Dit! Overigens is niet laten huilen uiteraard onzin. Het gaat er om dat kindjes niet alleen hoeven te huilen. Maar bijvoorbeeld gisteravond heeft mijn jongste heel veel gehuild, maar dan wel in mijn armen.
Toen mijn zoontje klein was hebben wij hem hier ook niet laten huilen. Maar dat was ook omdat er echt altijd wat was als hij huilde, hij heeft nooit zomaar gehuild. Alleen na/rond z'n eerste verjaardag begon hij echt met huilen omdat hij bijv. moest slapen en dat nooit wou. Daar moesten we dan wel even doorheen en hem echt laten huilen, hoe erg we dat ook vonden. Maar hebben dan ook gemerkt dat als we hem niet naar bed doen, we in een spiraal blijven hangen omdat hij dan humeurig is omdat hij moe is en uiteindelijk maken we het hier alleen maar erger omdat hij dan te moe is om te slapen en dan blijft hij dus maar bezig. Dat is voor beide partijen natuurlijk helemaal niets. Nou heeft hij het al een half jaar nodig om een beetje te huilen voor het slapen gaan, maar nu gaat het wel steeds beter. (*klopt het even af*) Dus soms is het ook even doorzetten, maar bij iedereen is dat weer anders. Verder hangt het hier wel af van hoe het huiltje klinkt, maar de meeste kennen we nou al en weten dan ook al hoe we moeten reageren. De ene keer is het gelijk halen, de andere keer niet.
Nooit laten huilen, alleen jengelen of dreinen. En het lijkt te lonen, al dat inleven en troosten DL is superlief, luistert over het algemeen heel erg goed.
Toen dl heel klein was hebben we haar nooit laten huilen, op geen enkele manier. Ja, in onze armen maar dan wist ze in ieder geval dat ze niet alleen was. Overstuur laten huilen doen we nog altijd niet, maar dl jengelt en moppert af en toe best een tijdje in bed. Meestal is dat als we net wat te laat zijn met naar bed brengen. In het begin duurde dat een tijdje, maar het wordt steeds korter. Het heeft hier wel geholpen, toen ze wat ouder was (vanaf een maand of 6/7), om soms even 5 minuten te wachten voor we erheen gingen. Het is nooit meer als 10 minuten geweest. Soms had/heeft ze dat even nodig en maken we het alleen maar erger door erheen te gaan. Onze oudste dochter sliep 's nachts snel in de reiswieg, onze jongste slaapt het beste in mijn armen. Ieder kind is anders, en welke aanpak het beste werkt en waar je je het prettigst bij voelt zou je moeten volgen. In mijn ogen is dat, zeker als ze klein zijn, niet laten huilen. Pas toen ik goed op kon merken wat het huilen betekende ging ik wat minder snel er naartoe om te troosten. Ik kreeg wel het advies bij het CB om dat te doen. Ik geef toe, ik heb het 1 á 2 keer geprobeerd uit pure wanhoop omdat niks werkte maar buiten dat het totaal niet goed voelde, ik in tranen op de rand van m'n bed zat, werd dl er niet rustiger op. Dus heb ik dit advies snel naast me weggelegd en m'n gevoel gevolgd.
Tot haar tweede ongeveer heb ik de oudste nooit laten huilen. Daarna wel eens, maar ik vind het bij een koppige peuter, die moet leren dat niet alles precies zo kan gaan als zij het wil heel wat anders dan bij een baby of dreumesje. Met mn dochter is het helemaal goed gekomen . Ze is totaal niet verwent en een heel lief, makkelijke en bijna altijd vrolijk kind, dat over het algemeen goed slaapt.
Wij hebben dl nooit laten huilen en dat doen we nu nog steeds niet. Ze slaapt nu door en in slaap vallen gaat ook goed, hoewel we er wel vaak bij blijven. Maar dat vind ik eigenlijk ook geen enkel probleem. Ik vind het belangrijk om haar het vertrouwen te geven dat wij er voor haar zijn en dat haar bedje een veilig plekje is. Lukt alleen slapen niet, dan slaapt ze bij ons, als zij dat nodig heeft is dat ook prima. Tegenwoordig slaapt ze bijna altijd op haar eigen kamertje.
Nee, is ook nooit nodig geweest. Nu ook niet. Zoontje ( ruim 3,5) heeft momenteel een fase, wordt bijna elke nacht huilend wakker. Geen idee waarom.. Hij is ook echt wakker. Ik sta gewoon meteen bij hem. Even een aai over z'n bol. Daar ben ik zijn moeder voor En ach, over een paar jaar is dat allemaal voorbij. Ze groeien zo snel!
