Het kan toeval zijn, maar in augustus was het net zo en nu weer...we hebben lekker vakantie, en onze dochter van bijna 21 maanden wordt onhandelbaar! Ik ben momenteel aan het afkoelen, ze ligt net in bed en slaapt (gelukkig altijd) meteen. Rust in huis! Ik (en ik spreek ook namens partner hoor) leg heel veel uit, praat veel met haar. Ze weet heel goed wat wel en niet mag, maar ze heeft er maling aan. Ze mag niet springen of staan op de bank, en ze doet het elke keer weer. Na 3x waarschuwen op de strafstoel, die staat in de woonkamer, ze gaat compleet over de rooie. Uiteindelijk heeft ze even gezeten(ik probeer een minuutje) geeft ze me een kus, leg ik het haar nog eens uit en zegt ze 'oké, luisteren'. Maar vervolgens begint de hele riedel weer. De gang vind ik geen fijne strafplek, ik kan haar dan niet zien en ik vind het net wat t heftig voor zo'n klein kindje. Maar....ik raak zo langzamerhand wel echt moedeloos. Ik heb het gevoel de grip op m'n kind totaal kwijt te zijn. Ze is hardhandig, wordt snel boos en wil vooral continu haar zin doordrijven. We hebben eerder zo'n fase gehad, dus ja ik weet dat het fases zijn, maar deze vind ik echt heftig. Er is geen land mee te bezeilen! En ik weet niet meer wat te doen. Hoe straf je een dreumes? Straffen klinkt niet goed, dat weet ik, maar met alleen uitleggen en waarschuwen kom ik hier geen steek verder. Ze neemt echt een loopje met me, ze lacht terwijl ze iets doet wat niet mag en zoekt de grenzen op. Dat is normaal gedrag lijkt me voor een dreumes, maar ik vind wel dat ze moet leren tot hoever ze kan gaan. Ze heeft ook iets van straf nodig, want nogmaals met alleen herhalen en herhalen lukt het niet. Ze slaat volledig door, schreeuwen krijsen stampvoeten tot spugen toe. Krokodillentranen, een echte drama queen! Het kost me zoveel energie. Ik heb net vakantie, maar kijk stiekem alweer uit naar het moment dat alles weer normaal word en we weer gaan werken. Het is namelijk totaal niet gezellig zo in huis. Dat is toch niet normaal?! Zijn er tips? Herkenning? Is het een sprong? Sinds een week is ze ineens weer vroeg wakker (6.00) dus ook daaraan merken we dat er 'iets' is. ze begint heel goed te praten, dus wellicht maakt ze weer een sprong door. Of komt het door de vakantie, dat het ritme anders is dan normaal?
Zoon is 22 mnd, heb geen strafstoel maar als ik hem zou dwingen daarop te gaan zitten, zou hij ook over de rooie gaan. Hier werkt afleiden het beste, dus zit hij (weer) bij de pannen, pak ik zn handen, zeg dat het niet mag omdat de pannen zwaar zijn en neem hem mee (ga maar met de blokjes spelen). Meestal werkt dit, soms niet. Dan is hetgene wat niet mag echt te interessant. Dan zet ik vaak even de radio aan en dansen we wat. Soms helpt uitleggen en benoemen, soms zijn ze daar op deze leeftijd echt nog wat te jong voor en helpt afleiden beter. En in de vakantie is het ritme inderdaad anders dan normaal, later uit bed, wel/geen middagslaap, veel op pad/visite. Dat maakt toch allemaal best indruk op zo'n kleintje. Elke dag even buiten uitrazen helpt hier erg goed, even de energie eruit en een frisse neus halen.
Consequent blijven, dus zoveel mogelijk op de zelfde manier handelen. Wat bij haar het best werkt daar moet je toch zelf achter komen. Maar ik zou ook eerst proberen met afleiden en als het echt iets is wat niet kan dan haar uitleggen wat het met jou doet (ik vind het niet leuk, omdat...of je doet me pijn enz) en de consequentie voor haar als ze het nog een keer doet. Schreeuwen, stampvoeten en expres spugen zou ik negeren, totaal geen aandacht aan besteden. Negatieve aandacht is ook aandacht. En op vakantie zoveel mogelijk het ritme van thuis aanhouden, dat werkt voor haar denk ik het best.
