Dag allemaal, Ik benoem veel onderwerpen in een titel, maar zal e.e.a. uitleggen. Ik zal eerst kort wat toelichten over mezelf. Ik ben 34 jaar en moeder van een superlieve zoon van bijna twee jaar. Ongeveer 6 jaar geleden is bipolair of ter wel in de volksmond genoemd manische depressie bij mij als diagnose gesteld. Heel vervelend, dit betekent dat ik aan de medicatie moet zodat mijn stemmingen niet te groot schommelen. Ook tijdens de zwangerschap. Twee jaar geleden raaktte ik zwanger van mijn eerste zoon. Gedurende de hele zwangerschap sliktte ik lithium. Gelukkig mankeerde mijn zoon niks, ondanks mijn medicatiegebruik. Helaas in de laatste fase van mijn zwangerschap, de nacht direct na de bevalling kreeg ik een kraambedpsychose. O.a. door samenloop van omstandigheden in de tweede helft van mijn zwangerschap. Ik kreeg geen vertrouwen in de vrij nieuwe behandelaar, die tevens me slecht begeleidde en niet serieus nam. En daarbij mijn zus kreeg borstkanker die tevens mijn kraamverzorgster en mantelzorger was. Nu is mijn hamvraag: ik wil graag opnieuw zwanger worden en zit met een paar dilemma 's. - Bij mijn eerste zwangerschap liet ik me begeleidde door GGZ (psychiater en behandelaar). Nu denk ik aan de pop-poli van het ziekenhuis of de MC Erasmus centrum zwangerschappsychiatrie in rotterdam. Ik woon in Brabant, dus Rotterdam is wel iedere keer reizen voor mij. - Doordat mijn eerste bevalling niet goed verliep, wil de psychiater haldol al tijdens de tweede trimester van de zwangerschap voorschrijven om psychose te voorkomen. Wie heeft hier ervaringen mee. Kortom, lithium en haldol al tijdens de zwangerschap en weer opnieuw beginnen na een eerste kraambedspsychose?? IIedereen mag reageren, k hoop dat ik steun en lotgenoten vind....
Poeh jeetje wat een heftig verhaal zeg.. Ik heb er (gelukkig) geen ervaring mee dus ik kan je geen tips geven.. Ik zou alleen willen zeggen is laat je goed informeren door evt huisarts/behandelaar en partner en kies voor datgene dat goed voelt. Veel succes!
Ik heb hier ook geen ervaring mee maar wil je sterkte wensen. Heel heftig allemaal! Ik zou een gesprek aangaan met beide behandelcentra en uitleggen wat er voor jouw gevoel miet goed us gegaan en al je vragen op papier zetten. Daarna goed over nadenken en kijken bij welke je het beste gevoel hebt. Succes met je keuze!
Ik heb er ook geen ervaring mee. Wij gaan nu voor ons eerste kindje. Ik heb alleen wel een geschiedenis met psychische klachten en ik vrees ook een beetje voor de gevolgen die de bevalling en de hormonen op mijn psyche zullen hebben. Heb dit ook al bij huisarts en huidige psychologe aangegeven. Zou je niet met Rotterdam kunnen bellen en vragen wat ze voor advies hebben? Misschien weten ze ook wel iemand mee bij jou in de buurt waar ze mee samenwerken, en zou je dat met R'dam kunnen combineren? Over medicatie en zwangerschap weet ik helaas niets. Ik denk wel dat je wellicht nu sterker bent dan bij je vorige zwangerschap. Je hebt het al een keer meegemaakt én je bent er nog! Je hebt het doorstaan, weet nu meer, bent wat ouder en wijzer. Volg je gevoel! Onzekerheid is heel erg logisch en het feit dat je die gevoelens serieus neemt spreekt ook al in je voordeel. Maar je hoeft ze je niet te laten verlammen. Denk eraan wat je je zoontje nu te bieden hebt en hoe mooi het zou zijn als je die liefde met nog een kindje zou kunnen delen Heel veel sterkte met je besluit!
idd heftig! Maar dit is echt een keus denk ik tussen verstand en gevoel. Als je gevoel heeeeel sterk is voor een tweede dan denk ik dat je uiteindelijk daar toch toe beslist. Is het verstandig? Ik heb geen idee ik weet niet wat voor schade deze medicijnen kunnen toebrengen aan je ongeboren kind? Is bijv. het risico vrij groot om deze medicatie te slikken tijdens de zwangerschap, tja dan weet ik niet of dat de verstandigste keuze is? Sterkte met je keuze!
