Ik wist altijd dat er iets met hem was, maar wat precies... Misschien was hij dwars en eigenwijs of juist langzaam. Ik kreeg er soms vragen over van mensen. Iemand op vakantie vroeg me of mijn zoon Down had. Ik zei van niet. Ik werd er zelfs kwaad om. Mijn schoonvader vroeg me afgelopen 1e kerstdag of we onze zoon niet eens moesten laten onderzoeken. En toen begon het kwartje pas echt te vallen. Hij kroop zo laat. Liep zo verschrikkelijk laat. Hij luistert nooit naar zijn naam, ook nooit gedaan. Hij komt nooit als ik hem roep. Hij kijkt me zelden aan, en als hij kijkt zijn het maar 1 of 2 seconden. Hij speelt niet met zijn speelgoed, hij schaterlacht om dingen die helemaal niet grappig zijn. Hij beweegt de hele dag, laat zich slap tegen de meubels aan hangen, knarst hard met zijn tanden, knijpt in zijn vingers en trekt aan zijn haar. Hij zei ooit een paar woordjes, maar doet dat niet meer. Hij zwaaide een tijdje wanneer ik "dag" zei, maar is daar ook mee gestopt. Hij eet alleen maar 4 verschillende dingen. Hij draait met zijn ogen, wappert met zijn handjes, ijsbeert door de kamer. Hij huilt wanneer ik hem weghaal bij zijn activiteit, zo erg dat hij zich overstrekt en ik hem maar amper vast kan houden. Hij reageert niet als ik huil. Ik ben sinds de bevalling al depressief en sinds een tijdje kom ik bij een psychiater, maar daar ben ik nog steeds bezig met onderzoeken. Ik weet niet wat ik moet met mezelf en met mijn relatie met mijn man en met mijn kind. Ik weet niet tot wie ik me moet wenden. Ik weet niet wat ik met mijn verhaal moet en met mijn gevoel. Mijn man is naar kantoor en ik zit alweer een hele middag thuis te huilen. Mijn zoontje slaapt... Sinds ik mezelf realiseer dat mijn zoon heel waarschijnlijk autistisch is, huil ik alleen nog maar. Eerst was het huilen beperkt tot de uren dat ik alleen was, of de kwartiertjes tussen de lessen door die ik geef in het dagelijks leven, maar nu... ik kan niet meer stoppen. Iedere keer dat ik naar hem kijk, denk ik: "Ik weet niet meer wie jij bent. Ik heb je al die tijd verkeerd begrepen." Ik dacht echt dat het nog wel zou komen allemaal. Dat hij een keer op zou kijken als hij zijn naam hoorde. Of dat hij een keer mama zou zeggen. Dat het gewoon een kwestie van tijd was. Maar daar lijkt het niet op. Ik wilde hem zo graag een verhaaltje voor kunnen lezen. Een keer met hem praten of klap-eens-in-de-handjes doen. Ik weet niet meer hoe ik met dit alles moet dealen. Ik ben zo wanhopig. Mijn man weet ook niet meer wat hij met me moet.
Ik heb eigenlijk geen tips voor je. Maar ik las je verhaal en wilde niet zomaar wegklikken. Een hele dikke gemeende knuffel voor je.
