Kan ze alleen nog maar huilen?

Ze is beland in de peuterpuberteit.

Daar naast proef ik uit je bericht dat jij ook niet goed/positief in je vel zit. Dit heeft ook veel invloed op het gedrag van kleine kinderen.

In deze fase is het heel belangrijk om haar geborgenheid en duidelijkheid te bieden. Heel consequent zijn en haar leren welk gedrag je NIET accepteert, en hoe ze haar gevoelens WEL kan uiten.
Vooral heel veel uitleggen, strakke regels, en drama gedrag niet negeren (als je niks zegt geef je goedkeuring voor het gedrag).

Succes!!

 

Mijn dochter kon er ook wat van, het zijn dingen waar je doorheen moet. Hier ging het altijd beter als ik heel veel geduld op bracht en op een positieve manier met haar om ging. Zolang ikzelf geïrriteerd was werd het echt niet beter.

Nu ze inmiddels bijna 4 is, gaat alles een stuk makkelijker met haar. (nu hopen dat dat voorlopig zo blijft)

 

Het klinkt heel cliche maar het is een fase waar bijna ieder kind doorheen moet. Het ligt aan de karakter van het kind en de houding van de ouders hoe lang een fase duurt. Het is dus misschien handig om tijd voor jezelf te nemen en eventueel hulp te zoeken omhet weer gezellig te krijgen thuis.

 

Een hart onder de riem: het komt echt goed!! Ik heb precies hetzelfde gedacht in oktober. Wat een verschrikking, wie was dat kind?!
We zijn liefdevol maar streng en consequent gebleven. Al die boosheid is frustratie omdat ze dingen willen kunnen waar ze te klein voor zijn het is de fase van autonomie: hun eigen ik ontdekken. Superbelangrijk, maar wel heel heftig.
Als ze me pijn doet gaat ze gewoon in de hoek en bij n extreme driftbui in de hoek gaan we bij d'r zitten. Desnoods houden we haar vast in n stevige knuffel en praten we heel rustig over de dag en wiegen d'r wat. Klinkt stom als ik t zo opschrijf... Onze dochter heeft behoefte aan het moment dat ze over kan geven aan d'r verdriet. Het mag er ook gewoon zijn.

Nu is ze weer m'n meisje zoals ik haar ken. Liever nog, zelfs! Het komt dus goed!!
Tip; bouw zo veel mogelijk rust in. Wij hebben veel tijd samen op de bank doorgebracht met boekjes, spelletjes en films. Rust in huis was echt t belangrijkste. Kijk later naar de situatie: wat maakte haar boos? Onze dochter wilde spelen als ze wakker werd, maar moest meteen van alles (eten, aankleden, ergens naartoe, etc). Het duurde daardoor soms 2 uur voordat ze iets kon doen wat ZIJ graag wilde. Nu staan we eerder op, kan ze spelen en daarna eten en daarna gaan we weg.
Tip; als je t niet trekt, breng d'r dan even naar n ander. Geef aan dat t ff zwaar is en dat je hulp nodig hebt. Je hebt t al zwaar, je hebt die rust en hulp nodig. Zo kun jij die liefdevolle moeder blijven. Sterkte meis!

 

Wij hebben dit gehad van 1 jaar en drie maanden tot 3 jaar en 2 maanden! Eerst door neusamandelontsteking waar de dokter niet naar wilde luisteren! 9 maanden lang een boos en driftig kind wat niets wilde! Daarna een maandje ok en toen de peuterpubertijd! Op dat moment wist hij natuurlijk al hoe hij het bloed onder je nagels kon halen dus het was nog erger dan bij andere kinderen! Ik werd echt gestoord en kon niets meer hebben! Sinds ik mijn rijbewijs heb begin december is ook zijn gedrag omgedraaid! Ik zit beter in mijn vel, we kunnen makkelijker dingen gaan doen en het heeft blijkbaar ook invloed op hem, of het is gewoon toevallig!

Het gaat dus echt over!

 

Het komt goed geloof mij.

Als je zelf gespannen bent dan reageren kinderen idd daar op.

Probeer rustig te blijven. En geniet van de momenten als ze er even niet is of als ze slaapt pak dan ook je eigen rust.

En soms als kinderen zo zijn. als niks werkt negeren wil dan nog wel eens helpen. Of ik laat je vandaag lekker je gang gaan( met grenzen natuurlijk) en kijken wel wat de dag brengt.

Iets leuks gaan doen samen wil ook wel eens positief werken. Kom we gaan naar de speeltuin. rondje fietsen. Even naar oma als die in de buurt woont.

 

hier ook zo eentje... vooral in de middag... pfff... vraag me soms af waar ze de energie vandaan haalt om zo veel lawaai te maken.
veel wandelen en afleiding zoeken zijn dingen die ik dan probeer. al was ze nu ziek en nu ze beter is word ik ziek... dat is minder maarja.
en soms maar gewoon de tv aan zetten als het echt even teveel word of iemand vragen om te helpen met oppassen.

 

M'n allereerste tip: til er niet te zwaar van en maak het niet groter dan het is. Want ik heb de indruk dat je dat nu wel doet. Wat ik me helemaal voor kan stellen hoor, als je er zo doorheen zit. Maar handig is het niet. Niet voor jezelf en je eigen uithoudingsvermogen en niet voor je dochtertje, want die zal last hebben van jouw emoties en daardoor dus alleen maar meer drama gaan maken.

Verder: besef dat ze dit doet, omdat ze meer kan dan eerder, maar tegelijk nog te weinig snapt van de dingen om haar heen om dingen te zien aankomen: alles is nog vrij onvoorspelbaar en als het dan even anders gaat dan zij dacht, is het dus al mis. Heel normaal peutergedrag.
Bij ons had met name mijn stiefzoon hier heel veel last van. Het hielp voor hem heel erg om alles zo voorspelbaar mogelijk te maken: vaste volgordes op de dag van dingen doen, vaste regels en vooral daar zo min mogelijk van afwijken. Niet denken: ach, we doen '[m een lol en hij mag een keer toch dit-of-dat, want daar deden we hem dus feitelijk geen lol mee, en onszelf ook niet

Wat betreft je reactie op het moment dat een driftbui begint, wisselt het erg per kind wat handig is. Soms is op schoot nemen en troosten handig, maar soms verergert dat de boel ook juist. Onze oudste kwam echt tot rust als we haar gewoon troostten, maar de jongste moet eerst eventjes razen, voor ze op het punt komt dat troosten kan. Die laten we dus even 2 minuutjes gaan en dan kan ik haar op schoot nemen en troosten. Mijn stiefzoon moest echt even in z'n eentje afkoelen: die kon dan echt minimaal een kwartier helemaal niets met ons.

Wij verwoorden dan verder zoveel mogelijk wat we gezien hebben: jij wilde dit, maar toen gebeurde er dat en dat vond je vervelend. En dan noemen hoe we het verder gaan doen.

Accepteer dat dit erbij hoort, (scheelt voor jezelf een heleboel), kondig aan wat je van plan bent, (VOORAL als je eens een keer de dingen anders doet dan anders: 10-5-2 minuten vooraf even noemen: we gaan over 10-5-2 minuten ... Hoeft niet letterlijk 10-5-2 minuten zijn, maar ongeveer. Ze kunnen toch nog niet klokkijken Gaat erom dat ze zich voor kunnen bereiden op wat er komen gaat).
Laat jezelf niet over de kop jagen door alle drama: het gaat niet werkelijk om belangrijke dingen, (ja, voor je kind wel, voor jou is zijn het kleine dingen en houd ze dus ook klein voor jezelf).