Hoi, even een update. Ik heb zoals hier ook al aangeraden werd, heel goed nagedacht over de mails en mijn woede en gevoel van onmacht laten zakken, voordat ik een mail terugstuurde naar ex. Dat resulteerde in goed onderbouwde mails van mij terug, zonder verwijten en gescheld. Ik heb hem meerdere malen proberen in te laten zien, dat ik niet door en door slecht ben en ook het beste voor heb met onze dochter. Nu kreeg ik vandaag een mail van hem, waarin hij schreef, dat hij nu wel inzag, dat het zo niet beter zou gaan met onze dochter en dat de verwijten na mij toe, niet gingen leiden tot een oplossing. Hij schrijft ook, dat hij ziet dat ze ons tegen elkaar uitspeelt ( goh, had ik dat niet al eens gezegd) en dat hij nu bereid is om te praten met mij over een oplossing. Ik ben licht positief nu en zie het weer een beetje zitten. Ik mis mijn dochter heel erg, hopelijk komt het snel tot een oplossing. Dames, dank jullie voor jullie steun en goede adviezen Pluisje
O wow, ik snap dat je licht positief bent maar ik zie dit als heel erg positief!! Wat fijn zeg. *heledikkeknuffelsmiley*
Thnx Ik durf nog niet te positief te zijn, maar ik kan je zeggen, dat mijn humeur er flink van opgeknapt is Pluisje
Op het moment ff een dipje. Gisterenavond was ze hier, ze zou blijven eten en slapen. Het begon al, dat ze weer niet kwam eten op het laatste moment. Oke, ik dacht, dan komt ze maar wat later, kan ik toch nog ff met haar praten. Komt ze binnen, telefoon in de handen, amper iets zeggen. Ik heb een paar keer iets aan haar gevraagd, maar kreeg amper antwoord. Vriend begon zich al te ergeren, dat zag ik. Na een uurtje, stond ze opeens op en zei, ik ga boven leren. Ik zeg, oke, maar je telefoon blijft beneden. Nee, dat kon niet, daar stond dus op, wat ze moest leren... tja... Ze wilde dus naar boven en een telefoonlader meenemen. Nu is het feit, dat daar al hele discussies over geweest zijn, ze heeft er al een hoop kwijtgemaakt. Elke keer neemt ze die weer mee en we zien ze nooit meer terug. Vriend, zei, nee, dat gaat niet gebeuren, die lader blijft beneden. Zij boos, vriend boos... ik er weer tussenin Zegt ze natuurlijk weer, nou dan ga ik terug naar pap. Zegt mijn vriend, nou dan moet je dat doen... Rent ze naar buiten, ik achter haar aan... maar ze wilde niet meer mee naar binnen. Dus, zei ik, dat ik naar binnen ging (ik had geen jas aan, dus ik had het ook koud..) Na een paar minuten ging ik nog eens kijken aan de raam, stond ze daar nog. Ik vroeg dus, waarom ze er nog stond, nou ze was ff aan het appen met een vriendin. Ik vroeg of ze niet toch ff binnen wilde komen praten, nee dus. Ze zei ik kom morgen wel terug... Ik heb gezegd, dat dat goed is. Ze zei, dat ze het idee had, dat mijn vriend alleen maar tegen haar moppert. ( vriend zit door allerlei dingen niet lekker in zijn vel... is geen excuus..maar toch) Ik heb haar dit proberen uit te leggen, maar ze wil het niet begrijpen. Is een puber, dat snap ik, ze ziet dingen anders. Maar dit is nou juist het gedrag, dat ik niet wil... dat rennen naar haar vader om elke scheet. Ik heb het gevoel, dat ze totaal geen respect heeft voor mij, of mijn vriend. Ze denkt alles maar te kunnen hier en dat er geen regels voor haar gelden... ik word er radeloos van. Hopelijk komt ze straks gewoon en kunnen we het alsnog uitpraten. Mijn vriend ziet de dingen nogal zwart /wit, dat weet ik. Ik was gisteren ook best kwaad op hem, voor mijn gevoel, heeft hij gisteren mijn dochter weggejaagd. Voor een gedeelte heeft hij wel gelijk, alleen de manier waarop, is in mijn ogen niet juist. Ik ben ws te zeer een softie... Straks is de hele familie hier om lootjes te trekken, dus als ze niet meteen na school komt ( zoals ze beloofd heeft) heb ik geen tijd om met haar te praten... Ik ga er maar niet van uit. ik word hier echt gek van, het positieve gevoel is nu helemaal weg.. Pluisje
Och pluisje, wat een nare situatie. Mijn moederhart huilt ervan. Ik heb geen ervaring en geen advies, maar het eerste wat ik denk: grijp haar vast, de volgende keer dat ze er is en laat zien wat het met jou doet. Hoeveel je van haar houdt en wil dat het goed met haar gaat. Dan ben je maar een softie. Ik begrijp juist ook uit een van je berichten dat ze wel met je wil praten, maar het niet durft. Ik zou dan toch maar proberen die veilige haven te zijn. En eigenlijk denk ik dat een psycholoog of een mediator ook een goed idee kan zijn. Maar ik zou niet weten hoe je dat aan moet pakken. Heel veel succes, het lijkt me een verschrikkelijke situatie. Hoe is het eigenlijk afgelopen met de alimentatie?
