Onze droom was een groot gezin... en huis gekocht met 4 slaapkamers een grote tuin en vooral plaats genoeg... Onze zoon is te vroeg geboren. en daar na ging het heel slecht. mijn lichaam kan nog een zwangerschap niet aan... nu is dus besloten dat wij geen kindjes meer mogen krijgen. en tegelijkertijd zijn we dolgelukkig dat ons wondertje het gehaald heeft en super trots dat we hem hebben alleen knaag het toch. helemaal nu dat iemand in mijn omgeving zwanger wil worden. en daar naast voel het zo stom dat ik me er druk over kan maken.... maar had zo graag een groot gezin gehad!!!
Ik heb dat gevoel ook gehad, heel heftig is dat. Grote verschil is wel, dat wij zelf de beslissing hebben genomen om het bij 1 kindje te houden. Ik proef dat deze beslissing niet vanuit jullie zelf komt? Veel sterkte toegewenst, het is zo vaak zó confronterend. Als je merkt dat je over een half jaar nog steeds moeite hebt, ga je dan hulp zoeken? Ik kan je vertellen dat je elke keer weer ziet/voelt dat je gezin niet compleet is. Bij ons in de kerk zijn al zoveel vrouwen weer zwanger (geweest), die tegelijk met mij zwanger waren (zoontje is nu bijna 3). Elke keer denk ik weer: ja, had ik ook heel graag gewild, maar het kan niet. Maar ook tijdens dagjes uit, school enz. merk je dat je máár 1 kind hebt. Ik hoop dat je het snel een plekje kunt geven, hier heeft het wel 2 jaar geduurd.
ik heb het idei dat het al iets een plek heb gegeven. maar toch denk ik er elke dag wel aan. ik heb een hart aandoening en mijn hart kon de zwangerschap niet meer aan waardoor mijn lichaam onze zoon afstoote en hij daar door te weinig zuurstof kreeg en daar door dreigde zijn hartje te stoppen en kreeg hij bradys. de gyneacoloog gaf aan dat de kans op dit bij een volgende zwangerschap heel hoog is en het dan nog veel vroeger *mis* gaat. en dat in combinatie met het advies van de cardioloog is het gewoon niet verstandig om zwanger te raken. ik vind dat zo moeilijk ik kan wel zwanger raken maar geen baby in mijn buik houden.. hoe gaat het nu met jullie kindje?
Vind ik niet stom hoor. Je had een plaatje in je hoofd en dat wordt nu voor je beslist. Rationeel is het prima uit te leggen, maar emotioneel moet dat een plaatsje krijgen. Dat vind ik helemaal niet raar of stom.. Dat kost tijd en voor de een kost dat meer tijd dan de ander. Of wellicht nooit, ik bedoel kan me ook voorstellen dat je altijd zal denken "hoe zou het zijn als..."
hier het tegen over gestelde gehad, vanwege een verschrikkelijke zwangerschap bij de eerste samen besloten om het bij 1 kindje te laten. Was ook het advies van de arts bij een volgende zwangerschap zou het kindje misschien al bij de 25 gehaald moeten worden, die kans was zeer groot. en toen onze oudste 10 maanden was kwamen we erachter dat ik 3 maanden zwanger was (slikte gewoon de pil en nr 1 is via iui verwekt) en de 2de zwangerschap ben ik doorheen gerold wel heel angstig geweest maar heb nu 2 prachtige meiden. ik weet dat het niet hetzelfde is maar misschien kunnen jullie pleeg ouders worden? daar is een groot tekort aan in nederland
Pink99 wat heftig en tegelijk mooi dat jullie toch nog een wondertje hebben gekregen. pleeg ouders willen we niet. mijn man is zelf een oud jeugdzorg kindje en jammer genoeg zitten er veel haken en ogen aan. mijn man heefy het fantastische gehad bij zijn pleeg ouders die nu ook voor ons de opa van ons kindje is. maar hun hebben mijn man op een gegeven moment terug naar jeugdzorg gebracht omdat hun ruzie met jeugdzorg kregen omdat hun mijn man anders wouwden opvoeden of het hun eigen kind was mijn man is daar van zijn ,10 tot 16de geweest.
Niet raar hoor. Het verstand zegt wat anders dan je gevoel. Het heeft tijd nodig om dit te verwerken. Wij hebben nu (7 jaar) wel het gevoel een compleet gezin te zijn, ook al hadden wij graag anders gezien. Sterkte in dit proces....
Dat is gewoon een rouwproces waar je doorheen moet. Er wordt je toch iets ontnomen wat je zo graag had gewild. Dat is gewoon echt pittig. Heel veel sterkte er mee.
Het is helemaal niet gek. Je moet door een rouwproces en dat heeft tijd nodig.je zou hier zelfs nog hulp voor kunnen zoeken als je er zelf niet uit komt. Ik moest ook gelijk de ken aan pleegzorg of adoptie ivm je wens voor een groot gezin. Maar dat moet je echt willen natuurlijk want dat is best heftig.
Wat verdrietig dat jullie deze keuze moeten maken omdat je lichaam het niet aankan. Hartstikke begrijpelijk dat je het er moeilijk mee hebt. Hoe blij je ook bent met het kindje dat er wel is, het is vreselijk moeilijk dat je niet meer kindjes mag krijgen terwijl je dit zo graag zou willen. Veel sterkte
Het gaat steeds beter soms natuurlijk ook minder heb sinds dr kz gekke problemen kwa bloedverlies nu een mirena maar blijf er problemen mee houden heb ook al gezecht steriliseer me maar maar willen ze nog niet doen.