Ik heb door een horrorbevalling de eerste vijf weken ook niet zelf voor mijn kindje kunnen zorgen. Het doet bij mij zelfs zoveel pijn dat ik het babybadje al heb verkocht. Elke keer als ik het badje zag staan zag ik de andere mensen hem in dat badje doen. VRESELIJK. En dan kunnen mensen wel zeggen je kan nog zoveel doen, maar je bent wel veel kwijt geraakt van je kindje en dat krijg je niet weer terug. Heel veel sterkte en heel veel geluk met je kleine. Knuff Antoinette
Het was bij mij wel een levensbedreigende situatie tijdens de bevalling maar ik ben gelukkig ten alle tijden bij geweest. Ik had een ernstige sepsis/septische shock tijdens mijn bevalling. Ik had een infectie in mijn baarmoeder. De vliezen en de navelstreng waren ook geinfecteerd. Ik werd daar ineens heel ziek van. Ik had last van erg veel harde buiken en vanwege de geschiedenis belde ik voor een controle. Die kreeg ik direct. Ik was toen nog totaal niet ziek en maakte me eerlijk gezegd ook totaal geen zorgen. Als je me toen had gezegd dat ik een paar uur later 30 tot 50% kans had het niet na te vertellen had ik je echt voor gek verklaard! In het ziekenhuis bleken mijn harde buiken premature weeën en de baby's hartslag was niet goed. Dat was de reden dat ik met loeiende sirenes werd overgebracht naar het academisch ziekenhuis. Op dat punt was ik nog niet ziek. Mijn controles zijn toen ook gedaan. Geen koorts, normale bloeddruk. Ik kwam aan in het academisch ziekenhuis en daar werd ik vrij snel na aankomst ineens heel ziek. Ik begon te rillen en daarmee is het balletje gaan rollen. Ik had ineens hoge koorts en mijn bloeddruk was extreem laag (80/40 - 93-34). Mijn hartslag was ook over de 100. Er werden langs alle kanten kweken afgenomen en er werden me 1001 vragen gesteld. Er werd blind gestart met antibiotica en er kwam vocht om de bloeddruk omhoog te krijgen maar dit hielp niet. De bloeddruk steeg niet maar hij daalde ook niet verder. Ontzettend koude handen en koude voeten. Echte koude en warmte vlagen. Ondertussen weeën. Uiteindelijk heeft dit gelukkig vrij kort geduurd. De 'infectiehaard' (AKA mijn zoon met toebehoren) werd 8 uur later geboren en daarna was bij mij het levensbedreigende voorbij. Helaas kwam hij ziek ter wereld en zat die levensbedreigende situatie toen bij hem maar gelukkig kreeg hij direct ook antibiotica waardoor hij na 5 dagen begon op te knappen. Ik heb (afgezien van het feit dat ik het anders heb beleefd omdat ik heel erg in mezelf gekeerd was maar niet buiten bewustzijn of zo) alles meegekregen. Ik heb dus nagenoeg geen gaten in mijn geheugen. Mijn man verteld mij af en toe wel eens iets waarvan ik dat niet (meer) weet maar dat kan ook zijn omdat me dat op dat moment gewoon niet opgevallen is. Ik herinner me namelijk ook nog heel veel wél. Met name de angst en de zorgen, mijn gedachten en gevoelens. Ik heb ook heel veel moeite met het hele verhaal. Ondanks we daarvoor ook al veel hebben meegemaakt merk ik wel dat ik dit echt heel heftig heb gevonden. Ik veel verdriet heb gehad naderhand ondanks ons zoontje leeft. De trots dat hij het zo fantastisch doet bij elke mijlpaal die hij bereikt. En zo nu en dan staat die beerput open. Momenteel staat de andere beerput open; ons dochtertje* wat er niet meer is. Momenteel ben ik weer heel veel met haar bezig. Het wisselt een beetje af. Esmeralda wat heftig lijkt het me dat je dan de eerste week hebt gemist. Ik ben zo blij dat ik niks heb gemist. Dagelijks ben ik daar nog dankbaar voor want er was sprake van een KS onder algehele narcose (omdat een ruggenprik bloeddruk kan verlagen) en dat wilde ik koste wat kost niet! (N is spontaan geboren). Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar nog erg mee in je maag zit. Je kunt hier wel hulp voor vragen he? Ik ben ook bij de praktijkondersteuner van de huisarts geweest. Dat kan echt wel helpen! Knuffel!