langdurig bloedverlies na ingreep. Mijn verhaal

Hi allemaal,

ik heb niet echt een vraag, maar moet gewoon even mijn ei kwijt.
Ik ben nu 22 weken zwanger. In het begin van mijn zwangerschap bleek tijdens een vroege echo dat er niet 1, maar 2 kindjes zaten! Toch even een flinke shock! En we moesten even aan het idee wennen. Helaas bleek bij een volgende echo 1 van de 2 een verdikte nekplooi te hebben. Een doorverwijzing naar het lumc volgde alwaar een wekenlange periode van onzekerheid, vlokkentest en andere onderzoeken aanbrak. We hebben toen het emotionele besluit genomen het ene kindje te stoppen, met alle risico's voor het andere kindje van dien.
Een besluit waar we nog steeds achter staan.

Na de ingreep, die goed wed verlopen, kreeg ik echter bloedverlies: de placenta van het overleden kindje was gescheurd en dat bloedde. Hoewel vervelend, want bloedverlies prikkelt de baarmoeder, opgelucht dat met het andere kindje alles goed was.
Binnen 2 weken zou het bloedverlies minder moeten worden met veel rust en dat gebeurde ook.
Helaas beginnen de bloedingen iedere keer opnieuw. En dan heb ik het niet over een klein streepje bloed, maar over binnen een halfuur doordrenkte maandverbanden met vers bloed, waarbij het af en toe leek of het bloed verdund was.
Afgelopen vrijdag-nacht verloor ik een stolsel, waarop ik weer bloedverlies had en een uur lang pijnlijke harde buiken. Bij het hierop volgende zoveelste ziekenhuisbezoek, gaf ik aan dat ik het bloed af en toe wat dun vond. Ik ben toen opgenomen met Het oog op mogelijk gebroken vliezen. De testen hiervoor gaven geen betrouwbaar antwoord door het altijd aanwezige bloedverlies. Voor de zekerheid en door mijn voorgeschiedenis toen behandeld als iemand met vruchtwaterverlies en aan een antibiotica infuus en medicatie om de baarmoeder rustig te houden.

Op een echo bleek afgelopen maandag dat alles met het kindje goed was en dat de vruchtvliezen er intact uitzagen, opluchting! Ook nam het bloedverlies af. Ik mocht van het infuus en de medicatie af en moest voorzichtig de gang op en neer lopen om te kijken hoe mijn lichaam hierop reageerde. Als alles rustig bleef, zou ik gister naar huis mogen als ik dat wilde, mits ik me thuis ook aan de bedrust zou houden en meteen zou bellen als eet iets was . Ik was gister nog een beetje onzeker hierover een gaf aan nog 1 nachtje te willen blijven voor de zekerheid. Dit vond de arts ook verstandig.

Helaas bleek gisteravond dat mijn angst gegrond was: Ik verloor weer 2 flinke stolsels en wederom begon ik direct meer te bloeden, weer binnen no time een maandverband vol. En vervolgens 3 uur lang pijnlijke harde buiken om de 3 minuten.
Inmiddels zijn we een paar uur verder en zijn de harde buiken weer iets gezakt en is het ergste bloedverlies voorbij, gelukkig.

Het enige is dat ik er zo ontzettend moedeloos van wordt, het is zo'n emotionele rollercoaster. Iedere keer als ik er weer een beetje vertrouwen in heb, gebeurt er weer iets. Alles blijft onzeker, niemand kan iets aan het bloedverlies doen, ik lig nu al een maand plat en te hopen dat mijn baarmoeder zich rustig houdt, mijn zoontje van 2 heb ik al die tijd niet kunnen optillen of in bed kunnen leggen. Het arme kind doet echt goed zijn best , maar hij is pas 2 en snapt niet alles.
Mijn vriend en ik kunnen gelukkig goed over alles praten en hebben heel veel aan elkaar. Hij is nu nog vrij, maar moet volgende week weer werken. In het buitenland. Hij twijfelt nu of hij moet gaan, of in ieder geval korter.

Dit was globaal het hele verhaal. Ik moest het van me afschrijven, hopelijk is het een beetje volledig en begrijpelijk.