Goh ik zal wel een slechte moeder zijn ofzo, maar hoe doen jullie dat, een kind niet laten huilen? Sta je dan echt a la minuut bij het bedje? En laat je dan alles vallen om er meteen te zijn? En wat nou als je middenin iets bent met je oudste kind, stel je staat een poepluier ge verschonen van je peuter, of je bent aan het worstelen om van een onwillige tweejarige de tanden te poetsen. Laat je dat dan ook vallen wanneer de baby huilt? Dat kan toch niet? Ik ben niet voor een baby urenlang laten huilen, tien minuten is wel de max. Maar aan een minuut of vijf a tien kom je nu eenmaal nog wel eens. Soms moet je nog even je rijst afgieten, je peuter verschonen, de deur opendoen, de droger aanzetten, etc. Als ik bij elk huiltje alles laat vallen zou ik nooit wat gedaan krijgen... Niet dat ik vind dat je een baby móét laten huilen overigens, top als je dat kan voorkomen!, maar ik zie gewoon niet helemaal voor me hóé je dat doet...
Niemand zegt dat een paar minuten laten huilen je een slechte moeder maakt he? Maar als antwoord op je vraag... eigenlijk wel. Maar ik heb maar één kind en ze huilt echt niet veel. Het voelt ook niet als alles meteen laten vallen. Als ik de was aan het vouwen ben en ze gaat huilen dan vouw wat ik in handen heb en loop ik naar haar toe. Daarna pak ik de was wel weer op.
Ik heb ons zoontje ook eigenlijk nooit laten huilen. Ja, soms even een paar minuutjes om te kijken of het in slaap val huilen was. Maar niet slaaptraining ofzo. Maargoed, ik heb er geen oordeel over als andere mensen dat wél doen, want wij hebben ook een extreem makkelijk kereltje die heel snel tevreden is en eigenlijk alleen huilt als hij ziek is, honger heeft of het er niet mee eens is dat hij even in de box moet (overigens laat ik hem dan wél even jammeren)
Ja ik ga er dus meteen naar toe. Tandenpoetsen kan best even wachten vind ik. En ik ben ook geen 10 minuten rijst aan het afgieten. Maar goed die pan zet ik dus even neer en flits naar boven. En mijn oudste snapte prima: " we gaan zo verder met het spelletje...je broertje huilt en die ga ik even troosten.
Joh, niet zo streng voor jezelf. Het 'laten huilen' is bewust een kindje laten huilen. Negeren van je moedergevoel om het kindje op te pakken en je vasthouden aan een minutenschema wat voorschrijft wanneer je wel en niet terug mag naar je huilende kind. Heeeeel wat anders dan jij schrijft. Trouwens, je kunt op veel momenten wel je huilende kindje troost bieden als je je handen vrij wilt hebben. Door een draagdoek of een ergonomische draagzak. Ik heb 1 kind en maak er regelmatig gebruik van tijdens jengeldagen en kan me werkelijk niet voorstellen hoe ik zonder zou moeten, laat staan als ik meer dan 1 kind zou hebben.
Ahh ja maar ik bedoel de situatie zo: dochter maakt giga scene van tandenpoetsen, en schreeuwt moord en brand dat ze niet wil, als ik dan halverwege 'toegeef' en stop (vanwege huilende baby, maar het onderscheid tussen haar zin krijgen omdat ik toegeef of omdat ik andere dingen moet doen is voor haar niet duidelijk) geef ik haar het onbewuste signaal dat protesteren loont. Dus dan pak ik liever even door (en dat kan gerust minutenlang duren met een woeste peuterpuber) en moet de baby even wachten (acute situaties daargelaten natuurlijk!).
Ik heb inderdaad een ergonomische draagzak, maar zoonlief zit er vaak wat in te wriemelen helaas, alleen als je echt wandelt vindt hij het leuk, niet als je in huis bezig bent... Overigens laat ik hem ook wel eens tien minuten huilen als schematijd hoor, simpelweg omdat hij 90% vd tijd in die tien minuten in slaap valt en daarna lekker slaapt, terwijl als ik er de hele tijd naartoe ga hij de slaap niet vat en dan dus veel minder slaap krijgt, oververmoeid en overprikkeld raakt, en daardoor weer nog slechter gaat slapen, en slechter gaat drinken (en daar weer onrustig van wordt; vicieuze cirkel!). Dan heb ik het gevoel dat ik hem meer kwaad dan goed doe door er de hele tijd naartoe te gaan. Hebben jullie dat niet?
