Ik heb me tot nu toe ook nooit zo gevoeld als ik me nu voel. Vanaf het moment dat we wisten dat onze dochter zich niet ontwikkelde zoals het hoort, heb ik mijn schouders eronder gezet om haar op de beste plek met de beste begeleiding te krijgen. Alles altijd voor haar gedaan. Nu zit ze sinds kort op school. Dat gaat goed, maar zorgt wel voor een terugval in gedrag. En dat is natuurlijk geen leuk gedrag. Zodoende dat ik er nu ook even doorheen zit.
Geloof me maar op mijn woord, het wordt echt wel beter! Maar dat kost veel tijd en heel veel energie. En dat gaat met ups en downs. Ik heb me altijd omhoog getrokken door af en toe een of twee jaar terug te kijken en dan dacht ik: ik zie toch iets vooruitgang. Dat maakt dat je het vol houdt. En ja, tussendoor kun je dan wel weer terugslag krijgen hoor, maar probeer tussen de buien door ook de positieve vooruitgangen te zien. Hoe moeilijk ook!
Dank je wel. Gelukkig zie ik bij mijn jongste dat het ook anders kan, die driftbuien gaan weer over en dan is er niets aan de hand maar bij zo'n zorgkindje is dat wel anders. Buitenstaanders die het niet van zo dichtbij meemaken zeggen dan vaak dat het heus wel mee valt maar zelf weet je wel beter helaas... En ik herken ook zo goed dat je dan eigenlijk gewoon weg wilt gaan, gewoon rust om je heen. Tuurlijk weet je dat het niet realistisch is maar toch denk je wel eens kon dat maar.
Aaahhh, zó herkenbaar! Mijn jongste is van juni 2011. Hij kan ook echt vreselijk peuterpuberen, maar is in zijn hele ontwikkeling en taalbegrip zoveel verder dan dochter, dat ik zoveel beter met hem kan communiceren. En dat maakt alles een stuk makkelijker.
Begrijp je helemaal. Het is vooral (vind ik) de jaren die zijn tol beginnen te eisen, in de zin dat een korte fase moeilijk gedrag best te handelen is, maar als fase erg lang duurt je op een gegeven moment gewoon zo MOE wordt tussen de oren omdat je nooit echt een pauze hebt. Ik ben ook heel blij met ouderbegeleiding, dat is echt een vraagbaak voor me, een mlankbord om even flink tegen te klagen en eerlijk te zeggen hoe ik me echt voel en dan daarna constructief kijken hoe we situatie zouden kunnen verbeteren. Als je dat nog niet hebt, echt een aanrader! En verder zeg ik: hele dikke knuffel!
ouderbegeleiding is idd een goeie, krijgen wij ook. wij doorlopen een programma met bepaalde thema's. maar elke week een contactmoment dus naast de thema's ook tijd om dingen te bespreken, dingen waar je tegenaan loopt en iemand die dan mee denkt in oplossingen.
TS, ik snap je volledig. Je bent zelf een persoon met gevoelens. En dat heeft totaal niet te maken met de hoeveelheid liefde of het gevoel van teleurstelling die je hebt tov je kind. Wij hebben 2 zorgintensieve kinderen en het vraagt enorm veel van je..Je doet het met liefde, maar soms is het gewoon teveel. Probeer te praten met iemand die je begrijpt, want anders schiet je niks op met een gesprek. Ik wil je heel veel sterkte toewensen!
Als ik een idee probeer te krijgen van de zorg voor en de zorg om je kind die jij ( en de andere meiden ) moet hebben, kan ik me zo goed voorstellen dat het je zo nu en dan teveel wordt. De constante zorgen, angst en onzekerheden op korte en lange termijn... en dit alles juist omdat je zo vreselijk veel van je kind houdt en je juist ziet hoe moeilijk het ook voor je kind moet zijn. Heel erg veel sterkte gewenst.
Ik heb even geen woorden om te beschrijven hoeveel ik met je meeleef.. Wij hebben zelf geen kinderen met handicap, dus ik kan niet zeggen dat ik weet hoe je je voelt... Het bovenstaande herken ik wel, vanuit een ander context. Onze kinderen hebben moeten vechten voor hun leven en het bovenstaande is precies wat je als ouder doet. Je wordt wakker, staat op en vecht voor je kind. Je schakelt je eigen gevoel uit en gaat tot het uiterste, maar wel op een automatsche piloot. En na een tijdje komt de klap, en deze komt vaak hard. Dan ga je als persoon door een rauwproces heen, dan komt de verwerking. Het is retezwaar en je kunt er hulp bij krijgen.. Bij mij heeft het 2 jaar geduurd, en onze situatie was lang niet zo zwaar als bij jullie.. Heel veel sterkte en kracht!!
Helemaal waar wat jullie zeggen, ts en adi. Ik herken het ook, dan ook op een andere manier. Je gaat ervoor, je gaat door en soms ten koste van jezelf. Dan kom je ineens op een punt dat je het allemaal niet meer goed weet en aan kunt. Niets geks aan, alleen wel vreselijk om je zo te voelen. Ik denk ook dat het erg veel verwerkingstijd en energie kost. Ik denk dan ook dat het helemaal niet verkeerd is om voor jezelf wat hulp te zoeken ts. Wat je ook mee maakt met je kind, hoe groot of klein, het is nooit vergelijkbaar. De een is anders dan de ander en allemaal kunnen we een verschillende hoeveelheid aan. Het gaat erom hoe je je voelt en wat het met je doet. En nee, het zwaar vinden, zegt niets over hoeveel je van je kinderen houd.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je het eg zwaar vind. Ik werk zelf in de verstandelijk gehandicaptenzorg. Maar ik ga einde weer naar huis. Is een pgb niet meer mogelijk waarbij je je dochtertje 1x in de maand naar een particuliere instelling brengt een zorgboerderij ofzo. Al is het maar een paar uurtjes dat jij je handen even vrij hebt. Dikke knuffel
Dank weer voor alle lieve en fijne reacties. Ik voel me vandaag gelukkig alweer een stuk beter . Vanmorgen kerstviering bij dochter op school gehad en haar daarna gelijk lekker mee naar huis genomen.
Iemand/een aantal anderen opperde dit ook al, maar ik vind haar nog te jong om in het weekend mee te geven aan mensen die ik niet ken. We hebben gelukkig hele lieve ouders waar we de kinderen ook altijd mogen brengen.
Dat snap ik. Maar je hoeft ze ook niet een hele dag weg te brengen. Begin met een uurtje en dan opbouwend tot bijv 3/4 uurtjes. Sorry had niet alle reacties gelezen
Geeft niks, ik lees als ik ergens reageer ook niet altijd alles door. Ook voor een slechts een (paar) uurtje(s) vind ik haar nog te jong om in de weekenden weg te brengen. Maar voor in de toekomst zou het wellicht een optie kunnen zijn.
Hoe oud is ze als ik vragen mag? Gelukkig dat je ze soms ook naar je ouders kunt brengen. Is ook belangrijk om af en toe even aan je eigen wensen toe te komen?