mwah ik vind het wel logisch als je een haatbrief krijgt met een spiegel.. Ik zou inderdaad er niks meer op uit doen maar ook niks meer verwachten.
Nee, dat snap ik. Maar dan moet je ook niets verwachten. You cannot eat the cake and have it. Het is het of contact aanhalen en ook zelf een stap zetten, of laten varen, maar niets verwachten. Ik denk ook dat het te vers is. Zoals gezegd: ik heb iets soortgelijks meegemaakt met mijn schoonmoeder, en het heeft jaren geduurd voordat ik een stap wilde zetten.
Ik heb zeker gelezen wat zij hebben gedaan en dat is ook helemaal niet netjes te noemen maar dat wil niet zeggen dat je daar "altijd" maar mee moet blijven schermen. Zoals ik het zie doe je zelf geen moeite (meer) en verwacht je nog wel vanalles van je schoonouders. Jou schoonouders weten niet aan welke verwachting ze moeten voldoen want je spreekt ze nooit. Ik vind zelf dat jij je zoon nu inzet als pion. Je hebt vrijwel geen contact met ze en je zoon dus ook niet maar verwacht wel cadeautjes van ze voor je zoon. Dat is toch dubbel? Jou zoontje is nog niet in de leeftijd om zelf naar opa/oma te gaan en met jullie achtergrond denk ik niet dat opa en oma het makkelijk vinden om te vragen of hij er bij is, zo is de relatie nu gewoon niet. In mijn ogen kan je 3 dingen doen. Je kan verwachtingen blijven houden maar zelf niet investeren in een beter band, wat dus zorgt voor teleurstellingen. Je kan je verwachtingen uitspreken en samen werken aan een betere band. Je kan geen verwachtingen hebben en accepteren dat de situatie is zoals hij is.
Bedankt iedereen. Ik neem elke reactie mee in mijn overwegingen, laat ze ook lezen aan mijn man. Mijn man heeft besloten vanochtend zijn zus op de sms te vragen of p. en m. nog iets voor ..... gedaan hebben. Hierop kreeg hij een bericht dat zij hen hadden uitgenodigd. En de vraag hoezo dan. Toen heeft mijn man aangegeven dat hij zich afvroeg als ...... iets van ze zou krijgen, of ze ook aan hun andere kleinzoon zouden denken (ik had het anders geformuleerd denk ik, maar iedereen heeft zijn eigen manier, dus ik vind dat het het moest doen zoals hij normaal ook 'typt). Daarop kwam een heftige reactie terug, dat ze een dej.a-v.u ervan kreeg, dat ze overstuur raakte en dat we het zelf maar moesten vragen aan ze. En dat ze er niets van weet en dat ze zich er niet mee gaat bemoeien. waarop mijn man terug heeft geschreven dat hij niet vroeg of ze een kado voor ons zoontje hadden, maar of ...... een Si.nt.ka.do heeft gekregen. Pfff...........ik ben er eigenlijk goed klaar mee merk ik aan mezelf. Ik heb ook steeds t gevoel dat iedereen in de familie van mijn man mag spuien, maar wij niet. Wij moeten het maar nemen zoals het is en als wij wat willen weten, moeten we het maar vragen. ALLES moet vanuit ons komen en dat steekt mij, echt waar. Ik kan dat niet, niet na hun actieve ellende en knuts.els richting ons. Terwijl zij ook geen stap verzetten! Want dat vergeten ze voor het gemak even. Ik ga het denk ik hierbij laten. Aan de andere kant overweeg ik, maar dat moet mijn man ook willen, om mijn s.ouders een sms te sturen (nee, ik ga er niet heen, we hebben geen oppas, de boel escaleert dan en daar hoeft mijn zoontje niet bij te zijn en we komen er waarschijnlijk niets verder mee, want we hebben al tweemaal een goedmaak-sessie gehad.....) En dan komt er alsnog niemand spontaan op bezoek bij de ander. Het helpt dus niet. Het enige wat mij rest denk ik, is bepalen wat ik wil en mijn man laten bepalen wat hij wil. Je kunt alleen voor jezelf bepalen, hoe graag ik ook zou willen dat hierin een eindsituatie bereikt zou zijn, wat die ook is. Dat geeft rust. Misschien moeten wij dat doen. Maar mijn man is anders, die laat het vaak op zijn beloop, maar die is nu ook enorm gekwetst. Omdat het over een kind gaat. We denken echt niet dat als s.zus ze niet uitgenodigd had, ........ geen kadootje had gekregen. Wat een onzin (als ik zo vrij mag zijn). Bij wie het gevierd wordt, doet er niet toe of hij iets gekregen had, bedoel ik. Dat weet ik honderd procent zeker. Het gaat me om de pijn die ze ons aandoen omdat ze ons kind overslaan. Blijkbaar willen ze een statement maken of afdwingen dat wij naar hen komen (het zit me momenteel hoog, ik vertel dus alleen hoe het VOELT voor mij). En die kinderachtigheid, daar ga ik niet in mee. Niet over 'de rug' van een kind.
