De titel spreekt denk ik voor zich. Ik ben op zoek naar een of meerdere moeders die ook kampen/kampten met pre eclampsie en met name ook de nasleep hiervan tijdens de kraamperiode. Ik ben vorige week bevallen van een gezonde zoon, ingeleid met 37 weken. De ziekenhuisopname heeft er ingehakt en ik ben nu thuis met medicatie en een bloeddruk die nog niet onder controle is. Ik kan hierdoor nog niet zo op de roze wolk komen en heb veel hulp nodig, ben angstig vanwege mijn bloeddruk. Ik zou graag contact leggen met iemand die hetzelfde mee maakt of mee heeft gemaakt, om elkaar steun, advies en vooral een luisterend oor te kunnen bieden. Stuur me gerust een pm als jij hier interesse in hebt. Het liefste zou ik contact hebben via sms/whatsapp/telefoon/mail. Dit omdat ik niet altijd even actief ben op het forum. Liefs, Katharina
Hey, ben je bevallen? Van harte! Tja.. Zit nog steeds aan de bloeddrukverlagers, denk ook niet meer dat ik er vanaf kom Als je wil mag je nummer wel hebben om te appen, stuur maar een pb'tje! Dat angstige gevoel is heel herkenbaar hoor, je hormonen jutten je ook nog eens extra op! Groetjes!
Ik ben ook ingeleid met 38 weken ivm hoge bloeddruk/zwangerschapsvergiftiging. Helaas in de kraamweek veel problemen met mijn bloeddruk en koorts. Dus zh in, zh uit. Dit heeft mij heel angstig gemaakt en de fysieke nasleep was ook niet gering. Ik weet wat je meemaakt :x. Sterkte en je mag een pb sturen als je wil.
hoi, ik ben 38 weken ingeleid toen ik een pre eclampsie bleek te hebben. de bevalling is prima verlopen helaas daarna ook een blijvende hoge bloeddruk tot 2 weken na de bevalling. nu is deze weer stabiel dus houd de moed erin!
Hadden jullie ook aan het begin van de zwangerschap al een wat hogere bloeddruk toevallig? Ik zat toen al rond de 140/80 namelijk. Nu zit ik daar met medicijnen nog boven. Dus ik mag nog niet afbouwen.
Hoi, Ik ben op 2 januari 2015 bevallen van een gezonde zoon. Ik wil graag ook mn verhaal doen. Ik heb nooit voortekenen gehad van pre eclampsie maar tijdens de poliklinische bevalling onder begeleiding van de verloskundige heb ik een eclamptisch insult gehad zonder enige aanleiding. Ik had al volledige ontsluiting en 1.5uur geperst toen de verloskundige ging overleggen met de gyn voor de vacuumpomp. Op het moment dat ze weg ging begon ik te stuipen, schuimbekken en raakte bewusteloos. Gelukkig heeft mijn vriend goed gehandeld (werkt in de zorg) en heeft me gelijk zuurstof gegeven, in stabiele zijligging gelegd en op de noodbel gedrukt. Binnen korte tijd stond blijkbaar heel de kamer vol. Ik heb magnesium gekregen en ben voor een spoedks naar de Ok gebracht. Ik herinner me korte flarden van de rit naar de OK. Het moment dat de kleine uit mn buik werd getild herinner ik me gelukkig wel. Daarna is het 1 groot gat totdat ik op de couveusekamer bij kwam. Gelukkig is met de kleine alles goed. De dagen erna herinner ik me vaag alsof ik in een soort roes was. Dezelfde nacht vd geboorte ben ik voor een echo geweest omdat ik ontzettende buikpijn kreeg en bleek ik een forse bloeding in mn buikholte te hebben. (Later bleek 2 liter :O) maar uiteindelijk is er besloten niet te opereren en te wachten tot het stopte. Daardoor daalde mn Hb zo snel dat ik 2 zakken bloed heb gehad. Daarnaast had ik last van nierstuwing, er werd gedacht over het plaatsen van een JJcatheter maar uiteindelijk toch een afwachtend beleid door de uroloog. Na