Voor de baan van mijn man moeten wij met het hele gezin verhuizen. Dus ja, daar denken wij samen over na. Op dit moment is hij ook aan het solliciteren, en dat zou weer een verhuizing inhouden. Dat heeft effect op ons hele gezin. Ook de voorwaarden van het contract bemoei ik me mee. Ik wil bv wel graag dat mijn AOW bijdrage wordt betaald door het bedrijf. En zo nog wat kleine dingetjes. Belangrijkste is wel dat hij het een leuke baan vindt, hij moet zich er vele uren mee bezig houden. Daar kan ik niets over zeggen. Ik ben misschien nog wel zenuwachtiger dan hij is, ik weet wat er bij een nieuwe aanstelling van hem, voor ons gaat veranderen.
Vind je het gek, als er een topic wordt geopend op basis van een topic wat je zelf hebt geopend (je naam wordt niet genoemd, maar je weet dat het over jouw topic gaat) en je wordt vervolgens neergezet als bazig en als iemand die haar man niet vertrouwt of dom vindt.
Zo doen wij dat ook hoor, maar bij wijze van spreke. Stel dat jouw man, in zijn eentje, bij de Gamma staat, en dan zegt: wij willen onze schuur paars verven, dus ik ben op zoek naar die en die kleur paars. Zou je dan denken dat de Gamma meneer zegt: wow, die zit onder de plak? Of kan het misschien ook gewoon zo zijn dat mensen zich op een verschillende manier uitdrukken maar gewoon hetzelfde bedoelen??
Ja lijkt me ook niet meer dan logisch. Er veranderd dan vaak het een en ander en dat moet toch binnen het hele gezin passen, financieel en praktisch? Dus ja, als man een andere baan wil, dan overleggen we altijd, en zoeken WE het altijd samen uit. Idem met mijn baan overigens hoor!
Ik denk dat ts zichzelf eens in de spiegel moet bekijken... Alleen dit zinnetje word je toch al kotsmisselijk van hoe neerbuigend kun je zijn naar iemand toe en er dan ook nog trots op zijn en het bekronen met . thanks
Onder de plak??? Waar haal je dat vandaan? Alleen omdat WIJ (jaja) vinden dat we niet ieder dingen hoeven te bespreken, vinden wij dat anderen onder de plak zitten? Bijzondere wending van de openingspost hier hoor. Knap ook wel
Het is zijn baan en als hem dat niet gelukkig maakt, dan raad ik hem aan wat anders te gaan zoeken - ik geef hem wel advies overigens; want een tijd geleden gaf hij zijn 'stomme baan' op voordat hij nog een nieuwe had. Ik zei dat ik dat niet handig van hem vond en dat ik het niet verstandig vond; maar hij deed het toch. Dat was zijn goed recht. Vervolgens vond hij net op tijd (aflopen WW) een baan die voldeed aan zijn eisen en meer salaris bood. Tot op heden heeft hij het daar prima naar zijn zin. Dus ja, we overleggen het, hebben het erover; hebben dan ook soms ook wel een meningsverschil erover, maar het is zijn leven en hij moet het ermee doen. Het scheelt ook wel dat we niet afhankelijk zijn van één inkomen. Daar hebben we geluk mee; dat heeft niet iedereen.
Ik heb het ook niet alleen over jou. Er zijn hier wel degelijk door bepaalde mensen dingen gezegd die erop neerkomen dat mijn man bij me onder de plak zou zitten / ik bazig zou zijn etc. Jij reageerde toevallig direct op mij, maar het geldt niet (alleen) voor jou
Nou nee, als het concequenties heeft voor het gezin, dan moet je dat toch overleggen? Dat hij het kan uitzoeken, ja tuurlijk, maar je bent samen getrouwd, je hebt toch samen een gezin? Wat raar opeens dat dat maar gewoon gedaan moet worden zonder overleg. Dat mijn man besluit om ergens anders te gaan werken en er veranderd voor de gezinssituatie thuis niks, dan prima! Regel maar. Maar als het betekend dat we minder totaal binnen krijgen (dus daar kijken we namelijk naar onze beide salarissen, ivm 9 jaar twee hypotheken en kinderopvang) dan heeft dat zeer zeker concequenties voor onze levenswijze. Dan kunnen ms de kinderen niet op allerlei clubjes. En dat kan mijn man dan ms prima vinden, maar dat gaat toch in overleg? Zelfde als ik besluit uit de nachtdiensten te gaan, ik werk alleen nachgten in de zorg. Dan hebben we veel meer opvang nodig en dan ga ik veel minder verdienen. Dat kan ik toch niet zomaar in mijn uppie beslissen? Oh het is wel mijn man ZIJN baan en mijn baan is de mijne.... En WE kregen een kind en IK was zwanger...
