Omdat ik getrouwd ben met mijn aller beste vriend, omdat hij mij na een hele ontstabiele jeugd met gescheiden ouders die het behoorlijk verpest hebben heeft laten inzien dat familie en een gezin zijn ook anders kan.. Omdat ik door hem weer heb leren vertrouwen en liefhebben.. Omdat hij en ik samen compleet zijn en hij mij iedere dag weer gelukkig maakt, waardoor ik ook iedere dag weer een gelukkige moeder ben.. En ja, ik ben absoluut nog steeds verliefd op mijn man. Kan nog een hoop opnoemen, maar ik geloof erin dat wij bij elkaar horen. Kan me geen leven zonder hem voorstellen.
Ik blijf bij mijn man omdat wij onvoorwaardelijk voor elkaar gekozen hebben, in voor en tegenspoed. Dus niet alleen wanneer het leuk is, maar ook als we het minder hebben. Ook omdat we samen kinderen hebben. Ik heb hem niets voor niets gekozen als de vader van mijn kinderen. Hij is ook mijn beste vriend, hij veroordeeld me niet, ik kan mezelf bij hem zijn en zo kan ik nog wel even door gaan. Maar boven alles we houden van elkaar en zijn nog steeds verliefd op elkaar.
Wow dames ben na een lange dag op school al jullie reacties gaan lezen en ben er erg blij om al jullie lieve dingen te lezen. Om een beetje in het kort te reageren: ik kan me sowieso niet bedenken hoe mijn leven zonder hem zou zijn. Natuurlijk zou hij altijd in mijn leven blijven ivm onze dochter maar natuurlijk op een andere manier. Daarnaast hou ik ook wel heel veel van hem . Ik heb in ieder geval bedacht dat er wel wat oplossingen zijn en dat we heel veel moeten praten.
Voor zijn geld, de seks en de kinderen ....... Gewoon omdat ik van hem hou, dat is de enige reden! Ook de beste reden want voor de andere 3 zou ik niet blijven zonder liefde.
Ik ben bij mijn man omdat: -hij er altijd voor me is. -hij de knapste is. -hij me nooit verveelt. -omdat we twee prachtige kinderen hebben. -omdat we samen zo ontzettend genieten van het leven. -omdat je het met iedereen leuk kan hebben in goede tijden maar hij heeft bewezen dat we het ook nog goed samen hebben in de hele moeilijke tijden!
Omdat ik me gewoonweg niet met een andere man zie, hoeveel strubbelingen we soms ook hebben. We horen blijkbaar bij elkaar
Aww sommige posts zijn echt mooi, snif snif.. Kan niet zo veel hebben sinds ik mijn zoontje heb Wij zijn samen een goed team, ook al zijn we verschillend en ergeren we ons soms aan elkaars tekortkomingen. We denken over veel dingen hetzelfde, kunnen heerlijk kletsen, lachen, en soms ook lekker niks zeggen. We vertellen elkaar de raarste beschamende dingen. We hebben een prachtig kindje gemaakt samen, en wat was het fijn om hem te maken En hij was zo lief voor me bij de bevalling, en erna met onze baby die helaas in het ziekenhuis moest blijven.. Toen heb ik hem voor het eerst zien huilen en het heeft onze band nog sterker gemaakt. En ja hoor, gaan we weer.., snif snif snotter
Mijn hubbie is mijn aller beste maatje, hij behandeld mij met respect en is eerlijk. Hij is mijn rots als ik het even niet meer zie en laat me lachen. Als hij binnenkomt maakt mijn hart nog altijd een sprongetje en hij daagt me uit om meer uit mezelf te halen. En ja, ook hier de eigenwijs zijn eigenschap dubbel aanwezig dus knalles doet het soms ook goed en kunnen we elkaar een tijdje negeren. Gelukkig duurt dat nooit lang en kunnen we goed praten. Ik moet wel zeggen dat er geen crisis voor nodig is om er even bij stil te staan wat je hebt... Zette me toch even aan het denken. Elke relatie heeft ups en downs en je kunt elkaar uit het oog verliezen. Ik vind het stoer van je om zo naar oplossingen te zoeken om elkaar weer terug te vinden. Door deze vechtlust komen jullie er wel! Maak tijd voor elkaar, ook zonder jullie kindje. Maar vooral, blijf praten en eerlijk zijn. Alle geluk toegewenst!
