Nav het topic hoever gaan jullie voor je huisdier, wil ik toch even dit met jullie delen, het een verhaal wat al een tijdje rondspookt op internet, maar veel te vaak de waarheid is, ik hoop dat ik hier mensen mee aan het denken zet; Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte je aan het lachen. Je noemde me 'je kind' en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal kapot gemaakte dekens werd ik je beste vriend. Als ik 'stout' was hief jij je vinger op en vroeg me "Hoe kun je?", maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels. Het kapot maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had. Maar daar werkten we samen aan. Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar dingen die je me toevertrouwde en je geheime dromen, het leven was perfect op dat moment. Samen maakten we lange wandelingen, renden in het park, maakten autoritten en stopten voor ijsjes (ik kreeg enkel het hoorntje omdat ijs slecht is voor honden, zei je) ik deed lange dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst aan het eind van de dag. Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd te spenderen aan je werk en je carrière, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensenwereld. Ik wachtte geduldig op jou, ik hielp je met je soms gebroken hart en teleurstellingen, ik ging nooit tegen je tekeer als je een slechte beslissing had genomen en overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was. Ze is nu je vrouw en geen 'honden-persoon', maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij ook gelukkig was. Toen de mensenbaby's kwamen deelde ik jouw opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze kleur, hun bijzondere geur en ik wilde ook moeder van hun zijn. Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dan ik hen pijn zou doen en ik spendeerde zodoende de meeste van mijn tijd opgesloten in een andere kamer of in een hondenmand. Ik wilde zo graag van hun houden, maar ik werd een 'gevangene van de liefde'. Toen ze groter werden, werd ik hun vriend. Ze trokken aan mijn vacht, duwden zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen, staken hun vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven me kusjes op mijn neus. Ik hield van alles dat met de kinderen te maken had en van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voor kwamen. De kinderen zou ik verdedigen met mijn leven als dat nodig zou zijn. Ik sloop vaak stiekem naar hun bed en luisterde naar hun angsten, onzekerheden en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit op zou rijden. Er was ooit een tijd dat andere mensen je vroegen of je een hond had en dat je op dat moment mijn foto nam uit je beurs en hen verhalen vertelde over mij. De afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja" en veranderde je van onderwerp. Van 'jouw hond' veranderde ik een 'zomaar een hond', en je vond iedere kostenpost ten aanzien van mij teveel. Nu heb je een nieuwe carrière kans gekregen in een andere stad, en jij en hun zullen gaan verhuizen naar een appartement waar ze geen huisdieren toestaan. Je nam de juiste beslissing voor je 'familie', ......maar er was een tijd dat ik jouw enige familie was. Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel. Ik rook de geur van honden en katten, ... van angst, .... verloren hoop. Je vulde het papier in en zei: 'Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden'. Ze gaven je een pijnlijke blik. Ze begrepen de realiteit van een hond op middelbare leeftijd, ondanks dat ik er eentje was met een stamboom. Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde: 'Nee papa! Alsjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!". Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net gegeven had over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft. Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je had een deadline die je moest halen en nu had ik ook een deadline. Toen je weg was, zeiden twee aardige dames over je dat je vast al maanden eerder had geweten dat je zou verhuizen en dat je geen enkele poging had genomen om voor mij een goed tehuis te vinden. Ze schudden beide met hun hoofd en vroegen "Hoe kon je..." In dit opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat. Ze geven ons eten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlust enkele dagen geleden. In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen, ik hoopte dat jij het was, dat je van gedachte was veranderd en dat het allemaal maar een nare droom was...ik hoopte dat er misschien iemand was die om mij gaf... , iemand die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik de concurrentie met de vrolijke kleine puppies niet kon winnen werd ik verplaatst naar een hok ver in de hoek en daar wachtte ik. Ik hoorde haar voetstappen aan het eind, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer. Een heerlijk stille kamer. Ze plaatste me op een tafel en aaide mijn oren en ze me dat ik me niet druk moest maken. Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing. De dagen van de gevangene van de liefde waren op. Conform mijn natuur maakte ik mij meer druk om haar dan om mijzelf. Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen. Ze plaatste met gevoel een tourniquet om mijn voorpoot en ik zag een traan op haar wang. Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, jaren geleden. Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan. Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en ik murmelde. "Hoe kun je.." En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze "het spijt me zo erg". Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn. Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde. Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeld was voor haar. Het was jij, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht. Ik zal aan je denken en voor eeuwig op je wachten. Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik.
