Hier haak ik even in. De grote van je huis heeft niets te maken met de grote van de ruzie. Ik zie hele goede tips voorbij komen, maar je blijft excuses zoeken. Het ligt hieraan, het ligt daaraan. Neem de verantwoordelijkheid! Ik ben blij om te lezen dat jullie wel weer communiceren op een volwassen manier. Wel jammer dat het via de app ging, en niet face-to-face of tenminste bellen. Ik hoop het beste voor jou, jullie en de kleine!
Heb je ervaring met op een hokje zitten met zn 2tjes? Is heus niet makkelijk en kan je pas over oordelen als je weet hoe dat is. Als kind zijnde was ik maar wat blij met mijn eigen kamertje om even in af te koelen als ik ruzie had met mams. face2face is nu even niet wat ik wil. wil hem niet zien vandaag..... bellen is idd wel een optie. maar vind app nu fijner omdat ik nu kan nadenken voor ik reageer en mijn bericht eerst nog een paar keer kan lezen voor ik het verstuur. aan de telefoon worden we toch weer kemphanen als 1 van de 2 ondoordacht reageert. en wordt wakker; ik ben wakker. ik zeg ook niet dat we het weer gaan proberen he. De kans dat ik hem niet meer wil is nu groter dan dat ik wel wil. Juist voor de baby.
Ja dat weet ik , mijn vriend en ik hebben 2 jaar lang op 14m2 gewoond. We wonen nu op 45m2. Nooit grote ruzies gehad. Verder woon je niet meer bij mams, je bent nu volwassen. Dus wees volwassen en erken je problemen en neem je verantwoordelijkheid. Je hebt geen extra m2 nodig om kalm te zijn en respect te hebben voor elkaar. Veel wijsheid toegewenst!
Is wel zo, maar iedereen is anders. Bovendien is het 2 weken elkaar helemaal niet zien en dan een week 24/7. Ik vind het pittig maar goed. Ik heb een hoog temperament en hij ook. En beiden zijn we eigenwijs en ontzettend koppig.
Ja, iedereen is anders. Misschien moet je toch iets doen aan die eigenwijsheid en koppigheid, want je zit nu daardoor in de shit
je bent nog lang niet wakker meid, echt niet, je zit serieus verkondigen dat je woon sitautie de reden is voor je ruzies, oh volgens mij was de Ikea waar je was niet zo klein als je huis nee meid dat feit dat jullie geen respect voor elkaar of jullie zelf hebben is het feit dat jullie relatie nu zo is zoals het is, en dat aan jullie beide te danken, denk nou gewoon na en word wakker, juist voor de baby,
Ik ben het hier erg mee eens, ik vind het hele verhaal en alle berichten die ik lees behoorlijk onvolwassen overkomen, sorry hoor, maar dit gedrag zowel van jou als van je partner kan toch niet......dat snap je toch zelf ook wel......hoe kan je op deze manier een kindje in een veilige omgeving groot laten worden,daarbij vind ik alle stress die je nu al hebt heel erg slecht voor je zwangerschap....... Ik bedoel het allemaal niet verwijtend, maar wil je wel eerlijk aanspreken, Suc6 met alles, Groetjes taart.
Heb jij nooit iets stoms gedaan? Denk het wel, het enige verschil is, dat wij het van jou waarschijnlijk niet terug kunnen vinden op internet.
helaas bestaat er geen pil om sceptische ondertoontjes te verwijderen Dan was mumija de eerste in de rij.
Zoals ik het lees heeft hij behoorlijk last van extreme stemmingswisselingen, draait om als een blad aan een boom. En jij probeert je elke keer maar in allerlei bochten te wringen om hem weer rustig te krijgen dmv andere oplossingen aan te bieden die vervolgens ook weer tot op de grond worden afgekraakt. Hoe lang ga jij dit nog volhouden? Wanneer luistert hij eens (echt)naar jou? Telkens komt hij terug met spijt, maar waarom moet het dan elke keer zover komen? Naar mijn mening kunnen jullie alleen maar samen verder als hij echt goede professionele hulp gaat zeoken en er voor de volle 100 procent voor wil gaan om zijn probleem aan te pakken. Een ander probleem van hem zal hij ook zeker moeten confronteren; zijn ouders/familie. Verschrikkelijk hoe zij op jullie neerkijken, je schreef al dat hij een nakomelingetje was. Misschien een brutale vraag maar was hij wel gewenst geweest? Hoe kun je anders als ouders zijnde tegen je eigen kind zeggen dat hij zijn wondertje moet laten weghalen? (en vervolgens wel bij hun andere kind en nichtje heel blij zijn met een zwangerschap) Hoe was de band met zijn ouders/familie door de jaren heen? Was het altijd al een gevoel van zichelf te moeten bewijzen vor een beetje erkenning of was hij toch geliefd in de familie?