Mijn man moet zelf beslissen, hij moet plus 40 uur daar werken en er dus gelukkig zijn. Ik ondersteun hem, geef hem advies/mijn mening als hij er om vraagt, maar in principe als hij op zoek gaat naar een baan. Is hij op zoek...niet ik. En salaris, ja, er moet een X bedrag binnenkomen, maar verders...als we kunnen blijven wonen waar we wonen en te eten hebben, is het verder zijn keuze.
Ik ken ook iemand die het zo gedaan heeft. Regelen met je baas dat het anders op papier komt. Die gene heeft zelfs nog een zak geld mee gekregen. De baas zou wel blij met hem geweest zijn dat hij zelf wouw vertrekken 😅
Als de discussie de 'verkeerde kant' opgaat, ga je TS maar bashen. Ook een oplossing uiteraard. Aangezien ik inmiddels nog steeds geen antwoord heb gekregen, taai ik maar af. Succes met de discussie onder gelijkgestemden.
Ik weet niet of dit over mij gaat, maar ik heb jou toch niet gebasht? Ik geef alleen aan waarom ik me aangevallen voel. Namelijk omdat dit topic blijkbaar uitvloeit uit mijn topic, en andere mensen vervolgens het nodig vinden om mij bazig te noemen / te zeggen dat ik mijn man te dom vind om zelf beslissingen te nemen.... Of misschien heb je het niet over mij, laat dan maar zitten
Wellicht gewoon aannemen dat dingen nu eenmaal anders geregeld zijn bij verschillende gezinnen. Wij hebben gewoon een bepaalde mate van zelfstandigheid waar we beiden op gesteld zijn. We zijn niet "attached to the hip" (en nee,ik bedoel zeker niet dat anderen die wel zo'n overlegsessie doen dat wel zijn), maar we hebben vertrouwen in elkaar dat we dingen beslissing die niet ten nadele zijn voor het gezin. En mocht de zeldzaamheid zich voordoen dat wel zo zal zijn, ja, dan wellicht is het wel een gesprekje waard. Maar dan nog zou het niet direct van tafel geveegd worden. Dan kijken we of daar een andere mouw aan te passen is dus wellicht ja, in die context zal er dan overleg gevoerd worden Dat wil niet zeggen dat wij niet praten, of niet weten van elkaar wat we doen. Integendeel zelfs. Maar we weten wat we aan elkaar hebben zonder dat daar praatsessies aan vooraf gaan. En dan nog ben ik het met TS eens ... het is ZIJN baan en ZIJN beslissing wat hij ermee wil doen. En als hij zich doodongelukkig voelt in die baan, wie ben ik om hem daar te houden. Dat komt het hele gezinsleven absoluut niet ten goede! En andersom. Dus over vakantietegoeden, 13e maanden omruilen, het omzetten van parttime dagen, reistijd en salarisonderhandelingen e.d. wordt hier niet oeverloos over gepraat, hooguit medegedeeld.
Het lijkt me logisch dat je zaken die invloed hebben op het gehele gezin samen overlegt. Natuurlijk blijft het nog wel altijd zijn baan, maar het zou wat wezen als je man op de 1 of andere dag thuis komt met de mededeling de volgende bij een andere werkgever aan de slag te gaan. Aan de andere kant vertrouwen wij elkaar er wel op de juiste keuze te kunnen maken. Ik ga mij dan ook absoluut niet met salaris onderhandelingen bemoeien ed. Mijn man weet zelf heel goed wat hij waard is en wat hij kan vragen. Sterker nog hij is een kei in onderhandelen. Iedereen doet het op zijn eigen manier.
Dit dus. Een week voordat ik beviel van mijn dochter was mijn partner werkloos. Zijn bedrijf was failliet verklaar, 3 weken geleden is er een doorstart gekomen en heeft hij weer n baan. We zijn wel iets achteruit gegaan qua inkomen, hij heeft ook minder vakantiedagen, en mag waarschijnlijk niet thuis werken. Maar hij heeft een baan, een waar hij nog met plezier heen gaat en voldoening uit haalt. Dát vindt ik op de arbeidsvoorwaarden na, het belangrijkste.