Een dik jaar geleden bleek ik op 1 januari onverwacht zwanger te zijn (we deden aan de zingen voor de kerk uit methode. Niet echt een aanrader). Op 23 januari hadden we de eerste echo en zagen we een kindje met een kloppend hartje. Helaas hebben we op 6 februari afscheid moeten nemen. Op de echo zagen we een stil kindje. Het hartje was gestopt met kloppen In oktober was ik opnieuw zwanger en helaas in november opnieuw afscheid moeten nemen. Vind het zo moeilijk nooit meer zwanger te zijn en nooit meer die babytijd te kunnen meemaken. Er was zoveel gedoe toen ik zwanger van onze dochter was dat ik nooit voor de volle 100 % heb kunnen genieten.
Dank je toetje, het is zeker een opluchting. Ik hoop dat jullie ook snel op dit punt zullen komen meis.....
Gefeliciteerd Huggybird, goed begin van het jaar! Een jaar geleden lag ik in het ziekenhuis met weeen (ik was die ochtend ingeleid). mijn dochter was 42,5wk (in mijn buik dus nog) en na een hel van een bevalling werd ze 7-1 (morgenochtend dus) om 5.00u sochtends met een spoedkeizersnede gehaald. Kind was doodziek en helemaal blauw. Morgen wordt onze meid 7 jaar, elk jaar weer iets om even extra bij stil te staan. (bij het feit dat ze nu zo super gezond is).
hier gisteren te horen gekregen dat hij volgende week een opname heeft voor 4 dagen en beginnen met chemo... er was een kans dat het niet nodig was pff kwam best als een domper.
Hmmmmm balen toetie ik kan me voorstellen dat dit een enorme domper is........ Hoe is je man er onder?
Precies een jaar geleden ging ik vanaf de VS maar huis. Vriend had mij ten huwelijk gevraagd met kerst maar ik wilde het mijn ouders persoonlijk vertellen. En ook vertellen dat de wilde plannen van 3 jaar om naar de VS te verhuizen echt door gingen. Maart dit jaar zou het gebeuren, maar werd onverwachts zwanger. Aangezien de medische kosten zit ik mijn zwangerschap in Nederland uit.
Een jaar geleden was ik ook spontaan zwanger, maar dat werd helaas ook een mk. Een maand later besloot ik om te stoppen met zwanger raken en me te richten op mezelf weer gezond en gelukkig krijgen. En nu, een jaar later, ben ik dat al een heel groot stuk meer. 15 kilo lichter, gelukkig, gezonder, en toch weer aan t proberen voor een tweede kindje. Maar wel met t gevoel dat als t niet lukt, het zo ook goed is. ☺️
jeetje heftig verhalen hier, allemaal sterkte kracht en veel geluk toegewenst een jaar geleden ben ik op deze datum door me rug gegaan, ik was bezig met de was, ik had toen in mijn oude huis nog een gezamenlijk wasmachine en eerst heb ik de zware wasmand in de lift gezet en toen ik dus weer opstond had ik niet in de gaten dat deur van de lift nog niet was dichtgevallen, (de lift was een soort kooi) en de deur is dus heel zwaar, en toen ben ik over mijn wasmand gekukeld en kon ik niet meer opstaan, met veel moeite op mijn etage uit de lift gekomen, vriend gealermeerd en die heeft de wasmand gepakt, daar lag ik dan 2 weken lang met verschikkelijke rugpijn van stuitje tot nek en ook nog net zwanger, oftewel ochtend/middag/avond misselijkheid, haha, en ook werd ik nog grieperig in die 2 weken, haha, nou ja toen was het niet om te lachen maar nu wel, maar toch auts maar vergeleken met jullie verhalen, heftig, nogmaals sterkte en kracht toegewenst
Een jaar geleden om deze tijd lag ik op de operatie tafel. De gynaecoloog ging kijken dmv een kijkoperatie of ik endometriose had. Mijn moeder ging mee met mij omdat mijn man 4 dagen hier voor plotseling geopereerd was en hij de 6e toen we voor zijn scan naar het ziekenhuis waren helemaal niet goed werd. Ik zag het niet zitten om hem de hele dag in het ziekenhuis te laten wachten terwijl hij rust moest nemen. We vonden het beide verschrikkelijk dat hij niet mee kon maar het was het beste. De operatie duurde veel langer dan verwacht..... In iedere eierstok zat een flinke cyste gevuld met oud bloed, ze hebben deze open gemaakt en schoon gespoeld, mijn eileiders zitten zo goed als dicht met verklevingen en er zit in elke eileider een knik....... Op de echo's vooraf was.al niet.goed te.zien welke eierstok waar zat en of mijn baarmoeder nou gedraaid was of niet... Kortom, een puinhoop daar binnen.... Dat bleek wel bij de operatie. Na de operatie kwam de arts en die zei geschrokken te zijn van hoe het er uit