Hoi Allemaal, De laatste week voel ik mij zwaar ellendig. Stemmingswisselingen; het ene moment kan ik alles aan en voel me top terwijl ik 5 min later nergens energie voor heb en het allemaal wel best vind. Ik herken dit echt niet van mezelf en vind dat misschien nog wel moeilijker... Ben altijd geweest van het positieve, niet zeuren en doorgaan, niks was te gek maar nu..... Naast de lichamelijke klachten van bekken/rug, harde buiken en lage bloeddruk voel ik mij erg neerslachtig, angstig, heb nergens energie voor en voelt het geheel erg negatief.. Ik ben veel alleen thuis, vriendlief werkt veel middagen/avonden dus echt van me af praten kan ik het ook niet.. Zijn er meerdere die dit gevoel herkennen en/of tips hebben? Dit is mijn eerste zwangerschap, zit nu op 26 weken.
Ik herken het. Heb sinds een week of 4 iets soortgelijks. Kan me ineens ontzettend depri voelen maar dan ook echt heel erg dat ik gewoon moet vechten tegen de tranen. Gelukkig is bij mij dit gevoel meestal binnen 5 of 10 minuten weggetrokken en dan gaat het weer oke. Paar x diep in en uitademen doet ook wonderen bij mij. Heb ook van die dagen erbij zoals jij beschrijft: nergens zin in, lusteloos, down voelen. Kan je alleen als tip geven om er niet aan toe te geven. Een keer lekker heel de dag op de bank of in bed blijven kan wel. Maar als je dit vaker doet blijf je een beetje in die negatieve spiraal hangen heb ik gemerkt. Ik vind t wel een troost om te weten dat het iets tijdelijks is. Dat het door de hormonen komt. Al ben ik buiten mn zwangerschap er ook gevoelig voor heb ook al n keer een depressie meegemaakt mischien dat ik er daardoor beter mee om kan gaan. Wat ik je nog kan aanraaden als het erger word vertel je verloskundige erover! het is niet niks en zij weten denk ik precies de juiste stappen die je kunt nemen om je beter te voelen.
Heel herkenbaar ! Alles kan me soms dwars zitten en dan kan ik daar zo hard om huilen. Momenteel ben ik bijna 23 weken zwanger. De 20 weken echo was helemaal goed. Maar ik vind het zo lang duren allemaal ! De tijd gaat zo langzaam. Het lijkt wel gister dat ik pas 22 weken was... Ben het wachten nu al zat lijkt het wel. Met m'n vriend praten gaat ook lastig. Hij werk hele wisselende diensten. Deze week heeft hij nacht dienst dus zie ik hem alleen even met eten en verder slaapt hij overdag. Ik probeer mezelf bezig te houden. Opruimen. Schoonmaken dat is de enige tip die ik je nu kan geven. Jezelf bezig houden
Ja helaas herken ik dat maar al te goed, maar ik had het juist toen ik niet meer zwanger was... Kan je verder niet echt helpen denk ik, behalve adviseren om misschien te gaan praten met je HA of een psycholoog inschakelen? Is echt zo vreemd niet hoor! Ik herkende m'n eigen emoties/stemmingen ook niet meer helaas... dacht bijna dat ik schizofreen werd! :O
O, en was jes12 zegt klopt als een bus!: geef er niet te vaak aan toe! Want dan komt de negatieve spiraal (waar je niet meer uitraakt!). Je VK erover spreken is dus echt een heel goed idee (of HA)!! Of van je afschrijven, of keihard meezingen met de muziek! Sporten doet ook wonderen overigens!!
Denk dat het inderdaad het beste is om zodra je voelt dat je stemming omslaat afleiding te zoeken. Hup, even een wasje in de machine. Of een filmpje opzetten. Lekker onder een dekentje op de bank met een goed boek. De stad in en iets leuks voor je kind kopen. Een vriendin bellen die je al even niet meer gespeoken hebt. En bedenken dat dit écht de hormonen zijn
Ik heb ook van die momenten, maar nog niet zo heftig. Ik geef mezelf er een btje aan over en dat werkt wel... tis meer dat ik het na de bevalling spannend vindt, heb de periode na mijn 1e bevalling/zwangerschap 5 jaar geleden een post partum depressie gehad, dus weet er alles van helaas... Sterkte met alles en echt: het komt goed!
Yup, sinds ik 25 weken zwanger ben is dat bij mij echt de kop komen opsteken en ben zelf ook altijd erg positief en geen zeikerd. Nu kan ik in een uur echt depressief, vrolijk, huilerig, lui en vol energie zijn. Mijn stemmingen die blijven maar wisselen, is erg irritant maar ja, dat zijn de hormonen.
*digitale knuffel* ik herken het ook! ik zit al thuis vanaf 27 weken i.v.m. gespannen pijnlijke buiken. ik ben ook veel alleen thuis; mijn man maakt lange dagen op werk en kan ook niet elke avond mijn handje vast houden dus heeft ook dan vaak afspraken. Hij is super lief voor mij en doet alles voor mij, maar omdat ik fysiek niets kan, behalve liggen, zitten en van de bank naar de keuken en van de keuken naar de bank lopen, valt het mij echt niet mee. Het ene moment kan ik heel down zijn en een ander moment kan ik denken, pff nog maar 6 weken (al hoewel ik gister een soort van paniek aanval kreeg bij het idee dat het nog 8 weken kan duren) en heb ik weer de hele avond gezocht naar mogelijkheden tot inleiden met 40 weken. Weet wie het zegt nu, maar kop op. Probeer even een frisse neus te halen of een nieuw project te bedenken... Zo ben ik bijvoorbeeld de hele computer met alle documenten gaan opruimen en ordenen, alle foto's in juiste mappen met datum etc. Tja, je moet wat. Ik heb nu al de enveloppen voor de geboorte kaartjes geschreven en ben nu begonnen met haken (voel me echt een muts), maar je moet elke keer maar wat bedenken . Zet 'm op!
Dankjewel allemaal voor de reacties!! Ook al lees je vaak dat het normaal is soms voelt het alsof je de enigste bent.. Gelukkig ben ik vandaag weer wezen werken en moet zeggen dat dat ook wel veel doet, heb net 2 weken vakantie gehad en dus veel alleen gezeten.. Nu gelukkig weer meer onder de mensen, afleiding en gezellig kunnen kletsen, gedachten even ergens anders bij hebben, al is het maar voor even..