Onze zoon sliep altijd prima; 2 dutjes op een dag en sliep 's nachts lekker door. 's Ochtends wel vaak al vroeg wakker (06:00), met soms uitslapen tot 07:00. Prima dus. Vanaf 18 maanden, veranderde dat plotseling. Overdag kort slapen en dan vermoeid huilend wakker worden en 's nachts meerdere malen huilend wakker worden. Inslapen was geen probleem, dus het leek geen onwil. We hebben het afgedaan als sprong/ fase en hebben eraan toegegeven en veel getroost. Het werd erger en inslapen werd op plaats ook een probleem; hij probeerde het wel (nog steeds geen onwil dus), maar kon dan de slaap niet vatten en ging dan een half uur later weer huilen. Op plaats wilde hij dat wij erbij bleven na zo'n huilbui. Ook aan toegegeven; op een matrasje naast zijn ledikant gelegen en ook dan werd hij meerdere malen huilend wakker, maar kalmeerde snel en sliep snel weer in omdat wij erbij waren. Hij heeft het dus gewoon even nodig dachten we. De sprong/fase ging wel erg lang duren en na 3-4 weken zijn we van tactiek veranderd. Als hij ging huilen ('s avonds of 's nachts) gingen we met hem in het donker op ons bed liggen totdat hij gekalmeerd was en dan legden we hem weer terug. Na een tijdje leek het beter te gaan, hij sliep zowaar hier en daar een nachtje door, totdat het zelfs 50/50 was. Overdag sliep hij ook rustiger (wel vaak maar 1x ipv 2, maar dat is ook prima.) Maar toen werd het opeens nog erger. Na het terugleggen begon hij snel weer te huilen. Dus lieten we hem langer bij ons in bed totdat hij uiteindelijk gaandeweg hele nachten zowat tussen ons in sliep. 22 maanden sprong dachten we? Het is vast een faaaa-se . Maar dat was op plaats ook niet meer goed genoeg. Waar hij voorheen in ieder geval 's avonds keurig ging slapen in zijn eigen bed en ook gelijk ging slapen wanneer hij later tussen ons in kwam te liggen, ging hij nu amok maken. Niet willen gaan slapen 's avonds en eenmaal bij ons in bed ook nog herrie trappen (bv zeuren dat papa moest komen, als die nog beneden tv zat te kijken, gaan rondkruipen op bed, aan de wandel). Toen was voor mij de maat vol, inmiddels bijna 3 maanden verder. :x Het beleid is nu al enige tijd (zo'n 2 weken); inslapen in je eigen bed; bij moeite er desnoods even naast blijven zitten, maar er niet uithalen. Wanneer hij 's nachts wakker wordt en niet meer te troosten is, leggen we hem in een extra ledikantje naast ons bed, maar niet meer bij ons in bed. Het inslapen gaat nu weer beter, we hoeven er niet vaak meer naast te gaan zitten, maar de nachten zijn een ramp. Om 23:00 (standaard) gaat hij huilen en dan begint het gevecht. Hij wil niet in zijn eigen bed, maar ook niet in het ledikantje naast ons. Ik ben hier zeer consequent in en hij kiest na een korte maar heftige strijd eieren voor zijn geld en gaat netjes naast ons slapen. Wel wil hij vaak lichaamscontact, dus ik lig met een arm tussen de spijlen geklemd. Maar daar eindigt het niet mee. Hij wordt zeer vaak wakker 's nachts. Soms echt door een nachtmerrie of iets, dus dan aai ik hem even en is het weer goed. Maar dus ook gewoon om opnieuw te gaan zeuren, dat hij iets anders wil (in het grote bed, papa, etc) en dan is het weer strijd. Ik geloof dat er 2 dingen spelen; hij heeft echt last van onrustig slapen door nachtmerries of zo, want overdag wordt hij ook overstuur wakker en ook toen bij ons in bed lag, werd hij ook vaak huilend wakker. Ook heeft hij overdag last van een soort verlatingsangst, zodra 1 van ons tweeën even uit beeld gaat (naar de wc zelfs). Dus ik wil hem wel troost kunnen bieden. Maar daarnaast zit hij denk ik ondertussen ook gigantisch in de peuterpuberteit (sinds kort ook driftbuien overdag) en wil hij zijn zin doordrijven. Bijkomend probleem is, dat er straks nog een baby komt, die ook bij ons op de kamer komt te slapen en de nodige nachtelijke verstoringen gaat veroorzaken alleen al door de borstvoeding, dus de situatie KAN ook gewoon niet op deze wijze nog lang voort duren. Zoontje gaat zich dan misschien verdreven voelen door de nieuwe baby. Er speelt dus ook wat tijdsdruk mee. Mijn man zou dan in nood apart met zoontje kunnen gaan slapen en ik met de baby, maar ik ben bang dat de situatie dan helemaal eindeloos gaat duren (man is namelijk niet bepaald consequent ). Hoe kan ik hem nu, na alles wat we al geprobeerd hebben, stapsgewijs weer terug naar een gezonde nachtrust in zijn eigen bed krijgen? Of hebben jullie soortgelijke ervaringen en geloven jullie dat het van voorbijgaande aard is? Ik begin eerlijk gezegd die moed een beetje te verliezen.