zag.... En dat het een enorm groot wonder is dat wij spontaan zwanger zijn geraakt van onze dochter. En ik mocht absoluut niet naar huis die avond want er was veel te veel gedaan in mijn buik. De afdeling dag verpleging wilde mij om 18:00 de kamer af hebben en wilde mij maar rechtop hebben en er een boterham in stoppen.... Ik lag nog half te slapen en zei tegen mijn moeder " ik kan zo echt niet met je mee hoor, ze zullen me vast niet met bed en al buiten de deur zetten...." Mijn man kon ook niet voor mij zorgen, die was.zelf net geopereerd..... Helaas kwam ook de mededeling dat een spontane zwangerschap er niet meer zou komen en het met een klein beetje hulp ook niet meer zou gaan. Als we alles uit de kast zouden gaan halen om zwanger te raken was de kans nog minder dan 5% dat het zou lukken..... Wij hadden van te voren al besloten dat we geen heel traject in wilden gaan ivm onze leeftijd, de risico's alle lichamelijke ongemakken die ik bij mijn zwangerschap had en de impact van het wachten, hopen, dromen en alles weer in duigen zien vallen wilden we ons en onze dochter niet aan doen. Het lijkt voor buitenstaanders alsof het een keus van ons is maar zo voelt het niet..... Het te horen krijgen dat we er geen kindje meer bij krijgen is zo.verdrietig.... En het is een soort rouwproces en verlies van de wens die ik altijd gehad heb.... En daar ben ik nu nog mee bezig..... Ik denk mede doordat mijn man opeens ziek was en dat prioriteit had.....
mijn man is er naar omstandigheden heel goed onder. gelukkig best nuchter het moet gebeuren dan maar zo vroeg mogelijk. ag maar even afwachten hopen dat deze kuur goed aanslaat anders moet hij er na nog 4. zal een zware periode worden en ik hoop dat het snel voorbij is de klap zal voor ons beide nog wel komen.
Heel veel sterkte de komende periode voor jullie...... Ik hoop heel hard met jullie mee dat deze kuur aanslaat. En hoe is het met jou? En de kinderen? Kun jij het allemaal een beetje bolwerken? Ze zeggen wel eens "kanker heb je samen" en zo is het ook.... Die klap komt vanzelf een keer..... Ik ben er heel december enorm me bezig geweest... Nadat we weer een beetje waren opgekrabbeld vorig jaar hadden we zoiets van " en nu gaan we dingen doen die we eerder voor ons uit schakelaar hoven" dus, deze zomer een labrador pup in huis genomen en in september getrouwd. Super geweldige dingen waar je lekker druk mee bent (het kop in het zand principe..... )en we ook absoluut geen spijt van hebben, maar die er wel voor gezorgd hebben dat we tussen de drie maandelijkse controles het aardig van ons af hebben kunnen zetten er er niet te veel mee bezig "konden/hoefden" te zijn. Met het gevolg.... Dat ik begin december begon te malen.... Terug denken aan december 2013.... "een jaar geleden om deze tijd wisten we nog van niets..... Toen waren we nog onbezorgd, was onze dochter nog een zorgeloos meisje van 5 die haar ouders nog nooit zo bang en verdrietig had gezien....... Ik wilde het liefst niet meer naar mijn werk en gewoon thuis blijven en heel hard huilen ofzo... Ik had er echt last van maar dacht... Iedereen zal wel denken, komt zij een jaar later nog eens aan kakken hoor! Ik voelde me ellendig en verdrietig.... Tot ik aan mijn man vroeg "denk jij nou ook steeds aan vorig jaar, dat we toen nog van niets wisten enzo? Hij had het ook! En we hebben heel fijn gepraat dat het helemaal niet zo gek is dat het nu allemaal naar boven komt, ook van mijn operatie en de gevolgen daarvan van, daar is helemaal geen tijd meer voor geweest om daar bij stil te staan.......ik heb keihard bij hem uitgehuild..... En dat luchtte enorm op, had ik veeeeel eerder moeten doen..... Alles komt vanzelf een keertje..... We zeiden nog tegen elkaar " misschien hadden we geen hond moeten nemen in de zomervakantie(begrijp me niet verkeerd we hebben er geen spijt van en zijn stapel dol op die rebelse bruine lomperd) dan hadden we meer tijd gehad om tot rust te komen misschien..... Op mijn werk had ik nl ook een pittig half jaar, ben ik ook vol overgave in gesprongen om maar bezig te blijven...... Maar goed, ik heb het idee dat ik er weer aardig ben, deze twee weken vakantie waren om terug te kijken en voelen, alles weer in perspectief te zien en te laten landen en dat geeft vanzelf een soort van rust geloof ik.
