Bij ons heeft dat geen rol gespeeld. Wij leerden elkaar kennen toen we 16 waren en zijn op ons 20e getrouwd. Toen hadden we allebei nog niet veel geld of sociale status, haha. Wel is het zo dat zijn achtergrond anders was dan de mijne. Hij werd nooit zo gestimuleerd om iets uit zichzelf te halen, terwijl dat bij mij thuis wel heel belangrijk was. Hij had ook 'alleen maar' een MBO opleiding gedaan, dat was goed genoeg volgens zijn ouders, terwijl hij echt wel meer aankon. Maar als jongere werd dat bij hem niet gestimuleerd en toen was hij zelf ook nog niet zo daarmee bezig. Later toen hij eenmaal aan het werk was en zag dat er maar weinig mogelijkheden waren, had hij daar wel spijt van. Ook omdat hij zag dat ik door mijn hogere opleiding een veel beter toekomstperspectief had. Volgens mij vond ie het stiekem ook een beetje pijnlijk dat zijn vrouw hoger opgeleid was dan hijzelf, haha. Uiteindelijk heeft hij toen later alsnog een hogere opleiding gevolgd. Ik was daar ook wel blij om, want hij was gewoon echt niet gelukkig met het werk dat hij kon doen en waar totaal geen toekomst in zat. Maar ik hield niet minder van hem hoor. En eigenlijk verdient hij nu niet eens zo heel veel beter dan in zijn vorige baan, maar hij heeft er wel veel meer plezier in.
Mijn man en ik hebben elkaar al jong leren kennen, ik studeerde nog en hij was automonteur en verdiende geen f*ck. Toen ik hem beter leerde kennen kwam ik erachter hoe intelligent en gedreven hij was en heb ik het altijd toegejuicht dat hij zich verder zou ontwikkelen en zo dus meer voldoening uit zijn werk zou halen. Inmiddels zijn we jaren verder, heeft mijn man (na lichtelijk aandringen van mij, dat wel) verder gestudeerd en heeft nu een goede baan, hij heeft een leidinggevende functie in het bedrijfsleven. Hij is happy, keigoed in zijn werk en wordt op handen gedragen door zijn bedrijf. Met als resultaat een man die goed in zijn vel zit en dat ook uitstraalt, waardoor we daar binnen ons gezin ook heel veel profijt van hebben. Dus nee... geld en sociale status speelde geen rol. Maar ik zou niet kunnen samenleven met een laag-intelligente man, of een man zonder ambitie, of een man zonder toekomstplannen. Dus dat vind ik wel belangrijk.
Het speelde voor mij geen rol. Ik wist ook niks van mijn man zijn status en geldzaken af die tijd en hij verzon er in het begin ook andere verhalen over. Achteraf bleek het dat hij het erg goed had. Tegenwoordig door de crisis stukken minder maar dat maakt mij helemaal niks uit, ik ben verliefd op hem en niet op wat hij bezit of bezat
Nee echt niet in ben versierd in de kroeg, belangrijkste was wel dat hij wel een kinderwens had en heb dit ook vrij snel duidelijk gemaakt
Mijn man is voor 80 tot 100 procent afgekeurd. De onderzoeken liepen hiervoor toen wij net samen waren. Na 6 jaar alleen maar afwijzingen van werkgevers is hij de motivatie kwijt geraakt om een baan te vinden. Zou ik ook zijn in zijn geval. Ik ben dus de kostwinner en werk dus ook veel extra voor wat extra geld.
Mijn man was 22 toen ik hem leerde kennen, ik 18. Hij werkte bij een schoonmaakbedrijf. Geen probleem. Ik vond hèm leuk, dus l.b. Nu zijn we bijna 15 jaar verder en heeft hij zich opgewerkt via vrachtwagenchauffeur naar vliegtuigtanker en komt hij met een keurig salaris thuis. We hebben tussendoor pittige tijden gekend, maar ook riante tijden. Zeker toen we nog geen kinderen hadden gingen we soms wel drie keer per week uit eten. Ik heb zelf een Hbo-opleiding en werk op MBO3 niveau... Mijn zus zei altijd als ik een vriendje had: 'Ga je daarmee? Nou, als ik iemand zoek, moet hij me wel wat te bieden hebben' Nu is ze alleenstaande moeder met een part-time schoonmaakbaan. Tja...
nee hoor. je houd toch van je man hoe hij is? niet..ow even checken wat je status is! nee, dan ben je alleen uit op geld, status enz... nee liefde is er voor elkaar zijn, in voor en tegenspoed...
Nee was ik maar zo slim geweest. Nee dus. Een man zonder geldig verblijfsvergunning.... Moet ik nog meer vertellen. Voor ik goed en wel door had wat alles inhield was ik zwanger en onderweg om te trouwen. Status geld vastigheid nee dat heb ik niet op die manier uit gekozen. Buiten alles is het wel een keiharder werker. Maar mis zo veel.
