Eerlijk gezegd twijfel ik hieraan. Ik hoor dit argument heel vaak van ouders om beide veel te werken maar persoonlijk denk ik dat een kind er niet gelukkiger van wordt als er meer geld is (naast het geld om rond te komen) zodat je bijvoorbeeld extra op vakantie kunt of mooiere cadeaus kunt geven. Ik denk dat een kind zelf liever heeft dat zijn ouders meer tijd voor hem hebben dan luxe. Maar dat is mijn idee.
Uh ja in principe wel ja maar als de ouders gestresst zijn omdat er geen geld is of om met moeite het hoofd boven water houden of geldzorgen hebben wordt het kind daar ook niet gelukkiger van.
Het kind zelf word er misschien niet gelukkiger van maar wel heel het gezin. Ik wil voor mijn kind.alles kunnen kopen wat ik.wil tot bepaalde grenzen. Zie ik leuke kleertjes wil ik niet 100 keer moeten nadenken wat ik koop,ik zou evt ook ooit naar een eengezinswoning willen verhuizen om hem daarin te kunnen laten opgroeienn Ik.wil voor hem kunnen sparen zodat hij als hij wilt kan doorstuderen zonder schulden. Ik wil met hem zijn opa en oma kunnen bezoeken die in jet buitenland wonen en daar er op uit.trekken. Eb tuurlijk zijn dat luxe dingen,maar ik denk dat wij als gezin er gelukkiger van worden als we dat kunnen
Ja maar ik bedoelde ook te zeggen dat ik niet geloof dat een kind perse ongelukkiger wordt. Want dat ik 4 dagen werk (en mijn man ook) is niet perse noodzakelijk als wij bijvoorbeeld in ons mini appartement willen blijven wonen maar dat willen wij niet wij willen graag een huis met tuin zodat ons zoontje ook lekker naar buiten kan. Dus hebben wij ook meer inkomen nodig om in zo'n huis te wonen. En ik wil graag voor hem sparen, ik wil graag dat hij mee kan met schoolreisjes, kan sporten en kan gaan studeren. Het liefst wil ik ook nog wel zijn rijbewijs betalen. Allemaal niet noodzakelijk maar wel dingen die ook voor hem fijn zijn (sporten, mee op schoolreisjes lekker in de tuin spelen, leren zwemmen etc) Dus nee geldzorgen zijn het niet want we kunnen eten en drinken maar we willen iets meer voor hem. Maar in de tijd dat ik thuis ben is alle tijd voor hem en hebben we alle aandacht voor hem. En op de andere momenten word hij opgevangen door mensen die ook van hem houden en hem aandacht geven. Dus ik denk ook niet dat kinderen er ONGELUKKIGER van worden. Ze zijn anders gewend maar krijgen dezelfde liefde en aandacht en daarnaast ook nog eens van andere mensen die van ze houden of ze graag zien. Mijn ouders hebben altijd beide gewerkt (vader eigen bedrijf) dus niet 40 uur maar wel 80 uur per week. En ik heb me er nog nooit vervelend om gevoeld of het idee gehad dat ik niet voldoende aandacht kreeg. En ik ben blij dat ik heb kunnen studeren en zonder schulden mijn studie heb afgerond. Dit gezegd: ik denk helemaal niet dat er een goed of fout is. En het lijkt mij ook goed om het hier verder niet in dit topic over te hebben want anders verzanden we vast in een thuisblijf en werkmama topic en daar houd ik niet zo van. Iedereen maakt zijn eigen keuzes om zijn eigen redenen en ik denk dat we dan vooral elkaar moeten steunen (in dit topic dus de mama's die wel gaan werken en het hier lastig mee hebben om de juiste balans te vinden) in plaats te benoemen wat wel en niet beter zou zijn voor het kind Zoveel mensen, zoveel meningen.
Dankjewel Vrolijkheid. Toen ik dit topic een tijdje geleden opstartte had ik al een beetje schrik dat het weer een "reltopic" ging worden. Laten we inderdaad iedereen in zijn waarde laten en wat meer begrip hebben voor elkaar (in wat voor situatie we dan ook zitten). Aan het einde van de dag zijn we gewoon allemaal moeders die het beste willen voor hun kind(eren). En nu genieten van het weekend met onze kroost!
Gezien jullie reacties denk ik niet dat mijn post helemaal begrepen is. Het was totaal niet de bedoeling om aanvallend over te komen, integendeel. Ik wilde juist aangeven dat ik je schuldgevoelens snap. Niet dat ik daarmee wil zeggen dat je moet stoppen met werken, dat moet iedereen voor zichzelf weten.. Maar in de tijd dat ik zoveel schuldgevoelens had zei werkelijk iedereen: het went! Kop op! Voor mij was dat heel frustrerend omdat niemand mij leek te begrijpen, want het wende gewoon niet. Daarom wilde ik ook in mijn post aangeven dat je je niet hoeft te schamen als je schuldgevoelens hebt en dat het misschien niet zo makkelijk went als veel mensen zeggen. Dat is alles. Het was juist positief bedoeld. Jammer dat het dan direct in de richting van een rel-topic wordt geduwd. En het woord 'ongelukkig' heb ik geen enkele keer gebruikt. Een fijne dag dames!
hier ook over een viertal weken terug gaan werken. İk heb het nu al dik zitten, ik mis Mn mannetje als ie al eens een keer wat langer geslapen heeft ....
