Ik heb hier wel eens een topic geopend dat ik een melding ging doen bij het AMK. Veel meiden hadden toen zoiets van... weet je het wel zeker... zou je dat wel doen... Ik heb het toen toch gedaan. Ik heb goede tips gekregen van het AMK, een anonieme melding kon miet omdat ik teveel details kin melden waardoor het gezin dan zou weten dat ik niet zomaar een buurvrouw oid was. Met de tips zijn we aan de gang gegaan en ook gesproken met het gezin. Alle vermoedens zijn door hun bevestigd en op dit moment is er 1 kind tijdelijk uit huis geplaatst in een instelling. De ouders hebben aangegeven dat ze blij zijn dat we met hen in gesprek zijn gegaan. Dat is, mede door de tips van het AMK, zo goed verlopen. Melden betekend dus echt niet gelijk het allerergste.
Wij hebben toen gemeld om de situatie te verbeteren, voor de ouders en de kinderen. Ik denk dat dat je intentie moet zijn. Niet alleen maar irritaties naar de ouder(s) toe of denken dat je het beter weet. Helaas wordt er vaak gemeld op basis van zulk soort gevoelens.
Mee eens! Het doet me denken aan een blog of column dat ik van de week heb gelezen van iemand die alle slechte punten opnoemde van een zogenaamde "ontaarde" moeder. Helemaal onderaan stond dat zij ook zo'n moeder kende, ze was het zelf!
Ik heb voor mn werk een info avond gehad over kindermishandeling en ben heel wat wijzer geworden. Toch zou ik niet zo snel melding doen. Wel moet is de drempel om te bellen voor advies lager geworden. Tijdens die avond werd ook geadviseerd om eerst in gesprek te gaan voordat je een melding doet. (Tenzij het over duidelijk is, maar dat is toch ook nog lastig) Ik praat regelmatig met mn buren over de kinderen. Nu zijn wij de enige in ons blok met kinderen, maar ik vraag wel of ze dingen horen van ons of dat ze het vervelend vinden als de kinderen komen kletsen ed. Zo laat ik zien dat ik aanspreekbaar ben voor als er iets is. Mijn buurvrouw weet dat onze dochter hooggevoelig is en dat we daar best eens strijd mee hebben. Zij begeleid via haar werk kinderen die wat meer aandacht nodig hebben dus praat ik regelmatig over onze dochter met haar. Praten met elkaar is zo belangrijk, juist om "valse" meldingen te voorkomen. Bezorgd zijn is prima, maar gelijk instanties er bovenop zetten maakt het vaak niet beter, mensen vertrouwen je dan niet meer en het contact is dan helemaal weg en daar schiet het kind ook niks mee op.
Dan weet je nog niet of het waar is. Precies wat ik zeg: Het is eenzijdig en mogelijk zijn verzwarende omstandigheden weggelaten. Misschien stond ze vóór het weglopen van het kind al een kwartier te tieren. Ik probeer te zeggen, dat dit een mogelijkheid is, niet dat het zo is. Het is namelijk heel menselijk om een verhaal eenzijdig te brengen, en op zo'n manier, dat jou geen blaam treft en de ander(en) wel. Als je kijkt naar moeders waarbij het kind terecht uit huis is geplaatst. Die ontkennen ook ooit iets fout gedaan te hebben. Zij zijn het slachtoffer. Het zijn anderen, die leugens hebben verspreidt, veelal de ex of ex-schoonfamilie. Gezinsvoogden luisteren niet naar haar en schrijven dingen in hun rapporten, die niet waar zijn. En het grote nadeel van dit gedrag vind ik nog, dat je zo niet het kaf van het koren kunt scheiden. Natuurlijk worden er ook wel eens fouten gemaakt. Het blijft mensenwerk. Maar doordat er zo veel ouders de vermoorde onschuld spelen, is het ook lastiger om de échte 'onschuldigen' te herkennen.
Ja echt wel. Het voelt soms als alles of niets he. Zo ben ik eens met fiets en al omgevallen, met twee kinderen. We waren bij een druk winkelcentrum en ik heb werkelijk wel een minuut lang moeten roepen voordat iemand me hielp.... Gelukkig is dat allemaal goed afgelopen hoor.
Maar dat is hem juist, iedere ouder heeft zijn eigen grenzen waar anderen hun kinderen mogen aanspreken/corrigeren/aanraken. Moet een omstander eerst kijken of een gillende moeder achter een weg lopende kleuter rent voordat hij die tegenhoudt en vraagt waar zijn mama is? Of als het kind 1m van een rijdende auto verwijderd is? Of als hij een 3jarige alleen over de stoep ziet lopen/rennen? Wat is de definitie van ' zomaar aan mijn kind komen'? En hoe reageren menige ouders als iemand hun denkbeeldige grens overschrijdt? Niet iedere moeder bedankt voor oplettendheid en zegt dat het kindje zelf door mocht lopen tot. .. Sommige gaan als viswijven tekeer tegen iedereen die hun kind maar durft aan te spreken. En daarmee wordt sociale samenleving de kop ingedrukt..
Helemaal eens! Ik vind dat je niet kan en mag oordelen als je het hele verhaal niet weet. Nu heb ik sowieso geen goede band met m'n buurvrouw maar zij vind me dus een hysterisch wijf... Omdat ik 2 x de naam van m'n zoon geschreeuwd heb. Ja ik schreeuwde naar m'n zoon en waarom, omdat hij het grappig vond om achteruit te lopen richting de trap ( waar toevallig net de avond ervoor het hekje van sneuvelde ) en ik al 3 keer rustig had gezegd dat hij moest stoppen. Ik kreeg bijna een hartverzakking toen hij er bijna was en door mijn schreeuw bleef hij abrupt staan ( fieuw! ) Ik schreeuw verder nooit hoor, maar zo zie je wel hoe oordelen kunnen ontstaan. In haar ogen ben ik nu gek terwijl er gewoon echt geen reden voor is.