Wat heftig Bloem. Ben zelf bekend met anorexia en heb er ook jaren tegen gevochten. Ook hier stond mijn relatie toen op knappen (toen hadden we overigens nog geen kinderen). Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.
Heel veel sterkte...ik zit momenteel ook in een crisis. Mijn man woont op dit moment door de week ergens anders en de weekenden is hij thuis. Ik moet zeggen dat dit veel rust geeft om alles duidelijk te krijgen. Tevens lopen we allebei afzonderlijk van elkaar bij een psych en ook dat is erg fijn om alle rommel in je hoofd op te ruimen. Waarom is je man zo rigoreus in zijn besluit? Niet leuk om te horen wellicht maar is er een ander in beeld?
Wat ik je kan adviseren is....trek je eigen plan. ga dingen doen zonder hem, zorg dat je er goed uitziet (dan voel je je ook beter) laat hem zien wie jij ook alweer bent.
Nee er is absoluut geen ander in beeld en nogmaals...mijn man heeft dit niet van de een op de andere dag besloten, misschien heb ik het niet duidelijk uitgelegd. De afgelopen twee jaar heb ik therapie gehad, dat was 4 daagse therapie, dus intensief (ik was wel gewoon thuis). Maar voor ons allemaal was dit heftig en de liefde is over. Het is voor ons allebei super moeilijk maar we gaan proberen dit zo goed mogelijk te regelen voor de kinderen. Het is alleen super moeilijk en heftig en voor mijn gevoel is er nu niets veranderd omdat we beide hier nog wonen en ik de toekomst gewoon onzeker ingaan....geen werk, geen woning, geen man. Ik voel me redelijk mislukt en ik wil alles altijd goed doen en alles lukt te mislukken. Maar ook ik mag nu niet opgeven, ik heb twee kids die mij (ons) nodig hebben. Maar het maakt het allemaal niet makkelijker.
Je bent niet mislukt. Je hebt een lange weg achter de rug, een grote strijd. Kies voor jezelf en je kinderen en zorg dat je het met je ex netjes regelt. Dat jullie een fijn huis krijgen en een nieuwe toekomst. En dat je niet terug valt nu! Dus je niet zwak gaan voelen maar de schouders eronder. Ga ervoor, ook voor je kids. Je hebt een lange weg bewandeld, dat deed je niet voor niets.
Even een update....ik heb vanmorgen een sollicitatiegesprek gehad . Via onze mediator van de scheiding.....En ik had al een open sollicitatie naar dat kantoor gestuurd, heel toevallig. En ik heb vanmorgen gewoon gebeld en ik kon meteen op gesprek komen en ik hoor deze week nog iets. Ik hoop toch zo dat het iets is. Dan heb ik in elk geval werk. Dan nog een woning vinden. Verder gaat het hier nog hetzelfde. Dat is gewoon raar. Ik hou nog echt van mijn man, maar hij is wel verder. Ik vind dat heel raar en voor de kinderen is het zo ook niet duidelijk. Maar helaas...huren is zo lastig hier. Dus ik heb wel een gesprek volgende week met onze belastingman....hij heeft ook onze hypotheek geregeld én bij mijn ouders komt hij ook thuis. Misschien dat mijn ouders garant kunnen staan. Maar dan is het wel handig dat ik een baan heb! Dus pffff best stress allemaal! Nog even een kaarsje aansteken voor mij tot ik iets hoor!
Goed zo meid! Sterk van je. Je doet het hartstikke goed hoor. Als je straks ook fysiek gescheiden bent (doordat ieder apart woont) zal je het ook beter kunnen gaan verwerken. Nu zijn jullie uit elkaar maar wonen/praten/zien elkaar gewoon. Dat is natuurlijk zout in een open wond gooien.
Hopen da die sollicitatie wat wordt! En nu dus nog een huisje. Hoe gaan jullie het regelen met de kinderen? Want misschien moet degene die met de kinderen gaat wonen (voorlopig?) blijven en de ander tijdelijk bij iemand in gaan wonen als dat kan?
he meid wat ontzettend heftig.. Zeker omdat het nu wat beter met je gaat dat je dan dit weer krijgt.. Ik vind het heel knap hoe je er mee omgaat, en idd ik kan me voorstellen dat dit voor je man ook heel heftig moet zijn.. Ik weet niet of je wilt vertellen waar je woont.. Misschien zijn er hier wel meiden die je ergens mee kunnen helpen.. Ook omdat je schrijft dat je vriendinnen bent verloren.. Wie weet wat er van komt.. Heel veel sterkte en wijsheid gewenst.. Jij komt er wel, je hebt al zoveel overwonnen! Dikke knuffel!
Heel veel sterkte gewenst... Ik heb zelf ook anorexia gehad, maar was toen nog alleen. Ik kan me voorstellen dat het een grote druk op je relatie legt. Ik moet zeggen dat ik echt nooit meer gedachten rondom eten heb. Ik hoop dat dat jou ook gaat lukken! Pas je goed op dat deze situatie niet leidt tot een terugval?
