Mijn kinderen doen het op het moment gewoon hartstikke goed op school. Nu wel, de oudste heeft wel een lastige tijd gehad waarin zijn gedrag op school een probleem was en hij veel achterliep. De laatste twee jaar ( na een schoolswitch) is het weer een stijgende lijn, met als klapper op de vuurpijl dat hij nu VWO mag gaan doen. De tweede oudste, ook een zoon, doet het vanaf het begin ook prima. Geen ontzettende uitblinker, maar wel prima citoscores (A's en B's) en hij is heel sociaal een heeft veel vrienden. Nu is mijn dochter sinds kort begonnen op school en had een spectaculair eerste rapport. De hoogste citoscores, heel hoge ontwikkelingsscores. Ze loopt met bijna alles ruim een jaar voor op haar leeftijd, met dingen als cijfers, tijdsorientatie, geletterdheid, zelfs bijna twee jaar. Ik ben natuurlijke hartstikke trots op die prestaties. En ik weet zelf ook wel dat goede toetsen maar een onderdeel zijn van wat belangrijk is. Maar....ik merk aan mezelf dat ik het moeilijk vind om erover te praten met andere mensen. Omdat ik bang ben als een opschepper te worden gezien. Zo van, heb je haar weer en haar fantastische kinderen. Als mensen er naar vragen dan vertel het wel, een korte samenvatting. Maar het bijv op mn facebook zetten, nee. Daar voel ik me gewoon niet prettig bij. Aan de ene kant prima om bescheiden te zijn, maar het is ook angst wat me tegenhoud. Angst voor wat anderen vinden nota bene, ook weer zo fout. Vooral tegenover mijn schoonfamilie vind ik het soms lastig. Misschien een beetje een luxe probleem. Maar voor mij is het echt een dilemma aan het worden.
een beetje herken ik het wel hoor. Hier ook een kindje wat het gewoon goed doet over het algemeen. Op school en ze is sociaal iedereen vind haar lief en ze luistert ook nog eens best goed. Ik merkte van de week dat ik in gesprek met een vriendin het dan echt ga bagatelliseren.. zo van.. ja maar dat is maar een fase hoor, misschien is het over een half jaar wel helemaal anders weer en is haar interesse ineens weg en gaan haar resultaten naar beneden en terwijl ik dat zei besefte ik me ook dat ik dat puur zei om niet te opschepperig over te komen... Wanneer leren we nou eens als iemand zegt; Wat is jou kind toch leuk ofzo gewoon : 'dank je wel ik ben ook heel trots ' te zeggen..
Ik zou zeggen, zeg gewoon hoe het is. Je mag dankbaar zijn voor wat ze kunnen, maar hou altijd in gedachten: je kind is veel en veel meer dan schoolscores. Ik heb zoiets van het is leuk als ze goed kunnen leren en benoem dat, maar kijk vooral naar welke mooie kanten zie ik in mijn kind. Daar kun je het toch over hebben? En natuurlijk mag je er trots en blij mee zijn dat ze goed kunnen leren.
Ik zou het succes van mijn kinderen ook voor me houden. Dit doe ik echter persoonlijk niet uit angst, maar uit bescheidenheid. Plus dat ik dat erg prive vind en niet nodig. Op Facebook zou ik al helemaal niet doen. Wie weet zijn je kinderen daar ook wel niet blij mee. Ik heb zelf dus niet de behoefte, als het minder gaat ook niet trouwens. Maar vind wel dat je het met goede vrienden moet kunnen delen, tijdens een bakkie koffie ofzo. Zonder dat het alleen nog maar daarover gaat natuurlijk
Het is toch heerlijk! Velen zullen slechte prestaties als een zorg zien. Die heb jij in ieder geval niet. En daar mag je best trots op zijn!
Natuurlijk ik bedoel, het gaat echt niet alleen goede citoscores hoor. Ik vind het ook heel belangrijk dat ze zich netjes gedragen, aardig zijn tegen andere kinderen, creatief zijn, goed luisteren en niet brutaal zijn, etc. Dat was mijn punt ook niet.
Maar waarom moet je erover praten dan? Als dit onderwerp ter sprake komt dan kan je toch gewoon zeggen hoe het is? Ik zeg eerlijk... als moeders in mijn Facebook van die dingen neerzetten over hoe geweldig hun kinderen zijn dan vat ik dat ook op als opscheppen. Zie niet wat het doel anders kan zijn eigenlijk. Ik zet nooit iets op Facebook over hun kunnen of prestaties.
Sorry hoor, maar ik zeg dat soort dingen wel, waarom omdat ik trots ben! Laatst had ik ook gepost dat ik trots ben dat mijn dochter M6 (midden groep 6) leest terwijl ze midden groep 4 zit! En geloof me... ik heb een zoon, dat is een echte flierefluiter! Nou en! Niets van aantrekken!