Wat ik persoonlijk denk.. is dat kinderen niet per definitie gelukkiger van het een, danwel het ander worden. Ze accepteren de situatie gewoon zoals die is. Ik heb de "luxe" om altijd thuis met de kinderen te kunnen zijn (is totaal niet iets waar IK persoonlijk gelukkiger van word, maar daar gaat het nu ff niet om, haha) en ik geloof eigenlijk niet dat mijn kinderen nou perse zo veel gelukkiger zijn dan die van ouders die werken. Het is meer iets wat bij de ouders zelf speelt, denk ik. Schuldgevoelens hebben zo weinig zin.. zolang de kinderen in een liefdevol, warm huis opgroeien denk ik dat je al heel goed bezig bent.
Exact, zo denk ik er ook over. Neemt niet weg dat ik vorige week wel echt schuldgevoelens had (en gisteren omdat ik me bedacht tijdens werk dat ik NIET aan mijn zoontje dacht (pas toen ik mijn whatsapp opende en zag dat mijn zwangerschapsgroepje weer los was gegaan) voelde ik me daar weer schuldig om Maar vandaag lekker met hem thuis en dan niet aan werk en focus op hem. Dus zo probeer ik het ''goed'' (voor mezelf want we doen het zoals vlinderbloem zegt altijd goed!) te doen: op mijn werk focus op mijn werk, thuis focus op Sam. En het gaat steeds beter zo!
Maandag ben ik aan de beurt. En het idee alleen al vergalt mijn laatste weken met hem. Hij is mijn laatste kindje en dat lijkt het nog erger te maken allemaal. Bij mijn oudste ging ik na 5mnd 4 hele dagen buitenshuis werken, ik lunchte wel thuis (bij mijn moeder, waar zij werd opgevangen) en soms bracht oma haar nog een keer in de namiddag (kolven ging héél slecht en dochter was flesweigeraar). Bij mijn tweede dochter startte ik na 5mnd met 4 halve dagen buitenshuis en 4 halve dagen thuis. Zo deed ik het tot ze een jaar was. Ze werd opgevangen door mijn moeder en schoonmoeder. Ik kolfde 1 keer (en dat ging vlot), zij kreeg 1 flesje (waar ze niet moeilijk over deed) en alle andere voedingen kreeg ze live. En nu bij mijn zoontje hebben we besloten dat ik halftijds ga werken, in elk geval al tot hij 1 jaar is. Eerst was ik euforisch dat we dat geregeld kregen, dat beide oma's opnieuw willen oppassen, en dat mijn werk mee wilde denken. Maar nu het dichterbij komt, zinkt de moed me in de schoenen. Zoontje is flesweigeraar, ik stel het kolven alsmaar uit (voorraadje van nauwelijks 400cc, amper goed voor de eerste werkdag en geen marge voor als kolven weer tegenvalt) en thuis lunchen is nu geen optie (verplaatsting kost min. 30min enkele rit). Ook baby brengen, gaat niet want de zusjes moeten natuurlijk ook nog opgehaald worden na school. Ik heb hier op dit forum al massa's adviezen gegeven over flesweigeren, kolven,... maar zelf ben ik momenteel zo ongelukkig om wat komt, dat ik er niet in slaag ze zelf toe te passen. Wat doet dit pijn zeg. En wat knaagt het schuldgevoel hard...
