He Meiden, Ik heb al eens eerder mee gepraat in een forum met meiden met een pnd. Maar eigenlijk zoek ik meiden waarbij het gewoon allemaal weer goed gekomen is. ruim een jaar geleden ben ik in een prenatale depressie beland die daarna verder ging in een postnatale depressie. Ik ben langzaam uit een diep dal gekropen maar ik ben nog steeds niet de oude ik. Daarom zoek ik dus meiden die dit wel weer zijn geworden en hoelang dit dan duurde.Gewoon positieve fijne verhalen dus
Ik ben na de bevalling van de oudste in een postnatale depressie terecht gekomen. Ik heb 1 jaar lang intensief therapie gehad incl medicatie. En pas na 1,5/2jr kon ik zeggen dat het goed met me ging. Nu zijn we bijna 4 jaar verder en voel ik me een heel ander mens.
Het is voor mij nu bijna 21 maanden geleden dat mijn zoon werd geboren en ik dus een postnatale depressie kreeg. Bij mij verdween het allerergste van de depressie kort na zijn 1e verjaardag en sindsdien gaat het echt de goede kant op. Ik ben nu niet meer depressief, maar heb alleen af en toe nog slechte dagen. Ik heb kort hulp gehad, maar voor mij werd het pas echt beter toen er voor lichamelijke klachten een oorzaak werd gevonden en ik hiervoor in behandeling kwam. O.a. bij de fysio. Sinds mijn conditie verbeterd gaat het met mijn emotionele toestand ook hard de goede kant op. Simpelweg meer energie om de dag door te komen. Wat ik wel ervaar is dat de hele gebeurtenis littekens achterlaat omdat het zo ingrijpend is geweest. Ook dat heeft tijd nodig om een plek te krijgen en daar mag je echt je tijd voor nemen. Sterkte!
Wat fijn meiden deze reakties, ik merk dat ik ze zo hard nodig heb. Ik zoek er al langer naar maar je vind er gewoon niks van en ik wil mezelf ook niet aanstellen dus denk dan laat maar. En ja iedereen zegt geef het tijd maar ik vind het gewoon zo fijn om het van anderen te horen die het echt mee hebben gemaakt en gevoeld.
Het is van mij uit dan ook zeker niet even makkelijk gezegd 'neem je tijd' maar omdat ik inderdaad weet dat dit echt belangrijk is. En dat je je naar de (onbegrijpende) buitenwereld al snel een aansteller kunt voelen wanneer het zo lang duurt. Maar dat ben je echt niet. Het is heel ingrijpend om mee te maken, dus ik zie het niet alleen als het moeten overwinnen van een depressie, maar ook nog eens het verwerken daarvan.
Ik heb na de bevalling van de 2de een postnatale depressie gekregen en na een heel zwaar jaar is het daarna stapje voor stapje beter gegaan. Inmiddels is ons meisje 4 jaar voel ik me wel weer de oude, dus het komt echt wel goed maar het heeft gewoon veel tijd nodig.
Mijn jongste is nu 2, 5 en nu merk ik pas dat het ergste voorbij is en dat die grote somberheid weg is, ik ben er nog niet, maar het gaat wel steeds beter.
Bedankt meiden, idd martine dat zijn de juiste woorden de onbegrijpelijke buitenwereld. Ik werk weer en ik doe weer van alles dus denkt iedereen dat ik weer alles aan kan en als dit dan niet zo blijkt te zijn dan wordt daar vrij weinig van begrepen
Ik heb toen mn dochter geboren was (2008) een pnd en later een burn out gehad. Het heeft een hele poos geduurd voordat ik kon zeggen dat het goed met me ging. Ik merk wel dat ik veranderd ben en dat ik slechter tegen stress kan. Im moet echt mn rust momenten inbouwen anders wordt ik heel moe en kan ik weinig hebben. Zolang ik goed naar mezelf luister gaat het heel erg goed, maar ik moet er wel rekening mee houden. Nu ik weer zwanger ben moet ik soms echt even gas terug nemen om te voorkomen dat de hormonen een loopje met me nemen. Bij mij komt het voor een groot deel door hormonen en met name die in de pil zitten. Na de bevalling gaan we kijken wat de opties zijn zodat ik alleen mn eigen hormonen nog heb want dan gaat het het beste. Mijn advies is luister goed naar jezelf.
Ik heb in 2012 een pnd gehad na een zware hellp, incl herseninfarct. Nu zijn we 3 jaar verder en ik kan sinds een maand of 8 zeggen dat ik weer helemaal mezelf ben. Sterkte!!
Onbegrip van anderen, daar had ik het moeilijk mee tijdens mijn pnd, mensen die zeiden: 'goh, ga gewoon genieten van je baby!' Ik kon ze wel schieten! Bij mij is het al bijna 3 jaar geleden en ik ben me beter gaan voelen toen ze 1.5 was. Stukje bij beetje. Ik kan nu zeggen dat ik bijna gelukkig ben, ik ben in ieder geval aardig op weg. Ik heb het trouwens zonder medicatie gedaan, wel had ik hulp van een psycholoog en maatschappelijk werk.
Ja zo moeilijk dat onbegrip, al hoeven ze het voor mij ook niet perse te begrijpen maar misschien accepteren dat het is zoals het nu is. Maar ik vind het fijn om dit van jullie te lezen, ik ga het allemaal gewoon nog meer tijd geven. Ik ben al zo'n eind gekomen en zo blij dat ik weer kan genieten van mijn mannetjes.
Ik heb het ook na de tweede gekregen en moet je eerlijk zeggen dat t nooit meer helemaal weg is gegaan! Na ong 2.5 jaar verdwenen de ergste paniekaanvallen! De dwanggedachtes ed blijf ik met vlagen houden en ik lees dan ook graag tips hier van mensen Hoe daar mee om te gaan! Ben onverwacht zwanger van de derde en o zo bang! Misschien is mijn bericht heel negatief, maar ik ben blij met dit topic en hoop er ook een hoop positieve verhalen te lezen!
Ninosz, heb je wel therapie gehad? bij mij is het zo dat het goed gaat als ik goed slaap en mezelf kan ontspannen. Bij stress merk ik dat ik er gewoon echt nog niet ben en daar wordt ik dan weer angstig van omdat ik mezelf zo gewoon niet meer wil voelen. Hopelijk helpen de positieve reakties jou hier ook!! Zelf ben ik nu 11 kilo afgevallen en leef ik echt gezond, loop elke dag een uurtje en doe aan yoga dus ik ben echt al zo anders gaan leven dat ik er wel vertrouwen in hou dat het gewoon goed komt
Ik wil als buitenstaander even inhaken op het onbegrip. Ik denk dat je in deze situatie het woord heel letterlijk moet nemen. Het komt nu heel negatief over, maar dat is het mi niet. Ik ken niemand in mijn omgeving met een pnd, maar als ik jullie verhalen zo lees, kan ik me dat werkelijk ook niet voorstellen (gelukkig natuurlijk!). Van mijn kant dus ook onbegrip, letterlijk in de zin van; ik begrijp het niet. Maar een beetje meeleven vanuit je omgeving is natuurlijk wel fijn kan ik me voorstellen, maar dus ook erg moeilijk denk ik. Mensen kunnen zich niet echt inleven bij zoiets. Sterkte iig!