Edelhertje, ik verwacht niet VAN ALLES van ze. Wat dan? Behalve als ....... een kadootje verwacht voor si.nt, voor ons zoontje ook? Verder verwacht ik absoluut niets van ze. Het gaat mij om de kinderen. Ons zoontje komt wel op hun verjaardagen, gaat aankomende week naar de verjaardag van ...... Hij krijg weinig aandacht van zijn opa en oma. Ik vind dat heel sneu om te zien. Daar gaat het me om. verder verwacht ik niets van ze, want ik hoef niets van ze. Mijn zoontje is er echter wel bij met alle verjaardag en feestdagen, samen met hen en ik zag laatst al aan hem dat hij verbaasd keek toen hij geen reactie op zijn grapjes/ vraag om aandacht kreeg. Daarbij zit sm alleen continu met ......... op schoot. Ze vragen ons zoontje ook niets. En daar gaat het voor mij te ver. Zij komen niet spontaan bij ons, wij niet bij hen. Dus daar ligt de 'bal' gelijk. Maar voor kinderen is dit niet leuk om te zien. Tenminste ik hoop dat hij het niet ziet. Maar dat gaat wel komen, dat weet ik zeker. En ik kan daar geen antwoord voor hem op geven als hij met vragen komt, ik vind t heel moeilijk. Maar nogmaals, buiten dit verwacht ik niets van ze. En ik laat ons niet 'chanteren' met de opmerking dat omdat WIJ dus weer niet spontaan naar hen komen, zij ook dus geen kadootje geven aan ons zoontje. Vind ik echt belachelijk en ook heel triest. De deur staat hier toch ook open, ze komen nooit. (is meermalen aangegeven). ZIJ doen ook niet hun best. En nee, wij ook niet. Betekent dat dan dat ons zoontje dan niets krijgt? Ik vind dat een rare voorwaarde. Maar misschien komt dat omdat ik zijn moeder ben. Pfff.....mijn man werd ook boos van de reactie van zijn zus. Maar ja, ik weet t ook allemaal even niet meer. Weet wel dat ik zo weinig zin in Kerst meer heb..
Sorry, ik vind echt dat je het voor jezelf zo moeilijk maakt. Er is totaal geen communicatie tussen jullie. Je man gaat lopen vissen bij zijn zus hoe of wat met Sinterklaas maar moet hij niet gewoon zijn ouders bellen en in gesprek gaan? Je gaat ze een sms sturen en je hebt voor jezelf allemaal mooie redenen gevonden waarom een sms beter is dan met elkaar in gesprek gaan. Ik denk dat een sms alleen maar olie op het vuur kan gooien. Een sms kan op allerlei manieren opgevat worden en aangezien jullie al een beroerde relatie hebben zal hij alleen maar negatief opgevat worden. Je zit vol met verwijten, dat lees ik in al je berichten terug. Als dat ook in een gesprek zo gaat, wat ik denk, dan is het logisch dat het niets oplost. Je hebt allemaal complot theorieën in je hoofd maar of ze ook waar zijn dat weet je niet. En als je zoontje er om vraagt? Sinterklaas heeft al zijn cadeautjes bij jullie thuis achtergelaten omdat jullie het niet bij opa en oma vieren? Kan je het ze kwalijk nemen dat ze een betere band met het neefje hebben? Als ze daar oppassen en elkaar vaak zien bouw je nou eenmaal een beter band op dan wanneer er spanningen zijn en je elkaar alleen op "verplichte" momenten ziet. Communiceren met elkaar ipv over elkaar.