opname van 5 dagen incl enalapril etc voor de bloeddruk mocht ik naar huis. 24u later kreeg ik koorts en ben ik weer opnieuw opgenomen. Het stolsel in mn buik was geinfecteerd en mn hb was weer flink gedaald. Opnieuw bloed gehad en antibiotica via infuus. Uiteindelijk nog een week opgenomen geweest (ctscan gehad etc). Met antibiotica, pijnstillers en bloeddrukverlagers naar huis. Nu ben ik ongeveer 2 weken thuis en is de ellende nog niet over. Het hematoom heeft nu de grote van een kleine voetbal en op de echo was te zien dat mn nier nog fors gestuwd was en dat er ingegrepen moest worden omdat ik hem anders kwijt raak. Daarom hebben ze gister toch een JJcatheter geplaats (soort stent van nier naar mn blaas om de nier leeg te maken). Gelukkig is dit niet tegengevallen. Volgens de gyn gaat het nog maanden duren voordat al het bloed is opgenomen door mn lichaam, dat moet vanzelf gaan. Het is blijkbaar ook heel zeldzaam dat je een eclamptisch insult krijgt zonder pre eclampsie. Nooit geen vocht vastgehouden, geen hoge bloeddruk gehad etc.. Zelfs tijdens het insult was mn bloeddruk niet abnormaal hoog. Er waren totaal geen voortekenen, alhoewel ik wel tijdens het persen blijkbaar heb gezegd dat ik hoofdpijn had maarja dat kon natuurlijk ook van het persen zijn. We zijn heel erg geschrokken en zeker voor mn vriend was het heel erg traumatisch. Hij dacht ons allebei kwijt te raken.. Ik moet er nu nog niet aan denken maar ik weet niet of ik wel ooit voor een tweede durf te gaan.. Op het moment ben ik nog volop aan het herstellen, mn concentratie is waardeloos en mn geheugen is nog erg slecht. Lichamelijk gaat het, op de pijn in mn buik na, wel steeds beter. Ik moet wekelijks nog naar de gyn voor controle. Ik zou het heel fijn vinden om met jullie erover te praten. Groetjes
Hier ook een heel heftig verhaal. Ik had dus de PE, met daarbij eclampsie (insulten). Ik ging kerngezond de bevalling in, tijdens de bevalling ging het ook helemaal goed. Na 6 uur weeën moesten we naar het ziekenhuis, de kleine had in het vruchtwater gepoept. Ik moest wat van boven hebben en liep met 2 treden tegelijk de trap op, haha. Mijn man en de verloskundige hebben raar staan kijken en vroegen er nog naar. Mijn antwoord was: dat doe ik toch altijd? In het ziekenhuis waren mijn weeën weg en ging ik aan de CTG. Alles was prima in orde. Na een uurtje kreeg ik een ruggenprik en dat was fijn. Om 03.00 kreeg ik dus ineens de insulten, bloeddruk was 230/155. Ik weet dat ik heftig heen en weer ging, ik kwam los van het bed, zo erg. Uiteindelijk is pas om 13.40 ons zoontje geboren met een keizersnee. Toen ging het weer mis, mijn man is de OK uitgestuurd. Om 16.00 uur kwam ik pas uit de uitslaapkamer. Uiteindelijk durfden ze me pas om 19.30 uur te verplaatsen naar een ander ziekenhuis, ze waren bang dat mijn lichaam de stress niet zou trekken. Het was voor mij en mijn man enorm traumatisch. Je ziet wat er gebeurd, je voelt wat er gebeurd, maar zeer weinig informatie. Nog een paar dagen in het ziekenhuis gelegen en daarna nog 10 dagen kraamhulp. Ik schreef al, het was traumatisch. Dat was het echt. Doodsbang was ik, dat het weer ging gebeuren, herbelevingen enz. Uiteraard vooral 's nachts. Dit alles is bijna 3 jaar geleden. Ruim een half jaar geleden hebben we besloten dat het bij dit jochie blijft. We trekken die 40 weken angst niet, maar stel dat het weer gebeurd? Het ziektebeeld na de