Ach meis niet makkelijk. In je wil wat kwijt topic. Over je zus. Mijn zusje is precies zo netjes haha en ik ben een rommel kont. Over je dochter. Heb het bij mijn zusje ook gezien haar kinderen en haar man. Zijn niet zijn kinderen. En pas toen zij gesteld had het zijn mijn kinderen en ik doe de opvoeding en bemoei je er alsjeblieft niet te veel mee gaat het nu wat beter. Ook daar is veel strijd geweest onderling. Stiefouder en de kinderen. Ze accepteerde hem niet en hij accepteerde hun niet volledig vond maar dat ze moesten luisteren ect ect en hun van ja je bent mijn vader niet ect ect. Denk toch dat je dat met je vriend goed moet bespreken dat jij er tussen zit is ook niet prettig als er een probleem is los jij het op. met die oplader hij had zich er buiten moeten houden en jij had het moeten zeggen weet is zeer lastig. Hoop dat nog beter gaat de komende tijd al hoe wel ik denk dat het toch lastig blijft de gehele pubertijd zo te merken zet ze echt de hakken in het zand maar ze probeert het wel op haar manier. Echt met je vriend af spreken dat jij haar aanspreekt. De mijne is ook aan het puberen en luistert ook niet wat betreft zijn mobiel gisterenavond om 23.30 kom alleen wat drinken pakken. Ik zeg als ik je nu nog een keer betrapt met je mobiel zo laat dan pak ik hem een paar dagen af. Maar ja hij woont hier nog en heeft geen andere vlucht haven. NOG Niet. je weet het maar nooit. Sterkte en wil je eens goed praten weet niet of je facebook hebt of gewoon via bp helpen kan ik misschien niet maar wel je aanhoren en advies geven als het nodig is als pubermoeders onder elkaar.
Oh pluisje... Zat net je blije bericht te lezen en toen het andere er achter aan.... Misschien kan d'r vader eens met d'r praten dat zoals ze nu doet toch ook niet werkt. En dat als ze afspreekt bij jou te komen eten dat ze dan niet zo maar de deur uit kan rennen. Willekeurig wat hij van jou vind is een dingetje als "afspraak is afspraak" toch iets waar hij zich in moet kunnen vinden? (En evt dat op precies dat moment jij hem een bericht stuurt met wat er is gebeurd in jouw ogen... Dan kan zij hem niks anders wijsmaken. As ze echt jullie tegen elkaar op zet is er maar 1 oplossing: jullie moeten "samenspannen")
Jeetje zeg wat een narigheid! Ik denk dat jij en je ex samen om de tafel moeten met een mediator, coach of psycholoog en dat dochter later bij die gesprekken wordt betrokken. Ze is een puber van 13 en speelt jullie uit. Als zij naar haar vader wil rennen en je kan haar echt niet tegenhouden, moet vader haar terugbrengen. Dan is het gauw gedaan hoor! Ik had in de brugklas een klasgenootje die bij haar moeder woonde en toen bij haar vader is gaan wonen. Wat een verademing voor iedereen! Ze had zelf een broertje en zusje en haar stiefvader had ook 3 kinderen.