Ik zou naar de huisarts gaan en het daar voorleggen.. Die kunnen je doorsturen naar instanties die het onderzoeken. Weet wel dat je zoontje nog vrij jong is om een definitieve diagnose te krijgen (mijn dochtertje is 4,5 en zelfs daar wordt geen definitieve diagnose gesteld omdat ze van alles wat heeft en het niet goed weten omdat ze nog zo jong is) maar als jou gevoel en dat van anderen zegt dat er iets niet klopt dan zal ik zeker actie ondernemen.. Overigens als ik je verhaal lees dan lijkt het mij dat er misschien meer aan de hand is? Zijn oren zijn ook goed nagekeken? Dat zou natuurlijk ook nog kunnen omdat hij niet reageert op je... En hoe ga jij verder met je zoontje om? Je zegt dat je depressief bent? Heb je daardoor ook een afstand tot je zoontje bewaard? Minder knuffelen en dat soort dingen? Want dan zou er ook nog een stukje hechtingsproblemen kunnen zitten misschien? Maar goed ik ben geen dokter wel een ervaringsdeskundige alleen had mijn dochter alleen maar problemen met haar gedrag en niet met achterlopen enz Succes
Wat verschrikkelijk om je zo verloren te voelen... Jij kunt hier niet alleen mee dealen, ga met je man praten, stort je hart helemaal uit en laat zien hoe diep de pijn zit. En bedenk samen welke stappen jullie gaan nemen. Neem contact op met de huisarts, met het cb en evt al met stichting MEE. Zij kunnen jullie helpen om met juiste onderzoeken en observatie van je zoon.
Och meid, wat een wanhoop spreekt er uit jouw bericht. En naar ik vrees terecht. Wat lijkt me dat ongelooflijk zwaar, zeg. Je weet waarschijnlijk best dat je hiermee het beste naar je huisarts kunt stappen voor een doorverwijzing en dat je misschien zelfs wel een referentie kunt vragen aan je therapeut. Je moet hier echt dieper induiken, om zekerheid te krijgen, pas dan kun je uit die wirwar aan gevoelens gaan komen. Pas dan kun je, mocht hij de diagnose autistisch krijgen, gaan rouwen en je leven anders gaan vormgeven. Zonder duidelijkheid ga je eraan onderdoor en daar help je niemand mee. Diep ademhalen en springen dus. Heel erg veel wijsheid en kracht toegewenst.
Wat naar dat je je zo voelt! MAar ontzettend knap dat je hulp durft te zoeken en zelfs al bij een psychiater loopt. Misschien moet je naast de psychiater iemand zoeken bij wie je gewoon je verhaal kwijt kan, zoals een maatschappelijk werker of iemand die helpt bij de opvoeding. Met alleen maar testjes schiet je in het begin ook niet veel op. Sterkte ermee!
Probeer nu nog ff contact op te nemen met je huisarts want dit kan niet goed zijn voor jezelf. Kan je alleen heel veel sterkte toewensen.
Ow wat een verhaal, zorg dat je je verhaal bij huisarts cb etc kunt doen, en bij je familie! Uit je zorgen over alles, deel je angsten met je man! sterkte en een hele grote digiknuffel!
Vaak is het ook niet alleen maar testen wat ze doen hoor... Als ze zelf aangeeft dat ze het zo niet red dan wordt er ook hulp thuis ingezet totdat er een diagnose of een vermoedelijke diagnose is en verder hulp ingezet kan worden.. TS: Wat ik me afvraag: Is het CB er nooit meegekomen?? Die moeten dan toch ook wel merken dat hij anders is??
De enige tip die ik heb is; zoek hulp! Hulp in de begeleiding van je zoontje. Eerst moet je weten wat er precies aan de hand is, dan kun je ook gericht hulp vragen. Ga naar je ha of het cb, daar weten ze wel waar je terecht kunt. Heel veel sterkte! Praat erover met familie en vrienden, je schoonvader 'ziet' ook een probleem bij je zoontje dus je staat vast niet alleen. Het acceptatieproces is lastig, maar is gemakkelijker als je dingen kunt delen. Met je man, ouders, schoonouders en anderen die je zoontje kennen. Erkennen dat er iets is is al een hele stap hoor! Maar wel in het belang van je kindje.