Als ik even heel vrank mag zijn : ik ben radicaal tegen 'laten huilen'. Het is een schandalige en stompzinnige opvoedingstechniek van 50 jaar geleden! Geeft geen enkele meerwaarde! Net als de pedagogische tik trouwens... Het is mijn overtuiging dat sommige kindjes er helemaal niets aan overhouden, máár anderen dit op één of andere manier blijven meedragen. De 'gevoeligere' persoontjes blijven zitten met het idee dat mama niet komt wanneer ze zich slecht voelen... Misschien zoeken die als volwassene makkelijker compensatie? Ik weet niet? Je baby nòòit laten huilen. Dat arme ding snápt toch niet waarom ie aan z'n lot overgelaten wordt? Maar toch even nuanceren: als je kindje wat ouder wordt (1-2 jaar?), en het begint te snappen dat ie slechts 1 second moet brullen tot jij zwicht, dan kan er natuurlijk een manipulatiespel ontstaan tussen kind en ouder... Dan zal het zoeken zijn waar de grens ligt... Er moet natuurlijk een evenwichtige verhouding zijn tussrn ouder en kind... Máár in ieder geval, op 5 maanden... mag je je kind écht niet laten wenen!! Weet je, we hebben niet voor niets een moederinstinct meegekregen dat niet tegen babygehuil kan... Vertrouw erop!
Toch nog wat meer nuanceren: Bij het in slaap leren vallen, mag je je kindje natuurlijk wel een minuutje of wat laten wenen, volgens mij. En tja, bij het tandjes poetsen is het vaak ook onvermijdelijk... Maar zomaar 'laten huilen' en wachten tot het kind vanzelf stopt van uitputting, of langer wachten dan een aantal minuten: no way!
Jazeker. Ik waren 14 helse weken maar nu gaat het goed en hij slaapt in z'n eigen bedje op z'n eugen kamer en we leggen hem er wakker in! Uhm hij jengelt wel vaak even trouwens! Dat vind ik prima namelijk!
Hmmm, tja, je hebt niet "laten huilen (in andere woorden: Het afwijzen van de opvoedmethode die "laten huilen" heet), en je hebt "niet laten huilen (op bijna dwangmatige wijze voorkomen dat je kind een keer moet huilen). Het laatste is niet mijn ding, omdat ook negatieve emoties er mogen zijn, en ik mijn kind wil leren dat je ermee om kunt leren gaan. Mijn man en ik zijn tegenstanders van het "laten huilen", maar geloof me, er is desondanks meer dan genoeg gehuild. Het verschil is, dat we investeren in het geven van een veilig, geborgen gevoel en dus zorgen dat we erbij zijn en haar erdoor heen helpen. Wat dat betekent is heel erg afhankelijk van de situatie en haar behoefte. Nu de tijd van driftbuien is aangebroken, passen we dit ook hierop toe. Ook wij hebben het wel eens een paar minuutjes laten gaan, als het een "slaaphuiltje" was waaraan je kon horen dat ze waarschijnlijk zo weer in slaap zou vallen, of als we net onder de douche stonden ( ) of zo. Maar dan heb je het ook wel gehad. Soms was het pittig. En ik heb me, net als bijna ieder ander, wel eens midden in de nacht met rooddoorlopen ogen afgevraagd of ik het wel goed deed, en of ik misschien niet toch een radicaal andere opvoedmethode moest toepassen. Maar ik ben blij dat we het niet gedaan hebben.
Mijn oudste sliep als baby heel slecht en die heb ik toen hij een week of 8 was op advies van het cb een keer laten huilen... want dan zou hij vanzelf slapen... ... na een halfuur was hij helmaal overstuur.. ik ben er heen gegaan en heb hem toen opgepakt..... een half uur later schokte hij nog na ... zo zielig.... ik voelde me super schuldig en heb besloten dat nooit meer te doen. Ik heb hem en ook zijn jongere broer daarna, heel veel in de draagdoek gehad. Mijn jongste slaapt inmiddels goed in zijn bedje. Hij heeft het wel even nodig om een minuut of 10 te zeuren, maar dat is geen huilen, alleen een beetje piepen... en daarna valt hij dan rustig in slaap.