Ja precies dat dus. Mijn schoonzus haar dochter had een slechte cito gemaakt, d's en e's. Dan hoor ik mezelf ook zeggen, ah joh, het is groep 3 maar (mn nichtje zit in groep 3), het is maar een momentopname. Wie weet doet H het volgende keer ook veel minder. Maar het is gewoon n angst dat ik denk, ow jee, zij zal ook wel denken, H is zoooo fantaaaastisch. En daar griebelt iedereen toch van, zulke moeders.
Typisch Nederlands... Je moet vooral niet laten zien waar je of waar jouw kind goed in is. Ik vind het zo jammer. Het geldt voor prestaties, gedrag, sociale omgang, geldzaken, banen etc. Een beetje meer Amerikaans mag van mij wel. Ja, ik ben trots op mijn kind (laat ik het hier bij houden aangezien dit topic hier over gaat)! Ze is een gezond, vrolijk, sociaal kind, heeft veel vriendjes, zit in groep 3 terwijl ze nog zes moet worden, doet alle stof op groep 4 niveau of hoger, is goed in ballet, heeft belangstelling voor natuur, kunst en andere dingen in de wereld. Prachtig toch?! En daar ben ik trots op. Waarom zou je dit niet laten blijken? Waarom alleen vertellen wat niet goed gaat ofzo? Zet een trend en deel dit soort positieve dingen. En nee, dat is geen opscheppen.
Ik heb gewoon in het algemeen behoefte om te praten over dingen die mij emotioneel bezighouden. Politiek, wat er op mijn werk gebeurd, maar ook mijn kinderen. En ik merk aan mezelf dat ik daar terughoudend in geworden ben, door angst. En dat vind ik dan weer niet de goede reden. Begrijp me goed, ik ben niet zo iemand die iedere scheet op haar facebook zet hoor. Ik post hoogstens 2 statusupdates in de week. Maar zoiets als een eerste rapport, en eerste oudergesprekje. Ja dat houd mij bezig.
Jullie hebben helemaal gelijk. Had ik al verteld dat mijn dochter nu bij de plusklas mag om alvast te gaan leren lezen?
Tja eerlijk, ik heb het er wel over met mn moeder maar denk dat het de rest niet echt interesseert. En als ik je beginpost lees denk ik wel van 'good for you ' maar verder boeit het me vrij weinig.
Helemaal mee eens. Zo jammer vind ik dat. Als het eerst slecht met iemand gaat mag je blij zijn als het beter gaat maar als het meteen goed gaat moet je vooral je mond dicht houden. Gaat niet alleen om kinderen zo een beetjes alles voor je trots op of zelf maar blij om kan zijn. Als iemand het heel veel doet over een zelfde onderwerp kan ik me voorstellen dat het wat vermoeiend wordt, maar ik merk ook dat ik onderwerpen vermijd over dingen waar we 'meer hebben' of het beter gaat dan bij anderen. Zou toch eigenlijk niet nodig hoeven zijn.
Tuurlijk mag je trots zijn op je kind, maar sommigen gaan ver erin, laatst had een moeder op facebook de rapporten geplaatst van beide kinderen, dat gaat een beetje ver vind ik zelf. En je Kunt ook op bescheiden wijze trots zijn. Ik bedoel sommige ouders doen alsof het hun verdienste is dat hun kind goed leert, in feite is het een kwestie van geluk, oke een beeTje aanleg ook.. maar niet iets wat je zelf onder controle hebt, wel een reden voor dankbaarheid.
Hier denk ik toch net iets anders over hoor. Uiteraard speelt aanleg mee, maar ouderbetrokkenheid ook. En je hebt zeer zeker wel invloed op de (leer)prestaties van je kind. En dan is het deels jouw verdienste.
Nu lijkt het net alsof ik tegen iedereen loop te vertellen uit mezelf hoe geweldig mn kids het doen. Dat is helemaal niet zo.
Ik heb dat ook wel een beetje, ik ben heel trots op onze dochter omdat ze het goed doet op school, ze lekker in de groep ligt en iedereen graag met haar wil samenwerken en spelen. Ik prijs me gelukkig met een kind waar we ons geen zorgen over hoeven maken. Verder barst ik momenteel bijna uit elkaar omdat ze gisteren met haar zes jaar als jongste deelnemer heeft meegedaan met haar eerste kidsrun van 1 km en 7e is geworden bij de meisjes. Ze heeft twee meisjes ingehaald onderweg! Er deden er 9 mee en ze ging als laatste van start. Ze heeft genoten en was enorm trots dat ze ook een shirt van de vereniging aan mocht, je had haar snoetje moeten zien Onze kleine meid in hardloop outfit met haar vingers in haar oren bij de startlijn omdat ze bang was te schrikken van het startschot, een beetje achter de rest want die zijn toch wel een stukje groter, en dan gewoon niet als laatste eindigen! Dat maakt mij trots En nee, dat ga ik niet zo uitgebreid op het schoolplein staan vertellen morgen, wel dat ze het zo leuk vond natuurlijk.