Wij hebben dit elke vakantie. M'n man en ik zijn dan ineens tegelijk doordeweeks thuis en t lijkt erop dat vooral onze dochter dit heel bijzonder vind. Man o man! Continu huilen. Zij moet gewoon echt wennen met papa èn mama thuis. Terwijl dit in t weekend ook t geval is. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat m'n partner en ik het dan ook lastig hebben met elkaar. We vinden t zelfde, maar pakken de dingen anders aan. Hij heel veel geduld, ik heel resoluut. Dochterlief lijkt t dan ff niet meer te snappen en gaan zich anders gedragen dan normaal. Niet leuk. Na ongeveer een 5 dagen doet zich dan een crisis voor (yep dat is dus vandaag geweest) en dan kunnen we weer meer van elkaar hebben en is dl weer t zelfde als voorheen. Echt waar
Is jouw man nu toevallig ook vrij? Hier is het namelijk altijd "raak" tijdens de vakanties. Denk ook wel zeker te weten dat het niet alleen onze meis is die dan even wat extra uittest (je weet nooit of het opeens mag, alles is opeens anders) maar ook het feit dat alles twee keer gezegd word. We hebben hier overleg over gehad, ik kan me namelijk heel erg goed voorstellen dat het ook voor haar frustrerend is dat ik zoals altijd zeg laat dat even staan en kom hier, en dan haar vader er opeens over heen komt met luister naar je moeder. Het gaat nog steeds soms mis hoor, maar we hebben wel afgesproken dat als de 1 iets zegt de ander er niet ook nog eens bovenop komt, dit is natuurlijk heel erg dubbelop voor die kleintjes. Het is hier echt wel een gedeelte uit proberen, en de gekke structuur en afwijkende regelmaat, maar ook een gedeelte waar wij zelf gewoon goed op moeten letten.
Herkenbaar. Onze oudste van inmiddels vier had dat ook. En dan in de zomervakantie 4 keer: eerst als ik vrij was en man nog werkte. Dan als man ook vrij was. Dan weer als man aan het werk was en ik nog thuis en nog een laatste keer als ik ook weer aan het werk ging. Echt elke keer zo'n vervelende periode van een dag of 4-5. Nu hebben we voor hem een magneetbord met een weekplanning. Dat werkt heel goed. Hij weet waar hij aan toe is en zijn gedrag is duidelijk beter. Maar: hij is inmiddels ook ouder en dat zal ook een rol spelen. Hij snapt het sowieso wat beter allemaal. Ik weet niet of een weekplanner al werkt bij een kindje van (bijna) 2. Mijn eerste gedachte is: ik denk het niet. Misschien helpt het wel een aftelkalender te maken van een dag of vijf, die je gebruikt om naar de vakantie toe te leven. (duidelijk uitleggen wat er dan anders is, papa en mama veel thuis, niet naar oppas e.d.) En eventueel ook één om weer af te tellen tot de vakantie voorbij is en alles weer 'normaal' wordt. Kan ook zijn dat je er daardoor extra druk op legt. Maar misschien is het wel iets wat haar meer houvast geeft. Jonge kinderen zijn nu eenmaal erg van structuur en regelmaat en gevoelig voor alles wat daar van afwijkt.
Wat wij doen: even maar buiten op zo'n moment. Rennen, springen, dansen, gillen, gek doen. Daarna is meestal alles weer anders. Xxx
Consequent blijven en volhouden. Daarnaast zo'n planbord of iets gebruiken zodat je kindje weet wat er gaat gebeuren. Voor kinderen kan een kleine verandering al heel groot voelen. Zij gedijen goed bij overzichtelijkheid. Succes! Het zijn pittige tijden.
Fijn dat het herkenbaar is. De vakantie zal vermoedelijk een grote oorzaak zijn, vriend en ik zijn beide hele dagen thuis. Ik werk parttime dus ben vaker alleen met haar, dat vriend er elke dag is zal voor haar gek zijn. Ook haar broer (zoon van vrind uit eerdere relatie) is er nu een week en ook dat is anders want normaal is hij er om het weekend. Ik snap ook wel dat dit voor haar wennen is, maar ik af en toe schrik ik ook wel van haar gedrag. Zo klein en dan al zoveel geluid, herrie en woede. Als ik met haar alleen ben is er het minst aan de hand. Ik wil mezelf geen schouderklop geven, maar dat is voor dochter de meest normale situatie. Ik ben ook heel consequent, waarschuwen en daarna bij niet luisteren op de stoel afkoelen. Mijn vriend is vooral van het waarschuwen, heeft meer geduld terwijl ik een vast patroon heb zeg maar. Ik irriteer me dus ook weleens aan mijn vriend, enerzijds wil ik hem ook zijn ding laten doen met haar, maar anderzijds heb ik het gevoel dat