en dan nog deze; Week 1: Vandaag ben ik één week oud. Wat is dit een schitterende wereld waarin ik terechtgekomen ben ! Maand 01: Mijn mama past heel goed op me, ze is een schitterend voorbeeld Maand 02: Vandaag hebben ze me bij mama weggehaald. Ze was erg onrustig, en met haar ogen zei ze me 'tot ziens'. Ik hoop dat mijn nieuwe ?menselijke familie? net zo goed voor me zorgt, als zij gedaan zou hebben. Maand 04: Ik ben snel gegroeid, alles is interessant voor me. Er zijn een paar kinderen in huis, en voor mij zijn ze als ?broertjes?. We zijn erg onrustig, zij trekken aan mijn staart en ik ga ze spelenderwijs bijten Maand 05: Vandaag op mijn donder gekregen. Baasje was kwaad omdat ik binnen geplast had, maar ze hebben me nooit gezegd waar ik het moet doen. Ik moest trouwens in de andere kamer slapen en ik hield het niet meer! Maand 12: Vandaag ben ik één jaar oud geworden. Ik ben volwassen. Mijn baasjes hebben gezegd dat ik groter ben dan ze verwacht hadden. Wat zullen ze trots op me zijn Maand 13: Wat voel ik me slecht vandaag. Mijn ?broertje? had mijn bal afgenomen. Ik blijf altijd van zijn spullen af. Dus pakte ik hem weer terug. Maar mijn kaken zijn erg sterk, dus heb ik hem, zonder het te willen, pijn gedaan. Na de schrik hebben ze me zo aan de ketting gelegd, dat ik niet eens in de zon kan liggen. Ze zeggen dat ze me in de gaten zullen houden, de ondankbare. Ik begrijp er helemaal niets van. Maand 15: Niets is meer zoals vroeger ... ik leef in het hok. Ik voel me erg alleen, mijn familie houdt niet meer van me. Soms vergeten ze zelfs dat ik honger en dorst heb. Als het regent, heb ik niet eens een dak om onder te schuilen. Maand 16: Vandaag hebben ze me binnen gehaald. Zeker heeft mijn familie me vergeven, en ik was zo content dat ik vreugdesprongen maakte. Mijn staart leek wel een vlag in de wind. Beter nog zelfs, ze nemen me mee in de auto. We rijden en ineens stoppen ze. Ze maken de deur open en ik eruit, leuk een dagje met mijn familie op het platteland. Ik snap niet waarom ze de deur dichtdeden en gingen. ?Hé, luister, wacht nu!? Jullie ... jullie vergeten me! Ik rende met al mijn kracht achter de auto aan. Mijn angst steeg toen mijn krachten minder werden en zij niet stopten: ze hadden me vergeten Maand 17: Ik heb geprobeerd de weg terug naar huis te vinden, tevergeefs. Ik ben verloren. Op mijn weg zijn mensen met een goed hart, die me verdrietig aankijken en me wat te eten geven. Ik bedank ze uit de grond van hart met mijn lieve blik. Ik zou willen dat ze me adopteren en ik zou de trouwste hond van allemaal zijn. Maar ze zeggen alleen maar ?arme hond?, hij zal de weg wel kwijt zijn. Maand 18: Een van deze dagen kwam ik langs een school, en ik zag veel kinderen en jongeren, net als mijn ?broertjes?. Ik ging wat dichterbij, en een groepje, lachend, gooide stenen naar me ?om te zien wie het beste gooide?. Één van deze stenen raakte mijn oog, en sinds die tijd kan ik er niets meer mee zien. Maand 19: Het lijkt gelogen, maar toen ik er nog wat beter uitzag, hadden de mensen eerder medelijden met me. Nu ben ik mager, mijn uitzien is veranderd. Ik heb mijn oog verloren en de mensen jagen me met een bezem weg, terwijl ik toch alleen maar even in een beetje schaduw wil liggen. Maand 20: Ik kan me bijna niet meer bewegen. Vandaag probeerde ik de straat over te steken. Volgens mij was ik toch op een veilige plaats, genaamd ?de goot?, maar ik zal nooit de tevreden blik van de chauffeur vergeten die zelfs extra bijstuurde om me maar niet te missen. Had hij me maar doodgereden, maar hij heeft me alleen maar de heup ontwricht. De pijn is verschrikkelijk, mijn achterpoten reageren niet meer, en met moeite heb ik me op een beetje gras langs de weg kunnen slepen. Maand 21: Ik zit nu al 10 dagen in de zon, de regen en de kou, zonder te eten. Ik kan me niet meer bewegen, de pijn is ondraaglijk. Ik voel me slecht, ik lig op een vochtige plaats, en het lijkt wel of zelfs mijn haren uitvallen. Sommige mensen die voorbijkomen, zien me niet eens; anderen zeggen ?blijf daar maar bij weg?. Ik ben bijna bewusteloos, maar een vreemde kracht liet me mijn ogen nog één keer openen. De zachtheid in haar stem deed me reageren. ?Arme hond, kijk nou eens hoe ze je hebben achtergelaten? zei ze. Bij haar was een meneer in een witte jas, hij begon aan me te voelen en zei: ?Het spijt me mevrouw, maar voor hem is het al te laat, het is beter hem uit zijn lijden te verlossen.? De vriendelijke dame begon te huilen en knikte alleen maar. Met mijn laatste kracht bewoog ik mijn staart en ik keek haar dankend aan, zij die me zou helpen te gaan rusten. Ik voelde een klein prikje van de injectie en toen sliep ik, voor altijd eraan denkend waarom ik geboren was als toch niemand van me hield De oplossing is niet een hond op straat te zetten, maar hem op te voeden! Een hond is aangenaam gezelschap, geen probleem! Help mee de mensen hiervan bewust te maken, en zo het probleem van straathonden op te lossen. Als je dit bericht wil laten wissen, kijk dan nog eens in je hart of dieren je inderdaad niet interesseren.
Verschrikkelijk hè... Ik kan als echte dierenliefhebber ook helemaal niet tegen de onzinverhalen die sommige mensen over hun huisdier vertellen. Zo gauw het een beetje tijd, geld en moeite gaat kosten, haakt men vaak af. En dan bedoel ik niet alleen zieke dieren, maar idd ook pups die slopen, katten die op de mat plassen etc.
Hier ook niet van toepassing, maar ik vind het wel bijna kwetsend voor al die huisdiereigenaren die min of meer hun dier moeten wegdoen. Zo van; hier heb je nog een trap na. Ik ga er vanuit dat niemand( op een enkeling na) zijn dier zomaar aan de kant zet. Ik vind het dan ook echt ongepast en kwetsend voor huisdiereigenaren dat dit soort dingen op internet gezet worden. Laatst ging er ook al zoiets rond op internet maar dan over abortussen. Teksten als "mama waarom was ik niet welkom"? Nee, mijn sympathie heb je er niet mee
Tuurlijk zijn er gevallen zoals beschreven in bovenstaand stukken, maar eigenlijk vind ik het TE hard overkomen en het voelt voor mij niet goed naar alle huisdiereigenaren die wel goed voor hun dier zorgen. Verschil in zorg zal er altijd blijven. Voor de 1 is een huisdier deel van het gezin, voor de ander is het 'slechts' een dier. Wat is waar?
Ik heb niet zo veel met dit soort teksten, ook niet op facebook en dergelijke want ik neem aan dat ze daar vandaan komen. Ik denk dat deze teksten alleen binnendringen bij echte dierenliefhebbers. De teksten zijn geschreven vanuit een hond zelf, ik vind dat een beetje raar aangezien wij niet in het hoofd van een hond kunnen kijken, daarom ben ik er sceptisch over. Daarbij vind ik niet dat je zomaar kunt oordelen over mensen die hun dieren weg (moeten) doen, iedere situatie is anders.
