om het even in perspectief te zetten . ze is bijna volwassen he. ik woonde op samen op mijn 17 e . ik zou vooral loslaten en haar zeggen dat ze zich moet verdiepen in de regels qua leerplicht. Laat het haar zelf uitzoeken eventueel zelf de leerplichtambtenaar bellen aangeven hoe of wat en hem haar laten bellen. jij kan 100 X iets zeggen maar als de leerplichtambtenaar haar belt heeft het meer indruk. Ook aangeven als we een boete krijgen vanwege jouw schoolgedrag , betaal je hem terug , helemaal.lijkt me ook niet meer dan eerlijk. Ik vind inderdaad ook dat je niet meer in haar kamer hoeft te komen. MAAR ze mag niet zomaar kleding van jou pakken. Punt. Wil ze dat wel dan zal ze dat in de was moeten doen nadat ze gevraagd heeft of ze het aan mag, doet ze het niet in de was.Ga je het dus zelf halen. Zeg dit ook zo . je kamer regel je zelf maar maar mijn kleding vraag je eerst en gooi je het niet in de was na gebruik, dan ga ik het halen. Haar schone was voor de deur zetten en die kamer loslaten. ze is 17 , haar keuze hoe haar stukje van het huis eruit ziet. Ze komt zo op mij over als dat het minder met de hechtingsstoornis te maken heeft ,maar ze gewoon een bijna volwassen puber is. Die se wereld aan het ontdekken is en daar de ruimte voor wil hebben. ( mijn eigen kids zijn jong , maar ik heb broertje van net 20 en de bij behorende vrienden etc zitten nog vers in het geheugen)
Hier twee pubers in huis, 1 van 17 en 1 van 15... Was moet bij ons in de wasmand liggen, allebei 1 op d'r kamer, ligt het op de grond, dan doe ik er niets mee en heb je op een gegeven moment niets meer aan je k*nt Verder hebben beide kleed en zakgeld en ook daarvoor geld, ga je er constant van uit, jouw probleem als je geen nieuwe kleding meer hebt... Je kan het maar 1 x uitgeven.. Zolang ze het goed doen op school mogen ze in het weekend uit, zodra er een onvoldoende is, helaas, zit je thuis in het weekend. Klinkt ook heel streng, maar werkt tot nu toe goed. Verder praten we hier heel veel en open met elkaar over dingen, maar soms geeft dat ook oorlog in huis... Blijft moeilijk een puber in huis..
Natuurlijk ben je geen slechte moeder. Iedereen worstelt wel eens met de opvoeding. Ik ook en die van mij zijn nog kleuters, kan je nagaan.
ja dat zeg ik dan ook dat ze dat heel lekker kan maken ik zeg er niks van dat ze het harde kont je er niet uitsnijd dat doe ik gewoon stiekem op mijn bord hihihi och kleuters kunnen soms ook draakjes zijn hoor onze jongste is een peuter en ook die heeft haar momentjes
Voor mij is het ook niet lang geleden dat ik die leeftijd had, en ik was ook echt een vreselijke puber. Hield me echt aan geen enkele regel, kwam altijd te laat thuis, ging niet naar school, bleef nachten weg.. Ja, ik heb het mijn ouders echt moeilijk gemaakt. Wat er uiteindelijk geholpen heeft? Eigenlijk niet veel, maar wat jij nu al doet, heeft bij mij wel geholpen. Alle extraatjes die ze krijgt, verdwijnen op het moment dat ze zich niet aan de afspraak houdt. Te laat thuis komen kan een keer door de vingers gezien worden, maar gaat het een gewoonte worden, zitten daar consequenties aan. Zoals bijvoorbeeld je tweepersoonsbed weg, maar ook bijv. geen zak/kleedgeld meer. Jij wilt niet werken? Dan heb je ook geen geld om leuke dingen te doen of de stad in te gaan. Maar ik weet uit ervaring dat het vaak makkelijk praten is, en dat het in de praktijk echt vaak niet zo werkt. In ieder geval heel veel succes, pubers kunnen echt lastig zijn haha En inderdaad erg duidelijk zijn wat betreft de consequenties, ga je niet naar school? Prima, leg je dat ook zelf maar uit tegen de leerplichtambtenaar. Soms voel je je echt een monster als ouder van een puber, maar uiteindelijk werkt het wel. Wel is het belangrijk dat het niet alleen maar over haar negatieve punten gaat, ruimt ze uit zichzelf de tafel af of de vaatwasser leeg, dan mag daar ook een compliment tegen over staan etc.
Ik heb zelf geen puber, en ook geen ervaring met werken met pubers, maar ben er wel een geweest. En heb ook twee keer de verkeerde studiekeuze gemaakt. Wat ik heel fijn vond was dat mijn ouders achter me stonden en uitstraalden dat ze vertrouwen in me hadden dat het wel goed zou komen. (Wat ik achteraf overigens HEEL knap van ze vind. Ik zie het mezelf niet doen.) Dus voor mij zou het toverwoord zijn: geef haar het vertrouwen. En positieve aandacht: daar wordt iedereen blij van. Ik weet niets van een hechtingsstoornis, maar ik neem aan dat je dochter het ook leuk vindt om samen iets met je te doen? Wat ik zelf merk bij mijn kleuter (dat is er een die graag de grenzen opzoekt) dat we soms in een negatieve spiraal terechtkomen. Dan zeg ik alleen maar 'nee, niet doen' de hele dag, een hele week, of langer. Waardoor hij juist opstandiger wordt, en ik geirriteerder, etc. Ik ga dan juist expres met hem iets leuks doen (naar de film ofzo) en dan voelen we ons allebei een stuk beter. Met een puber lijkt het me dan fijn dat je ook even rustig kan praten. Maar goed, zoals gezegd, ik heb geen ervaring. Dit was wat in me opkwam. Overigens vind ik dat je het supergoed doet!