Paroxetine ( merknaam: Seroxat) behoort tot de groep van de anti-psychotica en is een anti-depressivum ( specifiek: SSRI). Ga uit van 4-6 weken voordat het goed ingewerkt is, je kan er wel suf van worden. Wil je meer info? Dan kan je naar je apotheek gaan voor meer info. Je mag me ook pb-en.
Ik voel me weer helemaal verdrietig worden om t feit dat ik t idee heb dat ik (voor weet ik veel de hoeveelste x) afgescheept ben. In hun folder staat nl woordelijk dat je zo terecht kunt en er geen wachtlijsten zijn.. Maar ik bedenk me ALTIJD dingen pas achteraf die ik nog had kunnen zeggen oid.. sjeemig t geeft me echt weer n rotgevoel. Morgen echt serieus met de HA gaan praten want nog weken zo doorgaan trek ik (en natuurlijk mn man en kleine) ook niet. Angel eyes hopen dat t aanslaat!
Nou, hier is de kogel door de kerk.... Na al dagen (eigenlijk weken ) van wrijvingen tussen mij en mijn vriend is de relatie nu voorbij. Hij heeft er net een punt achter gezet met als reden dat hij het niet aankan en ik me egoistisch opstel RAAR ZEG! Ik probeer verdorie ook elke dag mijn gevoel te relativeren en er mee om te gaan! DENKT HIJ SOMS DAT HET MAKKELIJK IS OFZO?!?! Ik ben geen makkelijker prater, nog nooit geweest ook, maar om mij juist NU te verlaten vind ik ronduit LAF! Sjees, wat voel ik me nu boos! De zoveelste persoon die mij me de rug toekeerd als ik het even wat moeilijker heb, met wat dan ook! Hij bekijkt het maar. Ik ben er helemaal klaar mee!
Nee, dat meen je niet.. wat vreselijk zeg, en tja ook lullig/zwak van je partner. Dat geeft je weer n knauw in je vertrouwen.. Ik hoop dat hij/jij beseft wat jullie doen.
Eerlijk gezegt boeit het mij op dit moment niet zo... hij doet maar wat hij niet laten kan. Hij zei me net zelfs dat hij zich nu opgelucht voelt Dat hij eindelijk in maanden tijd weer gelukkig zal worden. Hij heeft mij dus waarschijnlijk al die tijd gewoon aan het lijntje gehouden. Of op een unieke kans gewacht om mij eindelijk te lozen : Mijn gevoel is nu een beetje 'verlamd' en het interesseert me echt niks! Hij donderd maar mooi op zodat ik een mooi leven op kan bouwen met Vigo.
Oh Minyaweth, wat vreselijk! Ik vind het zo erg voor je en voor jullie kleine! Het ging juist eerst weer een stukje beter toch? Is er geen mogelijkheid meer om te praten? Wat is dit zwaar voor je meid, het is al zo'n moeilijke tijd! Ik hoop dat je veel steun vindt ook bij je huisarts! Patroes, praat er met je huisarts over, die kan ook voor je bellen om het meer spoed te geven. Dit soort dingen zuigt energie uit je en je hebt al zo weinig reserve....Probeer hem/haar te overtuigen dat het zo niet langer kan en dat je het zo niet ziet zitten. Ze hebben ook echt wel meerdere adressen. (bij mij is het een beetje op een soortgelijke manier verlopen, ook miscommunicatie maar ik kon toen ineens wel meteen terecht). Heftig hoor allemaal. Ik zal even teruglezen ook, heb een boel gemist. Ikzelf kom net weer van de psycholoog. Ik ga toch maar starten met de medicatie. Heb een nummer gekregen om te overleggen wat gecombineerd kan worden met borstvoeding...Al zie ik er wel tegenop, die rotzooi. Maar ik weet ook dat het zo niet langer kan.
Minyaweth, weet niet precies hoe ik het moet schrijven, maar wilde zeggen dat ik het heel rot vind dat je dit er ook nog bij krijgt. Patroeschka, =; dat is niet normaal dat ze zo met mensen omgaan en al helemaal als er in de folder staat dat er geen wachtlijsten zijn. Inderdaad misschien op zoek naar een andere psycholoog of je ziektekostenverzekeraar inschakelen. Angel Eyes, ik ken dat medicijn niet. Maar wat duurt dat lang met die uitslagen. Bij mij waren ze er binnen 2 dagen. Vanmiddag ben ik met Ruben naar het CB geweest. Heb daar ook aangegeven dat er een postnatale depressie is vastgesteld en dat het Ruben en ik soms heel erg botsen . De arts heeft echt serieus naar mij geluisterd en had in ieder geval een paar kleine tips over hoe nu om te gaan met Ruben. Verder hebben we afgesproken dat ik over een maand wordt gebeld door de wijkverpleegkundige om te kijken hoe het gaat tussen Ruben en mij en met zijn gedrag. Eventueel wordt er dan een extra afspraak met de verpleegkundige gemaakt op het bureau of ze komt hier. Een ander iets waar ze het over had was een pedagogisch medewerker inschakelen. Verder gaat ze proberen of Ruben eerder naar de peuterspeelzaal mag [-o< . Ruben staat op de wachtlijst en peuters mogen eigenlijk pas met 2,5 jaar, maar ze zou met de organisatie contact opnemen en de situatie uitleggen. Op dit moment krijg ik hier trouwens alleen medicijnen: efexor XR. Over een week of 2,5 a 3,5 moet ik terug naar de huisarts en dan gaan we kijken hoe nu verder. Afgelopen vrijdag heb ik aan mijn directe leidinggevende verteld wat er aan de hand is en dat dit mijn werk kan beinvloeden (ben assistent accountant). Mijn leidinggevende heeft dus zonder mij het te vertellen met de grote baas gepraat. Toen ik vrijdag naar huis wilde gaan, kwam de baas vertellen dat hij me dinsdag wil spreken omdat hij van mijn leidinggevende had gehoord wat er aan de hand is. ale: Zit hier al het hele weekend in de zenuwen en zie er zo tegenop. Wat gaat hij zeggen en heeft dit consequenties voor de verlening van mijn contract? Ik blijf er maar over piekeren .
