Van de bevalling zelf en de uren erna ben ik gewoon hele stukken kwijt. Soms compleet langs me heen gegaan. Ik weet nog wel dat er tegen me gezegd werd dat ik tijdens de weeën mee mocht gaan drukken. Toen zei ik: dat doe ik al een tijdje (had totaal niet door dat ik al wat persdrang had). Het volgende moment dat ik me herinner is dat de vk tegen me zei: je hebt 10 cm, je mag gaan persen. Hoe ik op mijn rug terecht ben gekomen en hoe ik onderzocht ben weet ik niet meer (ik lag op mijn zij). Ik weet ook niet meer hoe ik van het bed op de baarkruk ben gekomen en hoe ik uiteindelijk weer op bed ben gekomen. Ben het compleet kwijt. Haar eerste huiltje kan ik me ook niet herinneren. Moet er wel bij zeggen dat ze bij de geboorte zelf niet huilde. Dat ze aangekleed werd weet ik ook allemaal niet meer. Soms zit ik hier nog wel mee. Ook dat er pal naast mijn bed is schoongemaakt.... niks van gemerkt. Wat ben jij kwijt van je bevalling en de uren erna? Of heb je juist alles heel bewust meegemaakt? Ik ben wel benieuwd.
Ik ben hooguit een paar minuten kwijt; dat van het bed verschonen was op het moment dat ik mezelf stond te douchen. Voor de rest kan ik het mij allemaal nog wel voor de geest halen (denk ik ) Mijn partner wil er nooit meer over praten, dus de enige die het antwoord heeft is hij - en hij wil het volgens mij het liefst zo snel mogelijk vergeten. Wat ik overigens wel heel erg jammer vind, want het was de meest 'makkelijke' bevalling die er maar bestaat. Beter dan hoe dit ging, kan eigenlijk toch haast niet. Weinig pijn, weinig bloedverlies en binnen een uur daarna alweer mobiel genoeg om alles op eigen kracht te doen. Mja, mijn partner valt al om wanneer hij zijn knie geschraapt heeft en bloed ziet, dus ik snap zijn trauma op zich wel Maar het blijft toch jammer. Ik heb mij voorgenomen om een volgende bevalling vast te laten leggen door een professional. Het idee van een toeschouwer zelf lijkt me totaaaal helemaal niks, maar achteraf de foto's lijken me geweldig. Dat voelt minder alleen. Nu is er maar 1 foto van mezelf in het bed met mijn duimen omhoog en daarna 3 onflatteuze foto's net na de geboorte van mijn kereltje en ik, een placentashot en klaar. Het moment zelf was awesome. De herinnering is slechts voor mij, met mij.
Ik ben een paar maanden kwijt geweest. Gelukkig maar, want hoef het niet een tweede keer te doen met een huilbaby als hem .
Ik herinnerde me na de bevalling nog alles, maar inmiddels begint er heel veel weg te zakken. Vind ik wel heel jammer. Achteraf had ik het heel fijn gevonden als alles was gefilmd vanuit mijn eigen perspectief.
Ondanks dat ik tijdens de bevalling best in mn eigen wereldje en in trans was ben ik niks kwijt. Wel is alles heel ver weg gezakt. Mijn VK heeft van de bevalling een verslag geschreven. Wat ik deed, hoe ik pufte, hoe het hartje van de kleine het deed met tijdstip enzo erbij. Erg handig want daardoor kan ik een beetje helder voor ogen krijgen hoe het gegaan is. Daarnaast hebben we bijna 400 foto's van de bevalling waardoor ik ook dingen weer wat op kan halen. Echt kwijt ben ik het dus niet maar wel ver weg gezakt. Dag na de bevalling had ik al het idee dat het een jaar geleden was. Vooraf wilde ik niet dat er gefilmd werd. Vond het gênant om mezelf dan terug te moeten zien + dat je nooit weet hoe de bevalling gaat. De mijne was dan fijn en heel rustig en nu vind ik het wel jammer dat dat niet op film staat.
Ik kan me op zich alles nog wel herinneren, alleen niet meer goed hoe de kleine man er uit zag Maar was een traumatische bevalling met een week ziekenhuis, dus moet ook eerlijk zeggen dat ik een heleboel geblokkeerd heb van die periode. Weet ook niet meer goed hoe ik me voelde in die week, behalve dan verschrikkelijk moe en ellendig Het lijkt soms meer een film, dan dat ik het besef heb dat ik het echt zelf mee heb gemaakt.