Wat vervelend voor jullie! Ik zou hem alleen in zijn eigen bed op zijn kamer leggen en dan vervolgens om de 5/10/15 min enz even naar hem toe. Heeft hier heel goed gewerkt. Als hij echt overstuur was dan haalde ik hem eruit en liep ik in zijn kamer rond om hem rustig te maken.
Je man met matras voor zijn bedje.. Nu al doen dan heb je straks bab y bij jou zoon bij hem. En is hij over 5 weken gewent papa ligt naast mij. Als die slaapt terug naar jou of hij blijft er even een tijdje liggen ben bang dat als je een grote strijd aan gaat en de baby geboren word je jullie beide geen slaap meer krijgen.
Ons zoontje raakt al bijna direct overstuur. Ook van in zijn kamer rondlopen, omdat hij dan de bui al voelt hangen, dat we hem niet gaan meenemen. Daarom denk ik dat het ook deels zijn zin doordrijven is. En wanneer hij wel kalmeert en je hem probeert terug te leggen is het 8 van de 10 keer alsnog brullen geblazen. En dat klinkt verschrikkelijk, hij gaat echt uit zijn dak, het is niet een beetje gejammer en geklaag.
Dát is ook het enige wat ik nog kan verzinnen (op laten huilen na), maar ik weet ondertussen echt niet meer waar ik nou goed aan doe.
Ben je zeker dat er medisch niets scheelt, waardoor hij zo begint te brullen? Of misschien een lampje, warmer of kouder leggen, white noise op de achtergrond?
Pffff, ik kan me voorstellen dat jullie hier gek van worden . Ik neem aan dat er niks lichamelijks is dat het zou kunnen verklaren. Mocht je dit niet 100% zeker weten dan zou ik toch eerst naar de HA gaan, ook al speelt dit al maanden. Je weet maar nooit, straks heeft ie toch ergens net genoeg last van om moeite te hebben met doorslapen en inslapen? Zo niet, dan zou ik nagaan of er iets in zijn leventje hem nu dwars zou kunnen zitten. Mijn oudste is in principe een goede slaapster, maar als haar iets dwars zit gaat ze spoken. In het verleden waren dit bijvoorbeeld dingen zoals (poep)zindelijk worden, papa die langdurig in het buitenland zit en wennen aan nieuwe babyzus (jaha, maak je borst maar nat straks ). Mocht je zo'n "psychische oorzaak"kunnen ontdekken, dan is het denk ik zaak om eerst te zorgen dat de rust in hem weer terugkomt. Vindt hij z'n kamer te donker of staat er een plant die er in het donker eng uitziet, dan zou ik ook eerst deze praktische zaken aanpakken. Vraag hem gewoon of hij z'n kamertje fijn vindt en zo niet wat hij er niet fijn aan vindt. Als er niets psychisch of lichamelijks aan de hand is, zou ik het "hard" spelen. Ik ben absoluut niet van het laten huilen, maar bij een kindje dat "zo oud" is moet je volgens mij opletten dat je geen patronen gaat vormen. Je zoontje is gelukkig oud genoeg om je te kunnen begrijpen als je iets uitlegt, dus ik zou overdag op een moment dat hij gewoon vrolijk is al beginnen met aan hem uitleggen dat er 's nachts wat gaat veranderen en hij moet leren om gewoon in z'n eigen bedje te slapen. Desnoods kondig je het een paar dagen van te voren aan en tel je samen af naar dé dag. Vanaf die dag zou ik bij huilen bij hem langs gaan, hem een knuffel geven en hem even troosten en weer weg gaan. Bij mn dochter doe ik dit een van tevoren afgesproken aantal keer achter elkaar. Bij de laatste keer zeg ik dat ik nu even niet meer langs kom en over een uurtje weer bij haar kom kijken om haar toch een beetjeeen gevoel van veiligheid te geven. De eerste dagen zal je zoontje misschien redelijk wat gaan huilen, maar uiteindelijk zal hij het heus ook leren. Ik denk dat als je er nu geen werk van maakt, hij dit nog steeds doet als hij drie of zelfs vier is. Je kunt ook eens de ouderwetse slaaptraining googelen. Voor baby's vindt ik het waardeloos en zou ik het nooit doen, maar wanneer je richting de twee jaar gaat zeker wel.
is het probleem meer dat de baby komt en de daarbij gebroken nachten of dat je zoontje graag bij jullie in bed slaapt??? Dat laatste denk ik nl dat het wel weer voorbijgaat. Meestal is dat zo'n fase dat ze dat willen en op een gegeven moment slapen ze weer prima in hun eigen bed.