wij blijven bij elkaar omdat we denk ik geen andere keuze hebben........... Dit klinkt heel liefdeloos maar ik denk ook dat het dat is helaas. We hebben 2 'gehandicapte' kinderen en zitten midden in vele medische dingen en het gaat nog steeds niet de goede kant op. Zelf ben ik chronisch ziek en mijn ziekte verslechterd steeds meer. Ik heb mijn man nodig voor de fysieke ondersteuning. Mijn man heeft mij nodig om alles te regelen en gesprekken te voeren. Zelf kan hij dat niet vanwege zijn autisme. Onze relatie heeft helaas geen intimiteit meer. Dit vanwege de erge stress en mijn lichaam dat me steeds meer in de steek laat. We zijn dus bij elkaar omdat we het in ons eentje niet kunnen redden. Hopelijk als we in rustiger vaarwater terecht komen dat we de intimiteit voor/met elkaar weer kunnen vinden. Zo niet, dan blijven we toch wel bij elkaar denk ik
Omdat scheiden zo duur is Geintje natuurlijk. Zonder zoetsappig te klinken, maar hij is echt mijn zielsverwant. Wij hebben geen woorden nodig om te weten hoe wij ons voelen en wat we denken. Een blik is genoeg. Ik kan met niemand zo hard lachen als met hem. Meerdere keren per week plas ik bijna in mijn broek van het lachen. Niemand snapt onze ( grove ) humor, maar ook hier is een gebaar of blik genoeg. Hij geeft tegengas, en veel ook, want dat heb ik nodig. Ik moet geen lieve romanticus. Ik moet een arrogante kl**tzak die voor mij en onze kinderen door het vuur gaat. En hij is super lekker 😬😍
Ik vind dit heel triest om te lezen. Erg dat jullie geen andere uitweg zien "dan het uitzitten". Ik hoop oprecht dat het binnenkort weer beter tussen jullie gaat. Probeer samen ook nog ontspannende dingen te doen: een leuke film, samen op de bank met wat lekkers erbij bijv. Een dikke knuffel van mij!
Zo grappig 'vroeger' als ik mijn ouders zag (vader en stiefmoeder) wist ik dit is liefde. Dat zag echt iedereen. En hun huwelijk was verre van perfect maar na 18 jaar (toen is helaas mijn vader overleden) waren hun gewoon nog verliefd. Ik dacht altijd dat wil ik ook. En eigenlijk wat hun samen hadden , heb ik nu ook. Ik heb gevochten als een leeuw voor hem , toen net na een jaar niet wilden lukken heb ik hem los gelaten. Maar toen kwam hij terug en heeft op zijn beurt echt gevochten om mij terug te krijgen.Dat jaar daarna was turbulent qua werk , geld , dingen verwerken etc. Maar hier zijn wij super sterk door geworden. Hij heeft leren praten , en hij vind dit soms nog moeilijk maar gaat echt steeds beter. En ondanks dat ik soms denk jeetje wat doe ik nog met jou ? Hou ik zo vreselijk veel van hem!! Hij is mijn Soulmate , ik weet echt door hem wat dat is. 1 blik is genoeg. Dat is zo speciaal. Hij is geen man die bloemen mee neemt maar hij laat mij elke dag weten hoe veel die van mijn houdt. Hij is de reden dat ik het gered heb na een moeilijke periode. Hij heeft mij laten zien wat leven is. Als hij onder de douche vandaan komt vind ik hem nog zo super sexy en krijg ik echt weer kriebels in mijn buik. Hij heeft een grote mond , stoere grote man maar echt een piep klein hartje. En achter die grote mond schuilt onzekerheid wat hem ook juist weer zo aantrekkelijk maakt. Daarbij is hij echt super zorgzaam en niks is hem te gek. Hij is een super papa en ik wil echt met hem oud worden !! Oh en hij is echt niet perfect , sommige dingen kan ik niet veranderen (en wil ik ook stiekem niet want ik ben op dat "stoere" gevallen) maar hij is voor mij perfect
ik blijf bij mijn man omdat we: 2 kinderen hebben een basis hebben opgebouwd elkaar trouw hebben beloofd, in ziekte & gezondheid, in voor & tegenspoed, in goede en in slechte tijden omdat ik vind dat je voor een relatie moet strijden, er zijn slechte periode's waarbij je er de brui niet aan moet geven, we blijven bij elkaar omdat we van elkaar houden, ook in minder leuke tijden ik geef het niet op omdat ik mijn kinderen een stabiel gezinsleven wil geven ik geef niet op omdat ik zelf soms ook hartstikke onuitstaanbaar ben omdat het na een ruzie altijd goed komt omdat we goed kunnen praten en uitpraten
ik las de titel en dacht dat moet ik lezen en hoe herkenbaar jou gevoel. ook hier op het moment een crisis van mijn kant, ik weet niet wat ik voor hem voel en of ik het volhoudt op deze manier. maar ook het besef dat we 5 kinderen samen hebben en dat ik door te trouwen gekozen heb met hem oud te worden en dat is waar ik op het moment voor vecht. op dat moment hield ik van hem en was ik verliefd en ik weet dat als ik er voor vecht dat gevoel terug kan komen. Ik zit niet lekker in mijn vel en wijt het daar aan en daarom ben ik aan mezelf aan het werken. We zijn elkaar kwijt geraakt door de drukte van ons gezin, alle problemen om ons heen en daar moet aan gewerkt worden. Helaas ziet mijn man het anders en vind hij het wel goed zo, maar ik hoop dat hij er ook voor wil gaan vechten, want alleen vechten heeft geen zin, we moeten het samen doen en ik geloof dat we er dan samen sterker uitkomen. Een leven zonder hem kan ik me niet voorstellen en ik kan de wijzers op de klok wel vooruitkijken doordeweeks, ben altijd blij als hij weer thuiskomt en als dat er nog is, moet er nog liefde voor hem zijn.