@Minya, wat vreselijk zeg voor je! kan me voorstellen dat je nu onwijs boos bent... ik ken de voorgeschiedenis verder niet. maar je schrijft niet voor niks in dit topic. beetje jammer om je nu zo te laten zitten. veel sterkte meis! @secretje, nee de uitslagen zijn er wel al eerder, maar ik heb voor 2 weken medicijnen meegekregen, dan kijken we even hoe dat is gegaan. gecombineerd met de uitslagen die er dan ook allang zullen zijn kunnen we een vervolgtraject bepalen.
Jeetje meiden wat een verhalen Ik voel me een beetje een indringer door hier mee te lezen aangezien ik zelf geen pnd heb. Toch wordt ik steeds tot dit onderwerp aangetrokken aangezien ik er wel een soort van mee te meken heb. Mijn man heeft al 4 jaar een hele zware depressie met allerlei fobieen en angsten erbij. Ik weet dus niet hoe het is om een depressie te hebben, maar wel hoe het is om samen te leven met iemand die het heeft. Ik kan jullie zeker vertellen dat het niet altijd makkelijk is. Vaak is er veel sprake van geven en maar weinig van nemen. De afgelopen jaren heb ik wel geleerd dat iemand een depressie niet alleen kan verwerken. Daarom ben ik trots op jullie dat jullie hulp hebben gezocht bij elkaar en bij de HA. Toegeven dat er iets aan de hand is, is de moeilijkste maar wel de belangrijkste stap. Bedenk je aub dat als je dit overwint je sterker zult zijn dan ooit! Ik hou van mijn man, ook al zouy hij de rest van zijn leven depresief zijn. Ik weet dat hij van mij en van Tijn houdt en dat los staat van zijn depresieve gevoelens. Ik heb dit gedicht aan hem gegeven toen we 9 jaar samen waren: Donkere wolken komen samen, de lucht om ons heen is donker en grauw. Moeilijke tijden breken aan, en de toekomst is onzeker. Telkens wanneer je denkt, het gaat niet meer. Zal ik de lichtstraal zijn, die je de kracht geeft om door te gaan. Dan pak ik je hand vast, zonder te praten, Ik kijk je aan en help je jouw last te dragen. Neem de tijd om te ontdekken wie je bent, vind de rust om hier op verder te bouwen. Neem de tijd, ik geef je ruimte. Ik hoop dat ieder van jullie ook een lichtsstraal in haar leven heeft!
Erg mooi Bonnie! T moet ook wel s niet gemakkelijk voor de partners zijn idd.. Ik zeg ook heel vaak sorry tegen mn man en hij weet dat ik t zo niet bedoel/wil allemaal maar hij zei gisteren tegen mij (dat vond ik wel errug lief van m) dat we er alleen maar sterker uit zullen komen. Eens zal er hier n dag zijn waarop alles weer goed gaat komen. Daar heb ik mn hoop op gevestigd, alleen *()^&*^& dus dat bepaalde mensen niet mee werken. Ik heb ook niet echt t idee dat mn huisarts (poolse stagiaire) alles begrijpt en ik vind t al allemaal moeilijk te omschrijven..
Mijn vriend zegt ook vaak dat het hem spijt. Ik vind het onnodig! Je kunt alleen spijt hebben van iets dat je bewust hebt gedaan, maar dit is iets dat je overkomt. Ik vind het fijn voor je dat jouw man je goed steunt. wat betreft de hulpverlening moet je echt op je strepen staan. als je het zelf niet kan of durft moet je daar echt hulp bij vragen. Als je het zijn gangetje laat gaan weet ik uit ervaring dat het weken zo niet maanden kan duren eer je geholpen wordt! Kom goed voor jezelf op en laat je niet afschepen!