Ik zou idd ook met je verhaal en bevindingen naar een huisarts stappen, zo kun je niet doorgaan! Hier ga je aan onderdoor. Wat zegt je man over het gedrag van jullie zoon? Wat betreft autisme, ik ben geen expert, maar ik heb wel een neefje van net 5 die autisme heeft. Mijn schoonzus (zijn moeder) heeft ook jaren gewerkt met autisme en zij zegt dat autisme pas na de 2 zich langzaam openbaart. Dat je voor die tijd niet echt iets kunt zien, maar of dit altijd zo is weet ik niet. Mijn neefje liet ook pas ruim na zijn 2 dingen zien autisme verwant waren. Voor die tijd leek hij normaal te ontwikkelen, was juist erg snel qua motorische ontwikkelingen
Och jee wat een verdriet lees ik. Allereerst een hele dikke knuffel! Ik denk ook dat je naar de huisarts moet. Niet zelf conclusies trekken hoor. Ze moeten hem gaan onderzoeken en daar zal misschien mee ruit komen. Daarnaast zou ik ook begeleiding zoeken hoe hiermee om te gaan. Je klinkt ook enorm verloren en depressief. Wat moet je je vreselijk voelen. Het is zeker wat anders, maar ik he ook een heel diep dal gevoeld tijdens mijn burn out. Meid, de zon gaat echt ergens weer schijnen, al voelt dat nu niet zo. Wat er ook uit zal komen bij je zoontje, het is jullie zoontje. Het zal misschien zwara en verdrietig zijn. Je had het anders voor ogen. Maar je zult hier vast een weg in vinden. Veel sterkte!!
Ah meis toch.. dit kun je niet alleen.. zoals eerder aangegeven even huisarts bellen en dubbel consult afspraak maken. Dan nemen ze ook de tijd voor je. Spreek je angsten en zorgen om je zoontje uit en hoe het met jou gaat. Verder zou ik je psych ook even bellen en aangeven dat je het niet meer trekt. hopelijk valt het met je zoontje allemaal mee en kom jij het ook allemaal snel weer te boven,
Via jou psychiater zou je hulp kunnen regelen voor je zelf en voor je kindje. Die kan ook wat voor je betekenen bespreek het dus ook met je psychiater. Die heeft misschien ook tips en middelen om je verder te helpen. Als je je zo verloren voelt eerst hielp het hier niet maar nu gaat het zijn vruchten afwerpen ik heb mail contact met mijn hulp verlener en in die contacten schrijf ik alles op waar in ik tegen aan loopt alle gedachtes eerlijk alles van de kinderen alles wat er mis gaat of wat mij dwars zit. En het helpt. Een dagboek je aan je zelf maken met alles wat er gebeurt je gevoelens alles hier gaat het na jaren langzaam aan steeds en steeds beter omdat ik eerlijk durf te zijn in de gesprekken naar de hulpverlener er daar door ook aan mijn zelf. Of er iets met je kindje is dat weet ik niet. Je gevoel weet het je hebt soms geen testen nodig om te weten dat er iets is. Je kunt naar het cb stappen naar de ha. Kijk of je dus hulp krijgt met je kindje misschien is het wel iets ( kleins) waar je aan kunt werken of is het iets kleins wat je kind je heeft. En weetje zorgen maken mens kapot letterlijk durf over je zorgen te praten en hou ze niet alleen voor je zelf. Sterkte.
Hierboven staan al heel veel tips gegeven, dus die ga ik niet allemaal herhalen. Maar ik wil je wel even een hart onder de riem steken. Dikke knuffel!!
Ik herken alles in je verhaal... Het is heel zwaar, ik maak het van heel dichtbij mee. Zorg dat je een diagnose en de juiste hulp krijgt. Heeel veel sterkte meis
Ga idd proberen hulp te krijgen. Bel bijv. met MEE,zij kunnen je heel goed begeleiden. Onze zoontje vertoont ook autistische kenmerken. Toen de vermoedens bij ons kwamen,zaten wij ook zo erg met onze gevoelens dwars. Uiteindelijk zit hij nu op een kdc en krijgen wij thuisondersteuning. En nu kunnen wij het ook veel beter (emotioneel) aan. En als je ooit behoefte hebt om te praten mag je me altijd een pb sturen. Heel veel sterkte.