Wou alleen nog even zeggen ((dikke knuffel)) voor jou, en respect hoe je je beste beentje voor probeert te zetten!
ik heb je verhaal gelezen en vind het best heftig. Vind het echt knap van je dat je zo sterk blijft. En ook jij gaat het zeker redden. Een hele dikke digi knuffel. In welk deel van het land woon je als ik vragen mag? Dit omdat je aangeeft dat er een lange wachtlijst is voor een huurwoning. Kan je geen urgentieverklaring krijgen? Nu kan het ook zijn dat je deze pas krijgt na de scheiding. Een collega van mij ging ook scheiden en die schreef zich gelijk in bij de woningbouw. Bij die woningbouw is de wachttijd 8 jaar en ze had binnen 3 maanden een huis toegewezen gekregen. Zij had toen een urgentieverklaring.
Ik vind je heel sterk en moedig overkomen. Ik weet uit ervaring hoeveel er op je afkomt in een scheiding. Zelfs als je er zelf achter staat om te gaan scheiden. Bij jou is het min of meer tegen je zin. Ik vind het heel knap dat je nu wel alles aanpakt wat nodig is. Het lijkt wel uit je verhaal dat er heel veel alleen op jou neer komt. Heel veel sterkte voor de komende periode.
Ik woon in Limburg en in ons dorp komen amper huurwoningen vrij. Er zijn wel particulieren maar niet heel veel. De meeste mensen die in mijn situatie komen huren (tijdelijk) een koopwoning. Urgentieverklaring is hier gewoon niet meer, afgeschaft. Mijn man helpt me wel overal bij, maar ik moet het doen. Ik moet alles regelen, hij werkt nu gewoon en heeft ook die afleiding. Ik vind het gewoon moeilijk dat ik er de hele dag mee bezig ben. Op school krijg ik vragen natuurlijk, mensen spreken me aan, ik kan weinig hebben op het moment. En de kinderen zijn natuurlijk kinderen en die zijn gewoon best druk en ook omdat ze niet weten hoe het nu verder gaat, ze snappen het niet goed. Verder wonen mijn man en ik nog samen, dat voelt gewoon niet meer fijn. Maar ja.....het is nu echt een beetje moedeloos. Ik solliciteer overal, in een winkel of restaurantje of iets word ik niet aangenomen omdat ik de ervaring niet heb. Ik ben secretaresse en op parttime kantoorbanen reageren 100 mensen vaak en kom daar dan maar eens tussen. Ik heb inmiddels een gat in mijn cv omdat ik 2 jaar in de ziektewet gezeten heb. Maar positief blijven moet ik wel anders praat ik mezelf natuurlijk de put in. Ik heb gisteravond nog een aantal koffietentjes een sollicitatiebrief gestuurd en ik moet leuke dingen blijven doen, ook met de kids natuurlijk. Bedankt dat ik hier even mag spuwen
Zijn er fulltime banen in je regio waarvoor je in aanmerking zou komen? Als je geen urgentieverklaring krijgt, de kans op een sociale huurwoning klein is, je niet van tijdelijke huur naar tijdelijk huur wilt hoppen, maar je wel snel een huurwoning wil, dan heb je toch weinig keus lijkt me? Je kinderen zijn allebei schoolgaand. Als je buitenschoolse opvang kan regelen en in de regio een fulltime baan kan vinden, dan heb je voldoende om in je eigen levensonderhoud te voorzien en kan je ook in de particuliere huursector kijken. Zodra dat allemaal geregeld is, kan je gaan rondkijken naar werk voor minder uren.
fulltime is er wel natuurlijk, maar ik kom er gewoon niet tussen. Ik reageer op bijna alles. Ik heb misschien niet zo veel te willen maar ik wil er nu ook zijn voor de kinderen. Voor hun is het erg moeilijk, de scheiding en dan zou ik ook fulltime gaan werken. Dat vind ik gewoon te veel voor hun. Ik wil werken, maar ik wil hun nu niet uit huis halen en ook nog elke dag naar de opvang.
