Ik kan me niet voorstellen dat ik een baby in mijn buik heb.. Ik kab niet omschrijven hoe dankbaar blij ik ben. Echt...dat dit mag gebeuren in mijn leven. Maar ik kan me niet voorstellen dat er een babymeisje in mijn buik zit. Terwijl alles gewoon nog steeds goed lijkt te gaan. Is dit herkenbaar? Paniekvogel als ik ben denk ik dan weer...hm..wel gek eigenlijk he. Maar goed ik dacht ook nooit zwanger te gaan worden..
Heb ik tot week 25 ook gehad, ook omdat ik tot dan een gemakkelijke zwangerschap heb gehad en tot 2 jaar geleden, nooit een kinderwens heb gehad Het besef kwam steeds meer en nu ik echt een zware zwangerschap heb weet ik echt goed zwanger te zijn en ben ik er klaar mee
Fijn dat het enigzins herkenbaar is. Ik vind het zo onwerkelijk. Krijg nu her en der cadeautjes van vriendinnen enzo..en dan ddnk ik echt: "huh" ik ben gewoon zwanger.. .ik ben nu eindelijk degene die dit mee mag maken. Wat een wonder
Ik heb precies hetzelfde......misschien ook door de twee miskramen hiervoor... Meisje in m'n buik......? Waaaaahhhhh. Heel onwerkelijk. Blij maar ook heel onzeker. Blijf het ook hardop zeggen.... We weten pas sinds 2 dagen dat het een meisje is... Dus dat! 😊
Je bent niet raar het zijn gewoon je hormonen en daarbij is het toch een wonder dat wij vrouwen een klompje cellen tot compleet mensje maken in ons lichaam!!
ik durfde nog niet echt blij te zijn, of er echt realistisch over na te denken tot de eerste echo vandaag. Krijg je zo'n ding op je buik en zie je ineens een klein hummeltje op een beeldscherm. Dat zijn dingen die je op tv ziet, in films en van die zwanger-zijn programma's... maar nu lag ik daar.. de realisatie dat het kleintje op het beeldscherm nu op dit moment in mij zit. Inderdaad, heel apart, onwerkelijk, maar het landt steeds een klein beetje meer. maar ik snap dus helemaal hoe je je voelt!
Ik had in het begin ook niet het gevoel van "Goh, ik ben zwanger". Ja zag nog niets, ik voelde nog niets (logisch, daar was de baby nog veel te klein voor) en ook bij de echo's had ik niet het besef van "dat mensje leeft in mij". Maar als je het gaat voelen bewegen, en dit is aan de buitenkant ook zichtbaar (beiden pas na 20 weken voor mij), en je begint een buik te krijgen, dan gaat het wel tot je doordringen. Maar het blijft iets wonderbaarlijks.
Ik vind het ook nog steeds onwerkelijk hoor Vandaag voor het eerst geshopt voor ons meisje! Zo leuk om echt te kopen wat ik zelf leuk vind. Eindelijk niet voor een ander en me afvragen wat diegene er van zou vinden. Alleen ik moet het leuk vinden! Het is dat ik dikker word en de kleine echt begin te voelen anders zou ik zo nu en dan echt vergeten dat ik zwanger ben haha. Elke dag kijk ik naar foto's en filmpjes van onze kleine en dan denk ik weer wauw! dat kleine meisje groeit in mij!
Haha, ik herken mezelf hierin. In het begin vond ik het ook raar en eng dat er een klein wezen in mij groeide.. Ik was zelfs bang voor de bewegingen.. maar toen ik ze eenmaal voelde, kan ik niet meer zonder zijn schopjes en bewegingen
En nog steeds vind ik het onwerkelijk dat ik over paar weken moeder wordt van een kleine mannetje.. Het is echt prachtig om dit mee te mogen maken.. en wij zijn erg dankbaar.. kunnen al niet wachten totdat de kleine er eindelijk is.
Ik vind het heel fijn om dit soort dingen met dames van het forum te delen. Omdat ik zelf zo n onzekere kip ben, is dat heel prettig. Ik dacht eergister iets te voelen maar twijfel nog over of het de baby was. Het voelde aan de rechterkant laag in de buik naast het schaambot als of er een paar keer een spiertje trilde oid. Soort plopjes. Ik heb vandaag na de controle voor het eerst zelf iets gekocht En inderdaad nu echt wat je zelf leuk vindt. Heel bijzonder.. Nog 2,5 week tot de 20 weken echo..spannend
Ja, je bent super raar! Nee hoor De enige gedachte die door mn hoofd spookte toen mn zoontje direct na de bevalling op mn buik werd gelegd: t is een mensje.. t is écht een mensje!!! Ik zei het volgens mij ook duizend keer hardop.. Dat mn vriend zei: wat dacht jij dan? Dat er een aap uit zou komen? Nou, niet precies een aap.. maar ik kon me ook niet voorstellen dat er echt een levend écht mensje in zou zitten. Maar t was echt zo en t is bij jou hoogstwaarschijnlijk ook echt zo hoor
Ik kan mij nog steeds niet helemaal voorstellen dat we eind feb met zijn drieën zullen zijn.. Dat we dan een kleine uk in huis hebben..
Ik weet nog wel dat de oudste na de bevalling in zo'n bakje naast mijn bed stond en dat ik echt zoiets had van "wtf.. No way dat dit uit mij is gekomen" het is toch ergens ook iets heel onwerkelijks?
Ik heb het ook nog regelmatig hoor..zie dat we bijna even ver zijn soms komt dat besef "ik word een mama" en dan lijkt het net een droom. Mijn vriend heeft het ook vaak, dat hij zelfs moet huilen en zegt: "we worden gewoon ouders". Ik voel haar nog niet maar kan niet wachten op dat moment. Denk dat het besef dan groter wordt.
nee hoor helemaal niet raar! ik heb het bij alle drie de kinderen gehad! ik blijf het gewoon zo wonderlijk vinden en zo mooi..... en kon het ook niet geloven dat er een mensje in mijn buik groeide.....wacht maar tot het moment dat jehet in je armen mag hebben dan ben je helemaal van de wereld!
Niks Raars aan, ik geloof het nog steeds niet echt, terwijl ik een skippybal op pootjes ben en de baby de hele dag beweegt! Bizar he, als je het zelf ineens bent..!!