Bij mij niet, bij mn schoonouders wel. Mn man reed in een splinternieuwe Golf en mijn schoonmoeder dacht serieus dat ik daarom op hem gevallen was. Heb me naar gelachen.. ik was van huis uit heel wat anders (groters) gewend. Ze hadden t ook altijd over hun buurtsupertje, alsof ze 1 of ander mega supermarktconcern op poten hadden gezet. Ik heb altijd wijselijk mijn mond gehouden, terwijl ik uit een heel ander (zaken)milieu kom. Ik vond het allemaal behoorlijk bekrompen overkomen. Je mag best blij zijn met wat je bereikt hebt, maar loop er niet mee te koop. Mn man is nu behoorlijk succesvol in zijn vakgebied en ze schreeuwen het bijna van de daken. Ik hou er liever mn mond over.
meestal weet je dat toch niet van elkaar.......tenminste wanneer je elkaar leert kennen...ik was 17 toen ik mijn man leerde kennen... gelukkig zit dat met goede baan en auto wel goed,haha. ik zou er persoonlijk wel op af knappen als een man genoegen nam met een uitkering of baggerbaantje.dit past gewoon totaal niet bij me.. enorme carriere hoeft nou ook weer niet, maar mag wel een beetje pit inzitten hoor,beetje gedreven zijn.
Ja dat speelde bij mijn partnerkeuze wel een rol. Ik heb met mezelf afgesproken nooit weer wat met een man te beginnen die niet voor zichzelf kan zorgen. Zowel emotioneel als financieel. Qua denkniveau ook het liefst een man die op het zelfde niveau zit. En niet iemand die alles wel best vindt. I've been there, done that! Dus toen ik de eerste date had met mijn man, kwam ik er achter dat hij werkte, een eigen huis had en zaten we heerlijk te discuseren op welke politieke partij we gingen stemmen.
Ik kan er heel kort over zijn: Nee, geld en sociale status vind ik niet belangrijk. Mijn man werkt fulltime en verdient niet het meeste, maar who cares als je de meest fantastische man ter wereld hebt Hij heeft veel plezier in zijn werk, dat is meer waard dan een dik salaris. Met tegenzin naar je werk gaan is vreselijk weet ik uit ervaring. Ik vind het ook heel fijn dat mijn man 's avonds en in de weekenden lekker bij ons is, ik moet er niet aan denken om een man te hebben die 80 uren per week werkt...
nee sociale status maakt me echt niks uit. Ik kwam toen ik 16 was bij mijn nu man en hij was 18. Hij werkte toen al. Hij had alleen geen cent op de rekening omdat hij dit nooit geleerd had. Toen we wat langer bij mekaar waren heb ik hem dit wel geleerd. Ik vind een beetje financieel stabiel zijn wel erg fijn en ik zou dus ook niks willen met een klaploper die niet wil werken voor een goed leven. Mijn man heeft moeite met leren maar is erg goed met zijn handen en ben super trots op hoe hard hij werkt!
Geld en sociale status is geen onderdeel bij een partnerkeuze in mijn geval... Ik vond het belangrijker dat hij lief en zorgzaam was, respectvol en voor zichzelf kon zorgen. Maar moet wel eerlijk zeggen dat het feit dat hij goed verdiend en een goede sociale status heeft het voor mij wel makkelijker maakt om te accepteren dat ik het rustiger aan moet doen, dat is toch lastiger als je zelf moet zorgen dat je de figuurlijke broek omhoog moet houden Maar eerlijk toen we 1,5 jaar samen waren kwam ik er pas achter hoeveel hij verdiende, terwijl we elkaar kennen via het werk.
Nee zeker niet want dan had ik het mezelf wel gemakkelijker kunnen maken en niet het risico gelopen hebben om mezelf (verder) in de nesten te werken.
Toen ik mijn man leerde kennen werkten we allebei bij de marechaussee. Ik nog hoger in rang dan hij dus toen wist ik al dat het geen vetpot zou worden Ik vind wel dat een man zich moet kunnen bedruipen maar ik zou nooit enkel en alleen op geld of status afgaan.
Nee dat niet...we waren ook pas 14 en 17 dus tja lag ook allemaal wat anders. Maaaar ik zou er wel op afknappen als mijn man totaal geen ambitie zou hebben. Hij heeft nu een goede baan en is universitair geschoold. Daar ben ik blij mee....maar meer dat hij werkt! Wat het werk uiteindelijk is en hoeveel het betaald vind ik minder belangrijk. De drive om samen iets te bereiken vind ik wel belangrijk.
In eerste instantie niet, maar toen ik mijn man leerde kennen kwam ik erachter dat het dus ook anders kan. Mijn ex vriend was niet zo ambitieus, gaf al zijn geld uit en leefde met de dag. Ik denk dat het daarom ook niet goed ging tussen ons. Op mijn huidige man ben ik trots. Denk ik als hij ergens binnenkomt "dat is nu MIJN vent!" Ik vind het heerlijk om te zien dat hij ook verantwoordelijk is, hard werkt en weet wat hij wil bereiken. Dat maakte hem in mijn ogen ook aantrekkelijk, die uistraling en zelfverzekerdheid zonder arrogant te zijn. Maar boven alles: respect heeft voor mij, eerlijk is en een fijne echtgenoot en papa voor onze meiden. Hier zie ik mijzelf oud en verrimpeld mee worden. Dus antwoord op je vraag: ik denk dat het bij mij wel mee heeft gespeeld. Maar wel onbewust.