OMG! Ik heb alles even terug zitten lezen: Ik voel zo met je mee.....net of ik 6 jaar terug in de tijd ga. Samen leven, alles op de rit. Toen werd ik zwanger maar dit eindigde in een miskraam. Toen zei meneer dat hij eigenlijk niet meer verder wilde, relatietherapie je gaat al die jaren toch niet weggooien? Na een half jaar therapie zat het er nog niet in, toen heb ik voor mezelf gekozen! Geen dak boven me hoofd en 15 euro per week om van rond te komen. Enfin, vele van ons hebben een verhaal denk ik. Maar weet je wat ik zo oneerlijk vind? Een man werkt gewoon door en maalt niet om de opvang van een kind en de verhouding met werk en prive. Ik had mijn fulltime baan opgezegd zodat ik Die leven gewoon door alsof er niets aan de hand is. Ze verdienen vaak meer dan wij vrouwen....vreslijk vind ik dat! Ik weet ook dat nu alles warrig is in je hoofd. Waar moet je naartoe? Hoe ga je rondkomen? Hoe zorg je voor je kinderen? Hoe zorg je voor jezelf.....nee ik zou niet meer met je willen ruilen. Het waren zware tijden. Maar als ervaringsdeskundige wil ik je wel het volgende zeggen: JE DOET HET GOED! Je zit op het juiste pad een pad waarbij het om meer draait dan alleen om jezelf. Jullie zullen er met zijn drieen closer en hechter uitkomen. Je kunt jezelf later nog in de spiegel aan kijken en weet dat je er alles aan hebt gedaan wat je kon. Met het belang van je kinderen voorop. Iedereen heeft altijd adviezen en eigenlijk wil ik me hier niet aan wagen, wat schiet je er mee op. Wel wil ik je zeggen dat je emoties tot rust gaan komen zodra je de praktische dingen geregeld hebt. Zodra dit een beetje op de rails is komen emoties langszaam weer tot rust. Wie woont er in de buurt van Limburg van dit forum? Ik ken mensen uit Blerick. Heb je daar wat aan? Ik kan daar eens rondvragen? Maak gebruik van de mensen om je heen. Gooi het op Facebook. Zo heb ik het uiteindelijk ook gered. En ik weet zeker dat jij het ook gaat redden! Sterkte!!
Hey waar in Limburg woon je? Misschien heb ik wat tips voor je qua woningen en werk. Je mag het ook in pb sturen Sterkte met alles!
Ik snap dat je het te veel vindt voor de kinderen, ik ben zelf ook alleenstaand. Maar wat ga je dan doen in de tussentijd zonder woonruimte, en zonder voldoende geld? Zolang jij geen woonruimte hebt, zal een rechter beslissen dat de kinderen bij de vader blijven wonen en jij een omgangsregeling krijgt.
ja het is heftig he!! Ik ben ook net gescheiden en moeder van 3. Met mijn ex viel en valt niet normaal te praten, die zit juist alles tegen. Ik ben verhuisd naar een andere stad, ongeveer 20km verder weg. Hier had ik binnen 2 weken een huurhuis, omdat de jaren dat ik een koophuis had, ook meetelden als wachtjaren. In mijn eigen dorp had ik ook geen kans op een woning. De kinderen moesten dus naar een andere school. De oudste heeft daar best wat last van gehad. maar wende snel. Ik snap je gevoelens! Het is ook allemaal veel, en heftig!! Soms heb je van die dagen dat je het niet zit zitten, maar echt, het komt goed!! Ik heb zoooo veel rust gekregen nu, alles op de rit. Het is druk, maar niet meer als anders, aangezien mijn ex nooit iets deed. en financieel vat het mij echt zo mee, je krijgt best veel toeslagen als je alleen bent, en alimentatie, en ik werk zelf ook 25 uur. Ik houd nu meer over als toen ik nog getrouwd was! Dikke knuffel, en blijf vooral hier spuien, dat lucht altijd op
Ik ben bezig met een huisje te huren, een koopwoning dan. Dus dat is wel maar tijdelijk. Ik heb dan wel geen werk maar wel inkomsten in de vorm van ww en de toeslagen en alimentatie van mijn man. Al met al krijg ik best een bedrag elke maand. Maar goed, dat is niet hoe ik wil leven. Ik wil mijn eigen geld verdienen. Mijn man helpt me wel met alles maar ik moet het uiteindelijk alleen doen. We wonen nu nog in ons huis en we zetten dit pas te koop als ik een huurhuis gevonden heb. Mijn man heeft (gelukkig) een goeie baan en daarom krijg ik best veel alimentatie (ook voor mezelf) maar zoals ik al eerder zei...dat wil ik niet. Ik wil mijn eigen leven, mijn eigen geld maar ik kan niet alles tegelijk. Ik ben eigenlijk nog niet helemaal beter, ik zoek werk en een huisje. Dat kan gewoon niet allemaal. Gelukkig helpt mijn man me met de praktische dingen maar verder moet en wil ik het dadelijk alleen doen. Ik kijk hier om me heen en ik zie meer gescheiden moeders die het redden met een parttime baan, dus ik ga dat vast ook redden. Zo denk ik maar. Maar het is wel pittig en alleen nu en best veel.