Ook hier enorme schuldgevoelens. Over 2 weken begint het weer na 6 maanden thuis mama te zijn geweest. Kon het maar anders. Oh wat ga ik mijn mannetjes missen, ben gewend dat ze er nu 24 uur per dag zijn. Het voelt zoooo rot. Het lijkt erger als toen ik weer aan t werk ging met de oudste. Ik denk dat het komt omdat de kleine zo een zorgkindje is en alleen ik als mama tot nu toe zijn gebruiksaanwijzing door heb. Pfff moeilijk
Hoe ging het mamamaya? Hopelijk heb je nog een beetje een voorraadje kunnen aanleggen? Eventueel met een bekertje laten drinken? MamavanSa... ondertussen ben ik drie weken terug aan het werk. En eerlijk waar, de eerste twee weken vond ik het heel moeilijk en lastig. We hebben ook wat problemen gehad met de onthaalmoeder en dat maakte het er niet makkelijker op. Nu gaat het al wat beter, ik denk niet constant meer aan hem op het werk en ben ook wel blij dat ik weer een beetje terug mezelf kan zijn zoals ik was voor de baby. Maar het doet nog altijd pijn als ik hem 's morgens moet wakker maken om nog te drinken aan de borst omdat ik moet gaan werken. 's Avonds als manlief hem gaat halen heb ik soms het gevoel alsof hij de hele dag gewoon in zijn wippertje heeft gezeten. Ik weet en voel gewoon dat hij niet zoveel wordt gestimuleerd als thuis en ze hem ook niet door heeft. Maar de realiteit is voor mij nu eenmaal zo... Wat niet wil zeggen dat het bij jou ook zo zal zijn hé! Geniet, echt waar, met volle teugen van je kindjes. En probeer er niet teveel aan te denken. Ik heb ook een beetje een handleiding van mijn zoontje opgeschreven voor de onthaalmoeder, ik voelde me daar beter bij. Misschien kan jij dat ook doen? Het vervangt niet de mama maar misschien helpt het hem toch een beetje als ze weten hoe hem aan te pakken. Hoe gaat het met de andere werkende mama's ondertussen? Zijn jullie het al wat gewoon?
Mijn eerste werkdag was drama. Hij heeft de hele dag gejammerd en getreurd, en oma heeft er amper 40cc ingekregen op 7u tijd. Uiteindelijk heeft ze me gebeld en om 14u was ik dus alweer thuis. Hij was zo blij toen hij mij weer zag... heeft de rest van de dag en een gat in de nacht geclusterd. Vervolgens 3 keer alles teruggegeven, melk met veel slijm en snot. Hij is compleet van slag. En ik kreeg oor- en keelpijn. Dus werkdag 2 zaten we al bij de dokter. Werkdag 3 zal vrijdag zijn, ik kijk er nog meer tegenop... De voorraad is inmiddels bijna een liter, maar wat maakt het uit, hij drinkt het toch niet
Kop op probeer het een beetje positief te zien! Als jij dat al niet ziet voelt je kindje dat zeker en zal het zich ook meer verzetten. Jullie moeten er toch samen een weg in gaan vinden. Het is moeilijk kost veel tranen en is even wennen maar langzaam maar zeker komt het goed! Wel vervelend dat jullie ziek zijn nu : beterschap! En lastig dat het een flesweigeraartje is! Dronk hij eerder wel uit fles met oefenen? Anders met bekertjes proberen? Hier werkte ook veel oefenen dat papa het gaf ik echt weg al lopend zingend afgeleid geven. Veel flessen geprobeerd, speen verwarm, houdingen: uiteindelijk gelukt! Mocht je tips willen hebben mag je altijd pb-en! Succes en sterkte vrijdag weer! Nog even dagje goed knuffelen!
Ik weet dat ik er zelf ook voor moet gaan om het beter te doen slagen. Maar ik kan mijn gevoel hierover niet opzij zetten, daar waar me dit bij mijn dochters wel lukte. Het helpt ook niet dat ik me niet meer goed voel op mijn werk (speelde al voor de zwangerschap, ik keek uit naar wat anders maar dat zit er nu even niet in). Flesweigeren heeft hij altijd gedaan. Ik geef sowieso nooit de fles, en ik ga ook weg als papa of oma ze geeft. Maar meer dan een paar cc (echt 5 of 10) wil hij niet. Ook niet uit een bekertje, van een lepeltje of koud / lauw, ook niet versgekolfd, niet liggend / zittend... De paar kleine succesjes waren met lauwe melk en al lopend met hem rechtop in papa's armen. Onze oudste dochter was ook flesweigeraar en ook zo hardnekkig. Maar bij haar kon ik me organiseren om 2 keer op een werkdag live te voeden. Mijn jongste dochter dronk zuinig van de fles, maar wel goed en het hoefde ook maar één keer per werkdag (ik werkte 5u buitenshuis en dan nog 3u thuis). Bedankt voor de opbeurende woorden en voor het meedenken in elk geval.
Ik vind het echt rot voor je MamaMaya. Het is al moeilijk om terug aan het werk te gaan en als je dan nog worstelt met een flesweigeraar is het hek helemaal van de dam. Het was bij mij op mijn eerste werkdag ook zo, stond ook na een paar uur terug thuis. Gelukkig neemt hij het flesje nu wel aan. Een collega van mij haar dochter was ook een flesweigeraar. Alles geprobeerd en uiteindelijk hielp maar één ding: het flesje aan 42 graden geven. Blijkbaar wou haar kindje alleen echt hete voeding. Zelfde probleem met fruitpap, aan 42 graden wou ze het wel eten. Bovenstaande is natuurlijk op eigen risico hé. Maar wie weet is het de tip die voor jouw zoon helpt. Ik hoop dat je vandaag al een iets betere dag hebt. Dikke knuffel.