Nee jij zegt dat bij ons de wens groter is. Nee een wens kan niet groter worden in mijn optiek. Wel kan de weg er naartoe je kapot maken, je relatie kapot maken, je veranderen in je ziel... zeker bij vrouwen die 5+ jaar bezig zijn... Maar als jij telkens leest dat er staat; de wens is dieper.... Nee maar je bent het denk ik wel met me eens dat deze vrouwen er meer voor hebben moeten doorstaan toch?
Hmm, tja nu word het wel verwarrend want dieper of groter tja dat komt bij mij wel op hetzelfde neer ja.... Maar Nederlands is niet mijn moedertaal. Ik begrijp alleen niet dat ik niet mag zeggen dat ik mij daar beledigd door voel, ik heb toch ook een gevoel? Dat maakt dat van jou toch niet minder erg? Of dat maakt jou traject toch niet minder zwaar? En om mij dan dom en onnozel te noemen (niet jou opmerking) of om te zeggen dat je dacht dat er hier intelligenten vrouwen zaten. D n is het toch niet zo gek dat dat niet heel vriendelijk over komt. Terwijl ik alleen zeg dat mijn wens ook groot was. Wat niets maar dan ook niets te maken heeft met de hel die jullie doorstaan. Maar mijn wens mag toch ook groot zijn geweest? En dat ze er meer voor moeten hebben doorstaan lijkt me duidelijk.
Dan zijn we het eindelijk eens. De wens is dezelfde, de weg er naartoe maakt het vele malen zwaarder. Hadden we daar nu 11 pagina's voor nodig haha... En als nl niet jouw moedertaal is doe je het toch aardig goed, of woon je 'pas' 30 jaar in Nederland
In 17 jaar kun je veel leren Ik probeer mijn man nu 4 jaar van het Brabants accent af te helpen maar dan is het jou toch beter vergaan haha Ps is de tweeling er al of zit deze nog in je buik?
de wens is niet groter...het als ware een marteling geestelijk en lichamelijk...het start al voor dat je mmm in gaat..de eerste stap voor man en vrouw samen...de negatieve berichten die je hoofd in sluipen en je raakt tot aan je ziel..vanaf de tientallen niet gewenste menstuaties 1 jaar of voor velen jaren...negatieve testen..bloed uitslagen..onderzoeken..of gewoon geen duidelijk antwoord waarom.. Dan gebeurt er toch iets..die hoop en moed word groter ...waar je zo lang mee samen heb gevochten tegen het Niet Zwanger Worden Monster wat je blijft achter volgen.. Het neemt je vruchtjes weg..je ei.. je mooie zaadjes, mooie cryo,of geeft je zelfs een lege zak waar je weken blij mee mag zijn ...of hij stop je complete vruchtje gewoon op een verkeerde plaats. of laats ze weken lang groeien om ze dan weer van je af te pakken.. Ja dat Niet Zwangen Worden Monster beheerst je leven, je lichaam, je ziel, hoop en je lach. Zolang je niet met de Zwanger Worden Monster heb gestoeid (laat staan vechten)....weet je helemaal niks van de mensen die dat wel hebben gedaan of nu nog moeten doen...die lijden vaak in stilte...respect voor diegene die nog in de ring staan met um! kick ass!
Ja, dat herken ik ook wat jij schrijft. Dat het zo onrealistisch leek en je als het ware jezelf ervoor ging afsluiten door het minder graag te willen. Ik heb het nu, tijdens mijn tweede en spontane zwangerschap, ook nog. Angsten... Dat dit mij spontaan is overkomen, moet ik vast bekopen met iets anders of zo. Dat soort (irrealistische) angsten.
