Ons 3e wondertje Romy geboren!

Zondag 14 december 04.00 uur: Ik word wakker. Voelde ik nou net wat lopen? Terugdenkend aan hoe de bevalling van Dinand begon, dacht ik: Dit zou wel heel erg toevallig wezen als deze bevalling precies het zelfde begint. Zelfde tijdstip, zelfde volgorde, alleen lag Dinand in stuit, en dit kleine wondertje niet.

Ik draai me om. Daar voelde ik het weer lopen. Dit is voor afscheiding toch wel wat veel bedacht ik me. Kramp! Ja dit is het! Zachtjes schud ik mijn man wakker: Schat, ik geloof dat mijn vliezen gebroken zijn. Huh, wat? Is dit niet wat toevallig? Het begint het zelfde als bij Dinand! Ja klopt, wil je een handdoek pakken, ik moet naar de wc, maar ben bang voor de grote plons.

Vol adrenaline stap ik uit bed en loop naar de wc. De grote plons blijft uit. Zou ik het dan toch verkeerd hebben? Ik zeg tegen Paul dat hij nog wel even kan gaan slapen en ik beneden wel even een bakkie koffie ga drinken en het ziekenhuis zal gaan bellen. Maar van slapen komt er bij hem toch ook niet meer van, en besluit te gaan douchen.

Tijdens mijn bakkie koffie begin ik met timen. Ze doen wel zeer, maar zijn goed te doen, en al snel blijkt wel dat dit het echte werk is: om de 3 minuten komen ze al. Ik besluit meteen maar het ziekenhuis te bellen. Zeker gezien ik bij Fabiënne bevallen ben in 1 uur en 42 minuten, raakte ik daarvan een beetje van slag. Straks gaat het dit keer ook zo snel, hoewel dat wel een inleiding was. "zorg voor opvang voor de andere kindjes, en kom dan deze kant maar op" was hun oordeel. Schoonouders gebeld, die zouden rond 5 uur bij ons wezen. We hebben eigenlijk nog heel relax een bakkie koffie gedronken met ze, en zijn daarna in de auto naar het ziekenhuis gegaan.

Eenmaal in het ziekenhuis werden we naar onze gezins- suite gebracht. Kregen een ontbijtje, en ik werd aan de ctg gelegd. Toen begon het grote wachten. De weeën die ik had, waren inderdaad echte weeën. Maar kwamen nu wat onregelmatiger dan toen ik thuis was. We besloten gewoon af te wachten. De verpleegster die we hadden, was een leuke jonge meid waar we wel erg mee konden lachen. Om 12 uur kwam er dan eindelijk een gynaecoloog langs. Mevrouw, is er bij u wel gecontroleerd of uw vliezen daadwerkelijk gebroken zijn? Eeuhm nee, ik lig hier al een uur of 6, en er is verder nergens naar gekeken. Dan wil ik toch wel even kijken hoe het er daar binnen voorstaat. Loopt u even mee naar een onderzoeks kamer?

Het korte wandelingetje merkte ik rap verandering. De druk aan de onderkant werd meteen erger en kreeg meteen weer goede weeën. Ze zag het, en zei ook tegen me: Ga jij zo maar even een lekker stukkie lopen. Ze wilde eerst met een eendenbek in mijn doos gaan koekeloeren, Ik deed mijn benen omhoog, en TADAAAA vruchtwater. Nou mevrouw, uw vliezen zijn dus daadwerkelijk gebroken! Die eendenbek hoeft niet meer! (Heb nog nooit zo'n ding in mn doos gehad, dus kon me er niets bij voorstellen haha).

We hebben meteen onze jas aangetrokken, en hebben een kort stukje gewandeld. De verpleegster zei nog: Je mag wel wandelen, maar als je maar wel hier in de straat blijft! Toen we weg gingen zei ik dan ook: Nou wij gaan even de stad in! Als er wat gebeurd, dan bellen we 112 wel en komen we vanzelf wel weer hier uit . Hun lachen, werd nog gevraagd of we dan meteen wat lekkers voor ze mee wilde nemen haha.

Eenmaal terug op de afdeling kreeg ik gigantische heimwee naar mijn kindjes. We hebben opa en oma gebeld, en rond 3 uur kwamen ze langs. Ik had net inwendig onderzoek gehad, en zonder al teveel pijn had ik al 5 cm ontsluiting. Goh, dat zou wel lekker wezen als de rest ook zo zou gaan. Dinand en Fabiënne vonden het maar raar dat ik daar lag. Rond half 4 voelde ik wel dat de weeën gemener werden. Maar ik wilde niet aan de kinderen laten merken dat ik pijn begon te krijgen en ze eigenlijk wel weg moest gaan zuchten. Ik zei rond 16.00 uur dan ook tegen Paul dat het tijd werd dat ze naar huis zouden gaan, want dit begon nu wel the real deal te worden. Ik kreeg een dikke kus van ze, en ze liepen de deur uit.

In 1 klap werd ik bevangen door de weeën. Om de 2/3 minuten kreeg ik er 1. Ik verzette me er niet tegen, integendeel, bij iedere wee dacht ik: Kom maar op, ik lust je rauw. Op de momenten dat ik even wee vrij was, zei ik dan ook: Ik ben er weer hoor!!! Maar ik was zo gigantisch zennerig, heerlijk gewoon.

16.45 uur: Oke, nu is het niet leuk meer. Schat, die knop, Druk nu die knop in! De gyn kwam binnen: Je gaat goed he! Ik wil niet meer! Ik ben er klaar mee! Alles werd klaar gezet. 16.50 werd er getoucheerd: Je hebt nog een klein randje staan, maar je hebt ook nog vliezen zitten die gevuld is met vruchtwater. Ik ga die eerst eens doorprikken! Zo gezegd, zo gedaan. Had dus ook net als bij Dinand een hoge vliesscheur. 2 hele weeën moest ik weg zuchten, IK WIL NIET MEER!!! Geef me wat tegen de pijn NUUUU!!! Daar is het al veel te laat voor, je kindje wordt zo geboren meid! Probeer bij de volgende wee maar mee te persen, ik denk dat je dat randje wel weg kan persen.

EINDELIJK, niet meer nutteloos zuchten, dat kind komt eruit, en wel nu! de eerste perswee: Ik zie het hoofdje al met heel veel haartjes: plop daar was het hoofdje al! oh god, wat doet dit zeer dacht ik nog! Perswee 2: Hop, ze werd zo op mijn buik gelegd. 3 minuten, 3 f*cking minuten geperst, en ze is er al! WAT is ze KLEIN. Wat is ze mooi, tranen in mijn ogen, ik keek naar Paul, en wat was hij trots. Trots op mij dat ik eigenlijk tot 16.45 uur geen kick heb gegeven over de weeën, dat ik het zo makkelijk had doorstaan. Pas toen het menens werd, wilde ik eigenlijk pijnstilling.

17.02 uur werd Romy geboren met een gewicht van 2870 gram en slechts 46 cm lang, Meteen was ze heel wakker de wereld in aan het kijken. Huilen, ach, dat is voor baby's, ik kijk gewoon lekker de wereld in, naar papa en naar mama! De nageboorte volgde ook snel en was ik van alles af. Nu kan het grote genieten pas echt beginnen!