ik ben van de week eerder naar huis gegaan en de dag erna ook ziek gemeld omdat ik werkelijk scheel zag van de hoofdpijn. Ik had al de max. dosering paracetamol genomen en nog kon ik me niet meer concentreren en niet meer nadenken van de hoofdpijn. In mijn beroep dus werkelijk levensgevaarlijk, dus ik ben naar huis gegaan. Soms is het ook juist je verantwoordelijkheid nemen door niet te gaan werken.
Je bespreekt het heel mooi en natuurlijk is het je eigen keus maar ik vind ook dat er verschillende soorten beroepen zijn. Ik werk sinds 14 weken halve dagen op advies van de vk omdat ik in de catering werk en dat is veel staan lopen en bukken en aangezien is heel veel last heb van mijn rug en bekken is dat geen succes.. Liefs
Ben de eerste 20 weken hele dagen ziek geweest. Mn dag begon met overgeven en dat ging de hele dag wel door eigelijk. Ben gewoon gaan werken. 1 dag voordat mn verlof in ging kreeg ik nierbekkenontsteking. Toen thuis gebleven
Gewoon een vraagje he, blijf je nu al die tijd in de ziektewet? Want hoe denk je dat het gaat als je 20 weken zwanger bent?
Ik heb me toevallig deze week ziekgemeld ivm griep. Ben vrijwel nooit ziek. Maar zelfs mijn manager geeft aan dat thuis op de eerste plek staat en daarna je werk. Eerst je gezin weer draaiende weten te houden en dan weer terugkomen. Je gezin is toch je eerste prioriteit? Tuurlijk balen ze ook van ziekteverzuim en doen ze er ook alles aan om het in te perken. Maar de andere kant is wel een stuk begrip. Nu weet ik ook zeker dat er bij ons geen mensen zich zomaar ziekmelden. Ik werk trouwens in de zorg. Wanneer je met mensen werkt is het ook alweer een ander verhaal dan een kantoorbaan.
Maar aan de andere kant hebben mensen bij zwangeren ook wel snel het idee van: je bent zwanger, je kiest hier zelf voor ga maar gewoon door... En dat is niet altijd erg handig. Ernstige zwangerschapsmisselijkheid is zeker een reden om pas op de plaats te nemen. Daarmee doorlopen zorgt er voor dat het erger wordt en dat je erg snel (24 uur niet drinken en eten) uitdroogt en op een gegeven moment ook te weinig voedingsstoffen binnen krijgt. En ja, soms kan ernstige zwangerschapsmisselijkheid erg lang duren, en dan is dat reden om al die tijd niet te werken... als je normaal elke dag 10/20 keer of meer kotst ga je toch ook niet werken??? Overigens kun je met vroegtijdige medicatie vaak wel ernstiger voorkomen. Oh en ernstige misselijkheid "hoort" er niet bij... dat is reden om naar de huisarts te gaan.
Mooi voor jou. Ik ook tot ik met 12 weken compleet uitgedroogd was, flauw viel en meer dan een week in het ziekenhuis heb gelegen. Je kan alleen voor jezelf beslissen en nooit in het lijf van een ander kijken.
Wat ben jij kortzichtig zeg BAH (om even in jouw termen te blijven) Jij bent zeker niet zo misselijk geweest in het begin (of zoals veel vrouwen de gehele zwangerschap)
Vind het overdreven om als je 6 weken bent al de ziektewet in te gaan omdat je moe en misselijk bent. Maar idd, ik kan niet in iemands lijf kijken.
Oke, ik geef het eerlijk toe ik voel me behoorlijk aangesproken en heb het belachelijke idee dat ik mezelf moet verdedigen (voor de zoveelste keer). Altijd maar weer ach het hoort erbij; je moet je niet zo aanstellen; je kiest er zelf voor om zwanger te worden; met 12 weken is het zo voorbij; ik was ook heel misselijk; ik moest ook overgeven. Echt ik irriteer me er nog gigantisch aan wanneer ik er uberhaupt aan terugdenk of dat ik het weer lees. Ik moest voor mijn werk drie kwartier rijden. Onderweg kom ik drie benzinestations tegen. Ik reed van benzinestation naar benzinestation, omdat ik daar in de bosjes kon overgeven. Vervolgens kotste ik ieder half uur/uur op mijn werk. Alles wat ik erin stopte dat kwam er direct weer uit (water, vla, brood, crackers, het maakte niet uit). Ik stond met 7 weken bij de huisarts; ach mevrouwtje stel u niet zo aan. Het hoort erbij. Hij gaf me wat zetpillen en ik kon weer gaan. Een week later weer bij de huisarts, andere medicatie. Ik heb huilend de huisartsenpost en de verloskundige opgebeld dat het niet goed ging, maar iedere keer hetzelfde antwoord. Het hoort erbij, komt allemaal goed, met 12 weken is het voorbij. Iedere dag sleepte ik me weer naar mijn werk en ik ben veel te ver gegaan. De dag voordat ik flauw viel (op de trap!) werd ik niet goed op mijn werk. Ik was ruim 11 kilo afgevallen, maar ja het hoort er gewoon bij he. Ik moest me niet zo aanstellen. Ik gaf groene gal over, mijn aders waren niet meer te prikken, omdat ik zo uitgedroogd was, mijn lippen waren gebarsten, mijn keel was ontstoken. De arts in het ziekenhuis verklaarde me voor gek. Ik had mezelf en mijn kind in gevaar gebracht door zolang door te gaan. Na ruim 1 week ziekenhuisopname weer naar huis gegaan en ik heb het niet meer gedaan. Ik heb mij en mijn kindje op de eerste plaats gezet. Over de rest van de zwangerschap zal ik het maar niet hebben. Nu na 3 jaar is er de wens voor een tweede. Eigen keus? Ja absoluut, maar no way dat ik het weer zover laat komen. Ik hoop natuurlijk op een normale zwangerschap, maar de kans bestaat dat het anders zal lopen. Mocht ik iemand tegenkomen die me verteld dat het er allemaal bij hoort of dat ik me aan stel; die krijgt de wind van voren. Echt nooit, maar dan ook nooit weer ga ik dit nogmaals zo doen. Ik hoop echt oprecht dat je het bovenstaande (de afkorting daarvoor is HG) niet zal meemaken 24Mandy24. Ik wens het niemand toe, maar heel af en toe; heel stiekem; wanneer iemand er zo laconiek over doet. Dan zou ik wel eens willen dat die persoon er zo aan toe was als dat ik (en met mij anderen) aan toe zijn geweest.