bevalling is ook heftig. Ik heb zo'n 11 maanden veel spierpijn gehad in mijn bovenbenen, een kilometer lopen was teveel. Heel veel extreme hoofdpijn, zeker 1,5 jaar. Ook nu nog, is de hoofdpijn veel extremer dan vroeger, al heb ik nu zelden hoofdpijn (de pijngrens is opgerekt). Mijn jochie is dus bijna 3 en ik moet eigenlijk wel 4-5x in de week zijn middagdutje meedoen, anders trek ik het niet. Nog steeds erg moe. Concentratieproblemen zijn er nog steeds regelmatig, zeker als ik wat meer moe ben. Ook ben ik erg chaotisch geworden. Ook ben ik een tijd vreselijk dom geweest. Een kookbeschrijving op een pakje conimex was hogere wiskunde en lukte niet. Dit was echt moeilijk, elk gesprek met mijn man was te moeilijk en ik vergat alles. Dit heeft ook zeker wel een jaar geduurd. Waarom ik dit schrijf? Niet om jullie bang te maken. Maar wat had ik het graag geweten dat het zolang zou duren. Dat zou voor mij het acceptatieproces makkelijker gemaakt hebben. 2 maanden geleden zei mijn man: het lijkt wel of ik mijn oude vrouw weer terug heb. Dat was 2 jaar, 9 maanden en 3 dagen na de bevalling. Waarom geen 2e? 1 kindje kan ik aan, maar met een baby en een kleuter van 4 kan ik geen middagdutje meer doen. Stel eens voor dat het weer gebeurd, ik kan geeneens een gesprek voeren met mijn oudste, ik beloof hem dingen die ik weer vergeet. Wat mij heeft geholpen om van die angsten af te komen? enorm veel praten, zelfs met wildvreemden. Wat voor veel vrouwen ook helpt, is EMDR therapie. Sinds deze bevalling zeg ik echt: een man lijdt net zoveel/meer dan de vrouw en is redelijk machteloos. Allemaal heel veel sterkte toegewenst! Ik hoop dat jullie flink opknappen en besef dat je geen aansteller bent. Neem de tijd om te genezen. Oh ja, ik hoop dat jullie sneller genezen dan ik!
Ik heb zelf HELLP/PE gehad bij mijn dochter. Met 31 weken is er een keizersnede uitgevoerd omdat ik bezig was met bergafwaarts te gaan. Bloeddruk meten was bijna niet te doen...hij steeg harder dan dat ze konden meten. Mijn dochter (940 gram) heeft nog 2 maanden in het ziekenhuis gelegen, ik maar een week (na de geboorte, daarvoor lag ik ook al). Met medicijnen naar huis gegaan. Het duurde bij mij zeker 2 jaar voor ik me weer 'mezelf' voelde. Ontzettend moe, nog geen tien minuten kunnen lopen (ik ben buiten op straat gaan zitten naast de kinderwagen...ik kon letterlijk niet meer), een geheugen van een goudvis. Gelukkig hebben mijn organen geen blijvende schade overgehouden aan dat hele avontuur. En gisteren is mijn dochter 6 jaar geworden Inmiddels ook een zoontje van 2,5 jaar. Zijn zwangerschap ging volgens het boekje! Met 39 weken vanzelf de vliezen gebroken en een gewone bevalling gehad Wel dagelijks bloedverdunners ingespoten in mijn benen en iedere 2 weken in het ziekenhuis op controle. Maar wat een verschil was dat zeg!
Bedankt voor jullie reacties. Heftige verhalen hetlichtje en clivia! Aan de ene kant fijn om te lezen aan de andere kant ook wel beangstigend om te zien wat me evt nog te wachten staat. Wel fijn om te lezen dat de tweede zwschap van clivia prima is verlopen! Dat is bij ons nog een grote angst. Het is natuurlijk nog heel vers maar stel we willen een tweede.. we hebben nu veel geluk gehad maar hoe is dat een volgende keer.. zeker nu je al een gezond kind hebt.. moet je die stap dan nog wel wagen. Naja dat zijn zorgen voor later. Eerst maar verder herstellen en genieten van dit prutsje!