Hoe gaat het nu? Wat een nare situatie! Je komt fantastisch op voor je gezin! Ik herken wel dingen, als je geen contact meer wil met je broer dan zou ik tegen je ouders zeggen (als je daar nog contact mee wil) dat je niks over hem wil horen.eigen ervaring is dat het veel meer rust geeft. Ook de grenzen naar je ouders toe zal je aan moeten scherpen zodat jullie bepalen hie het in het gezin aan toe gaat.dit is niet makkelijk maar geeft misschien meer duidelijkheid en rust. Familie bepaald niet wat Julie moeten doen. Heb je ondertussen iemand gevonden om op te passen? Wanneer was/ is de verjaardag? Wanneer ben je uitgerekend? Dikke digitale knuffel!
Bedankt voor alle superlieve reacties hoor! Zelfs voor pbtjes die ik mag sturen en oppas die aangeboden wordt. Superlief Ik lig wakker van de hele situatie. Wil het uitpraten, maar weet ook dat de enige manier om het weer "normaal" te laten zijn tussen ons, is in alles toegeven. En daar heb ik geen zin in. Alles bij elkaar opgeteld is er veel gevoel kapot gemaakt bij mij. Oppas is zo goed als geregeld gelukkig Schoonmoeder komt na haar ochtenddienst en daarvoor kan dl even bij de buurvrouw terecht. Maar leuk is anders want dl is wel dol op dr oma...
Ik begrijp dat je er wakker van ligt, leuk is anders en helemaal zo vlak voor de bevalling. Je moeder heeft niks meer laten weten? Fijn dat de oppas iig geregeld is!
Misschien is het een idee om, als het wat kalmer is, even een mail te maken aan jouw ouders, aangezien jij toch wel erg graag weer op goede voet wil komen. Jij bent boos want zij duperen jouw dochter! Tsja, hun zijn boos want jij dupeert hun zoon (in hun ogen dan he) Jij vecht als een leeuwin voor jouw kind, en jouw ouders voor hun kind, even vergetend (wat zo vaak gebeurt als 1 van de kids zijn of haar leven minder goed verloopt) dat jij ook hun kind bent. Ik denk dat het helemaal geen kwaad kan jouw ouders erop te wijzen dat jij het prima vind dat zij voor hun kind willen vechten, maar dat hun moeten begrijpen dat de bedreigingen naar jouw gezin toe, jouw kinderen, ook bij jou de beschermdrift die hun ook hebben, naar boven brengt. Gezien het feit dat jullie in feite beide hetzelfde doen zouden jullie op dat vlak begrip voor elkaar moeten kunnen opbrengen. Met de vraag niet hun kleindochter de dupe te laten zijn, en de vraag te respecteren dat hun zoon niet jouw zoon is, en jij daarom niet zo makkelijk over bepaalde zaken heen kan stappen. Fijne bevalling, hopelijk werkt het toch nog goed uit voor die tijd.
Broer zou ik voor geen goud binnen laten bij je kind. Respectloos van je ouders om het zo te regelen. Jij mag jouw kind tegen elke prijs beschermen daar ben je moeder voor. Dat je schrijft dat je hem kansen hebt gegeven, sorry maar dat gevoel heb ik niet. Ik vind dat je hem niet begrijpt, op hem neerkijkt en dan vind je al snel alles dat je doet "een kans geven." Vind je hem alleen maar raar en lastig of heb je je weleens afgevraagd waarom hij zo is? Of vind je het wel lekker om de brave dochter te zijn die het allemaal wel op een rijtje heeft? Is dat jouw rol?
Het gevoel dat ik dus krijg is alsof er geen echt contact is tussen je broer en jou omdat jullie te veel in een rol zitten die je.in het gezin hebt aangenomen. Kun je niet een keer apart met hem afspreken en een keer echt praten, echt interesse tonen in elkaars belevingswereld. Het is inderdaad wel familie en heel zonde dat er zon afstand is. En daarmee doe ik niets af aan dat jij enorm duidelijk in je grenzen mag zijn. Ik vraag je niét om te gaan hulpverlenen.
Ben het niet helemaal met je eens, maar snap je insteek wel. Ik denk dat bij Ts het doen, als ik haar verhaal lees, opgehouden is toen haar gezin bedreigd werd. Iets wat ik volledig kan begrijpen en in mijn ogen ook terecht is. @ts als ik zo alles lees denk ik dat je wel begrijpt dat je ouders er anders instaan dan jij, aangezien het hun zoon betreft (onvoorwaardelijke liefde en bescherming). Maar dat het er voornamelijk mee te maken heeft dat je ouders datzelfde niet begrijpen/accepteren van jouw rol daaromtrend in jouw eigen gezin (de bescherming van jouw gezin). Misschien is het een idee om met bijvoorbeeld hulp van een maatschappelijk werker/onafhankelijke derde hier samen over te praten. Dat kan voor jouw ook spanning schelen en misschien wordt het daardoor wel duidelijker.
