo belangrijk vind dat ze een band opbouwen met jou zoon zou je ook zelf over je trots heen kunnen stappen en naar hun toe kunnen gaan. Dan kan je ze bellen en vragen of er Sinterklaas gevierd gaat worden oid. En ik snap je gevoelens heel goed, ik zou het ook niet fijn vinden als wij in zo'n situatie zouden zitten maar zolang ik er zelf nog wat aan zou kunnen veranderen zou ik dat zeker doen.
Ik snap je gevoel helemaal en denk dat ik er ook klaar mee zou zijn.. Maar de stap nemen te stoppen met alle contact (iig met jou) is toch weer heel moeilijk.. Dat zou ik niet snel doen, je ziet ze al zo weinig en je komt ze toch ook op andere verjaardagen tegen. Ik trok gewoon mijn eigen plan en verwachtte niks meer van hun en deed er ook zeker niks meer voor.
edelhertje, ik vind het niet belangrijk dat zij een band opbouwen met mijn zoon. Niet zoals jij het bedoelt. Ik gun hen een band met mijn zoon, dat is beter gezegd. En dat is ook zoals ik het voel. Hij heeft een opa en oma en praat verder nooit over hen. Dat is jammer, maar inherent aan de situatie. En nee, wij doen ook niets, maar heb je wel gelezen wat zij aan actie hebben ondernomen waardoor dit conflict ontstaan is? Misschien dat je je dan kunt voorstellen dat ik met mijn gevoel er zeker niet achter kan staan om ook nog eens op een actieve manier de eerste stappen te gaan zetten. Voor mij hoeft het contact niet meer zo. Maar voor mijn man en mijn zoon wel, ik gun het hem. Ik denk ook niet eigenlijk dat dit met ons contact te maken zou moeten hebben, want dan zet je dus mijn zoon is als pion bij wijze van spreken. Dit gaat over het contact tussen hen en onze zoon. En blijkbaar vinden ze dat niet belangrijk (meer) en dat doet pijn. Ik hoop dat ik mijn gevoel goed uitleg, het is best moeilijk. Loki, ja dank je, het is het geen verwachtingen meer moeten hebben. Ik denk dat ik het het allermoelijkste vind dat er geen eindsituatie is: gaat dit zo door (alleen op verjaardagen), wordt het beter of slechter? Ik merk dat ik graag duidelijkheid wil. Maar dat kan ik niet afdwingen en dat begrijp ik helemaal.
Jatobe, laat ik vooropstellen dat ik heel goed begrijp wat je bedoelt. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt met mijn schoonmoeder. Maar dat was jaren voordat wij kinderen kregen. Mevrouw heeft zich toen zeer naar gedragen naar mij met als gevolg dat het contact een tijd is verbroken. Toen mijn kinderen werden geboren heb ik toch met mijn hand over mijn hart gestreken. (Nu speelt wel mee dat mijn eigen moeder is overleden, en ik mijn kinderen dan toch wel een oma gun, ook al is ze een zeer moeilijk persoon.) Sindsdien is er wel contact, maar het is voornamelijk mijn vriend die het onderhoudt. Hij gaat met de kinderen naar haar toe, en ik ga misschien eens per jaar mee. We laten haar ook emotioneel niet meer te dichtbij komen. En dat werkt voor mij heel goed. De jongens kennen hun oma en zij is niet meer in de positie om mij te kwetsen. Overigens komt dat ook doordat wij duidelijk onze grenzen hebben aangegeven. Ik denk dus dat je best contact kunt houden, mits je duidelijk je grenzen aangeeft en ze emotioneel niet te dichtbij laat komen. Dat gezegd hebbende, ben ik het wel met sommige anderen hier eens. Als buitenstaander denk ik ook (en ik heb dus in dezelfde situatie gezeten): jij wilt geen duimbreed toegeven. Wie weet hebben je schoonouders het gevoel dat ze bij jou niets goed kunnen doen, en hebben ze vorig jaar met Sinterklaas gedacht: we proberen het nog een keer. En zijn zij ook teleurgesteld. Maar dat weet je niet, want er wordt niet gepraat. Ik denk dus dat er twee opties zijn: of je neemt afstand en laat je niet raken door zoiets als wat er nu gebeurt, of jij zet ook een stap naar hen toe en probeert de relatie te verbeteren door het gesprek aan te gaan. Ik heb voor het eerste gekozen en ben er tevreden mee. Maar elke situatie is anders. Sterkte in ieder geval.