Dank jullie wel!! Nooit meer gedachten rondom eten lijkt me zo heerlijk, echt een bevrijding. Ik hoop echt dat ik dat ooit weer zal hebben!! Ik kan het me nu niet voorstellen. Ik hou me nu vast aan mijn voedingsadvies en dan gaat het wel, ik wil zeker niet terugvallen maar pittig is het wel ja! Ik ga dadelijk voor het grootste gedeelte voor de kinderen zorgen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er tegenop zie, zeker als ik werk heb, wat ik natuurlijk hoop....maar dan werk ik, heb ik de kinderen altijd en dat vind ik best heftig, zeker omdat ik nog niet helemaal beter ben. Ze gaan dan 1 weekend in de twee weken naar hem en misschien 1 avond in de week bij hem slapen. Nu is het echt moeilijk, vooral voor mij heb ik het idee omdat mijn man het al meer verwerkt heeft lijkt het. Ik vroeg hem gisteren dat ik me nu nog geen voorstelling kan maken hoe het is, alleen. Hij zei: ik ook niet, lijkt me wel pittig om dan de was zelf te strijken en te wassen!! Ik weet niet of dat nou een typische mannenreactie is, maar ik bedoelde eigenlijk..overal alleen naar toe gaan, alleen dingen beslissen, niet meer praten met iemand over bepaalde zaken waar je mee zit. Natuurlijk kan dit met andere mensen ook, maar ik ben 15 jaar samen, de helft van mijn leven en dat vind ik een rare gedachten. Die druk ik ook weg, want ik wil niets voelen. Ik wil het beste voor onze kids.
Jeetje wat heftig voor je. Neem rustig de tijd om alles te verwerken. Er zullen vast en zeker hele pittige momenten komen, maar probeer te blijven genieten van dingen. Hou van je zelf en je kinderen, en probeer dat als "alles" te zien. Maak je eigen wereldje weer compleet. Heel veel sterkte gewenst en een dikke digi-knuffel
Je man is waarschijnlijk ook al verder met verwerken dan jij. Wel heel erg goed van je dat je al een sollicitatie gehad hebt, ik duim voor je dat je de baan krijgt! Kan me voorstellen dat de gedachtes omtrent eten nu extra moeilijk zijn, maar je hebt 2 jaar hard gevochten, geeft dat nu alsjeblieft niet op, je bent van v gekomen voor jezelf en je kindjes, dit stukje lukt je ook vast nog wel.
Echt super lief van jullie! Doet me goed, ook al ken ik jullie niet ! Ik heb nu het gevoel alsof mijn leven stil staat en dat ik weer kan leven als ik een huisje heb, een baan heb en alles weer normaal is. Mijn zoontje had een tekening gemaakt van papa en mama en dat we bij elkaar blijven. Ik dacht dat hij er niet mee bezig was, hij is 5 jaar, maar toch wel. Dat doet zo'n pijn he! Ik wil dit ook niet en nu moet ik het toch doen. Ik wil helemaal niets voelen nu, maar ik ben wel bang voor als ik dadelijk alleen zit, kan ik dat wel? Ik ben al zo lang samen, ik ben trouwens nog nooit alleen geweest in mijn leven!
Lieve bloem, Natuurlijk red jij het!! Je zal je draai moeten vinden maar dat komt wel. Het besef zal er nu nog niet helemaal zijn omdat je nog onder 1 dak woont. Geef jezelf ook de tijd om verdrietig te zijn, net wat je zegt je bent zolang samen geweest en dan alles alleen is een grote stap. Je zal tegen veel dingen alleen lopen, maar komt hier zeker sterk uit. Ik ben vorig jaar ook gescheiden onze jongens waren net 5, toen wij uit het huis weg gingen. Wij zijn altijd een heel open boek geweest richting hun. Ze hebben het heel goed opgepakt, nu hadden wij wel een hele mooie tussen oplossing want ik ging 1 straat verder wonen. Zo konden de jongens wennen aan het idee van niet meer onder 1 dak en toch konden ze papa zien wanneer ze hier behoefte aan hadden. Wij hebben hier 8 maanden gewoond en toen verhuisd naar een hele andere wijk. Dit was wel moeilijk voor hun. Ik heb ze overal bij betrokken met de verhuizing. Goed voorbereid en alles uitgelegd dat ze nu niet meer zomaar naar papa kunnen. Begin periode was hier best rottig, moeilijk onze draai kunnen vinden. Dit gaat nu heel goed. Ik merkte aan 1 van mijn zoontjes dat hij het er toch moeilijk mee had. Op school ging ook niet lekker. Ze hebben toen beide gesprekken gehad met een vrouw van school. Dit heeft goed geholpen, hun verhaal kwijt aan een onbekende. Thuis zijn we altijd duidelijk geweest van papa en mama vinden elkaar lief maar zijn niet meer verliefd op elkaar en gaan niet meer samen wonen. Nu zeggen ze inderdaad ook vaak van papa en mama houden van elkaar maar dan gewoon net zoals je van je vrienden houd. Nu is de band met mijn ex man nog steeds heel erg goed, en dat geeft ook rust voor onze zoontjes. Geef je kinderen ook de ruimte om verdrietig te zijn, wees altijd eerlijk, geen verwijten richting papa, en je mag je eigen verdriet ook best laten zien aan hun. Daar leren ze ook van. Het komt goed, al zal je dit nu nog niet zien en voelen. Enorm veel sterkte
Bedankt voor je verhaal! Vind ik fijn om te lezen. Ik probeer heel open te zijn. Ik heb gezegd dat ze hierover altijd mogen komen praten met ons, maar ik ga niet elke dag vragen hoe ze zich nu voelen en hoe ze erover denken. Ik wil er niets steeds over beginnen. Mijn dochter van 7 jaar praat op school ook met een juffrouw over de situatie, samen met een ander kindje van haar klas waar ook de ouders van gescheiden zijn. Maar de jongste is gewoon moeilijk. Vandaag was de eerste keer dat hij aangaf er mee bezig te zijn. Tenminste...hij had die tekening gemaakt over ons. Mijn hart brak echt. Mijn man vindt dat ook heel moeilijk, maar hij loopt weg om zijn emotie niet te laten zien, terwijl ik juist mijn kinderen knuffel en erover wil praten. Dat is een beetje het verschil tussen ons. Mijn man is een schat van een man, maar zijn gevoelens tonen vind hij heel moeilijk. Ik ga de komende dagen goed letten op mijn zoontje en misschien toen erover praten met hem?