Beste Fraatje, Je bent welkom als lotgenoot op de website www.kraambedpsychose.nl (geen commercieel belang), er zijn inmiddels al veel moeders aangemeld. Er is gelukkig veel meer bekend over kraambedpsychose, bipolaire stoornis, medicatie en alles wat hiermee te maken heeft. Erasmus MC is toonaangevend (in de wereld!) als het gaat om advies over kraambedpsychose, dus ik zou zeker daar naartoe gaan. Zelf ben ik ervaringsdeskundige met dit ziektebeeld, maar niet bipolair (het kan namelijk ook een losse diagnose zijn). Er gaat in Nederland nogal wat mis met moeders die hetzelfde ervaren, lees maar eens de ervaringsverhalen op de website. Mocht je vragen hebben, mail me dan gerust. Mvg, Karin den Oudsten
Bedankt iedereen voor de bijdrage. Al hoewel ik er nog niet helemaal over uit ben, is het fijn steun te krijgen. Bedankt! Meer reacties van ervaringsdeskundige en lotgenoten kan hiertoe bijdragen.
Sterk van je om je verhaal te doen, bipolariteit is geen evidentie. De vader van mn vriend leeft er al jaren mee, ik zie hoe moeilijk het is. Je bent natuurlijk meer dan de ziekte, je bent een vrouw die graag moeder wil worden. Dat is je volste recht! Besef natuurlijk wel dat je grotere kans maakt op een postpartum psychose als je er reeds 1 gehad hebt, je hebt aanleg om psychoses te doen als je er gevoelig aan bent, zeker een postpartum psychose. Natuurlijk zal men je nauw opvolgen gezien je voorgeschiedenis en zal de prevalentie afnemen. Weet ook dat de medicatie erg gevaarlijk zijn voor je kind. Er moet natuurlijk een duidelijk onderscheid gemaakt worden tussen: is het gevaarlijker voor mij en m'n kind als ik de medicatie neem of als ik ze niet neem. Neem je ze niet en ben je constant angstig of heb je last van stemmingswisselingen en mogelijke psychose dan is dat véél gevaarlijker dan wanneer je de medicatie op gecontroleerde manier doorneemt tijdens je zwangerschap! Dat vind ik heel belangrijk. Bipolariteit is ook erfelijk als 1 of meerdere mensen in je familie bipolair zijn, zeker als het 1 van de ouders is. Spreek er eens over met je arts. Ik had vroeger extreme last van angst en paniek. Ik heb hier JAREN mee geleefd, ik nam ook medicatie. Ik heb deze echter, met veel moeite, kunnen afbouwen tot volledig stop om zwanger te worden. HEEL VEEL SUCCES
Zoals je in mijn eerste tekst kunt lezen, staat dat ik al eerste kind hebt bij wie ik medicatie geslikt hebt en er niks aan over heeft gehouden. Daarbij erfelijkheid is bekend. Mijn ouders en voorouders hebben het niet. Mijn partner ook niet, blijft 30 procent over als kans dat mijn kinderen het kunnen krijgen. Ook bekend is kans op terugval, maar als ik goed in beeld ben alle voorzorgsmaatregelen neem is de kans kleiner. Inmiddels van haldol uit internet gebleken NAv lotgenoten dat hun kids er niet door geschaad zijn. Kan altijd voorkomen, net zo groot als syndroom van down kind als je als oudere vrouw zwanger wilt worden.
Beste Fraatje, Ik lees veel mee, en reageer niet zoveel, maar hier wil ik toch even reageren. Ik heb zelf in de zwangerschap last gehad van dwanggedachten en dwangmatigheid, wat leek op smetvrees, het werd erger tijdens de zwangerschap. Ik ben onder behandeling geweest bij een psycholoog en later in de zwangerschap bij een poppoli/psychiater, ik heb daarnaast meerdere depressies doorgemaakt in het verleden, maar ben niet bipolair. Bij mij was er een kans op kraambedpsychose, maar dit is niet gebeurt, wel heb ik erg veel begeleiding gehad rondom de geboorte en bevalling, ook om dit te voorkomen (gesprekken met CB, MW verloskundige, psychiater en psycholoog). Hier was ik erg blij mee. Ik heb geen medicatie gehad, dit wilde ik zelf niet, zolang ik voor mezelf nog helder kon denken, vond ik het niet nodig, mijn man was zegmaar poortwachter, als hij het niet vertrouwde mocht hij hulp inschakelen. (Dit stond ook op papier) Wat wil ik met dit verhaal? Vooral je eigen gevoel hierin volgen. Hoe sta je er zelf in? En wat vind jij belangrijk? Praat met professionals wat zij vinden. Ik voelde zelf heel erg doordat ik goed "meewerkte" en mij kwetsbaar opstelde en veel ruimte was voor begrip en beslissingen, bijv mbt tot medicatie, daardoor verliep, voor mijn gevoel de behandeling goed. Heel veel wijsheid toegewenst, Julez.
Dankje voor jouw ervaring. Iedereen zegt makkelijk volg je gevoel, maar dat is lastig als er meerdere keuzes zijn en niet altijd is gevoel het verstandigst. Best jammer dat er weinig echt lotgenoten reageren die in mijn positie zitten en herkennen.