Ik kan je een hand geven, zo jammer hè!? Zacht uitgedrukt. Ik ben met 33.1 bevallen van onze dochter (om 10.38) en ik kan me alles herinneren tot mijn eerste bloeddruk daling. Ik ben toen blijkbaar gestopt met ademen en er was paniek op de kamer heeft manlief mij verteld. Het volgende wat ik me kan herinneren is dat ik mocht gaan persen en dit was met de eerste bloeddruk daling 4.5 uur later. Daarna kan ik me herinneren dat ze huilend ter wereld is gekomen en zelfs even bij me heeft mogen liggen. Daarna dat ze onderzocht is en dat ik de heletijd vroeg ademt ze nog ect. Daarna is ze nog een paar tellen bij me mogen zijn en toen is ze mee gegaan na de neo. Dan ben ik weer alles kwijt tot ik anderhalf uur later na de neo mocht met het bed waar ik haar weer even mocht vasthouden en toen kreeg ik weer een bloeddruk daling dus weer alles kwijt tot de avond. De dagen erna zijn ook in een roes verlopen en hiervan herinner ik me alleen nog dat alles goed ging met sophia. Ik hoopt dat het ooit wel terug komt.
Ik ben het gedeelte kwijt dat mijn man onze dochter heeft aangepakt. Dat vind ik heel erg jammer en dat heeft me nog lang dwars gezeten dat ik me niet alles kon herinneren. Maar de vk zij dat dit heel normaal is. Nu snap ik wel waarom sommige mensen foto's van de bevalling laten maken.
Ik weet het nog bijna van minuut tot minuut. Was echt een helse bevalling. Ben zelfs gestopt met persen omdat het niet opschoot en ik niet meer wilde. Harttonen van zoon zakten onder de 70 en kwamen er niet meer boven dus met kiwi (vacuüm) en flinke knip (4 knippen, dus zo'n 12 cm) met grof geweld eruit getrokken door de gyn. APGAR was daarna wel goed, maar 40 minuten na de bevalling lag meneer dood op mijn borst doordat het zo'n zware bevalling was en hij zijn eigen luchtpijp dicht drukte. Hij was te moe om te huilen en zijn hoofdje weg te draaien. Alles stress en het lange wachten daarna (duurde zo'4 uur voordat ik mijn vriend weer zag en mijn bed eindelijk werd verschoond en ik mocht plassen en douchen). Ik weet het allemaal nog. Tot in detail.
Ik ben mezelf helemaal kwijtgeraakt na de bevalling. Volgens ouders, vriend, vriendinnen ben ik veel feller en ongeduldiger (niet naar m'n dochter toe overigens hoor). Ik heb ook een andere smaakzin (ben ineens gek op de Surinaamse keuken), heb ineens eczeem aan m'n handen en denk anders over de maatschappij en het leven.
Ik heb een klein trauma overgehouden aan de bevalling. Langzamerhand komt alles weer wat terug. Mijn man heeft vrij veel gefilmd van de eerste dagen gelukkig. Weet nog wel heel goed dat mijn meisje op mijn buik kwam te liggen
hier ook veel gemist. geen verdoving ofzo gehad, maar mijn lijf gaat compleet in de 'zweefmodus' waardoor ik dus hele happen kwijt ben (zo heb ik aantal keren gevraagd of de gyn wel echt met oplosbare hechtingen werkt enz enz...)
Grappig, er kwam het afgelopen jaar bij mij steeds meer naar boven nu ik zwanger ben van de tweede en ik er bij nadenk hoe het toen ging... Ik weet het grootste gedeelte nog maar kleine details komen nu steeds meer terug maar ik weet niet of ik een ziekenhuisshirt aan heb gehad (ik dacht van wel maar mijn man zei van niet) en ik zei nog tegen mijn man laatst ik ben blij dat ik niet zo gegilt heb en dat heb ik dus wel gedaan. En mijn man zei van de week nog : vond het wel een lekkere tijd dat we in het ziekenhuis waren, tegen half 7 kreeg ik lekker een bord eten ... En dat wist ik ook al niet meer haha ... Apart he, zoveel adrenaline en dan gaat er zoveel aan je voorbij. Ik had trouwens wel een pijnpompje dus was lekker relaxed en lachen en grappen tussen de weeën door.