Ja ik zou zeker met hem praten, en hoe moeilijk ook voor de papa misschien kan hij er ook bij zitten. Mijn ex man is ook niet zo goed in praten, maar was wel altijd bij de moeilijke gesprekken. Ook toen we niet meer bij elkaar woonde heb ik hem wel opgebeld van J voelt zich verdrietig, ben je thuis want dan kunnen we even met hem praten. Dan kon het kereltje zijn verhaal kwijt aan ons beide en dat luchtte echt op. En nu soms onder het eten beginnen ze er ook wel over, dan praten we over de scheiding, het gevoel wat ze hebben etc. En dan is het ook weer klaar voor hun. Ik hoop dat de band met hun vader goed blijft, dan geeft heel veel rust voor jullie allemaal. Ik heb inmiddels een nieuwe vriend, dit was vrij snel eigenlijk naar de scheiding. Maar dat loopt ook allemaal heel goed, de jongens pakken dat ook allemaal goed op. Hun papa en mijn nieuwe vriend kunnen het ook prima vinden met elkaar. Ook al zijn ze nog zo klein, ze voelen alles heel goed aan. Daarom zijn wij altijd heel duidelijk en eerlijk richting hun geweest. We hebben ze met alles de ruimte gegeven om te wennen. Ze weten dat papa en ik goede vrienden zijn, we zijn laatst ook nog met zijn vieren naar een groot Sinterklaas feest geweest, dit is gewoon zo fijn voor hun.
Even een update! Ik zit in de fase 'woede' volgens mij! Ik ben echt zo boos, bang en verdrietig. Het komt er echt op neer dat ik een koopwoning (tijdelijk) moet huren. Er is hier in ons dorp niets te huren, de wachttijd is enorm, urgentie is er niet en ik kan de kinderen niet van school halen. Ze hebben hier alles, vriendjes, sport. Ik heb me wel ingeschreven om in een ander dorp te wonen, en dan rij ik wel op en neer naar school en vriendjes, maar dan kunnen ze niet meer naar buiten naar hun vriendjes toe lopen. Dus dat wil ik eigenlijk ook niet. Een koopwoning huren kan dus wel, maar dat is tijdelijk....moet ik dadelijk 3 x verhuizen (of meer) met mijn kinderen. De jongste is echt wel verdrietig, ook al zegt hij het niet, hij is ook boos. Ik merk het aan hem. Hij huilt soms dat hij ons huis gaat missen. Ik vertel hem dan dat we alles meenemen en dat we altijd samen zullen blijven. Ik ben boos op mijn man, ook al is hij ook verdrietig. Ik weet dat het onredelijk is, maar ik denk nu...mijn man kan dadelijk een huis kopen, hij gaat naar het dorp waar zijn vrienden wonen, hij heeft dadelijk vrije tijd en gaat op stap (met zijn andere vrijgezelle vrienden), hij zegt nu al dat hij niet altijd zomaar eerder weg kan van zijn werk. Maar als ik werk vind moet ik ook enigszins flexibel kunnen zijn op mijn werk. Ik voel me nu erg alleen. Ik zit thuis en zoek werk, een huis, ik verzamel allerlei spullen, administratie en maak het ouderschapsplan. Ik troost de kinderen. Ik vind het best veel nu, de onzekerheid, de stress, de geldzorgen, ik heb nog last van mijn eigen problemen. Maar ik wil en moet sterk zijn, maar ik weet soms even niet hoe. Andere redden het ook, dan moet ik het ook redden denk ik dan! Maar het is nu even onzeker en wat als dit en wat als dat......ik blijf malen.