Nee in eerste instantie viel ik op hem hoe lief hij is maar een nette baan en toch ook wel een degelijke opvoeding etc vind ik ook erg belangrijk. Heb best lang niet geweten wat hij deed voor werk tot ik volledig gescreend werd haha toen was het mij wel duidelijk dat hij best een belangrijke functie heeft
Nee speelt geen rol. Mijn ex had dan een dagje hier werk en dan een dagje daar werk via het uitzendbureau. Niet echt geschoold ofzo.. totdat mijn vader een keer zei dat hij ook maar eens een leven op moest gaan bouwen want hij wilde zoveel en zo kon hij dat niet bereiken. Heeft een opleiding gedaan en is gaan werken.. eigen bedrijf begonnen en toen is het uitgegaan. Mijn huidige vriend heeft een vaste baan en dat wist ik eigenlijk nog niet eens toen ik hem leerde kennen.. wel dat hij werkte maar niet hoe of wat... Dus hier heeft het geen enkele rol gespeeld.
Wij hebben elkaar leren kennen toen we nog studeerden, dus het speelde niet echt een rol. Maar ik zou niet voor hem gevallen zijn als hij het type was dat maar een beetje zou aanlummelen. Hoeveelheid geld of aanzien maakt me niet uit, maar er moet wel een beetje een drive in zitten om iets van je leven te maken. Dat betekent niet perse veel geld verdienen, maar wel de mentaliteit om iets te doen, iets te willen.
Nee speelt geen rol maar ik vind het wel belangrijk dat iemand iets van een eigen leven heeft ook en of dat nou een goed betaalde baan is of iets minder maakt mij niet uit. Het idee dat een gezonde man de hele dag niets zit te doen en het ook allemaal wel best lijkt te vinden zou ik echt niet tegen kunnen.
Nee. Manlief was toen net gestopt met zijn tweede studieen werkte in een fabriek. Dus er viel niet veel te halen. Ik vind zijn karakter, instelling en ambities belangrijker. Ondertussen heeft hij een diploma, werk en is bezig met een nieuwe studie.
Ja, dat maakt voor mij wel uit. Ik wilde in ieder geval wel een man die zichzelf gewoon financieel kon onderhouden en geen schulden had. Dat is een harde eis
Ik val niet op mannen die niks uitvoeren, ik houd ervan als een man hard werkt. Maar het kan me dan weer niets schelen wat die baan inhoudt. Maar iets van ambitie trekt me wel aan. Geld/sociale status dan weer niet. Mijn man heeft een eigen bedrijf en nu gaat het heel goed, maar in de beginjaren hebben we het heeeeel krap gehad (en ook wel schulden opgebouwd).
Nee, het heeft bij mij geen rol gespeeld! Hij was toen ook een student. Maar nu heeft ie prima baan & verdient goed.
Ik heb mijn vriend juist een hele tijd afgehouden omdat hij uit een heel ander nest komt dan ik. Mijn ouders zijn de 'simpele' arbeiders. Fabriekswerk, op de bouw. (Het klinkt nu zeer denigrerend, maar absoluut niet zo bedoelt! het zijn schatten!) maar om mijn punt duidelijk te maken; zijn ouders zijn ondernemers, actief, eigen bedrijven etc. Mijn ouders zijn van lekker gezellig, ons huis is een open deur, jan en alleman loopt binnen en eet mee van de pot. Er worden wel wat restjes uit de vriezer gehaald om ervoor te zorgen dat er genoeg is, zo niet dan wordt de chinees gebeld. Pap maakt nog snel een pan soep en allemaal op de bank, pils erbij en hopla. Lekker gemoedelijk, gezellig en warm! Bij hem thuis is er echt een traditioneel rollenpatroon. Vader runt alle zaken. Moeder zorgt voor verse soep, vlees van de slager, brood van de bakker, tafel gedekt met passend servies, servetten, goede wijnen, goed vlees en kandelaars. Vader komt thuis en schuift aan tafel. Zij rijden degelijke auto's, dragen nette pakken. Mijn ouders rijden in 10e handse auto's en geven niks om luxe! Ik hield mijn vriend juist af omdat ik dacht dat ik veel 'te min' zou zijn. Ik heb me overigens NOOIT te min gevoeld maar ik had geen zin in gedoe met schoonfamilie. Ik had verwacht nooit in hun gezin te passen. Maar het was me al snel duidelijk dat mijn vriend veel minder traditioneel was dan zijn ouders. Hij voelde zich thuis soms ook een buitenbeentje als hij geen zin had in dure wijnen maar gewoon een lekker hertog jannetje dronk Nou ja. Uiteindelijk viel alles reuze mee. Ja, zijn ouders zijn wat netter en stijver maar ik voel me totaal geen buitenbeentje. Ze nemen me volkomen zoals ik ben. En dan zitten we aan tafel konijn te eten en dan hebben ze voor mij (en mijn vriend gelukkig ook) gewoon een lekker stukje rund en een glas cola! Ik was erg bang dat ze mij nooit zouden nemen zoals ik ben en ik had geen zin in telkens strijd te voeren maar het tegenovergestelde is waar. En mijn vriend? Die voelt zich als een vis in het water bij mij thuis! Hij is ook veel losser en veel meer van het impulsieve en gezellige. Iedereen mag altijd blijven eten, Zelfs als de koelkast leeg is. Hij besteld wel wat. Hij kan helemaal zichzelf zijn bij mijn ouders.
Nee totaal niet! Mijn vriend en ik hebben wel een vergelijkbare opvoeding gehad, met redelijk dezelfde normen en waarden en dat is erg handig als je kinderen hebt! Wat ik wel belangrijk vind is zijn mentaliteit, hij werkt ontzettend hard en zal niet maar een beetje rondhangen en niks doen. Ik verdien wel meer dan hij, maar dat maakt me niks uit!