Als ze hier een periode overstuur wakker wordt mag ze ook bij ons liggen.. vind het zielig als een kindje en verlatingsangst heeft en ook nog eng droomt dat hij dit zelf moet verwerken eigenlijk.. hier in april ook de tweede op komst maar dat zien we dan wel weer.. mocht ze dan ook weer zon fase hebben en bij ons willen liggen zal ze er snel genoeg van hebben van een huilende baby op de.kamer
Het probleem is dat ook het bij ons in bed slapen, niet meer werkte op plaats. Uiteraard had ik toen ook mijn bedenkingen, dat dat niet lang goed zou gaan icm de nieuwe baby straks. Maar als hij er nu rust door zou vinden, had ik het voor voorlopig zo gelaten. Maar ook dat werd weer onrust en gezeur en strijd. Dus dat is ook niet de oplossing. @humptydumpty; er spelen inderdaad psychische dingen mee (heb met de kerst bijna 1,5 week in het ziekenhuis gelegen en sindsdien veel hulp in huis gehad). Dus ik wil hem met alle liefde tegemoet komen (ook al speelde het probleem ver daarvoor al), maar het probleem is, dat het van kwaad tot erger wordt en niets meer goed is op den duur. Hoe krijg ik dan de rust voor hem terug? Hij is verder een heel blij en zeer ondernemend mannetje, maar met slapen komt de onrust. Hij is trouwens nu net met zijn middagsdutje uit zijn ledikant geklommen, dus dat is een nieuwe factor aan het hele probleem om over na te denken, hoe we dat dan gaan doen, wanneer hij nu dus uit zijn peuterbedje kan komen.
Ik heb het in de eerste maand laten nakijken. Kan het nog eens doen voor alle zekerheid. Maar zou hij dan niet dit gedrag consequenter moeten vertonen? Want elke keer wanneer wij toegeven, gaat het een tijdje beter, totdat ook dat niet goed genoeg meer is. Of zo lijkt het tenminste.
Hoe zouden jullie een peuterbedje ipv het ledikantje in dit hele verhaal verwerken? Hij is er namelijk nu vanmiddag met slaapzak en al uit geklommen. Gelukkig landde hij op een berg knuffels.
Ik zou het gewoon proberen. Ik heb al meerdere malen gelezen hier op het forum dat spokende kindjes weer goed gingen slapen nadat ze over waren gegaan van hun ledikantje naar een groter bedje! Sterkte verder, dit is voor geen van jullie drieën leuk.
Een vriendin van mij had precies hetzelfde probleem. en heeft dit gedaan. Lekker slapen met Olwen Wilson slaapmethode | Zwanger en ouder Zij en haar vriend hebben om de beurt s nachts dit gedaan. Duurde wel twee weken maar nu gaat het super. Kleine weet gewoon dat hij in zn eigen bed moet slapen. En dat zijn ouders er wel voor hem zijn als hij het nodig heeft. Of je het gaat proberen of niet, succes!
Ja zo doen wij het ook. Onze middelste sliep tot bijna 24 maanden naast ons bed ivm ruimte gebrek, tot zijn zusje die plek in ging nemen. Middelste riep en roept vaak nog 2 a 4 keer per nacht voor knuffel of speen. Soms in periodes dat hij niet lekker is, of bang (ondanks dat hij met grote broer op een kamer slaapt), leggen wij een matras naast hem neer en slapen daar dan. Prima, slapen we allemaal namelijk!
Wij hadden vanaf het begin af aan slaapproblemen met onze middelste (door KMA en Verb. Reflux) maar toen ze richting dreumes/peuter leeftijd ging werd het slechte slapen ook een gewoonte. Hier hebben wij al heel vroeg een peuterbed geprobeerd, en daar ging het heel snel beter mee. Ze schrok in ledikant snachts wakker van haar armpjes tegen de spijltjes, en had toch een soort van opgesloten gevoel. Hoop dat het snel beter word met jullie mannetje, echt tips heb ik niet, weet wel dat het ontzettend lastig is. Onze dochter is nog steeds geen geweldige slaper, als ze een drukke dag heeft gehad, of er is iets spannends is ze nog vaak aan het spoken, en zodat verder iedereen door kan slapen hier in huis lig ik toch ook af en toe bij haar in het peuterbedje zodra ze weer slaapt ga ik naar eigen bed. Duurt vaak een minuutje of 10.. en voor mijn eigen rust de beste oplossing, onze jongste weet mij ook vaak nog bezig te houden snachts.