hij een beetje verpest wat ik heb 'opgebouwd' met haar. Dan bedoel ik qua consequent zijn, regels etc. Kortom, ik vind het zelf ook even lastig hoe daarmee om te gaan. Het moet ook gezellig blijven, en ik gun vriend ook een leuke vakantie met zijn dochter. Een planbord is ze nog te jong voor, ze wil hem vooral kapot maken Ik leg heel veel uit, ik benoem wat we gaan doe , dat ze mag helpen etc. Dus duidelijkheid probeer ik zoveel mogelijk te scheppen. Ze lijkt het dan ook te snappen, zegt 'ok' en doet vervolgens wat ik haar vraag. Ze weet ook heel goed wat wel en niet mag, ze doet het er gewoon om. Ze is de hele dag door grenzen aan het zoeken, kijkt ons lachend aan en geniet van dat spelletje. Uitrazen proberen we ook, maar als ze voor straf op de stoel moet dan wil ik haar leren dat ze daar ook moet blijven zitten. Nu gaat dat gepaard met veeeeeel schreeuwen en huilen. Ik wil geen negatieve aandacht geven, maar ze moet wel weten wat kan en niet. Ik ben ook van mening dat hoe harder wij er tegenin gaan, hoe erger we het maken want ze gaat alleen maar harder tekeer. Maar wat is dan wijsheid? Als ik haar haar zin geef dan is het hek helemaal van de dam. Buiten spelen is altijd goed ja! Helaas hebben we een paar slechte dagen gehad qua weer dus zijn veel minder buiten geweest als anders, ook daar zal ze last van hebben..het vele binnen hangen
Onze dochter is ongeveer even oud. Straffen heb ik nog nooit gedaan. Is ook nog niet in me op gekomen. Ik denk dat het ook nog niet helpt op deze leeftijd. Ik leid haar af, bied haar een alternatief aan. Als ik in de keuken bezig ben, dan vind ze het heel leuk om in de koelkast te neuzen. Dat mag ze natuurlijk niet. Dan doe ik de schuif met de plastik bakjes open, en mag ze heel die schuif leegmaken. Ik bied haar dus gewoon iets anders aan dat ze wel mag. Pas op, dat werkt niet altijd hoor! Je moet manieren vinden om haar af te leiden. Radio aan, en samen dansen doe ik ook vaak. Of haar laten helpen met mij, vind ze super leuk! Ze helpt altijd met de vaatwasser leeg te maken, met de tafel te dekken. Als ik haar overal in betrek, dan is ze veel liever.
Ik begrijp heel goed dat je zegt dat straffen nooit bij je is opgekomen, dat je dat niet wil. Ik zou het ook niet willen, maar straffen is een zwaar woord. Ik doe het een beetje als 'de nanny' op tv. Even uit de situatie halen, op de stoel zitten zodat ze 'voelt' dat ze iets heeft gedaan wat niet mag. Daar gaan wel een aantal waarschuwingen en uitleggen aan vooraf, ze zit niet meteen op de stoel. Het is ook een soort enige uitweg nog voor mij. Voorbeeld, als we even niet kijken springt ze op de bank. We hebben een stenen vloer, ik wil niet dat ze daarop dondert. Dus aantal keer waarschuwen, als ik aan kom lopen zegt ze zelf al 'op billen zitten'...dus ze weet het heel goed. Na paar keer waarschuwen gaat ze door, ook als ik haar eraf haal en iets anders aanbiedt...ze rent terug naar de bank, kijkt me aan en gaat staan en springen. Ze doet het erom, het is voor haar een spel. Dan is het stoeltje de enige optie die ik nog zie. Ik laat haar ook helpen, vaatwasser uitpakken groente snijden etc. Dat vind ze zeker leuk. Er zijn ook goede momenten op de dag Ze wil ook steeds haar zin doordrijven, zeuren en zeuren, huilen als we even geen tijd hebben of als ze iets niet krijgt wat ze wil. Ze mag bijv niet zomaar de snoepla in, als ze dag wel doet dan leg ik uit dat het niet mag en biedt haar iets anders aan, maar daarna als ze het nog eens doet waarschuw ik haar,..ze gaat maar door. Onderhand heb ik het gevoel alleen maar nee te zeggen en dan voel ik me een slechte ouder. Ik ben politieagent, en ik probeer ook zoveel mogelijk ja te zeggen, haar te belonen als ze lief speelt, ik benoem veel goede dingen maar de negatieve dingen overheersen. En ik vind het zo vervelend.
Wat een feest der herkenning, dit topic..Hier ook vaak in het weekend of een paar aaneengesloten vrije dagen drama's. Dochter is bijna 19 maanden en behoorlijk temperamentvol. Sinds een paar weken is de dramaqueen-modus volledig in werking: gillen als ik nee zeg, in een hoekje gaan staan en overduidelijk huilen zonder tranen, mij slaan als ik haar iets verbiedt..In het weekend en op vrije dagen komt dit duidelijk meer voor.