Omdat ik van hem hou.. Omdat ie voor ons gezin door het vuur gaat. Omdat ie mij laat merken mij nog steeds erg lekker te vinden. Omdat we samen veel lol kunnen hebben. Omdat ik weet hoe lief hij eigenlijk is, maar helaas door een kloteperiode is ie steeds negatiever geworden. Zo heel erg jammer.. Ik hoop heel erg dat ie weer zichzelf wordt, want hoe hij nu is, nee, zo moet ie absoluut niet blijven.
Interessante vraag. Ik heb er niet spontaan een prachtig romantisch antwoord op eigenlijk. Mijn voorgangers wel? Ik zou haast aan onze relatie gaan twijfelen dan, als jullie dit echt zo uit jullie mouw schudden. We zijn al vrij lang bij elkaar (vanaf ons 16e). Ik vind niet dat we een heel gepassioneerd stel zijn. Maar we 'matchen' gewoon goed bij elkaar. We vullen elkaars zwakke plekken op, als het ware. We zijn ook een goed team wat de zorg voor onze kinderen betreft. We kunnen goed met elkaar praten over allerlei dagelijkse dingen maar ook over moeilijkere zaken. We zijn het dan niet altijd eens, maar zitten dan wel op hetzelfde niveau. Ik voel me bij hem veilig en vertrouwd. Hij doet soms spontane, lieve dingen voor mij en ook voor hem. Zo laten we merken dat we van elkaar houden. Maar we zijn bijvoorbeeld niet erg knuffelig als er andere bij zijn, zoals ik bij anderen soms zie. Dat hoeft voor ons ook niet. We houden gewoon van elkaar. En dat er nu even wat minder romantiek en passie en vuurwerk en tromgeroffel is, dat accepteren we allebei gewoon. Met twee kinderen, werk, opleiding is er gewoon wat minder tijd voor dat soort dingen. Maar we doen wel de dingen in ons leven die ons en elkaar gelukkig maken. We genieten van de kinderen, van ons sociale leven / werk en natuurlijk àls we dan eens echte tijd met zijn tweeën hebben, ook van elkaar. En dat die tijd er echt even met zijn tweeën op uit te gaan er nu wat minder is, betekent dat we er over een paar jaar des te meer van gaan genieten. We zijn eigenlijk gewoon een heel stabiel, degelijk stel. Superburgerlijk.
Hij is ik en ik ben hem en samen zijn we ons. We hebben natuurlijk ook wel eens een dipje, maar hier komen we samen altijd uit. We hebben zoveel plezier samen, kunnen nog echt als kleine kinderen achter elkaar door het huis rennen, maar ook als volwassene een serieus gesprek voeren. We horen gewoon bij elkaar.
Dat is idd erg heftig als je op zo'n punt bent aangekomen. Ik denk niet dat jij je antwoord gaat vinden tussen de antwoorden van anderen hier. Misschien is het een idee om even afstand te nemen. Ga er een week tussenuit, en dan echt even alleen of met de kids maar zonder elkaar in ieder geval. Als je elkaar na die week ziet en je hebt elkaar gemist vind je het weer fijn om bij elkaar te zijn en vind je vanzelf je antwoord op deze vraag. Veel sterkte ermee!
Omdat wij elkaar aanvullen, elkaar beter maken, enorm veel van elkaar houden. Hij is mijn rust, ik zijn schop onder z'n kont. Ik kan zó met hem lachen, we voeren goede gesprekken, we geven elkaar de ruimte en stimulans om persoonlijk te groeien, we weren wat de ander nodig heeft en bieden dat of accepteren het van elkaar. Hij maakt mij gelukkig. Hij is mijn man en ik heb nog dagelijks vlinders in m'n buik door hem, ook na 10 jaar!