Ik ben ook heel veel kwijt, ik had een geplande ks die nogal traumatisch is geweest doordat de ruggenprik zijn werk niet deed. Het enige wat ik nog weet is de pijn. Er zijn ook maar weinig foto's gemaakt ondanks het verzoek veel foto's te maken. Ik heb ze nog steeds niet gezien trouwens... Wel ben ik meteen dingen gaan opschrijven toen ik weer terug op de afdeling was, dat is nu ook erg waardevol. Het klinkt raar, maar de gedachte dat ik niet de enige ben geeft enigszins troost.
Zou ook willen dat ik in een hoek vd kamer een videocamera op statief had gehad. Voor mn gevoel was t een uurtje terwijl ik er toch 5,5 uur over gedaan heb. Geen traumas oid hoor maar zou t graag nog eens terug zien want alles is eind weg hoor, behalve wat details dan.
Jeetje, wat een heftige dingen staan er tussen zeg! Hoop dat jullie het wel goed kunnen verwerken allemaal. @MiMully Jouw verhaal blijft maar door mijn hoofd gaan... maar ik neem voorzichtig aan dat alles toch nog goed is gekomen (gezien je onderschrift)? Ben je lichamelijk ook alweer wat bij?
Ik zei toevallig deze week nog tegen mijn man dat ik ook een 'zwart gat' heb van het moment van de geboorte. Fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Ik zou een geplande ks krijgen en ik lag maar te wachten (weeën wegpuffend) tot ik naar de OK gebracht zou worden. Ineens kreeg ik persdrang en bleek ik 9,5 cm te hebben. Moest toen ineens gaan persen (had geen idee hoe dat moest, of ik dat wel kon, blinde paniek). En na 4 keer persen had ik mijn zoontje op mijn borst. Ik ben dat stuk helemaal kwijt. Heb alles in een roes beleefd en was door die enorme wending van ks naar een natuurlijke bevalling, even in de war na de geboorte. Heb nog wel de foto's van net na de geboorte en heb die al zo vaak helemaal terug zitten kijken (om alles weer even her te beleven). En toevallig afgelopen weekend met mijn man nog even de bevalling doorgenomen en hij heeft toen uitgelegd wat hij gezien heeft en hoe alles gegaan is.
Ik kan me vanaf het moment dat ik mocht gaan persen tot ongeveer vijf uur na de geboorte kwijt. In de tussentijd ben ik bevallen, heb ik mijn dochter op mn buik gehad, zijn er foto's gemaakt, is onze dochter onderzocht, gewogen en aangekleed en ben ik onderzocht. Is er een ambulance gekomen, ben ik door 1de broeders aan een infuus gelegd, naar het ziekenhuis vervoerd. In het ziekenhuis hebben wij onze ouders gebeld en ben ik naar de ok gebracht om onder narcose gehecht te worden. Vanaf het moment dat ik weer uit de narcose kwam, ben ik me weer dingen gaan herinneren. Maar de eerste dag en nacht in het ziekenhuis blijven vaag. Gelukkig weet mijn man nog veel en zijn er veel foto's en films gemaakt na de bevalling. Van de tweede weet ik alles nog.
Same here.. Eerste paar dagen ben ik volledig kwijt mede doordat ik morfine kreeg denk ik, van het eerste half jaar weet ik vrijwel niets meer uit eigen herinnering en daarna begint het langzaamaan een duidelijker plaatje te worden. Mijn geheugen is door de vergiftiging sowieso niet meer geworden wat het was.
Mijn tweeling kwam met 32+1 omdat ik doodziek was na een aanval van het HELLP syndroom. Ik weet ook veel dingen niet meer en het besef dat er ook foto's gemaakt moesten worden kwam te laat. Ik heb daardoor niet 1 foto van mijn dochter op mijn buik. Van mijn zoontje 2 foto's maar dat was het. Sommige dingen weet ik nog wel, ook hele onbenullige en onbelangrijke dingen. En andere zaken, belangrijke zaken zoals of ze überhaupt huilden, weet ik niet meer en heb ik toen ook niet eens bij stil gestaan. Ik vind dat moeilijk, ik had het zo graag intens beleefd en er van genoten. Maar het was helaas niet anders. Ondanks het gemis, ben ik erg blij dat we er allemaal nog zijn, want dat was niet helemaal zeker.