Tuurlijk kan je hierdoor een nierbekkenonsteking krijgen! Je krijgt/ houd namelijk te weinig vocht binnen. Omdat je zo uitgedroogd bent, sla je lichaam een blaasonsteking over en springt meteen over naar een nierbekkenonsteking. Het is puur geluk voor diegene die geen last hebben van hun zwangerschap en alles kan blijven doen. Ik ben nu voor de 11e x zwanger en weet als geen ander wat een zwangerschap met je lichaam kan doen. Wenst geen enkele vrouw een zware zwangerschap toe maar zal ook nooit zeggen dat sommigen zich aanstellen.
Ik zeg en bedoel niet dat je je aanstelt hoor! Sorry als dat zo overkwam. Zoals ik al typte ik kan in niemands lijf kijken ik denk wel dat mensen zwanger zijn gebruiken als excuus gebruiken om de ziektewet in te gaan. Ik heb de eerste 10 weken ook niks kunnen eten, alles kwam eruit. Als ik nog 2 dagen veel over zou geven en niet kon eten, zou ik bij de 10 weken op genomen worden. Ik kon toen weer eten Ik heb gewoon een rot zwangerschap gehad. Vond er helemaal niks aan. Vond mn zwangerschap vele malen erger als mn bevalling. Hoop voor je dat je zwangerschap dalijk goed verloopt.
Mij gaan de nekharen ook omhoog staan van hoe sommigen hier schrijven! Ik denk echt dat het relatief weinig vrouwen zijn die zwanger zijn als 'excuus' gebruiken om de ziektewet in te gaan. En nee ik ben niet iemand die snel de ziektewet in zal gaan. Vanaf 6e week misselijk geweest en heb me toevallig afgelopen vrijdag een dagje ziekgemeld omdat ik echt uitgeput was, ik had donderdag zo vaak overgegeven... Zijn vast vrouwen die zich makkelijk ziek melden, maar ik denk echt dat de meerderheid dat niet doet en dan vind ik dat dus erg raar en hard geschreven!
Ik denk dat je niet bij elkaar in het leven kan kijken om te beoordelen of iemand snel in de ziektewet gaat. Persoonlijk ken ik er wel een paar die voor elke scheet die ze dwars zit thuis blijven en die vertel ik inderdaad dat ze zich niet moeten aanstellen. En dan heb ik het niet alleen over zwangeren. Diegene die zwanger was die kotste ook alleen als er andere mensen bij waren want dan konden we zien hoe zielig ze was. Was ze alleen met haar vriend was er niks aan de hand. Gaat er bij mij niet in! Misselijkheid is gewoon super irritant, zeker als je niks binnen houdt. Vermoeidheid is voor mij geen rede om thuis te blijven. Tenzij je nachten niet slaapt omdat je boven de pot hangt of een stuk moet rijden naar je werk. Ik ga eigenlijk altijd op de fiets omdat ik met de auto gaan overdreven vind aangezien ik niet ver hoef te gaan. Maar goed dat vermoeidheid voor mij geen rede is dat komt altijd ik altijd moe ben. Ook voor mijn zwangerschap al. Nu al een jaar of 4, dag in dag uit altijd moe op staan en moe naar bed. Dan had ik nooit meer kunnen werken Maar ik kan goed begrijpen dat mensen die dat nu ineens hebben overdonderd zijn en alleen maar willen slapen. Alleen is alleen maar slapen niet de oplossing. Het is een nieuwe balans in je leven zoeken dat is niet zo makkelijk. Overigens vind ik het niet meer dan logisch dat je thuis blijft als je nog geen glaasje water binnen kan houden! Vind artsen daarin tegenwoordig erg laks. Die denken met alles dat het wel vanzelf over gaat.
Dit is juist een bekend fenomeen bij HG... Als je je rustig kunt houden (dus als je alleen bent) is het overgeven en de misselijkheid beter onder controle te houden dan als je drukker bent of in een drukkere omgeving bent (dus als er meer mensen bij zijn). Zwangerschapsmisselijkheid, vooral ernstigere, lijkt niet altijd op gewone misselijkheid. Vrouwen met HG kunnen soms van licht eten gaan overgeven en wel een patatje naar binnen werken. Maar mensen denken dan dat het allemaal wel meevalt... dat is niet het geval!