Na afgelopen week een redelijk gesprek te hebben gehad ,leek het allemaal de goede kant op te gaan. We waren het eens over het feit, dat ze wat strenger aangepakt moet worden en dat de "vluchtweg" weggenomen moet worden. Hij leek te snappen, dat het echt om onbenullige dingen ging, als ze naar hem toe rende ( simpele regels, die ze niet na wil komen..) en niet het drama wat zij ervan maakt. Ook het feit, dat ze afspraken maakt, maar er geen enkele nakomt, is een irritatie punt. Daar was hij zelf ook achter gekomen, blijkbaar hadden ze daarover ook al ruzie gehad.. Vervolgens vroeg ik hem, om haar te vertellen, dat het niet waar is, dat ik haar als baby bij hem weg heb gehouden. Zij neemt mij dat heel erg kwalijk, maar het is een leugen. Hij bleef volhouden dat dat wel gebeurd is. Daar had hij bewijs van en dat had hij ook aan haar laten lezen. Ik zou echt niet weten wat dat is, maar ik kan me voorstellen, dat hij haar 1 van de brieven heeft laten lezen, die ik hem gestuurd heb. Hij kwam haar als baby ( hij ging weg, toen mijn dochter 6 weken oud was en ik was wanhopig..) af en toe halen, zoals het hem uitkwam. Vaak wekenlang niet en dan belde hij smiddags en vroeg om haar dadelijk te komen halen. Dat kon vaak niet, omdat ik ook dingen plande. Ik heb hem toen een brief gestuurd, waarin ik zei, dat ik een fatsoenlijke regeling wilde, omdat dit niet in het belang van onze dochter was op deze manier.. Misschien stonden er wat emotionele dingen in, maar ik was zwaar depressief. Dus ik vind het heel laag, dat hij dit aan mijn dochter laat lezen... Tijdens ons gesprek zei ik dat ook en zei, dat ik ook niet aan haar ging vertellen, dat pappa geen tijd voor haar had.. Daar werd hij heel boos om en rende de deur uit ( daar heeft ze dus dat gedrag van..) Ik dacht, nu is alles verloren, maar gelukkig kwam hij na 10 minuten weer terug. Daarna hebben we nog redelijk gepraat en gezegd dat het verleden niet belangrijk is, maar de toekomst van onze dochter. Hij stelde voor om toch co-ouderschap te gaan proberen. Ik zei dat een goed idee te vinden, mits er strikte afspraken gemaakt konden worden. Als wij niet op 1 lijn zitten, kan het nooit werken. Hi beloofde zijn best te doen.. So far so good.. Kreeg ik 2 dagen erna een mail, waarin hij vroeg om een financieel voorstel te doen. Hij wilde het snel regelen. Ik zei dat ik nog ff wat navraag wilde doen.. kreeg ik na 2 dagen een mail, waarin hij vroeg, waarom ik nog niet gereageerd had. Ik zei, jij hebt er duidelijk al over nagedacht, kom maar met je voorstel. Dat kreeg ik al snel.. het kwam erop neer, dat hij bijna niks meer betaalde, want hij had recht op de helft van alles.. KGB en kinderbijslag en de alimentatie. Mijn speurwerk vertelde me, dat dat niet zo strikt genomen hoeft te worden. Dat een zorgkorting van 35% normaal is bij co-ouderschap en dat de rest in overleg word gedaan. Nee, kreeg ik terug, ik moet akkoord gaan met wat hij wil, anders gaat het niet door! Ook werd in de mail weer een paar keer gezegd,dat ik niet goed voor haar zorgde, ik de alimentatie voor mezelf gebruikte en dat soort onzin. En, oh ja, dat mijn dochter toch liever daar was en dat het zo geregeld kon zijn dat ze daar woont, als het moest. Erg dreigend weer allemaal. Hij wil echt het onderste uit de kan hebben, wil geen compromis doen. Ik stelde voor, dat hij dan maar de grote kosten op zich moest nemen ( school, sporten) maar dat was ook belachelijk volgens hem. Ik ben werkeloos, hij verdient ongeveer 6 x zoveel dan ik. Dus de verhouding is niet reëel. Ik ben van mening, dat hij best wel wat meer kan bijdragen, dan ik. Gisteren zou mijn dochter komen, maar ze was het "vergeten". Ik heb het idee, dat ze weer flink op haar inpraten... Ik word er langzaam echt gek van, zo komen we nooit tot een oplossing. Tenzij ik weer alles toegeef en daardoor dus niks meer aan mijn dochter kan geven. Dat is volgens mij, wat hij wil, zijn zin doordrijven en dan haar weer volstoppen met cadeaus, waardoor ze natuurlijk liever bij hen wil zijn . Daar zijn pubers erg gevoelig voor... Pfff het is weer een lang verhaal geworden, sorry. Beatissimam, ik begrijp dat het bij je klasgenootje blij was om bij haar vader te wonen, maar mijn hart breekt ervan als ik er aan denk Ze wordt gewoon echt tegen me opgezet, dat merk ik aan alles.. Pluisje
Begrijp ik goed meid, is ook niet alles! Ik vind je man overkomen als een klein kind, niet stabiel en onstandvastig. Ik zou er echt een pro bijhalen, goede afspraken maken en op papier zetten. Nu voelt iedereen zich rot!