Wat heftig! Nou ik geef je gelijk! Het ligt niet aan jou. Wens je als mog een fijne verjaardag en een rustige bevalling
Je spreekt jezelf gigantisch tegen. Eerst zeg je dat ze broer vooral niet binnen moet laten en daarna zeg je dat ze vooral op hem neerkijkt en hem helemaal geen kans heeft gegeven, wat wel makkelijk was, want dan was zij de brave dochter. Juist... Waarom zou je uberhaupt in kansen denken wanneer het om familie gaat. Het enige deel dat belangrijk is, is dat het familie is. En van familie hoef je echt niet alles te pikken. Helemaal niet. En daarom is het altijd handig om jezelf niet te bemoeien met andermans dingen, ook al zie je dat iemand zichzelf kapot maakt. Dat je het probeert is fantastisch, maar als zo´n persoon zich daar niets van aan kan of wil trekken en er alleen maar ellende van komt, dan moet je aan jezelf gaan denken. Je mag altijd je mening ergens over hebben, maar die hoeft niet overal uitgesproken te worden en blijf met een open blik naar iemand kijken, want misschien komt het ooit wel goed. Grenzen stellen is gewoon enorm belangrijk, maar wees daar wel eerlijk in. Zoals ik al zei heb ik net zo´n broertje, en de andere is onderweg. Degene waar ik het over heb, heeft pyschische problemen. Hij heeft psychoses gehad, hij heeft zelfmoord proberen te plegen, waarbij ik 112 heb gebeld. Hij gebruikt drugs, zwierf geruime tijd op straat en liegt ontzettend veel, hij heeft zijn vriendin gekopstoot en haar waarschijnlijk zwanger gemaakt (tenminste dat zegt zij, maar zoals vaak is ook zijn vriendin niet helemaal zuiver op de graat.) Alle hulp die hem aangeboden wordt, ook van professionals, slaat hij af. Ik ben de enige die hem accepteert zoals hij is. Mijn moeder kijkt heel erg zwart wit. Je bent dus goed of slecht en een broer vindt dat hij zich niet moet aanstellen, want het is allemaal zo makkelijk en doe gewoon hoe hij het doet. Ik ben de enige die hem probeert te stimuleren en ik begrijp zijn gevoelens, want die heb ik ook gehad en soms nog steeds. Hij krijgt wel op zijn donder als hij tegen me liegt en bijvoorbeeld toen hij dat meisje gekopstoot heeft en zwanger gemaakt. Maar dat betekent niet dat ik niet met hem blijf praten en dat hij welkom blijft, evenals zijn vele vriendinnen. Nu wordt iedereen vooral veel zwart gepraat, maar ik blijf dat blokkeren. Sorry, dat hoef ik niet te zien, die smsjes etc. En mijn moeder zet ik ook regelmatig op haar plaats. (Zo had ze laatst het idee om het andere broertje, puber, die ook wat de verkeerde kant op gaat, ook niet meer in huis te laten, omdat bovenstaand broertje het goed verpest had. Hoe eerlijk is dat..) Ze denkt behoorlijk zwart wit en iedereen moet zich volwassen gedragen, ook puberbroertje, terwijl ze zelf ook een drama is (ook psychoses, zefmoordpogingen etc.) Zij heeft wel een mening, maar als ze al hulp biedt, moet het op haar manier en anders niet. Over puberbroertje weet ze genoeg te zeggen, maar ze is er al jaren niet voor hem. Dit is even om te schetsen dat ik hetzelfde probleem heb, maar dat ik daar nu redelijk mee om weet te gaan, zodat ik niet in enorm ruzies terecht kom en zelf ook een beetje psychisch stabiel blijf. Ik probeer zo eerlijk mogelijk tegen iedereen te zijn en bewaar mijn afstand. Maar daar moest ik wel volwassener voor worden.
Als ik nu terug lees komt het inderdaad wel hard over en heb ik best bevooroordeeld gereageerd. De situatie kan ook heel anders liggen. Belang rijkst is dat ts nu goed op haar strepen mag staan als het om haar kind gaat.
Ik heb 1 ding geleerd van familieruzies. Hoeveel is je familie je waard? Veel? Dan moet je jezelf soms wegcijferen. In dit geval accepteren dat je ouders weer 'voor' je broertje kiezen...hoe moeilijk en scheef dat misschien ook is. Wanneer je langzaam aan werkt aan nieuw vertrouwen en goede sfeer...komen excuses in sommige gevallen later alsnog...