Mijn man haalde me de eerste date op in een dure auto... dus ik wist gelijk al wel een beetje dat hij niet arm was zeg maar Maar het ging er vooral om dat we meteen een klik hadden met elkaar. Mijn man is altijd al een harde werker geweest en daar ben ik erg trots op. Hij geniet ook echt van zijn werk. Ik vind het in ieder geval belangrijk dat een man werk heeft en niet lui is. Ik zou me dood ergeren als mijn man de hele week thuis zou zijn omdat hij zich er niet toe kan zetten om werk te zoeken.
Jezelf kunnen onderhouden toch wel? Toen ik mijn man leerde kennen, had ik echt wel de "eis" dat ie een baan zou hebben, een (eigen) huis en een bepaald denk niveau. Dat link ik wel een een bepaalde sociale status hoor...
Sociale status geeft de mate van aanzien in de samenleving weer. Wat jij beschrijft zijn karaktereigenschappen. Ambitie en intellect.
Mijn man heeft een huis, een goede baan en samen hebben we een heel mooi inkomen maar nu ook weer niet spectaculair. Ik moet eerlijk bekennen dat een man met heel wat financiële mogelijkheden, macht en aanzien wel tot mijn fantasieën behoort... Nu aan de andere kant, mijn man die 's zomers bezweet van zijn werk thuiskoment ook dus ...
ik was 15 en mijn man 18. wel redelijk serieus was ie toen. Maar ik had geen idee wat ie wilde worden (we deden wel andere dingen dan praten over de toekomst ). Dus hier was het echt liefde.
Hier stiekem een beetje wel. Ik val op mannen met ambitie en veel zelfvertrouwen. Tikkeltje arrogant en vaak komt dat samen met een behoorlijke carrière. Niet dat wij enorm veel geld hebben, maar mijn partner heeft wel een goed inkomen en we kunnen eigenlijk alles doen wat we willen.
Nou.. ik denk dat je op je 18e anders in het leven kunt staan dan wanneer je 30 bent. Geld speelt een rol in de zin van; het moet onder controle zijn en leefbaar. Sociale status vind ik wel belangrijk. Ik wil wel een gelijkwaardig gesprek kunnen voeren en zit echt niet te wachten op iemand die in één zin zeven scheldwoorden gebruikt zeg maar. Dus ja; het speelt een rol.
Mijn man en ik hebben elkaar op de middelbare school leren kennen. Ik ben dus verliefd geworden op een man met een folderwijkje. Geld geeft geen rol gespeeld. En sociale status ook niet. Ik denk dat als je heel traditioneel naar dat soort dingen kijkt, mijn ouders een iets hogere sociale status zouden hebben dan de zijne. Maar geen wereld van verschil hoor. Wel voor een groot deel dezelfde normen / waarden. Ik denk dat dat wel belangrijk is voor veel mensen. Je trekt vaak automatisch wel een beetje toe naar mensen die wat bepaalde dingen betreft hetzelfde in het leven staan als jij. Of die normen en waarden hebben die jou meer aanspreken dat de 'oude' die je van thuis uit meekreeg. Stel dat ik nu op zoek zou moeten naar 'een nieuw model', dan zou geld/sociale status op zich geen selectiecriterium zijn. Maar ik denk wel dat die twee dingen voortvloeien uit persoonlijkheidskenmerken of karaktertrekken die ik aantrekkelijk vind. Ik vind het sowieso prettig om een partner te hebben die hetzelfde denkniveau heeft als ik. En iemand die zich, net als ik, betrokken voelt bij zijn werk. Zodat hij ook mijn passie en bepaalde keuzes snapt. Ik heb ook wel iemand 'nodig' die mijn vrij sterke D) karakter een beetje 'de baas' kan. Dus dan kom je sowieso ook wel uit bij iemand met bepaalde leiderschapskwaliteiten. Tja, tel motivatie, zekere intelligentie, leiding kunnen geven bij elkaar op. En dan kom je waarschijnlijk niet terecht bij iemand die zichzelf de ww in gefraudeerd heeft. Of die heel snel tevreden is met zo'n situatie zoals ts beschrijft.
Ja dat speelde wel een rol. Maar meer in de zin dat ik mede juist op hem gevallen ben omdat hij wat van zijn leven wil maken. Hij heeft een eigen bedrijf en werkt hier keihard voor. Ik roep regelmatig dat ik meer tijd samen zou willen hebben en hij maar voor een baas moet werken. Maar iemand die (gewenst) zonder werk zit en bewust allerlei uitkeringen zou trekken zou niet bij mij passen... Als het onverwacht gebeurd door ontslag of ziekte zou ik uiteraard mijn partner niet verlaten. Maar de wilskracht trekt mij wel aan in een man. Geld vind ik niet belangrijk, we hebben het niet ruim