Hier zou het een enorme afknapper zijn als hij geen ambitie had gehad. Dat had mijn ex ook niet en ik heb mij er dood aan geërgerd al die tijd. Mijn partner heeft ambitie en passie in zijn werk.. Maar in een sector waar hij alles behalve goed verdiend. Maar dat boeit mij totaal niet. Dus verder heeft het geen enkele rol gespeeld.
Nee. Ik was 18 toen ik hem leerde kennen en was daar ook niet mee bezig. Toen ik hem leerde kennen werkte hij op de kermis. De hoeveelheid werk wat er wordt verricht en het salaris was ze krijgen is om te janken. Nu is hij thuis bij onze zoon en ben ik kostwinner.
Op zich deel ik je mening wel, in die zin dat ook niet bepaald op een lapzwans zit/zat te wachten. Ondanks dat hij toen geen inkomen had, weet ik dat de ambitie er wel was, en dat geduld is nu wel beloond. Hij zit in een zeer succesvolle startup en things will only go up from here Nadeel is nu wel dat hij vaak van huis is ... Elluk voordeel heb z'n nadeel Er is een verschil tussen de lapzwans met ambitie en eentje zonder. Een "ach, ik werk parttime en ik vind het allemaal wel prima zo" zou bij mij ook niet echt gewaardeerd worden hoor.
Wat voor werk ie doet maakt me niet veel uit maar instelling zeker wel, als hij bovenstaande instelling had gehad dan zouden wij ook niet getrouwd zijn...dan zou het gewoon mijn type niet zijn. Wij hebben elkaar via internet leren kennen en ik heb gelijk gezegd dat ik wat lichamelijke mankementen heb en daarvoor ook afgekeurd ben, ook niet echt aantrekkelijk maar hij liet zich er gelukkig niet door afschrikken.
Mwah, mijn man en ik waren beiden 18 toen we elkaar leerde kennen en zaten ook beiden nog op school (ik HAVO en hij MBO Motorvoertuigentechniek). Dus van sociale status e.d. was toen nog geen sprake. Ik ben in de basis hoger opgeleid (HBO en mijn man dus MBO), ik heb inmiddels een parttime baan als juridisch secretaresse en mijn man is autoinkoper bij een lease maatschappij. Hij is begonnen als automonteur en heeft zich dus aardig opgewerkt. Maar ook als hij ervoor gekozen om automonteur te blijven was ik met hem getrouwd.
Ik denk overigens wel het uitmaakt hoe je eigen ambitie is ... Als je die niet of in mindere mate hebt, dan maakt het je ook helemaal niet uit. Als je zelf wel ambities hebt, dan denk ik ook dat je dat ook van je partner verlangt.
Ja en nee. Toen ik mijn man leerden kennen kon het niet op. We leefden als god in Frankrijk. Ik ging vrij snel zijn facturen maken dus ik zag wat hij per week "verdienden". Een jaar later werd zijn auto in beslag genomen en toen kwam ik overal achter. Hij had eigenlijk niks meer voor elkaar , alles opgemaakt , betaalden niks en ging amper werken . Ja zwarte klusjes. Toen moest hij met de billen bloot. Daarbij dronk hij behoorlijk en in begin deed ik vrolijk mee. Gingen vaak de kroeg in of naar feestjes , maar toen het serieus werd wilden ik dat niet meer. Nu drink ik zelf niet meer omdat ik er een afkeer van heb gekregen.Hij heeft kei en kei hard gewerkt om er boven op te komen maar toen begonnen de aannemers niet meer te betalen en dan ga je van gat naar gat. Het ging niet meer en hij is in de schuldsanering gegaan. Heeft eerst een jaar voor een flex bedrijf gewerkt en via daar zijn huidige baan gevonden. Ik ben super trots op hem , hij heeft nu een goede baan gevonden , heeft het naar zijn zin , ik doe de financiën en alles gaat helemaal goed. Hebben een leuk appartement en alles wat we hebben , hebben we samen bereikt. Ik was 18 toen ik hem leerden kennen en had dus zelf ook niet veel. Wij hebben een periode niks gehad en alleen maar tosti's kunnen eten. Nu hebben we elke week onze koelkast vol, een leuk bedrag op de spaar , doen leuke dingen en hebben alles eigenlijk voor elkaar. Ik zou het met hem zo over doen , het heeft ons gemaakt wie wij zijn. Speelden mee dat hij echt wilden , als hij er met de pet naar had gegooid had ik er afstand van genomen. Maar mocht dit ooit overgaan en ik zou een andere man krijgen zou ik het niet meer doen. De tranen het verdriet alles opnieuw op moeten bouwen nee daar kies ik niet meer voor.
Nee geld speelde zeker geen rol. Daarbij waren we allebei nog student. Een lapzwans is wat anders, dat vind ik ook 3x niets. Maar kiezen voor geld ipv voor liefde? Heel bijzonder. Dan kan je toch niet gelukkig zijn? En ook een enorm slecht voorbeeld naar eventuele kinderen lijkt mij.
Ik denk ook dat het verschil maakt op welke leeftijd je elkaar leert kennen. Als je inderdaad uit je tienerjaren bent en alles goed op orde hebt dan kan ik me voorstellen dat je niet op een man zit te wachten die maar een beetje aanmoddert en het allemaal niet boeit. Voor wat betreft schulden; een vriend van mijn man had op zijn 30e ook ineens een schuld van ca 30.000,--. Dat is nu 4 jaar geleden en hij is al helemaal schuldenvrij. Hij heeft toen dit allemaal ging spelen gelijk zijn auto verkocht, de opbrengst gebruikt om af te lossen, alles wat hij bespaarde aan brandstof, verzekering etc. ook aangewend om extra af te lossen en verder keihard gewerkt. Zo kun je dus ook omgaan met schulden en dan zou het voor mij geen afknapper zijn... Het ligt denk ik allemaal aan de ambitie die iemand heeft.