Lief dat je dat vraagt . Het gaat op en af en op het moment af. Ik vind het echt moeilijk allemaal. Mijn man is echt bezig met zijn eigen leven. Hij lijkt verder dan mij daarin. Het is ook uiteindelijk zijn beslissing. Maar ik vind het moeilijk. Het boeit hem minder wat ik doe of zeg. Zijn wachtwoord van de mail en telefoon heeft hij veranderd. Ik kan me op dit moment een leven zonder hem nog niet eens voorstellen, we wonen nu ook nog samen. Maar hij doet anders, ik vind het echt moeilijk. Ik voel me nu echt alleen, eenzaam en ik weet het niet. Ik doe wel alles nog in huis, huishouding, koken en voor de kinderen zorgen natuurlijk. Maar ik voel me echt een mislukkeling. Ik ben heel benieuwd hoe andere gescheiden meiden dit doen? Hoe bouw je een eigen leven op? Ik heb nu ook nergens zin in, ik moet een huisje vinden, werk. Hoe ga ik dat allemaal doen? Hoe maak ik een leven wat fijn is voor de kids en mij? Hoe ga ik dat aanpakken? Ik weet het nu echt niet. Voel me intens verdrietig.
Bloem ik heb geen advies voor je maar wil je heel veel sterkte en kracht wensen de aankomende tijd. De toekomst ziet er nu negatief uit maar ik hoop echt dat je in de toekomst veel geluk en liefde tegenkomt. Knuffel!
Een dikke digi knuf voor jouw bloem. Ik vind dat je een sterke vrouw bent. En in de toekomst ga je het geluk zeker vinden. een vriendin van mij is een paar maanden terug gescheiden. Ze heeft ook kindjes. Ze hadden een koophuis en zij kon daar niet blijven. Toen de scheiding rond was kon zij zsm een urgentie verklaring aanvragen ( is hier nog) en had ze binnen 3 weken een huis. Ze had in die tussentijd op MP een hele boel gratis spullen opgeduikeld zoals verf, behang en wat meubeltjes. Indien ze de meubels niet zo leuk vond deed ze er een lik verf overheen. Ook op fb heb je van die koopjeshoekjes in vele delen van het land. Met een paar vriendinnen had ze het gehele huis opgelapt. En het ziet er superleuk uit Toen ze een plekje had voor zichzelf kon ze alles gaan verwerken. Met haar kids trekt ze er in het weekend vaak op uit in de regio. Ze houdt de regionale suffertje in de gaten met wat er te doen is. Ook zijn er hier veel clubjes voor kids. Kost niks. Of ze gaat naar het bos met de kids etc etc.
Ik denk dat het nu ook nog heel moeilijk is omdat je nog in huis zit. Je bent nu alleen nog aan het 'afbouwen' en niks nieuws aan het 'opbouwen'. Zodra je je eigen plekje hebt zal dat wel komen denk ik. Nu is het gewoon erg veel geregel Moeilijk om te zien dat je (ex)man al wel bezig is met zijn 'nieuwe leven' en zich losmaakt van jou Hele dikke knuffel!
Ik heb toch (weer) even jullie hulp nodig. Mijn man had zijn wachtwoord van zijn telefoon en mail enz. gewijzigd. We konden gewoon bij elkaar altijd kijken en nu dus niet. Ik vind dat raar want ik controleerde hem niet, maar het was gewoon geen geheim. Nu zei mijn dochter gisteren hardop: oh papa ik weet je code. Dus ik heb toch in zijn telefoon gekeken (ja heel fout weet ik). Ik heb gezien dat hij whatsappt met de ex van mijn neef, die kwam hij nl. tegen in de speeltuin een paar weken geleden. Zij had hem gestuurd: hey lekker, hoe is het? Ik ben ziek. En ze had een foto van zichzelf tijdens carnaval gestuurd. Hij heeft wat terug gestuurd maar ik kon niet meer zien wat. Wat moet ik hiermee? Het doet me pijn. Ik heb er buikpijn van. Ik vind het niet leuk en ja we zijn uit elkaar, maar we wonen nog samen, het is niet officieel....de scheiding. Wat zouden jullie doen? Niet dat ik iets kan doen, maar ok.
Ik zou me er niet mee bemoeien bloem, ik snap dat het pijn doet, maar ondanks dat jullie samen wonen zijn jullie uit elkaar. Ik vind het ook best erg dat je in zijn telefoon kijkt. Dat partners dat doen snap ik nog een beetje, maar hoe moeilijk het ook is, jullie zijn geen partners meer. Ik denk dat je zo snel mogelijk uit deze situatie moet en daar ook echt voor moet vechten, voor je eigen plek en je eigen baan. Sterkte!