Ach, sentimentele onzin. En hier twee honden, waarvan de 1 ons bijna vier jaar geleden in twee dagen 2300 euro heeft gekost en nu medicijnen en dieetvoer krijgt, dus absoluut een dierenliefhebber. Maar dit soort teksten vind ik altijd erg lachwekkend.
Volgens mij draait alles om verantwoord een huisdier houden. En daar ligt gelijk en grote uitdaging. Hoeveel asielsdieren zijn er wel niet die als foute keuze door een baas worden gezien. Gewoon omdat vooraf niet gekeken is naar de rastypering van die hond of kat. Dus een tip kies iets wat bij je past qua karakter en niet iets wat je mooi vind! ik heb ooit een hond weg moeten doen (die zat hier in opleiding en was niet van mij, en ik kreeg de opdracht in laten slapen, gelukkig de eigenaar overtuigd van herplaatsing omdat ze ook niet bij mij kon blijven. Alleen omdat de heupen niet goed waren) deze hond heb ik herplaatst bij, ik dacht een goed thuis, totdat ik er via via achterkwam dat ze in een asiel was beland. Terwijl er de afspraak was dat ze terug zou komen bij mij als het niet ging op het herplaatsingsadres. Ik heb er toen alles aan gedaan om haar terug te krijgen maar helaas zonder resultaat, ze was al herplaatst via het asiel. Dan trouwens ook nog even míjn ergernis naar het asiel toe dat ze de herkomst van de hond niet hebben gecheckt. De officiële eigenaar had de hond inmiddels naar mij overgeschreven(stamboom) en deze was in mijn bezit ( juist om bovenstaande te voorkomen), dus ergens was ik de officiële eigenaar en heb nooit wat gehoord van het asiel. En laat me over een ding heel duidelijk zijn. Dit hele verhaal heeft me uren tranen en verdriet gekost omdat deze hond dit echt niet had verdient en mocht de nieuwe baas hier ineens voor de deur staan met de mededeling dat hij van deze hond af wil, dan neem ik haar zonder aarzeling weer in huis! Even of topic... Man... de hormonen worden mee de baas, al jankend heb ik dit bericht getypt.
Een erg zielige tekst, heb m met tranen gelezen maar ik zie niet in wat deze tekst te maken heeft met het topic hoever ga je voor je dier?
Haha, dit inderdaad. Dit zijn van die teksten die puur op emotie inspelen maar uiteindelijk de plank volledig misslaan.
Ik ben gestopt na de eerste zin, ik weet welke tekst het is en ik voel me er zo naar door. Vooral omdat ik er niets aan kan veranderen dat andere mensen zo omgaan met hun dieren..
Hoezo is het lachwekkend? Hier in NL gebeurt dit niet zo snel nee maar over de grens in Spanje kan je je hond naar een dodenstation brengen. Dan wordt je hondje binnen uiterlijk 10 dagen afgemaakt, oud jong maakt niet uit... dus lachwekkend zou ik het niet willen noemen..
Omdat de hond hier allerlei gedachten worden toebedacht die hoogstwaarschijnlijk niet in z'n koppie rondgaan. Ik betwijfel zeer of hij überhaupt weet dat hij heupen heeft, bijvoorbeeld. Ik vind het sneu dat mensen zo'n slechte tekst nodig hebben om over dierenleed na te denken.
Ik heb alles over voor mijn huisdieren, maar ik vind dit ook een trap nageven aan de ts van dat andere topic. Dus dat N.A.V. had van mij niet gehoeven.
Eens met gitta.. Men weet niet eens wat er precies omgaat in het hoofd van een dier, ook niet van een hond. Waarschijnlijk is de gedachten gang totaal anders van hun. Enigste wat hier gebeurd is dat er in wordt gespeeld op onze emotie. Het is en blijft natuurlijk verschrikkelijk dat mensen hun dier niet verzorgen en weg doen alsof het 1 of ander versleten jurkje is.