Dat van het communiceren klopt maar wij hebben hen in de afgelopen twee jaar twee keer uitgenodigd om dingen uit te praten, nou je wilt niet weten wat voor verwijten wij allemaal kregen van hen. Ik heb het gevoel dat ik me bij jou moet verdedigen, terwijl het verhaal qua initiatief aan beide kanten gelijk is. Ik hoor je niet of het feit dat mijn s.ouders hier nooit op bezoek komen of interesse tonen voor hun kleinzoon? Toen wij hulp nodig hadden met L. als baby, moesten wij hen ook expliciet komen vragen, vanuit hunzelf doen ze dat niet. Ze hebben ook aangegeven dat ze gevraagd willen worden. En nu blijft dat hetzelfde met de communicatie. Het moet allemaal en zeker als eerste vanuit ons komen. En dan kan ik niet meer, zeker niet gezien wat er gebeurd is (in mijn eerste topic). Maar ik begrijp aan jou reactie (die ik ook waardeer) dat dat niet voor iedereen geldt, dat kan.
Edelhertje, heb jij soms zoiets meegemaakt in de familie/s.familie? Want ik lees eigenlijk steeds in je reactie dat wij zelf het initatief moeten nemen. En echt weinig over mijn s.ouders? (oprechte vraag hoor)
Ik denk dat mijn man in dit geval de juiste keuze gemaakt heeft om een sms te sturen. Mijn s.zus vindt t allemaal heel moeilijk en als hij haar met deze vraag persoonlijk had overvallen, dan was ze nog meer overstuur geweest.
Ts ik snap je, je verdriet, je boosheid, je teleurstelling enz. Je schoonouders hebben jullie laten zitten, jullie en de situatie niet serieus genomen en vervolgens ook nog eens op een zeer ongepaste manier hun mening en idee over die situatie kenbaar gemaakt. En dit terwijl er al veel verdriet, bezorgdheid, stres en onzekerheid was door de gezondheidssituatie van jullie zoon. Op de momenten dat je kwetsbaar was en je juist hulp en steun kon gebruiken hebben ze je laten vallen en je nog wat trappen na gegeven. Ik snap je! Maar ik ben het wel met De quote eens. Wat ik eraan toe wil voegen is dat het niet gek is als het gewoon ophoud voor jullie. Dat is een keuze die jullie mogen en kunnen maken. Ook kun je ervoor kiezen de situatie te laten zoals hij is, maar dan moet je wel je verwachtingen bijstellen naar vrijwel niets. Wat ze verder wel of niet doen, denken, zeggen enz. dat weet je niet. Maak het jezelf niet moeilijk door dit zelf in te vullen en vervolgens gekwetst te raken door het geen je zelf ingevuld hebt. Moeilijk maar ga voor jezelf uitzoeken wat je wilt en pas je manier van denken, verwachten en doen hierop aan.
My Miracle, zo is het geweest en dat is ook wat ons te doen staat. Bedankt voor je goede verwoording. Ondanks alles en wat iedereen wel/niet doet word ik gewoon ook heel verdrietig van de situatie en kost het me heel veel stress. Ik zal, afhankelijk van wat mijn man besluit dat hij wil, mee in die weg gaan. De verwachtingen..........ik denk dus dat ik geen verwachtingen meer moet hebben. Maar wat er nu gebeurd is, is zeker een stap achteruit in de relatie. Wat het moeilijke is aan geen verwachtingen meer proberen te hebben, is dat het mij niet lukt om, als ik ze zie, een normaal gesprek met ze te voeren. Ik merk dat ik ze ontwijk en dat ik ze niet lang aankijk als ze een verhaal vertellen. En dat is absoluut niet omdat ik dat zo wil! Maar omdat mijn gevoel dan de boventoon voert, dat ik nog steeds gekwetst en boos ben en dat ik dat ter plekke moet laten varen. En hoewel ik dat zeker wel wil voor mijn man, lukt het me niet. Ik heb altijd babbels voor tien, maar ik val gewoon stil. En op zo'n moment lukt het me gewoon niet om door die stilte heen te breken.....