Nee, ik was 18 en daar helemaal niet mee bezig. Ik vond en vind het trouwens wel heel aantrekkelijk dat ik een ambitieuze man heb getroffen, die ook erg slim is. Ik denk dat het zeer zeker wel mee zou spelen als ik iets ouder was geweest. Mijn zusje is single, na een relatie van 7 jaar, zij hecht nu toch wel waarde aan een "goede" baan. Dit hoeft niet te betekenen dat hij veel geld moet verdienen, maar meer op intellectueel niveau en ambitie telt het grotendeels mee.
Momenteel heb ik geen partner, wie weet om dezelfde reden als Chiggy haha. Ik vind het belangrijk dat een man werkt en goed met geld om kan gaan. Hij hoeft niet perse ambitieus te zijn, maar ik hou er niet van als iemand lui op de bank blijft hangen. Zelf heb ik weinig ambities (shame on me); maar ik werk wel fulltime en verdien best aardig, ik heb voldoende spaargeld, geen schulden en mn zaken goed op orde. Dat zou ik dus ook van een man verwachten.
Mij maakt het wel uit. Ik val al sowieso op het type manager Toen ik mijn man leerde kennen was het bedrijf nog niet zo groot als nu, maar ik wist al dat het wel wat zou gaan worden. Nu 12 jaar later is het een groot bedrijf met meerdere vestigingen, en ja, ik vind het leuk dat mijn man 'de baas' is. En dat ik eigenlijk nooit naar geld hoef te kijken.
Hoeveel hij verdient, daar zou het niet op stukgelopen zijn. Wel op z'n instelling. Iemand die het wel best zou vinden om een uitkering te trekken en zich niet verantwoordelijk zou voelen voor het oplossen van financiele problemen, daar zou ik nooit ver mee zijn gekomen, laat staan dat ik met zo'n man getrouwd zou zijn. Mijn man heeft een heel normaal salaris. Als hij meer een managerstype zou zijn, zou hij meer kunnen verdienen dan hij nu doet en zouden we het kunnen redden op alleen zijn salaris. Dat zou echter ook betekenen dat hij hele lange dagen van huis zou zijn en dat zou ik niet willen. Ik ken een hoop vrouwen die een man hebben met een dergelijke baan, die met het gevoel zitten er altijd alleen voor te staan. Daar hoor ik dus juist weer veel over geklaagd worden: mijn man is nooit thuis, want altijd aan het werk. Als ik dan aangeef dat ze ook minder duur zouden kunnen gaan wonen, minder vaak op vakantie, minder dure kleren, enz enz, dan is dat ineens weer iets wat mensen niet willen... Keuzes maken en daar gelukkig mee zijn, is blijkbaar nogal lastig
Bij mij heeft het niet echt een rol gespeeld. Ik ben veel hoger opgeleid dan mijn man, en toen ik ging werken ging ik direct meer verdienen dan hij. En dat terwijl ik een baan gekozen heb die ik leuk vond, niet eentje waar ik veel mee kon verdienen. Toch speelt het ergens wel een beetje mee. Mijn man is goed in zijn beroep, wil zich inzetten voor zijn werk, is trots op wat hij leert en hoe hij zich ontwikkelt, en zo is hij succesvol. Niet met bakken geld, maar gewoon in persoonlijke ontwikkeling. Dat vind ik wel belangrijk, en ik denk niet dat ik het uit zou kunnen houden met iemand die zich niet wil ontwikkelen, op werkgebied of enig ander gebied.
Ik vind het belangrijk dat een man ambities heeft, en daar hoort hele dagen op de bank zitten niet bij.
Nee, voor het eerst niet eigenlijk. Ik had wel afspraakjes met mannen met een vast inkomen en heb in het verleden dat zeker wel meegewogen in een relatie, maar vervolgens bleken het dan toch nare personen te zijn die hun baan verloren en er vervolgens niet gek veel moeite in staken om daar iets aan te veranderen. Bij mijn huidige vriend dacht ik alleen maar: fietfieuw, dát is een lekker ding. Ik ga eens kijken of ik hem kan scoren, just for fun, dat relatie-gebeuren hoeft voor mij even niet, ik ben er klaar mee.... Ik had werkelijk geen idee dat het zo'n lieverd zou zijn mét een stabiel inkomen, een goede baan, doorgroeimogelijkheden en nog veel meer andere voordelen. Nou ja, het is een blijvertje natuurlijk, maar dat wist ik van tevoren allemaal niet. Ik dacht 'we zien wel'.
Ik ben liever gelukkig met een man met een parttime baan, die lief voor me is en zijn best doet voor me. Dan met iemand die alle geld van de wereld heeft en waar je niet normaal mee kan praten.
Absoluut niet. Wij zijn al samen sinds we 15 zijn en dus was er nog helemaal niks van een toekomstbeeld voor ons bekend. Ik hou van hem puur om wie hij is. Ik ben ook niet op hem gevallen om zijn looks, want ik vond hem niet echt knap, gewoon heel erg leuk. Zijn persoonlijkheid en humor hebben me helemaal veroverd. Nog steeds ben ik smoorverliefd op hem na 7 jaar!