Hoi, Ik vind het erg moedig van jullie dat jullie hier je verhaal kunnen en durven te plaatsen. Ik vind het zelf erg moeilijk om mijn verhaal hier te schrijven. Denk uit schaamte of zo. Ik heb morgen een afspraak bij de huisarts om dat ik al een paar weken niet meer lekker in mijn vel zit. Ik heb een mega kort lontje, jank zowat de hele dag door. Ik ben sinds 8 weken moeder van een gezonde zoon. Zou je blij om moeten zijn. Maar ik heb op dit moment een beetje een afkeer naar hem toe. Alles gebeurd op de automatische piloot. Geef hem de fles, een schone luier, en schone kleren. Hij krijgt een kus en een knuffel en dan ben ik blij dat hij weer op bed ligt. Hij kan soms ontzettend veel huilen, en van binnen word ik dan knetter gek. Denk dan dingen die een mens niet eens zou mogen denken. Ik mis op dit moment echt de roze wolk. Ben blij als mijn vriend 's avonds thuis is, dan kan hij de zorg over onze zoon over nemen. Ik heb nergens geen zin meer in, heb niet veel zin meer in bezoek, en al helemaal niet om op bezoek te gaan. Ik doe wat ik doen moet, en voor de rest kan alles me gestolen worden. Dit is al een paar weken aan de gang, en in het begin dacht ik: ach gaat wel weer over, maar het word alleen maar erger. Gister belde mijn vriend van uit zijn werk, en ik was helemaal in tranen. Hij wist wel dat ik niet lekker in mijn vel zat maar niet dat ik met nare gedachtens in mijn hoofd rond loop. Hij heeft gelukkig alle begrip en neemt me ook niets kwalijk. Ik wil gewoon me zelf weer zijn, en voor iedereen klaar staan zoals mensen van mij gewend zijn. Ik herken me zelf gewoon niet meer, lijkt wel of iemand anders de controle over me heeft overgenomen. Morgen vroeg heb ik een afspraak bij de huisarts, hoop echt dat hij wat voor me kan betekenen.
Hoi Saartje, klinkt erg bekend in de oren, alleen ik had t wat later allemaal.. Kijken wat de ha voor jou kan betekenen, succes! Hier mijn verhaal, k ben bij de ha geweest en eerst wilde ze geen medicijnen geven. Ik nogmaals uitgelegd dat ik niet zolang kan wachten op de psych (waar zij nu achter aan gaat en ook ronduit belachelijk vond) en NU hulp nodig heb.. Eerst wilde ze me 'normale' kalmeringstabletjes geven maar toen ze doorvroeg zei ze dat ze me toch anti depressiva wilde gaan voorschrijven. Ze is in de veronderstelling dat ik n depressie heb. Dus net de medicijnen allebei opgehaald, maar weet niet of ik ze tegelijk mag slikken dus moet tot half 12 wachten dan kan ik terug bellen naar de ha over t hoe en wat.. Ik hoop dat dat wat gaat werken, want zo trek ik t niet langer. voel me dan zo'n zwakkeling hè) Nu heb ik ook n vragenlijst mee gekregen die ik moet invullen zodat, als ik over 10 dagen terug moet komen, zij méér duidelijkheid heeft wat er aan de hand zou kunnen zijn, of t echt n depressie is dus. _________________
Ik hoop voor je dat de medicijnen aan gaan slaan. Niet te hopen dat het een echte depressie en en dat het dus maar een tijdelijk iets is. Ik heb ik het verleden vaker te maken gehad met een depressie. Herken wel veel dingen terug van toen. Maar goed toen had ik geen kindje, nu wel. Jij ook veel succes. Groetjes
Verdorie, moest ik vandaag de HA bellen om een afspraak te maken, is de praktijk gewoon gesloten wegens ziekte :x Kan wel naar een vervangend arts, maar dat zie ik niet zo zitten... Vond het al moeilijk om mijn verhaal te doen aan mijn eigen arts. Hier moet ook snel iets gebeuren. Het gaat erg slecht. Wat denken jullie? Toch maar vervangend arts doen en wéér mijn hele verhaal doen? Ben een beetje bang dat als ik naar een vervangend arts ga, de oplossing langer op zich laat wachten....
Ik zou naar een vervangende arts gaan. Wie weet pakt het juist goed uit. Ik heb zelf morgen een afspraak bij de huisarts, mijn eigen dokter is er dan ook niet, krijg dus ook een vervangende. Ik heb zo iets, ik wil mijn verhaal doen en geholpen worden, maakt me dus echt niet uit door wie. Succes
@Secretje; Ik herken wat je vertelde, bij mij is het precies zo gegaan dat het op deze manier doorverteld is aan mijn baas. Maak je niet teveel zorgen! Het draait om jou, jij moet beter worden! Heb je hem al gesproken? Veel sterkte in elk geval! Ik moet vandaag bellen voor medicatie. Bovendien mag ik niet meer werken voorlopig. Liefst geen enkel contact. Ook dat moet ik vandaag mijn baas vertellen. Ik zie er zo tegenop! Ik heb zo'n enorm schuldgevoel dat ik nog steeds niet kan werken, vanwege mijn bekken en nu ook vanwege mijn depressie en burn-out. Ik baal zo van mezelf. Het is moeilijk om lichtpuntjes te blijven zien.....