Ik denk niet dat ik zou vallen op iemand zonder ambities. Maar dat ligt wel anders dan of die ambities daadwerkelijk iets materialiseren zeg maar - een hoogopgeleide die veel plannen heeft kan evengoed stranden in een slechte economie. Het gaat om motivatie om dat te veranderen. Dus de man die in het topic beschreven wordt, zou denk ik erg in mijn 'allergie' zitten.
Inderdaad, been there done that.. Ik werd verliefd op hem, niet op zijn bankrekening of eigen huis. Wel vond ik zijn instelling belangrijk. Hij is is bereid zijn handen uit de mouwen te steken, niet alleen voor zijn werk maar ook thuis, voor mij, voor de kinderen, voor onze honden. Een betrouwbare, lieve en hard werkende echtgenoot, wat er dan uiteindelijk in het laatje binnenkomt heeft geen invloed op mijn liefde voor hem.
Nee, mijn man werkte in de horeca, rottige uren, weinig geld, had verschrikkelijke kledingsmaak en dronk en blowde 😂😂 Ik ben het tegenovergestelde 😁 Als ik nu kijk is hij toch behoorlijk goed terecht gekomen!! Nooit meer geblowd, drinkt niet meer zo veel, mooie nieuwe baan en bezig met een hbo studie. Absoluut de liefste papa ooit en voor mij ook de liefste en zorgzaamste! Maar waar ik toen op viel? Hihi geen flauw idee maar wat hou ik veel van hem, dat was meteen al zo! Financieel had ik het beter kunnen treffen 😂, maar ik wil hem nooit inruilen!
Ik val niet op mannen die geen ambitie, doorzettingsvermogen hebben en lui zijn. Dan kan mij het verder weinig schelen of het een bankdirecteur is of putjesschepper.
Nee toen helemaal niet, ik was 17! Hij gaat nu elke dag fluitend naar zijn werk en dat is wat mij betreft het belangrijkst..
Je moet bij elkaar passen en ambitieniveau lijkt me een wezenlijk onderdeel van iemands persoonlijkheid. Mijn man is niet per se ambitieus in zijn werk, maar wel 'in het leven'. En dat past bij mij. Als hij compleet andere normen en waarden zou hebben en hele andere wensen over hoe het leven eruit moet zien, dan zouden we niet bij elkaar gepast hebben. PS: ik vind het erg belangrijk dat we op 1 lijn zitten over belangrijke zaken, zoals de opvoeding van kinderen, normen/waarden, wat het leven leuk maakt (lekker eten/reizen/etc). Humor (wat weer met intelligentie te maken heeft) is ook super belangrijk.
het is een zelfverzekerde harde werker. dat vind ik het belangrijkst. nee hij verdient verre van veel. sterker nog, als ik 40 uur kon werken, zou ik daarvoor niet eens gaan beginnen. maar we redden het en zijn gelukkig. dat is het belangrijkste
Absoluut niet, maar ik wist uit zijn karakter wel dat hij nooit te beroerd zou zijn voor wat voor werk dan ook, en daar viel ik wel op. Op het moment dat we elkaar ontmoetten was hij bezig met zijn promotie en ik rondde net mijn master af. Verder geef ik niks om een carriere of 'hoge sociale status', vind dat concepten die enorm overdreven worden in onze samenleving en waar weinig van over blijft als je tot de essentie gaat van het leven. Sociaal decorum geef ik ook niet om.
Wat grappig, ik wilde eigenlijk iets soortgelijks schrijven maar ik kon de juiste woorden niet vinden Precies zoals ik het zie! Ontmoeten we elkaar ook in dit topic, leuk
Geen idee of ik ook op mijn man was gevallen als hij geen ambitie had. Toen ik hem leerde kennen was hij al manager, ik was ook op een goede functie aan het werk en ambitieus. Dus ja wat dat betreft matchten we wel. Ik kan mezelf niet echt inbeelden met iemand die een parttime baantje heeft en weinig binnen brengt. Maargoed als mijn man nu zou worden ontslagen zou ik wel zeker bij hem blijven. Als ik dan naar een kennis kijk, beide niet gestudeerd van die halve baantjes etc etc., nooit geld (moeder moet luiers kopen) dan denk ik tja zo zou ik niet willen leven de rest van mijn leven.
