Lang laten huilen is inderdaad zielig.. Maar ik vind kinderen die niet de kans krijgen om even zelf tot rust te komen (dmv 5 min huilen, niet krijsen) persoonlijk net zo zielig. Omdat ze constant uit bed geplukt worden, gedragen, weer in bed en weer uit bed gestopt worden en uiteindelijk totaal oververmoeid zijn omdat er totaal geen ritme mogelijk is.
ik voel mij een perfecte moeder ja voor mijn zoon. Ik hoop dat hij dat als hij groot is ook zal beamen dat ik het zo perfect mogelijk heb gedaan. En ik hoop dat iedere moeder voelt dat zij het allemaal perfect doet op haar manier voor haar kinderen.
Precies.....maar, wees niet te streng voor jezelf he! Je doet je best,meer kan niet. Ik wil mijn kids juist ook meegeven, dat mama niét perfect is. En dat dit niet erg is. Dat ik het soms ook niet weet. Maar dat ik er wel altijd voor ze ben!
Ik zei ik VOEL mij de perfecte moeder. Dat ik het niet ben dat zal best wel maar ik geef mij inderdaad 1000% als moeder ( en dat zal (bijna) iedere moeder wel doen neem ik aan)
Nee hoor, ik denk dat je zelf even goed moet lezen... Meerdere dames schrijven.dat ze geen topics durven openen of vragen durven.stellen omdat de perfecte moeders dan reageren..vooral de moeders die achter het 6-maanden advies staan, die zijn het "ergst". Er staan geloof ik 2 reacties van moeders die rapley.doen. De overige 99% geeft "gewoon" potjes. De dames linken relaxed zijn aan een bepaalde manier van opvoeden. En dan zegt er ook nog iemand dat je geen "tegenreactie" mag geven, want het moet wel luchtig blijven?Oftewel, zoals wij het doen, dát is relaxed. Dus een mama die zegt dat ze ook relaxed is, maar het anders doet, die hoort er niet bij? Dat willen we nu niet horen hoor.. Dat bedoel ik met niet veroordeeld willen worden,maar het zelf wel doen. Bah.
Ik had ook een huilbaby, en ja, het was zwaar. Maar mijn gevoel zei, niet laten huilen, er is iets. Toen ik eindelijk serieus genomen werd bij arts / cb bleek dat hij flinke reflux had, hij heeft tot 20 mnd medicijnen gehad. Dus er was wel degelijk iets. Een baby ( en dan bedoel ik geen dreumes of peuter) huilt gewoon niet 'zomaar'. Misschien weet he als ouder niet wat er is, maar er is wel degelijk iets .. Maargoed, dat is mijn mening. ( bewezen overigens, maargoed, jouw 'mening' is duidelijk)
Ach ja ik begrijp de brief wel. Maar vind het erg 'Amerikaans' om het maar even zo te zeggen. Met m'n nuchtere Hollandse kop heb ik ze vrij weinig laten huilen. Soms wel even, maar die kleintjes tot een half jaar/9 maanden sowieso niet. Maar soms was het nodig, vooral bij de jongste.
Hier ook... Vooral in de nachten was het echt dramatisch, ze had gewoon zoveel pijn! En uiteindelijk bleek ze wel een KMA te hebben. Overigens hebben de artsen mij gelukkig gelijk vanaf het begin serieus genomen.
Ok, haha.. het is denk ik meer hoe je het zelf bekijkt dan.. ik vatte het wel als vrij luchtig en relaxed op. maar misschien kom ik hier ook te weinig om alle ins en outs te snappen.. Vind het wel erg dat mensen hier geen topics durven te openen, ja, als je een topic opent, krijg je verschillende meningen, daar moet je dan maar tegen kunnen vind ik
Tja de allereerste week van haar leven toen ze net uit mijn warme vertrouwde veilige buik was lag ze alleen in haar bedje de hele nacht er kwam alleen iemand als ze heel hard huilde of het drinktijd was... Want dat kon niet anders... we lagen alle twee in het ziekenhuis en waren afhankelijk van andere die ons bij elkaar brachten en geloof me daar heb ik heel wat om gehuild. En wat heb ik me een slechte moeder gevoeld en ben ben ik bang geweest dat het onze binding in de weg zou staan... Gelukkig weten we niet wat een baby denkt... dus houdt ik me vast aan de gedachte dat ze er misschien niet zo veel van gemerkt heeft. OH en ondanks dat ... toen ze een maand of 3 was en we gelukkig al lang thuis waren liet ik haar ook wel eens huilen, gewoon omdat ik vond dat daar niets mis mee was. Als ze echt overstuur was ging ik er natuurlijk wel heen, maar mijn dochter had het nodig om zichzelf even in slaap te huilen leek het altijd wel. En er zijn tijden geweest dat ze zoveel huilde dat ik het gewoon niet trok om er steeds maar op in te gaan. Echter sliep ze vanaf een maand of 6 zo goed als door en is slapen daarna nooit meer een issue geweest.
Ik krijg de kriebels van dit stukje. Hier een mama die wel slaaptraining heeft toegepast en het is het beste advies van het cb wat ik gehad heb. Ik heb met hem mee zitten huilen twee dagen maar met negen maanden een mannetje dat alleen maar op zn moeder wilde slapen terwijl mijn buik steeds dikker werd en een placenta previa die opspeelde was het gewoon niet anders. Mijn zoontje duikt nu elke dag zijn bed in en is het heerlijkste ventje dat er is. In mijn beleving hadden kinderen vroeger meer manieren dan nu en ligt dat voor een deel in de 'pamper'-opvoeding van tegenwoordig. Maar goed, ieder zijn eigen manier van opvoeden. Als iedereen hetzelfde is, leert niemand wat.
Eens, de oudste was een huilbaby maar hebben we nooit laten huilen er zijn genoeg oplossingen. De tweeuw was een reflux baby die niet groeide ook daar hebben we de nodige problemen mee gehad. De derde wil graag dat je erbij blijft zitten nouja prima dan spelen de kinderen beneden en de jongste valt met 5 min in slaap
Ik ga het niet eens lezen. Hie ook 'slaaptraining' toegepast. Zoon had het gewoon nodig om alle prikkels te verwerken, als ik dan bij hem op de kamer dat proces kwam verstoren ging hij alleen nog maar veel harder en meer overstuur huilen. Ik ben altijd op mn moedergevoel afgegaan en die zei dat dit voor dit kind het beste was. En nee ik voel me niet schuldig of aangevallen, alleen maar onbegrepen.