Ik begrijp er allemaal maar weinig van.. Je wilt advies, dat krijg je en je doet er niks mee. Sterker nog je voelt je enorm aangevallen. Ondanks dat ik enorme twijfels heb bij een hoop wat je schrijft, wens ik je het allerbeste en hoop ik dat het kindje in een stabiele en liefdevolle omgeving mag opgroeien.
Beste ts, probeer eerst eens even afstand van alles te nemen. Ga een stuk lopen, of sporten, gewoon even uit jou huisje. Lees dan als je terug komt jou eigen post, zowel in dit topic als in je vorige topics nog eens rustig door en probeer ook al is dat natuurlijk niet makkelijk dan eens heel eerlijk tegen je zelf te zijn. Denk jij niet dat jij voor jezelf 1000 en 1 knul redenen probeert te bedenken waarom jou relatie/leven nu niet lekker loopt? Ik bedoel dit echt niet gemeen, het deel van 1000 en 1 knul redenen ken ik helaas te goed uit een vroegere slechte relatie. Advies geven heeft ook eigenlijk geen zin zolang jij er niet voor open staat, en je gaat hier pas open voor staan als jij echt eerlijk tegen je zelf durft te zijn. De reactie,s hier zijn idd af en toe hard maar gemeen wil ik het niet Noemen, ik lees hier eigenlijk alleen maar bezorgde reactie,s om jou en om je ongeboren kindje. Nogmaals zorg dat je eerst een beetje rustig wordt en lees dan alles nogmaals door, hopelijk gaan jou ogen dan teminste een beetje open.
de adviezen zijn toch -relatie stoppen -rust nemen -aan mezelf en de baby denken -hulp zoeken doe ik toch..... behalve therapie. nog niet nodig na 1 week ruzie.
deze topic en jou vraag of je moet vechten voor je relatie is niet gebasseerd op wat jij hier boven zegt 1 week ruzie, waarom houd je eigen zo voor gek
Je hebt pas sinds een week ruzie met de toekomstige vader van je kind, en vraagt je dan af of je de relatie door moet zetten???
Even het 1 en ander nog teruggelezen: Een relatie van nog geen half jaar lang, waarvan ruim 3 maanden in verwachting. (daar zul je mij verder niet over horen) en nu al zoveel ruzie alsof jullie jarenlang samen zijn? Heftig! Hoe goed kennen jullie elkaar nou echt en denk je echt goed bij elkaar te passen? Daarbij is de ene therapeut da andere niet he? Dat jij minder goede ervaringen hebt gehad wil niet zeggen dat het overal zo zal zijn.
Hier ben ik het mee eens. Je hebt een topic geopend, maar eigenlijk vind je dat jij alles al goed doet. Ook ik hoop dat je ogen nog een keer open gaan... zowel voor jezelf als tegenover je vriend.
Toch wil ik even zeggen dat niemand vanzelf zo is geworden (je vriend bedoel ik) Ik wil het voor niemand opnemen, maar als je goed leest is hij niet bepaald positief opgegroeid tussen zijn negatieve familie.. Nakomertje.. word totaal over het hoofd gezien... etc etc.. Geen wonder dat hij zo is geworden, maar ben er mee eens dat mensen op een bepaalde leeftijd wel geacht verantwoordelijk voor hun eigen gedrag te worden. Dit lijkt totaal niet zo.. nu is hij "nog maar" 27.. sommige mannen zijn al met 20 volwassen.. (misschien iets te optimistisch, maar ze bestaan) Ondanks dit alles mee te nemen in mijn mening.. Vind ik het toch wel erg heftig..en incorrect. Hoe denkt jou familie over hem en zijn familie??
mijn familie vond hem wel oke. maar zijn nu erg boos op hem dat hij me zo heeft gekwetst en laten vallen. mijn moeder wilde telefonisch een gesprek met hem maar hij zei alleen maar 'is tussen mij en je dochter gaat je geen fuck aan' overigens hebben onze ouders elkaar nog nooit ontmoet. zijn ouders staan daar nu al helemaal niet meer voor open nu ik zwanger ben