Hier ook een schoonmoeder wat niet naar ons kindje omkijkt. Cadeautje hoeven we helemaal niet te verwachten Net na zijn geboorte werd hij opgenomen in het ziekenhuis en ze wilde nog niet eens komen kijken omdat ze dan wagenziek word. Jaaa een rit van 5 minuten, kon goed zijn dat het de eerste en de laatste keer was dat ze haar kleinzoon kon zien en dan wil je niet omdat je misschien een beetje misselijk word? We zien haar ook niet vaak, heeft onze zoon misschien 8 keer gezien in 2 jaar tijd. We houden ons gewoon aan onze verplichte bezoekjes van maximum een uur en dat is het. Niet leuk voor mijn vriend, hij praat ook weinig over zijn moeder. Gelukkig hebben we een andere oma en opa die zoveel van hem houden als 100 oma's en opa's bij elkaar. Vind dat soms ook wel zielig voor mijn vriend omdat hij ziet hoe het anders kan, dat zijn moeder niet zo is. Opa aan vriends kant is er jammer genoeg niet meer. Die man zou wel een super opa geweest zijn en hij zal ook wel over ons manneke waken.
Sydneys, ook zo'n vervelend verhaal. Soms snap je het gewoon niet.... Maar ik vind t zo zielig voor de mannen in dit verhaal, ze verdienen het gewoon niet. Mijn man heeft alles voor zijn ouders gedaan en nu dit.... Mijn man zegt nu dat hij het moet laten bezinken. Hij zegt ook, ze zijn op sinterklaasvisite geweest bij mijn zus, maar ze geeft geen antwoord meer of ....... een kadootje heeft gekregen van ze, dus officieel weten we dat niet zegt hij. Je kunt wel 1 en 1 bij elkaar optellen natuurlijk, maar zeker weten kun je het niet. Hij weet het nog niet wat hij wil doen. Hij baalt er wel stevig van. Heb het er wel over gehad dat ik graag zijn standpunt wil weten als hij het weet, omdat dit gedoe me gewoon enorm veel stress geeft.
Ik zou het proberen los te laten. Ik volg mijn vriend er helemaal in. Nu is hij niet gek op zijn moeder, helemaal niet zelfs maar als hij naar zijn moeder wil/moet gaan omdat ze jarig is ofzo dan ga ik gewoon mee.
Volgens mij is dit het belangrijkste wat jij typt. Jij communiceert anders dan zij, hoe? wat? welke wijze? Dat kan ik niet uit je berichten halen. Maar zij geven het heel duidelijk aan. Je weet toch wel dat mensen anders zijn Jouw schoon ouders geven aan dat je hulp moet vragen. Niks mis mee toch? Ik ben ook niet spontaan, ik ga ook niet zomaar bij mensen langs, pak niet zomaar een baby op of doe zomaar boodschappen. Het lijkt me een gevalletje miscommunicatie dat 3 jaar doorsuddert. Erg jammer
Op die manier is het niet bedoeld zegt mijn man. Hij kent zijn ouders goed. Het is meer dan zij ouder zijn en dus met respect overal voor gevraagd/uitgenodigd willen worden. Het is niet dat ze niet durven of iets dergelijks. Ze zagen wel degelijk dat wij het flink moeilijk hadden, maar als we hulp nodig hadden, moesten we het maar zeggen. Zelf aanbieden zit er helaas niet in. Maar het leven is geen eenrichtingsverkeer. En ik ga ook niet vragen in die zin om een cadeautje voor mijn zoon. Een kadootje is ook niet belangrijk. Het hele gevoel dat hij ertoe doet, dat er ook aan hem gedacht wordt, dat wel. En dat kan ik vragen aan ze (wil ik ook niet trouwens), dat moet vanuit henzelf komen.