Wat vervelend allemaal, je man gaat je dochter nu ook betrekken bij dingen waar zij allemaal niets mee te maken zou moeten hebben, vooral niet op die leeftijd, zoals haar brieven tussen jullie te laten lezen. Ze zal vast een keer inzien dat dat ook allemaal niet de juiste manier is om met een kind om te gaan, maar nu zit je nog met een koppige puber, dus ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt dat ze zich nu gewoon makkelijk om laat praten en jullie tegen elkaar uit kan spelen.
Sterker nog, hij IS een klein kind, mijn EX man he. Nu krijg ik alweer een boze mail. Ik had de rekening van de sportclub naar hem gestuurd. Hij betaald nu geen alimentatie, want dochter is bij hem.. Meteen dreigen dat hij volgende week haar over wil laten schrijven... poeh Ik denk trouwens dat dat bericht van zijn vrouw komt, die alles voor hem regelt... Een pro wil hij niet, want hij wil niet gemanipuleerd worden door iemand. Hij staat achter zijn besluit en that's it.. En dat zegt degene die beweert alles over te hebben voor zijn dochter...
Nee, ik ga niet meer naar de rechter ( daar heb ik sowieso al geen vertrouwen meer in... na de laatste uitspraak) ik wil rust, voor mij en mijn dochter, voor ons hele gezin. Dan moet ik haar maar laten gaan, ik wil dit getouwtrek niet meer. En dan maar hopen dat ze ooit tot inkeer komt... maar wat is dit afschuwelijk, ik voel me echt alsof ze mijn kind afgenomen hebben
Ik denk dat je hier goed aan doet hoe moeilijk het ook is. Maar weet je wat ik denk. Na een tijdje (zal echt geen jaar duren) gaat jouw dochter dezelfde fratsen uithalen bij je ex en wordt hij haar gedrag ook zat. Zal mij niks verbazen als ze dan weer bij jou voor de deur staat. Als ik jou was zou ik tegen je dochter zeggen dat je het heel erg jammer vindt dat ze liever bij haar vader gaat wonen maar omdat je wilt dat zij gelukkig is en dat je zoveel van haar houdt je dit goedkeurd. Zo kan ze jou nooit iets verwijten. Je ex houdt lekker die alimentatie maar en je schrijft je dochter op zijn adres in. Mag hij dus ook voor alle kosten opdraaien. Jij ziet je dochter dan 1 keer in de 2 weken en wellicht een dag extra in de week als ze dat will (wat wil je dochter überhaupt m.b.t. de omgangsregeling?
Dat is juist het moeilijke ervan. Mijn ex zegt dat ze liever daar is, maar zij spreekt zich niet uit tegen mij. Ik wil dat graag uit haar mond horen, ex kan wel vanalles roepen..Ik heb het haar afgelopen zondag gevraagd om er over na te denken. Ze zou gisteren komen, maar dat was ze "vergeten" Ze ontloopt me een beetje geloof ik. Als ze echt liever daar is, dan moet ik mijn gevoel opzij zetten en haar laten gaan. Hoe zwaar ik dat ook vind, ik doe het voor haar. Ik ben alleen zo bang, dat ze me dan nooit meer wil zien.. Als dit de juiste beslissing is, waarom voelt het dan zo fout? Pluisje