Lieve meiden, Heb niet alle pagina's gelezen, maar voelde meteen de kriebel om wat te zeggen. Mijn man en ik waren een jaar bezig met zwanger worden en stonden op het punt de MMM in te stappen, toen wij zwanger raakten van onze zoon. Gelukkig weet ik niet hoe het is om in de MMM te zitten. Wél weet ik hoe onbegrepen ik mij voelde, hoe intens het verlangen naar een zwangerschap en een kindje werd, hoe moeilijk het was om steeds maar de goed bedoelde adviezen aan te horen. Op een andere site schreef ik met kerst een blog voor de andere lezeressen die op dat moment nog bezig waren met zwanger worden. Ik zal hem hieronder ook zetten. Misschien haalt er iemand steun uit. Met de feestdagen voor de deur zijn de meeste mensen druk in de weer met inkopen doen, kerstbomen versieren en lichtjes ophangen. Bijna iedereen kijkt uit naar deze gezellige, warme tijd met familie en vrienden. Bijna iedereen, want ik weet dat het voor sommigen toch even anders ligt. Terwijl ik 's avonds de kaarsjes aansteek en luister naar het gebrabbel uit de box, denk ik aan de vele stellen die momenteel ongewenst kinderloos zijn. Voor hen is het misschien niet eens zo'n leuke periode. Wellicht een periode om snel over te slaan en weer over te gaan op de orde van de dag. Geen nieuwsgierige familieleden die alweer informeren naar de stand van zaken omtrent kinderen. Opmerkingen als: 'Willen jullie soms geen kinderen?', wanneer je na een aantal jaar huwelijk nog niet zwanger bent. Of de eeuwige goede-afloop-verhalen: 'De buurvrouw van een goede vriendin ging op vakantie en kwam zwanger terug!'. Nee, ik kan me goed voorstellen dat je je wil terugtrekken in je eigen huisje, zonder de confrontatie met het intense verdriet, het verlangen wat nog niet bevredigd heeft mogen worden. Maar natuurlijk zijn niet alleen de feestdagen confronterend. Ik denk ook aan je op verjaardagen, wanneer er altijd nieuwsgierige familieleden of vrienden naar je buik staren en je drinkgedrag in de gaten houden. Of met de meest geweldige oplossingen komen ('laat het los!', 'je moet er niet zoveel mee bezig zijn') Ik denk aan je, wanneer je een smsje of telefoontje ontvangt van een dolblije vriendin met babynieuws. Ik denk aan je, wanneer je tijdens het winkelen of boodschappen doen wordt geconfronteerd met kinderwagens, blije kinderen, bolle buiken. Ik denk aan je, wanneer er in je familie broers of zussen met babynieuws komen en jij nog steeds met lege handen staat. Ik denk aan je, wanneer je twijfelt of je nu wel of geen wijntje zal drinken, omdat je niet zeker weet of de kans op een zwangerschap deze maand al volledig is uitgesloten. Ik denk aan je, wanneer je voor de zoveelste keer naar een witte test staart. Ik denk aan je, wanneer je bij de bushalte wordt geconfronteerd met een zwangere tiener die er lustig op los rookt en roept tegen haar klasgenoten dat het zo jammer is dat de morningafterpil niet werkte. Ik denk aan je, wanneer je naar boven kijkt en vraagt waarom het zo oneerlijk is. Waarom jij nog moet wachten. Ik denk aan je, wanneer je nieuwe moed verzamelt omdat je aan de vooravond staat van je allereerste IVF poging. Ik denk aan je, wanneer je weer een maand (dus een kans) voorbij ziet gaan omdat jouw ziekenhuis een kerstreces houdt en je pas in januari weer aan de beurt bent. Ik denk aan jouw stille verdriet. Jouw immens grote stille verdriet. Wanneer ik vanavond weer de kaarsjes aansteek, brand ik er ook een voor jou. Voor de vrouw die al 11 maanden op natuurlijke wijze probeert zwanger te raken. Voor de vrouw die aan haar derde IVF poging begint. Voor de vrouw die net te horen heeft gekregen dat haar eicellen niet goed zijn, of dat de zaadkwaliteit van haar man niet goed is. Ik denk aan alle mannen die graag papa willen worden, ook zij hebben die wens en ook zij ervaren verdriet. Ondanks, of misschien wel dankzij het geweldige geluk wat ik nu mag ervaren met onze zoon, kan ik mij nog altijd levendig het verdriet voorstellen. Het lijkt nog wel gisteren dat ik onder de douche mijn tranen liet lopen vanwege mijn stille verdriet. Hoe anders is mijn wereld nu. Ik gun het ieder ongewenst kinderloze stel. Dankbaar voor mijn geluk, denk ik aan jou.
Dat heb ik ook gehad hoor... Het idee dat het bij mij zó snel was gegaan dat er vast wel iets anders mis moest gaan omdat ik het niet had verdient dat het direct was gelukt.
@poema 19 mooi..en zo is het wel... toen ik moeder werd ...verloor mijn vriendin haar 2de baby op een latere termijn zwanger...op mijn uit getelde datum...
Veel sterkte voor alle vrouwen hier. Ik hoop dat de zon weer terug komt in al jullie levens. Voor jullie en jullie partners. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Maar misschien is het ook wel goed om even stil te zijn...