Ooh wat een nare situatie zeg. Ik herken je woede en verdriet helemaal. Net zoals dat ik ken dat je jezelf er alleen maar meer pijn mee doet om zo door te gaan. Voor ons heeft het heel erg geholpen om er samen veel over te praten (man en ik). Uiteindelijk zijn wij overeen gekomen dat ik geen contact meer wil (voorlopig). De kinderen kennen hun opa en oma amper en ik wil hen er ook niet meer in betrekken. Het gevoel van niet gunnen snap ik ook helemaal! Mijn man wilde nog wel pogingen doen. Via mail was het enige contact nog. (Jaja praten lijkt soms beter maar is het niet altijd). Toen mijn man liet weten dat hij eerst zelf rustig contact wilde hebben met hen om vervolgens wel aan te kijken hoe het zou ontwikkelen, kreeg hij een mail dat zijn moeder dan maar helemaal geen contact meer wou. Zijn vader liet het allemaal in het midden. Echt... Wat een verdriet voor mijn man (en zijn broer net zo, zusje is wel geliefd). Maar dit kun je toch geen ouders noemen?? Maar nu het al bijna een half jaar rustig is, merken we dat we meer ontspannen. Natuurlijk is er vanuit mijn man altijd verdriet hierover. Maar dat is er ook altijd wanneer er wel (slechtlopend) contact is. Inclusief veel stressp en ruzies. Dus hoe naar ook, ik denk dat jullie met respect voor elkaar, samen moeten beslissen hoe je er zelf in staat. Natuurlijk zijn het zijn ouders, maar jij hoeft dit niet te pikken voor jezelf. Ik hoop dat je er wat meer rust in gaat vinden. Soms is het beter geen contact te hebben dan koste wat het kost toch blijven proberen. En jullie zoontje mist er uiteindeijk vast niets aan. Hij heeft een lieve andere opa en oma. Ik denk dat het verdriet voor je man het grootst is. Sterkte!
Pfff, wat moeilijk zeg. En wat erg voor je man dat er zo gereageerd wordt! Vind dat juist een hele goede zet van hem, eerst contact vanuit hemzelf met zijn ouders en dan zien hoe het gaat.........zo afgewezen worden door je eigen moeder lijkt me heel pijnlijk. Mijn man is een echte 'goedzak' in de goede zin van het woord. Heeft alles gedaan voor zijn ouders. En toch, hij kreeg ook zo'n verwijtende brief van zijn eigen moeder hoe teleurgesteld ze wel niet in hem waren. Dat verdient hij echt niet, ik vind t nog steeds heel erg voor hem. Maar ik merk dat de situatie nu echt op mij afkomt, het geeft me enorm veel stress. Bij mij man ook, maar hij heeft echt tijd nodig. Moet het echt laten bezinken zegt hij, hij kan het allemaal niet zo snel inschatten en verwerken en bepalen wat zijn reactie is (vast verschil man en vrouw hihi). Dus ik wacht op hem. Maar moeilijk vind ik het wel.
Ik denk dat het vaak ook zo'n lang gebeuren wordt bij 'goedzakken'. Mijn man is er ook eentje en ze gaan gewoon te ver over hun eigen grens voor de ander. Mijn man heet het keer op keer moeten ervaren. Ik vond het vreselijk en voel me erg wraakzuchtig naar zijn ouders toe....... Maar elke keer kreeg hij weer verwijten, de deur voor zijn neus, geen interesse in hem, mij of onze kinderen (en de zware tijd met onze tweede). Het loopt hier al een kleine 10 jaar. Hij zou de keuze zelf nooit durven maken, dus stiekem ben ik 'blij' dat zjn moeder dat gedaan heeft. Dat klinkt misschien hard, maar contact houden had hem nog meer kapot gemaakt. Dus ja het heeft zeker tijd nodig, maar ik zou ook zeker nadenken wat jij hierin wilt. Het gaat niet alleen meer om anderen. Ook al zijn het niet jouw ouders, het is wel ook jouw gevoel.