de kids merken het gelukkig niet extreem erg oudste is wat lastiger maarja dat kan ook zijn omdat het gewoon tijd word om naar school te gaan. Ik merk aan mezelf mijn hoofd zit te vol die blijft maar malen. Ik ben boos op mijn man zou eigenlijk afgelopen jaar mijn rijbewijs hebben gehaald maar meneer wilde graag een quad daag daag rijbewijs. Alles te moeten regelen omtrent hem in het ziekenhuis krijgen en weer thuis hopen dat er iemand mee op bezoek kan gaan aangezien hij in een ziekenhuis ligt best ver uit de buurt en met ov niet te doen. We stonden op het moment een huis te kopen we hoefde alleen nog maar te bieden en dan konden we verhuizen (verschrikkelijke buren droomhuis gevonden) dat kan nu niet meer.. Het zal allenmaal wel loslopen maar merk dat het met meerdere dingen die gewoon niet echt lopen zoals we graag wilde dat het gewoon teveel is. Daarom denk ik dat die klap ook echt wel nog gaat komen we zijn nou zo aan het rennen en vliegen voor alles. Maarja je kan er niks aan doen ik heb ooit de gezegde gehoord je krijgt wat je dragen kan op dit moment houd ik dat gewoon voor. We hebben nog geen jaar gehad zonder ellende dus stel me maar voor dat we grote schouders hebben
Zo herkenbaar toetie, je hoofd dat zo vol zit, boosheid om bepaalde dingen, dingen die anders lopen dan je voor ogen had..... En om nou verschrikkelijk boos te gaan lopen doen... Daar is het ook niet echt de tijd voor..... Je krijgt wat je dragen kan..... Ken ik ook, zijn we mooi klaar mee... Maar het komt vast goed als je je dat voor ogen kan houden. Kunnen jullie wel een beetje praten met elkaar? Bij ons ben ik de prater (en jankerd) en hij is de binnenvetter. Maar toch hebben we wel goed kunnen praten, als ik de aanzet gaf en met mijn gevoelens kwam kon hij wel aanvullen hoe hij er in stond. We hebben beide een verleden met ouders met kanker, mijn ouders hebben beide kanker gehad en zijn genezen, mijn moeder toen ik 19 was en mijn vader toen ik 21 was. Zijn vader is overleden toen hij een jaar of 10 was aan een hartstilstand, en zijn moeder had baarmoederhals kanker en is na een ziekbed van een jaar of twee overleden toen hij 14 jaar was. Hij heeft het ziek zijn van zijn moeder heel bewust meegemaakt, ik denk dat het traumatisch is geweest voor hem. Tegen zijn moeder zeiden ze destijds "u bent er mooi op tijd bij mevrouw, u heeft een goede kans op genezing" Dit is precies wat ze ook tegen mijn man zeiden, en hij dacht alleen maar "ja,ja, dat zeiden ze tegen mijn moeder ook..... En ik wil nooit en te nimmer dat mijn dochter mee maar wat ik heb mee gemaakt met mijn moeder..." ik ben nog blij dat hij me deze dingen wel vertelt heeft en er niet alleen mee is gaan modderen.
ik ben hier ook de prater hij totaal niet we waren daarvoor in soort van therapie alleen staat die nou al een paar maanden stil tot ergens in maart in verband de zwangerschapsverlof van die vrouw. tegen mijn man zeiden ze ook u heeft pech dat u het gekregen heeft het is zo'n kleine kans. toen werd ons verteld u bent voor 90% zeker schoon. Nu zijn er toch nog beginnende uitzaaiingen. Nu was het u geneest voor 99% zeker en ik weet wel je mag zo niet denken maar 10% is een kleine kans maar dat is 1% ook. Ze kunnen allenmaal roepen. De kans is 0,4% dat je het krijgt tot nu toe zit hij elke keer bij die kleine kansen. En stiekem ben ik best bang dat ik alleen overblijf behalve de kinderen heb ik niks Een ding weet ik nou wel al de operaties die ik heb gehad stond ik de volgende dag alles weer te doen kz en de bbz hij heeft nu eindelijk door dat dat eigenlijk niet echt de bedoeling was en dat hij me meer had moeten opvangen... Hier gelukkig niet veel met kanker in de omgeving te maken Ik weet wel het is gewoon een kut ziekte....
Nou, dat.is het en dat blijft het toetie..... De ellende met al die % die ze geven is dat je er geen zak mee kan, je het er 0,0 invloed op en het is allemaal stom geluk of stomme pech en je moet het er maar mee doen..... En eerst zien dan geloven! Ik kan me heel goed voorstellen dat je bang bent alleen over te blijven..... Mijn man heeft mij gelukkig wel goed opgevangen na mijn operaties.... Beetje jammer dat je man het nu pas in ziet, maar goed, dat hij het nu in zie is al wat toch? Balen dat die therapie nu stil staat, is misschien nu hard nodig, is er geen vervanger?