Dag Allemaal, Ik wil graag even mijn verhaal kwijt en ben benieuwd of er moeders zijn die dit goed herkennen.. Onze zoon is nu 26maand en heeft echt super lieve momenten en kan steeds wat beter alleen spelen, gelukkig begint het praten nu ook wat meer want dit is al een langere periode een groot frustratiepunt bij hem. Thies is een druk manneke die het liefst de hele dag bezig gehouden word, hij is driftig en wanneer hij zijn zin niet krijgt of iets even niet gaat zoals hij dat wil gooit bij met alles wat er voor het oprapen ligt, slaap, stompt en schopt hij er op los en doet hij zelfs zichzelf pijn. Deze situaties doen zich veelal thuis voor en drijft ons steeds vaker tot grote wanhoop.. Nu weet ik heel erg goed dat het een combi is met de peuterpubertijd, frustraties, etc. maar we zijn afentoe ten einde raad. Gister was er als voorbeeld eerst een driftbui waarna hij zijn stoeltje door de kamer smeet en deze terug ketste tegen zijn lip, gevolg onwijze bloedblaar! Daarna waren we aan het kleuren, zijn kleurboek kwam aan 1 kant steeds wat omhoog en dat frustreerde hem, hij sloeg er steeds op in de hoop dat het zou blijven liggen maar uiteindelijk smeet hij alles van tafel incl. glazen vaas en hij beet zichzelf heel hard in zijn vingers. daarna een goed uur ontroostbaar, hij was niet af te leiden of te troosten. Na dit uur was hij zo vermoeid, arm arm manneke, hij maakt het zichzelf onnodig zo moeilijk Wie o wie herkend dit?
Peuterpuberteit. Over peuters die dwarsliggen, alles zelf willen doen, emotioneel zijn. Dit is een link met interessante informatie en tips. Aiden (en Finley begint er nu mee ) smeet ook met dingen als hij driftig/gefrustreerd was. Hij doet dat nu eigenlijk bijna nooit meer gelukkig. Zichzelf bijten heeft hij nog nooit gedaan trouwens. Lijkt me erg heftig! Aiden was/is in een driftbui totaal niet te bereiken, helemaal over zijn toeren. Krijsen, gillen, janken...... Hier helpt het om af te wisselen. Daar bedoel ik mee, als hij een driftbui krijgt tijdens bijvoorbeeld het aankleden (wat hij zoveel mogelijk zelf wil doen) en papa is daarbij, dat ik papa dan aflos en papa even weggaat. Die afleiding helpt. Of zijn knuffels gaan hem zogenaamd helpen of troosten of met hem praten. De peuterpuberteit vind ik persoonlijk een zware en moeilijke fase.
Ik herken echt elk detail van het artikel maar ook van jou verhaal, wij handelen precies het zelfde. We proberen hem uit de situatie te halen en aan de situatie zelf even geen aandacht te geven omdat hij het zelf ook niet altijd onder controle krijgt. Contact krijgen wij met Thies ook niet, wat ik soms vooral heel erg zielig vind en dan vooral wanneer hij zichzelf bezeerd. Maar we hebben ook serieus momenten dat we even "bang" van hem worden, hij grijpt dan naar ons gezicht of gooit iets zo ontzettend hard.. En ik probeer me steeds maar voor te nemen dat het een fase is en dat het een combi is van zijn pittige karakter en de peuterpuberteit maar oh oh wat is dat lastig. Om ons heen hebben ze er allemaal ook wel last van maar toch herkennen ze dit niet, waarschijnlijk toch een extreem geval dan Arme kids..
Ik kan er echt zooo van genieten, van het ontdekken en ontwikkelen maar oh wat zijn dit soort buien afentoe pittig!
Ik ken het ook wel, maar niet het zichzelf pijn doen. Ik denk dat het gevoel erkennen belangrijk is: Ik zie dat je boos bent. Word je er boos van? Enz. En geen verwachtingen hebben over de bui. Het even laten gaan, mits het veilig is. Wij vragen ook wel eens: wil je even knuffelen? Maar goed, dan moet ze nog niet te ver zijn. Maar zichzelf en jullie pijn doen zou ik wel erg vinden en ook heel streng op zijn. Achteraf zoveel mogelijk uitleggen, en misschien kun je een alternatief bieden voor het pijnigen? Even schreeuwen, of in een kussen slaan? Succes, het is echt lastig soms!