Ik was 18 en hij nog student, het was toen niet echt van toepassing. Maar ik vind een man wel aantrekkelijker als hij 'iets' van zich probeert te maken, het maakt denk ik minder uit of hij daar op dat moment 'financieel succesvol' mee is.
Mijn man is schilder en zelf werk ik in het onderwijs. We hebben elkaar leren kennen op 17 jarige leeftijd en toen speelde geld, werk of opleiding echt geen rol. We hadden toen dezelfde interesses en nu, 11 jaar verder, zijn we nog net zo gelukkig als toen. Ondanks dat onze interesses op sommige vlakken echt totaal uit elkaar zijn gegroeid, hij momenteel zonder werk zit (bedrijf failliet) en ik 25 weken zwanger ben. Wij redden het wel samen. Love him to pieces!
Mijn vriend en ik zijn verschillend op bijna alle vlakken. Cultuur, afkomst, nationaliteit, moedertaal, religie, opleiding en werkgebied. Hij is extrovert, ik ben introvert. Ik ben een denker, hij een voeler. Ik ben een planner, hij een 'we zien wel'. We hebben niets gemeen, haha. Ik ben op hem gevallen om wie hij is. Niet om wat hij is. Toen ik hem leerde kennen studeerde hij nog, dus geld was ook niet de reden. Wel ben ik nu erg trots op hem; hij is erg succesvol in zijn werk.
Ik werd verliefd op de persoon die hij was. na een weekje of zo kwam ik er achter dat hij in de bijstand zat. Nu maakt mij status niets uit, maar een baan hebben vind ik toch wel een beetje belangrijk. Dus toen twijfelde ik nog wel even . Maar uiteindelijk vond ik hem te leuk om te laten lopen.....
Nee, echt niet! We hebben elkaar op de middelbare school leren kennen. Met nog geen idee wat later te worden. Wat ik wel ongelofelijk sexy vond, en vind, was zijn intelligentie en ambitie om te leren. Juist omdat ik daar in faalde en hij heel leergierig is, waar in hij mij ook mee neemt. Gelukkig boeit het hem niet dat ik uiteindelijk werkloos ben en hij een goed betaalde vaste baan heeft.
Wij waren beide student dus nee ik ben niet afgegaan op zijn banksaldo of hij op die van mij. Bewust dus niet maar onbewust denk ik wel, want ik zou niet verliefd kunnen blijven (wel worden misschien) die niet graag werkt voor zijn geld, en die niet iets doet wat hij leuk vindt. Wel ben ik verliefd geworden op iemand die op dezelfde manier over geld denkt als ik. Weet niet of dat ook telt. Maar hard werken voor je centen en het daarna op een verantwoordelijke manier over de balk smijten vinden wij allebei leuk
Tja, moeilijk... Ik denk onbewust wel. Mijn man en ik hebben het goed, hebben allebei hbo/wo. Houden allebei van ern bepaalde levensstijl/standaard. Ik denk ook niet dat ik een (serieuze) relatie zou kunnen/willen hebben met een lapzwans. Of misschien zelfs met iemand die een lage opleiding heeft. Maar dat weet ik ook helemaal niet zeker, want ik werd verliefd op mijn man, en hij heeft nu ernmaal alles wat ik in een man zoek! (Nou ja, een linkerhand minder zou fijn zijn)
Dit. Ik denk dat mensen toch wel vaak (onbewust) aangetrokken worden tot een partner uit hetzelfde milieu en met een soortgelijke opleiding en ambitieniveau. Alhoewel er vast wel weer voldoende uitzonderingen op zullen zijn. Man en ik hebben elkaar op het werk ontmoet, allemaal hoogopgeleid en met royale inkomens dus ik heb er verder nooit bij stilgestaan eigenlijk. Maar ik zou mij van nature al niet aangetrokken voelen tot een vent zonder een flinke dosis ambitie, pit en doorzettingsvermogen...